บทที่ 17 กอดคุณไม่อุ่นสักนิด

ร่างบางพลิกตัวไปมาบนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ เธอข่มตาในความมืดให้หลับไม่ลง จนได้ยินเสียงหมอไป๋ถอนหายใจเป็นระยะ

เขาก็คงรำคาญเธอเต็มที เล่นพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา พาลให้เขานอนไม่หลับด้วยอีกคน แต่เมื่อภารัชชาเริ่มตัวสั่นแล้วกระเถิบจนแผ่นหลังชิดหลังหมอไป๋ เขาก็ผงกหัวแล้วเอี้ยวลำคอหันมองทันที

“จะยุกยิกอีกนานมั้ย” หมอไป๋ขมวดคิ้วหัวเสีย พรุ่งนี้เขามีผ่าตัดช่วงเก้าโมงแต่ปาไปตีสองแล้วยังไม่ได้นอนเลย

“ขอแค่เปิดไฟดวงเดียวได้มั้ยคะ”

“เธอเป็นเด็กหรือไง ถึงนอนแบบปิดไฟไม่ได้”

“ฉันก็แค่... กลัวความมืด”

ภารัชชาตอบกลับไม่เต็มเสียง เธอมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ในหัวมีแต่ภาพจินตนาการน่ากลัวจนข่มตาหลับไม่ลง ซ่งไป๋เป็นคนใจคอโหดเหี้ยมอย่างที่ใครเขาพูดนั่นแหละ

เลือดเย็นได้แม้กระทั่งคนที่กลัวความมืด...

“ในห้องนี้ไม่มีแสงลอดเข้ามาเลยนี่คะ คุณไป๋ปิดทั้งม่าน... ปิดไฟในห้องทั้งหมดเลย”

“ฉันนอนไม่หลับถ้าไฟแยงตา”

“ถ้างั้นให้ฉันไปนอนข้างนอกก็ได้ คุณจะได้ไม่หัวเสียด้วยค่ะ”

หมอไป๋ยันกายลุกขึ้นนั่ง พลางลอบระบายลมหายใจทิ้ง ใช่ว่าเขาอยากจะรั้งเธอไว้สักหน่อย แต่ตัวเขาก็มีเหตุผลให้ต้องคุ้นเคยกับคนที่เกลียดเหมือนกัน

ซ่งไป๋เป็นคนไม่คุ้นชินกับการสัมผัสคนแปลกหน้า ถ้าหากไม่สนิทใจเขาจะเลี่ยงการแตะเนื้อต้องตัวเท่าที่ทำได้

ตัวอย่างก็มีให้เห็น ตอนที่ภารัชชาสะดุดขามาจูบเขา เขาถึงได้หัวเสียไม่สบอารมณ์หนักจนไม่อยากเห็นหน้าเธอต่อ เพราะฉะนั้นเขาก็ควรปรับตัวให้คุ้นชินเพื่อภารกิจให้กำเนิดทายาทจะได้ลุล่วงไปด้วยดี

“หรือคุณสนุกที่ได้แกล้งฉันคะ...”

“ภารัชชา”

“คุณเห็นความเจ็บปวดทางใจของฉันเป็นเรื่องสนุกใช่มั้ย”

น้ำเสียงของภารัชชาสั่นเครือ เขาพอมองออกว่าเธอสั่นกลัวไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ หรือเรียกร้องความสนใจจากเขาแต่อย่างใด

เขาไม่อยากรู้ว่าแผลใจเธอคืออะไร เขาไม่ใช่ผู้ปกครองเธอที่ต้องมานั่งคอยปลอบ แค่นั่งคิดหาวิธีที่ทำให้คุ้นชินกันก่อนให้กำเนิดทายาทจะดีกว่า หมอไป๋ไม่มีทางยอมให้ลูกเมียน้อยกอบโกยทุกอย่างไปแน่นอน

“ถ้าอยากจะทำลูกก็ต้องคุ้นชินกันก่อน”

“.....”

