137: คลี่คลาย [3]

“เมิ่ง เมิ่ง เจ้าจะทำอย่างนี้กับข้ามิได้นะ ไหนเจ้าบอกว่าถ้าหากข้ายอมทำงานแทนเจ้าหนึ่งเดือนเจ้าจะรับรักข้า” ผู้คุมวิญญาณที่มีรูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ใบหน้าถึงแม้ว่าจะไม่หล่อเหลามากนัก แต่ก็คมคายในแบบฉบับบุรุษสุขภาพดี

เมื่อเดือนก่อนเขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้าสารภาพรักกับยายเมิ่ง แต่อีกฝ่ายได้ยื่นข้อเสนอมาให้เขาแจกจ่ายน้ำแกงลืมเลือนแทน เพราะตัวนางมีธุระต้องไปทำหากว่าตนตกลงนางก็จะยอมรับในตัวเขา พอเมื่อครบกำหนดอีกฝ่ายกลับบ่ายเบี่ยงมิทำตามคำพูดเขาจึงได้มาทวงคำสัญญา

“ข้ามิเคยบอกว่าจะคบหาดูใจกับเจ้าเสียหน่อย ข้าแค่พูดว่าจะลองพิจารณาดูเท่านั้น” ยายเมิ่งทำหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ นางก็แค่พูดส่ง ๆ ไปเพื่อจะได้มีคนทำงานแทน

ก็ใครมันจะไปรู้ว่าเจ้าผู้คุมตนนี้จะคิดจริงจังถึงขั้นทวงสัญญา ที่ผ่านมาก็มีผู้คุมบุรุษเข้าหานางบ่อย แต่ก็มิมีใครที่จะตามตื๊อไม่หยุดเช่นนี้หากรู้ว่าเป็นแบบนี้นางจะไปขอให้ผู้อื่นทำให้ดีกว่า

“นั่นก็หมายถึงว่าเจ้าตกลงมิใช่หรือ ข้าไม่ยอม”

“ข้าบอกว่าแค่จะพิจารณาเท่านั้นเจ้าอย่ามาขี้ตู่นะ”

“จะปฏิเสธข้าเช่นนี้ไม่ได้ เจ้ารับปากข้าแล้ว” อย่างไรเสียเขาก็ไม่ยอม

ได้สิเพราะข้าสวย หุ่นหมีเช่นเจ้าน่ะมิใช่สเปกข้าสักนิด

“โอ๊ะ ๆ นั้น กิ่งงิ้วบินได้”

ยายเมิ่งทำตาโตตกใจ มือชี้ไปทางด้านหลังชายหนุ่มจนอีกฝ่ายหันมองตาม แต่ไม่ว่าเพ่งดูอย่างไรก็ไม่เห็นมีอย่างที่พูดเลยสักนิด มิใช่ว่าเขาหลงกลนางอีกแล้วใช่หรือไม่ อย่าให้เขาจับตัวได้จะลงโทษให้สมกับที่บังอาจมาหลอกใช้และยังคิดหนีเขาอีก

ด้านยายเมิ่งเมื่อหนีออกมาได้แล้วถึงกลับหาที่นั่งพักเหนื่อย เนื่องจากนางวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากสายตาคนผู้นั้น มองซ้ายมองขวาเมื่อแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายตามไม่ทันจึงได้นั่งลงพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ในระหว่างนี้จะแอบอู้งานหนีเที่ยวดั่งเช่นเดิมมิได้แล้ว เพราะตนเองก็สร้างเรื่องไว้กับคนผู้นั้นเยอะเอาการ

“อุ๊ย นั่นท่านยมมิใช่หรือ” พร้อมกับหน้าเจ้าเล่ห์เมื่อคิดอะไรบางอย่างออก

“นั่นเจ้าหัวม้างานที่ข้าสั่งเสร็จหรือยัง”

“ข้าทำความสะอาดหมดแล้วขอรับท่านยม” ผู้คุมหัวม้าละมือจากงานตรงหน้าหันมาตอบท่านยมเสียงดัง

“แล้วเจ้าหัวควายล่ะ กระทะทองแดงที่ให้ทำเพิ่มได้หรือยัง” เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจแล้วจึงได้หันไปถามผู้คุมหัวควายต่อ หากเสร็จจากการปรับปรุงสถานที่แล้วเขาจะได้กลับไปพักสักที ยายเมิ่งก็ไม่รู้หายไปร่วมเดือนแล้วงานที่สั่งให้ทำไม่รู้ว่าคืบหน้าไปถึงไหน

“เหลือเพียงแค่นำมาวางตามจุดที่ให้ไว้ขอรับท่านยม”

“อืม พวกเจ้าทำงานได้ดีมาก” ในระหว่างที่ฟังการรายงานก็เดินตรวจดูสถานที่ไปด้วยเพื่อความแน่ใจว่าจะไม่เกิดข้อผิดพลาด

“ท่านยมขอรับบ่อน้ำตรงนี้จะให้ข้าเติมน้ำเพิ่มเลยหรือไม่ขอรับ”

จากนั้นท่านยมจึงได้เดินเข้าไปชะโงกหน้าดูว่าน้ำในบ่อก่อกำเนิด เพื่อดูว่าสมควรที่จะเติมน้ำในบ่อเพิ่มหรือไม่เพราะหากแห้งเกินไปก็จะทำให้การเกิดไม่สมบูรณ์

“ยังมิต้องเติมรออีกสักห้าวันค่อยเติมก็แล้วกัน”

“จ๊ะเอ๋ ท่านโยม”

ตูม

ซวยแล้วใครจะไปคิดว่าท่านยมจะขี้ตกใจเพียงนี้ข้าเผ่นล่ะ อยู่ไม่ได้แล้ว

“นี่พวกเจ้า ถ้าใครถามหาข้าให้บอกว่า ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้ เข้าใจหรือไม่” ในขณะที่บอกทุกคนยายเมิ่งก็วิ่งสุดชีวิตเพื่อหาที่หลบภัยให้ตนเอง

อุแว้ อุแว้

“ยินดีด้วยเพคะหวางเฟย เป็นซื่อจื่อน้อยเพคะ ตัวอวบอ้วนแข็งแรงเชียว” หมอหญิงเมื่อทำความสะอาดเด็กน้อยพร้อมห่อด้วยผ้าแพรสีแดงเนื้อดีนำมาให้หนานเจียอีได้ชื่นใจกับบุตรชายตัวน้อย

เด็กน้อยตัวอวบอ้วนถูกวางไว้ข้างมารดา แต่หากใครได้สังเกตให้ดีจะพบว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยแก้มยุ้ยคิ้วขมวดเข้าหากัน และดูบูดบึ้งไม่สบอารมณ์

หน๊อยยยยายเมิ่งเจ้าคือผู้ที่ข้าหมายหัวไว้เป็นคนแรก ก่อเรื่องไม่ต่างจากเจ้าสามคนนั้นแม้แต่น้อย แถมยังจะให้ข้าลงมาได้เจอเจ้าพวกตัวปัญหาอีก ความผิดนี้ข้าไม่อภัยให้แน่นอน