บทที่ 5

“ก็ช่วยไปแล้ว เหตุใดจะต้องมีเหตุผลด้วยเล่า?” ลั่วชิงยวนเอ่ยอย่างเรียบเฉย

จากนั้นนางก็หันหลังและจากไป

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเดินจากไปไกล แม่นมเติ้งก็รู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ เลยอดไม่ได้ที่จะเรียกนางไว้ "พระชายาเจ้าคะ!"

ลั่วชิงยวนชะงักฝีเท้า แม่นมเติ้งรีบก้าวไปข้างหน้าทันที

“บ่าวขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องดูแลรับใช้ท่าน บ่าวก็คงได้ออกจากตำหนักไปนานแล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่บ่าวรู้สึกไม่พอใจ ก็เลยระบายความโกรธใส่ท่าน..." แม่นมเติ้งก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

นางไม่คิดว่า พระชายาจะเข้ามาช่วยนาง มิเช่นนั้นนางคงถูกเมิ่งจิ่นอวี่ทุบตีจนตายเป็นแน่! แล้วนางยังช่วยต่อแขนของตนอีกด้วย ซึ่งนั่นแตกต่างจากข่าวลือที่ว่านางคือนางงูพิษโดยสิ้นเชิง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็เข้าใจเหตุผล

แม่นมเติ้งเตือนขึ้นอีกครั้ง "หากท่านต้องการอยู่ในตำหนักต่อไป ก็อย่าได้ทำให้เมิ่งจิ่นอวี่ขุ่นเคืองเลยเจ้าค่ะ นางเป็นสาวใช้ชั้นหนึ่งในตำหนัก แล้วยังเป็นลูกสาวของแม่บ้านของตำหนักนี้อีกด้วยเจ้าค่ะ"

"ไม่ทันแล้วกระมัง" มาพูดเอาป่านนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

แม่นมเติ้งมองไปรอบ ๆ นางก้าวไปข้างหน้า และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า "บ่าวบังเอิญได้ยินมาว่า คุณหนูรองให้คำมั่นสัญญากับเมิ่งจิ่นอวี่ว่า หลังจากที่นางกลายเป็นพระชายา นางมิสามารถรับใช้ท่านอ๋องได้ เพราะสุขภาพไม่ดีนัก ดังนั้นนางจึงจะเลื่อนตำแหน่งเมิ่งจิ่นอวี่เป็นเมียบ่าว ให้นางปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้าง ๆ ท่านอ๋องแทนตนเจ้าค่ะ”

"ตอนนี้การแต่งงานระหว่างคุณหนูลั่วเยวี่ยอิงและท่านอ๋องไม่เป็นไปตามนั้น หากท่านต้องการเอาชนะเมิ่งจิ่นอวี่ ท่านสามารถให้นางได้ปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋อง เช่นนี้นางก็จะไม่มุ่งเป้ามาที่ท่านแล้วเจ้าค่ะ"

แม่นมเติ้งรู้สึกขอบคุณลั่วชิงยวนที่ช่วยนางเอาไว้ จึงอยากช่วยนางคืน ดังนั้นจึงได้แนะนำลั่วชิงยวนอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย กล่าวคือ ลั่วเยวี่ยอิงมีข้อตกลงกับเมิ่งจิ่นอวี่ และข้อตกลงนั้นคือการเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ท่านอ๋อง

งานแต่งงานนี้ถูกทำลาย ดังนั้นเมิ่งจิ่นอวี่จึงมองนางด้วยความเกลียดชัง

เมื่อลองคิดดูดี ๆ หากนี่เป็นแผนของลั่วเยวี่ยอิง เช่นนี้หัวใจของนางก็ชั่วร้ายมาก การที่นางให้ลั่วชิงยวนแต่งงานแทน และถูกฟู่เฉินหวนทรมาน แถมยังสร้างศัตรูจำนวนมากโดยมิรู้ตัว นี่มันไม่เหลือเส้นทางการมีชีวิตต่อให้นางเลย!

