36 อย่าลืมซิคะว่าหนูเป็นโรคอะไร

ตอนที่36

อย่าลืมซิคะว่าหนูเป็นโรคอะไร

  “อ้อ!อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ พี่ไม่รบกวนแล้ว” เขาพูดพลาง ช่วยประคองหญิงสาวให้นอนลง แต่วุ้นเย็นก็ทำตัวแข็ง ไม่ยอมนอน เมธัชจึงมองอย่างไม่เข้าใจ

  “ไหนว่าจะนอนไม่ใช่หรือไง” เขาถามสั้น ๆ แต่น้ำเสียงนั้นก็ไม่ได้แสดงความหงุดหงิดออกมาแม้แต่น้อย

  “ใช่ แต่ยังนอนไม่ได้” วุ้นเย็นพูดไม่ได้มองหน้า

          “ทำไมถึงยังนอนไม่ได้”

          “ก็หนูยังไม่ได้กินยาหลังอาหารน่ะซิ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ เย็นชา

ชายหนุ่มจึงเอื้อมไปหยิบยา กับรินน้ำสะอาดส่งให้อย่างใจเย็น

หญิงสาวรับยามาโยนเข้าปาก พร้อมกับดื่มน้ำตามเกือบหมดแก้ว แล้วส่งคืนให้เขา ก่อนจะนอนหันหลังให้โดยไม่กล่าวขอบคุณแม้แต่คำเดียว

เมธัชไม่ได้สนใจท่าทีที่วุ้นเย็นแสดงออกมา เขาดึงผ้าห่มคลุมให้อย่างอ่อนโยน เพราะแค่วุ้นเย็นไม่ไล่ตะเพิดเขาออกไป มันก็ดีที่สุดแล้วกับสิ่งที่เขาได้ทำลงไป

...........................................................................

สามวันต่อมา หมอก็อนุญาตให้วุ้นเย็นกลับบ้านได้ และครั้งนี้เมธัชก็มารับด้วยตัวเอง

         “ก่อนแต่งงานเขาห้ามออกจากบ้านไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไมถึงยังออกมาอีก ให้คุณแม่กับคนขับรถมารับหนูก็ได้” วุ้นเย็นเอ่ยถามขึ้นทันทีที่นั่งอยู่ในรถ และเมธัชเป็นคนขับด้วยตัวเอง

          “ก็พี่อยากมา” เขาตอบสั้น ๆ ดวงตายังคงมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า

          “แล้วพี่ไม่กลัวบ้างหรือไง เรื่องแบบนี้เชื่อไว้บ้างก็ดีนะ”

วุ้นเย็นยังไม่สบายใจ หากเกิดอะไรขึ้นกับเมธัช ก่อนแต่งงานเข้าจริง ๆ เธอจะกลายเป็นต้นเหตุทันที เพราะที่เมธัชออกจากบ้านก็เพราะมาหาเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน วันนี้ก็ยังมารับอีก เธอได้แต่ภาวนา อย่าให้เกิดเรื่องเลวร้ายกับเมธัชและดุจดาวเลย ถึงจะรักเมธัชมากแค่ไหน แต่ก็อยากให้ครอบครัวของเขามีความสุขเช่นกัน

เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป เมธัชก็เอื้อมมือข้างหนึ่งมาโยกหัวของวุ้นเย็นเบา ๆ

          “คิดมากน่า พี่กับดาวไปเรียนเมืองนอกด้วยกันมาตั้งนาน พวกเราไม่เชื่อเรื่องแบบนี้หรอก คนเราน่ะถ้าถึงเวลา ไม่ว่าจะตอนไหน อยู่กับใคร ก็ตายได้ทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับว่าต้องใกล้วันแต่งงานหรอก แต่ที่ดาวเขาต้องทำตาม เพราะคุณอาญาดา ถึงกับนอนเฝ้าในห้องกันเลยทีเดียว”

วุ้นเย็นเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าแม่ของดุจดาวจะกลัวถึงขนาดนั้น แบบนั้นมันก็เกินไปหน่อย

  “จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นพี่ดาวก็อึดอัดแย่เลยซิคะ สงสารพี่ดาวจัง” เธอไม่ได้แกล้งพูด แต่รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ

