13

ในห้องครัว สริดากำลังตั้งหม้อนึ่งถั่วเขียวซีกเพื่อเตรียมจะทำขนมถั่วแปบ ตอนที่มนิษากับนิดหน่อยช่วยกันยกกล่องลังผลไม้เข้ามาหลายกล่อง

“พี่ธีเอามะยงชิดมาฝากค่ะพี่ส้ม”

นิดหน่อยรีบบอกโดยไม่ต้องรอให้ถาม

ตอนแรกคนงานทุกคนไม่กล้าเรียกธีทัตว่าพี่ และยืนยันจะเรียก “คุณธี” เหมือนที่เรียกลูกค้าคนอื่น ๆ แต่เมื่อชายหนุ่มมาเป็นแขกบ้านนี้บ่อยครั้งเข้า และทุกครั้งที่มาเขาก็ขอร้องให้ทุกคนเลิกใช้คำเรียกขานที่ห่างเหิน คนงานทุกคนจึงค่อย ๆ เรียกเขาว่าพี่ธีหรือธีเฉย ๆ ได้อย่างสนิทปากสนิทใจ (แต่แน่ล่ะว่าสร้างความหมั่นไส้ให้ มนิษาอย่างที่สุด)

“พี่ธีเอามาฝาก? ทั้งหมดนี่เลยหรือ”

สริดาเปิดกล่องแล้วหยิบพวงมะยงชิดมาชื่นชมอย่างแปลกใจ แต่ละลูกผลใหญ่ ผิวสีส้มเนียนสวยน่ารับประทาน

“ใช่แล้วจ้ะ ตอนแรกหนูนึกว่ามะปราง แต่พี่ธีบอกว่าเป็นมะยงชิด มันต่างกันยังไงอะพี่ส้ม”

นิดหน่อยถามซื่อ ๆ ก็ใช่ว่าทุกคนจะรู้จักผลไม้ในประเทศตัวเองได้หมดนี่นา

 “ที่จริงมันก็คือมะปรางเหมือนกันนั่นล่ะจ้ะ มะปรางจะผลเล็กกว่ามะยงชิดแต่เม็ดในใหญ่กว่า เปลือกจะออกนวล ๆ แล้วก็หวานจัดกว่าด้วย แต่มะยงชิดจะหวานอมเปรี้ยวนิด ๆ ไม่มียาง กินแล้วไม่คันคอ ผลใหญ่กว่าแต่เม็ดข้างในเล็ก ก็เลยได้กินเนื้อเยอะกว่า เปลือกก็จะสีเหลืองอมส้มแบบนี้นี่ล่ะ”

สริดาอธิบาย  แล้วจึงบอกให้นิดหน่อยแบ่งไปไว้ที่ซุ้มเฟื่องฟ้าใกล้แปลงเพาะปลูก ที่ตรงนั้นเป็นที่ตั้งเสบียงเติมพลังของเหล่าคนงาน เด็กสาวรับคำก่อนจะยกบางส่วนออกไปเท่าที่ไหว

“แล้วพี่ธีล่ะมะนาว ดูต้นไม้อยู่หรือ”

“เปล่า เขากลับไปแล้ว เอามะยงชิดมาให้แล้วก็กลับ”

“อ้าว! รีบขนาดนั้นเลย คงมีธุระต่อสินะ”

“ไม่หรอก ก็ไม่ได้ดูเหมือนมีธุระอะไร”

“ถ้าไม่มีธุระแล้วทำไมรีบกลับล่ะ”

สริดาถามไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ติดใจอะไร ปกติธีทัตจะต้องเข้ามาทักทายเธอที่กำลังทำขนมอยู่ในครัว ถ้าเขาไม่เข้ามาก็แสดงว่าไม่ว่าง แต่มนิษาอึกอัก

“ก็...มะนาวบอกเขาเองว่าให้ของแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว”