การที่ลั่วชิงยวนแต่งงานเข้ามาในตำหนักอ๋องแทน ที่แท้มันคือแผนร้าย! เมื่อนึกถึงหมั่นโถวอาบยาพิษ และผงมหาสุข คนที่ทำอาจจะเป็นเมิ่งจิ่นอวี่ หรือไม่ก็ลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วชิงยวนชำเลืองไปที่แม่นมเติ้ง หากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้สมเหตุสมผล แม่นมเติ้งก็เป็นคนที่มีประโยชน์คนหนึ่ง

“เจ้าเชื่อข้าหรือไม่? ข้าสามารถช่วยแม่ของเจ้าได้”

ใบหน้าของแม่นมเติ้งเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และนางก็นึกถึงคำพูดของลั่วชิงยวนเเมื่อเช้านี้ได้ว่า จะต้องมีงานศพเกิดขึ้นภายในสามวัน

ดวงตาสีดำของลั่วชิงยวนลึกล้ำที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ ซึ่งนั่นทำให้แม่นมเติ้งรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงกระดูกสันหลัง นางมักจะรู้สึกว่า ดวงตาและท่าทางการแสดงออกแบบนั้น ช่างมิเข้ากันกับร่างกายที่อ้วนท้วนนี้เอาเสียเลย

“บ่าวเชื่อเจ้าค่ะ” แม่นมเติ้งตอบออกไปอย่างไม่รู้ตัว

"เช่นนั้นเจ้าไปเอาของกินมาอย่างเงียบ ๆ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ห้อง" หลังจากพูดจบ ลั่วชิงยวนก็เดินกลับไปที่ห้องทันที

แม่นมเติ้งรู้สึกงุนงง

รอไม่นานนัก แม่นมเติ้งก็กลับมาอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ นางหยิบไก่ย่างที่ห่อด้วยกระดาษซับน้ำมันออกมาจากอก แล้วยื่นให้ลั่วชิงยวน "รีบกินเถิดเจ้าค่ะ กลิ่นไก่ค่อนข้างแรง หากพวกนั้นได้กลิ่น แล้วเดินมาตรวจจะแย่เอา”

แม่นมเติ้งช่วยนางเฝ้าระวังที่ประตู ส่วนลั่วชิงยวนทานไก่ย่างหมดทั้งตัว ก่อนจะเรอออกมา

จากนั้นแม่นมเติ้งก็เดินไปที่มุมเตียง และถามขึ้นอย่างลังเล "พระชายา... มีวิธีแก้จริง ๆ หรือเจ้าคะ" หลังจากกินจนอิ่มแล้ว พลังของลั่วชิงยวนก็กลับมา นางถามกลับไปทันที "แม่ของเจ้าป่วยเป็นโรคอะไร? เคยไปหาหมอหรือไม่? แล้วได้ใบสั่งยาอะไรมา? ”

“ตอนแรกก็แค่มีอาการปวดหัว มีไข้ พอไปหาหมอก็กินยาแก้ลม แก้หวัดสองสามเม็ด แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเลยเจ้าค่ะ ครึ่งเดือนต่อมา อาการแย่ลงเรื่อย ๆ หมอบอกว่ามิสามารถทำอะไรได้ เขาบอกว่า ถ้ามีคนคอยดูแลจะดีกว่า เพราะอาจจะมีวิญญาณชั่วร้าย... " วิญญาณชั่วร้าย? สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของลั่วชิงยวนเป็นประกาย

“นอกจากปวดหัวและมีไข้แล้ว ยังมีอาการอะไรอีกหรือไม่?”

“ในช่วงสองสามวันที่บ่าวคอยดูแล นางจะหมอบอยู่ที่ประตูในช่วงเวลากลางดึกอย่างแปลกประหลาด พลางพูดอะไรพึมพำ ข้าได้ยินไม่ชัดว่านางพูดว่าอะไร”

ฟังดูแปลกมาก นางจึงถามอีกครั้งว่า "ก่อนแม่เจ้าจะป่วย มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นหรือไม่?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตาของแม่นมเติ้งก็เป็นประกาย และรีบพูดว่า "ในช่วงสองวันก่อนที่แม่บ่าวจะป่วย ดูเหมือนว่า นางจะบอกว่ามีครอบครัวใหญ่ใช้เงินเซ่นไหว้ต่อคนตาย นางรู้สึกเสียดาย จึงไปที่หลุมฝังศพและหยิบเงินสองใบที่ยังไม่ไหม้กลับมาเจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนตกใจ "เงินคนตายยังกล้าเอามาอีกรึ?"