          “อือ ก็บอกว่าอึดอัดอยู่นะ เพราะคุณอาญาดา ไม่ยอมให้ใครไปหาด้วย แม้แต่เพื่อน ๆ ของดาวก็ไม่ได้ กลัวว่าเพื่อนจะแอบชวนให้หนีออกมาข้างนอก” เมธัชเล่าให้ฟังตามที่ดุจดาวบอก

วุ้นเย็นถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดออกมาอย่างปลง ๆ

          “เฮ้อ! คนที่เชื่อก็เชื่อจนงมงาย ส่วนคนนี้ก็ไม่เชื่อเอาเสียเลย หนูว่าจะไปหาพี่ดาว จบข่าวเลยแบบนี้” วุ้นเย็นบ่นพึมพำ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง ในตอนนั้นเองจู่ ๆ เมธัชก็เบรกรถกะทันหัน ถ้าไม่รัดเข็มขัด และเมธัชขับเร็วกว่านี้ หัวเธอคงได้กระแทกกับคอนโทรลหน้าเข้าอย่างจัง

          “โอ๊ย! ขับรถอะไรของพี่เนี่ย นึกจะเบรกก็เบรก” เธอโวยวายทันที

         “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า พอดีเมื่อกี้มีมอเตอร์ไซค์ ขับออกมาจากซอยน่ะ พี่เลยต้องเบรกกะทันหัน โน่นไปโน่นแล้ว” เมธัชเอ่ยถามอย่าร้อนรน พร้อมกับชี้ให้ดูคนขับรถมอเตอร์ไซค์ ที่ออกจากซอยมาโดยไม่มองซ้ายขวาเสียก่อน ดีที่เมธัชขับไม่เร็วนัก เพราะเป็นแหล่งชุมชน ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่

วุ้นเย็นมองตามที่เมธัชบอก พร้อมกับหดคอด้วยความหวาดเสียว

          “หนูไม่เป็นไรค่ะ แต่หนูว่าพี่ธัชควรเชื่อเรื่องหมอดูไว้บ้างก็ดีนะคะ เกือบไปแล้วไหมล่ะ” วุ้นเย็นเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาอีก พูดกันอยู่หยก ๆ แท้ ๆ ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเข้าจริง ๆ

         “ไม่เกี่ยวหรอก ถ้ายังมีคนประมาทในการใช้รถใช้ถนน ยังไงอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้อยู่ดีนั่นแหละ เราบอกคนอื่นไม่ได้ แต่เราบอกตัวเองได้ว่าอย่าประมาทและขับขี่อย่างระมัดระวัง ก็ช่วยลดความรุนแรงของอุบัติเหตุได้เหมือนกัน อย่างเมื่อกี้ถ้าพี่ประมาท ขับรถเร็วหรือเล่นมือถือ อีกคันก็พุ่งออกจากซอย โดยไม่มองซ้ายขวา พี่ก็คงเบรกไม่ทัน ความรุนแรงก็จะเกิดขึ้นตามมาได้ แต่นี่เป็นเพราะพี่ไม่ประมาทไง เลยไม่ได้เป็นไรมาก นอกจากจะทำให้น้องตกใจแค่นั้นใช่ไหมล่ะ”

วุ้นเย็นถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบทีเล่นทีจริง

          “พี่ชายอย่าลืมสิคะ ว่าหนูเป็นโรคอะไร ถ้าตกใจมาก ๆ ก็ตายได้เหมือนกันนะคะ” พูดพลางเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา แต่เมธัชกลับหน้าเสีย

          “พี่ขอโทษนะ ลืมไปว่าไม่ควรทำให้น้องตกใจบ่อย ๆ แล้วตอนนี้เป็นอะไรหรือเปล่า เอางี้!เรากลับไปให้คุณหมอตรวจดูหน่อยดีไหม” เขาพูดอย่างร้อนรน แต่วุ้นเย็นกลับหัวเราะคิกออกมา

          “คิก ๆ ดูพี่ทำหน้าเข้าสิ เหมือนตอนที่กลัวฟ้าร้องเลย”

  “...........” เมธัชพูดไม่ออก ในขณะที่เขาเป็นห่วงแทบตาย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะขบขัน ราวกับดูตลกเสียอย่างนั้น