สริดากำลังหยิบผลมะยงชิดใส่ชามตาข่ายเพื่อจะนำไปล้าง หันมองน้องสาวทันทีอย่างตกใจ

“ไหนพูดอีกทีซิ”

“นาวบอกให้เขากลับไปเอง”

มนิษาตอบอุบอิบ ไม่ยอมสบตาคนเป็นพี่ สริดาที่ปกติใจดีและใจเย็นแต่หนนี้ไม่ยอมให้น้องสาวรอดตัวไปได้

“นี่พูดจริงหรือเปล่า ล้อพี่เล่นใช่ไหม”

คนเป็นน้องส่ายหน้า อาจจะเป็นคนปากกล้ากับใครไปทั่ว แต่ไม่รู้ทำไมจึงได้กลัวและออกจะเกรง ๆ พี่สาวคนนี้คนเดียว โดยเฉพาะเวลาที่ตัวเองทำอะไรผิดสักอย่าง

“ตายแล้วมะนาว ทำไมเสียมารยาทอย่างนี้ พี่เขาอุตส่าห์หอบของฝากมาให้เราตั้งเยอะนะ ไล่เขากลับไปได้ยังไง”

“มะนาวไม่ได้ไล่นะ แค่บอกเขาว่าให้กลับไปได้แล้ว โถ่พี่ส้ม อย่าเพิ่งโกรธนาวสิ ที่นาวทำแบบนี้เพราะคิดว่าจะยังไงเขาก็ไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี เขาอาจจะไม่มีแฟนหรือกิ๊กซุกไว้ก็จริง แต่ทำมาเป็นซื้อนู่นซื้อนี่ให้ตลอดตลอด นาวไม่ชอบ คงกะจะซื้อใจเราด้วยของฝาก ไม่เชื่อหรอกว่าที่ทำแบบนี้จะไม่ได้หวังอะไรจากเราเลย”

มนิษาอธิบายยืดยาวเพราะกลัวโดนพี่สาวดุ สริดามองหน้าน้องอย่างอ่อนใจ

“เรามีอะไรให้เขาหวังกันเหรอ มีเงินทองมากนักหรือไง”

“ก็ไม่ได้หวังเงิน แต่หวังจะได้แต่งงานกับพี่ส้ม...”

“โถ่ คิดอะไรไปไกลขนาดนั้น เขาทำเพราะมีน้ำใจต่างหาก ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องแต่งหรือไม่แต่ง เพราะถึงพี่ธีไม่ทำแบบนี้ พี่ก็ยินดีจะแต่งกับพี่ธีนะถ้าเขามาขอน่ะ”

มนิษาอ้าปากค้าง สริดาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ง่วนอยู่กับการเปิดน้ำล้างผลมะยงชิดอย่างเบามือ

“เดี๋ยวพี่ส้ม! หมายความว่ายังไง อธิบายน้องมาก่อน”

“พูดเผื่อไว้เฉย ๆ ถ้าเขามาขอก็อาจจะแต่ง”

“พี่ส้มชอบเขาอย่างนั้นหรือ รักนายธีทัตไปแล้วหรือยังไงกัน”

“ไม่รู้สิว่ารักไหม แต่พี่ก็ชอบพี่ธีอยู่นะ นิสัยดีออก”

“ถึงอย่างนั้นก็เหอะ แล้วไอ้หมอนั่นมัน...เอ๊ย...เขาบอกว่ารักพี่ส้มแล้วเหรอ”

“ไม่ได้บอก  ไม่เคยบอก แต่ป้าองุ่นบอกว่าความรักไม่สำคัญเพราะมันจืดจางได้ ความรับผิดชอบต่างหากที่คงทนยืดยาวและทำให้อยู่กันรอด ดูท่าทางพี่ธีก็น่าจะเป็นคนรู้จักรับผิดชอบคนหนึ่งนะ ไม่อย่างนั้นคงเปิดบริษัทไม่ได้หรอก”