“ฉันไม่ชอบสัมผัสกับคนแปลกหน้า... แต่ก็ต้องฝืนใจทำให้ชินที่ต้องนอนร่วมเตียงกับเธอเหมือนกัน”

ภาพลักษณ์ภายนอกเขาอาจดูเย็นชาไร้หัวใจ แต่ซ่งไป๋เป็นคนโรแมนติกกับเรื่องบนเตียงมาก เขาชอบที่จะทำให้คู่นอนมีความสุข และมันต้องเริ่มต้นจากการที่เขามีความสุขในการทำก่อนเช่นกัน

ต่อให้ภารัชชาสวยดุจนางฟ้านางสวรรค์ แต่ถ้าเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นมาจะไปมีประโยชน์อะไรกันล่ะ

อีกอย่างเผื่อบางวันหน้ามืดทั้งคู่ จะได้ไม่ต้องรู้สึกฝืนใจหรือกระดากอายในการเสพรัก แค่ต้องทำใจนานหน่อยกว่าที่เขาจะทำรักกับคนที่แสนชังน้ำหน้าแต่แรกเจอ

“ถ้าวันนึงต้องทำเรื่องอย่างว่า... ฉันจะได้ไม่ตื่นตระหนกที่จะสัมผัสเธอไงภารัชชา”

“แต่ฉันนอนไม่หลับถ้าปิดไฟ...”

“แต่ถ้าฉันคุ้นชินกับเธอเร็ว เราจะได้จบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

หมอไป๋พูดกับแผ่นหลังบางของหญิงภรรยา เขากะว่าถ้าคุ้นชินที่จะสัมผัสหรือรู้สึกพร้อมเมื่อไหร่ เขาก็อยากจะจัดหนักจัดเต็ม ทำครั้งเดียวให้ติดลูกและหลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่เธอตั้งครรภ์แล้ว

ภรรยาไม่โปรดปราน หญิงสาวที่ไม่ได้พิศวาส จะทำให้เขาอยากร่วมสัมพันธ์ได้สักกี่น้ำกัน

“ถ้ากอดพอจะทดแทนกันได้มั้ย...”

เสียงราบเรียบเอ่ยอย่างหมดทางเลือก ถ้าจะให้เปิดไฟมันคงแยงตาจนเขาไม่ได้นอน และถ้าภารัชชาเองยังปรับตัวไม่ได้ หมอไป๋ก็จะลำบากใจกับการมีเธออยู่ข้างกาย การให้กำเนิดทายาทก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

“ถ้ากอดไว้เธอน่าจะรู้สึกปลอดภัย”

“ฉันไม่เคย...”

หมับ

หมอไป๋ล้มตัวลงนอน พร้อมกับวาดวงแขนโอบร่างบางเข้ามาประชิดกาย เขาจับพลิกตัวเธอให้หันหน้ามาซุกอก มือก็กดศีรษะเล็กให้แนบอิงเอาไว้ จนใจของใครบางคนเต้นล่ำไม่เป็นส่ำอยู่ในอกขึ้นมา

“คุณไป๋...”

“นอนซะ”

ใบหน้าหล่อคมหลับตาลงอย่างอ่อนล้า วันนี้ปะทะฝีปากกันมามากพอแล้ว ขอเวลาสงบศึกด้วยการนอนชาร์จพลังหน่อยก็แล้วกัน วันรุ่งขึ้นจะตีกันใหม่ก็ยังไม่สายอยู่ดี

“คุณไป๋ฉันอึดอัด...”

“อย่าขยับ ฉันจะนอนแล้ว”

หมอไป๋เอาวิธีกล่อมเด็กมาใช้กับภารัชชา เวลาเด็กน้อยสะดุ้งตื่นจะต้องการอ้อมกอดให้ความอบอุ่น หากรู้สึกปลอดภัยก็จะสามารถหลับต่อได้โดยไม่ผวา

ถึงแม้เธอจะไม่ใช่เด็กแล้วก็ตาม แต่อ้อมกอดหมอไป๋ทำให้ร่างบางที่สั่นเทาก่อนหน้าเริ่มสงบลง จากที่ดิ้นขลุกขลักดูรังเกียจที่จะนอนใกล้อีกฝ่าย เปลือกตาภารัชชาก็เริ่มหนักอึ้งจนปรือปรอยใกล้ปิดเต็มที

“อือ...”

ไม่อยากยอมรับเลยว่าอ้อมกอดเขามันอุ่น...

ภารัชชาขยับตัวไปซุกอกอุ่น แผงอกกว้างกำยำเป็นที่พักพิงให้เธอรู้สึกปลอดภัย ถึงจะไม่อยากอยู่ใกล้กัน แต่ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความมืดนี้ ซ่งไป๋เป็นที่พึ่งพิงเดียวให้เธอไขว่คว้าเอาไว้

สุดท้ายความอ่อนล้าที่สะสมมาทั้งวัน ก็ทำให้ทั้งคู่ต่างหลับใหลในขณะที่กอดกันกลมบนเตียงกว้าง ลืมเลือนไปเสียสนิทว่าเกลียดชังกันและกันมากแค่ไหน

เป็นแบบนี้ต่อไปก็คงดี เพราะไป๋น้อยคงจะมาเกิดในสักวัน