มนิษาส่ายหน้า ตายังเบิกโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“โอ้โห เชื่อใครไม่เชื่อ เชื่อป้าองุ่นผู้ที่ไม่เคยมีแฟนกับเขาเลยสักคนเดียว คำก็ป้าสองคำก็ป้า ถามจริงเหอะทำไมพี่ส้มเชื่อฟังป้าหงุ่นนัก”

“ก็ป้าเป็นผู้ใหญ่คนเดียวในครอบครัวเรา และป้าก็หวังดีกับเราสองพี่น้องมาตลอดน่ะสิ”

“เรื่องนั้นก็รู้  ไม่เถียง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าที่ป้าหงุ่นคิดหรือพูดมันจะถูกทุกเรื่องนี่ใช่ไหมพี่ส้ม เรื่องแต่งงานมันเรื่องเล็กเสียที่ไหน แล้วนี่มันสมัยไหนกันแล้ว เดี๋ยวนี้ใครเขาแต่งงานกับคนที่ผู้ใหญ่เลือกให้กันบ้างล่ะ พี่ส้มน่ะเชยระเบิด”

มนิษาฮึดฮัดขัดใจ แถมยังเริ่มตาแดง ๆ สริดามองน้องสาวด้วยแววตาขบขัน

“อะไรกัน พูดแค่นี้ก็จะร้องไห้แล้ว พี่ล้อเล่นต่างหาก ยังไม่มีใครแต่งกับใครทั้งนั้นนั่นแหละ ไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เผลอ ๆ อาจจะไม่ได้แต่งกันด้วย”

“แล้วถ้า...ถ้าไม่ได้แต่งกับนายธีจริง ๆ พี่ส้มจะเสียใจไหมล่ะ”

“มะนาวนี่ก็พิลึก ตอนแรกโวยวายจะไม่ให้พี่แต่ง ตอนนี้กลับจะมาเป็นห่วงว่าพี่จะเสียใจมั้ย”

“ก็ถามเผื่อ ๆ ไว้”

มนิษาพูดอุบอิบ มือก็ปลิดมะยงชิดมาผลหนึ่งแล้วกัดโดยไม่รู้ตัวทั้งที่เคยประกาศแล้วว่าจะไม่แตะต้องของกินทุกอย่างที่ธีทัตให้มา สริดาอมยิ้มแต่ก็ไม่ทักให้น้องสาวต้องเขิน

“ถึงไม่ได้แต่งกับพี่ธีหรือไม่ได้แต่งกับใครเลย พี่ก็ไม่เดือดร้อนอะไรหรอก ที่จริงพี่ก็คิดนะว่าทำไมคนเราต้องแต่งงานด้วย มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ ดูอย่างป้าองุ่นสิ มีความสุขจะตายไป เกษียณแล้วอยากไปเที่ยวไหนก็ไปไม่ต้องมีลูกให้ห่วง”

“ถ้าพี่ส้มคิดอย่างนั้นก็ดี”

มนิษาพึมพำ สริดาจะเป็นโสดก็ดีหรือจะมีครอบครัวเธอก็ไม่ว่าอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าสักวันพี่สาวก็จะต้องแยกไปมีครอบครัวของตัวเองตามธรรมชาติการสืบเผ่าพันธุ์ของมนุษย์

เพียงแต่ว่าเรื่องเดียวที่เธอกังวลก็คือ ผู้ชายคนนั้นที่จะมาเป็นอีกครึ่งหนึ่งในชีวิตของพี่... มนิษาอยากจะมั่นใจว่าเขาจะรักและซื่อสัตย์กับพี่สาวของเธอได้จริง ๆ ไม่แอบมีเล็กมีน้อยจนทำให้พี่ต้องเข้านอนทั้งน้ำตา เหมือนที่เธอเคยจำได้ลาง ๆ ว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ในทุกคืน