แม่นมเติ้งเองก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง "หรือว่าจะมีวิญญาณชั่วร้ายตามมาจริง ๆ เจ้าคะ?"

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบปากกาและกระดาษออกมา ก่อนจะมอบใบสั่งยาให้กับแม่นม

"เจ้านำไปซื้อยาตามนี้ มันจะสามารถยื้อชีวิตแม่ของเจ้าได้ชั่วคราว จากนั้นเจ้าจงนำเงินสองใบที่แม่เจ้าหยิบมา นำกลับไปที่หลุมศพนั่น และเผามันทิ้งซะ ทางที่ดีควรเผากระดาษเงินกระดาษทองไปด้วย"

แม่นมเติ้งดูใบสั่งยาก่อนจะพยักหน้ารับ "เจ้าค่ะ"

นางไม่สามารถรับประกันได้ว่าใบสั่งยาที่ลั่วชิงยวนให้มานั้นจะสามารถช่วยแม่ของนางได้ แต่ก็ลองดูก็แล้วกัน!

แต่พอสติกลับมา "แต่บ่าว... ออกไปนอกตำหนักมิได้..."

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "เจ้ารอฟังเสียงความเคลื่อนไหวในคืนนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นในตำหนัก เจ้าจงหาข้ออ้างออกจากตำหนักไปซะ ไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากเมิ่งจิ่นอวี่ เมื่อทำธุระเสร็จก็จงรีบกลับมา"

แม่นมเติ้งมองไปที่ดวงตาของลั่วชิงยวนที่ดูเหมือนจะอ่านใจผู้คนได้ และให้ความรู้สึกยากที่จะหยั่งถึง

หลังจากที่พระชายาปลิดชีพตนเอง ก็ดูเหมือนกลายเป็นคนละคน ดวงตาคู่นั้นทำให้ผู้คนสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก

"แต่ถ้าเมิ่งจิ่นอวี่นำไปทูล..." แม่นมเติ้งยังคงกังวลเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ยกมุมปาก และพูดขึ้นอย่างเป็นนัย "นางน่ะรึ? คืนนี้นางจะปกป้องตัวเองได้หรือไม่ก็ยังมิรู้"

รวมหัวกันรังแกนางใช่ไหม? นางอยู่ตรงนี้แล้ว มาดูกันว่าใครจะรังแกใครกันแน่

ตกกลางคืนอันเงียบสงัด ลั่วชิงยวนนั่งเงียบ ๆ บนม้านั่ง เพื่อรอใครสักคนที่จะมาในคืนนี้

คืนนี้ไม่มีดวงจันทร์หรือดวงดาว ท้องฟ้ามืดครึ้มมีเมฆหนาปกคลุม ซึ่งเป็นสัญญาณของฝน

เมื่อยามไห้(1)มาถึง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก

ไม่นานก็เห็นเงาดำเกาะอยู่ที่ประตู ราวกับกำลังฟังการเคลื่อนไหวภายในห้อง

จากนั้นเสียงของเมิ่งจิ่นอวี่ก็ดังขึ้นเบา ๆ "วันนี้นางกินหมั่นโถวไปสามลูก น่าจะเพียงพอที่จะทำให้นางได้รู้ว่าโลกนี้เป็นอย่างไร และเมื่อนางตื่นขึ้นมา มันจะเหมือนช่วงเวลาแห่งความตาย!"

เมื่อคืนท่านอ๋องมิได้ส่งคนมาทำลายความบริสุทธิ์ของลั่วชิงยวน เขาเพียงแค่ส่งคนมาทำให้นางเข้าใจผิดเท่านั้น

และคืนนี้ลั่วชิงยวนจะได้หลับนอนกับผู้ชายอีกสองสามคน นางจะสูญเสียความบริสุทธิ์ และท่านอ๋องจะไม่ไว้ชีวิตนางอย่างแน่นอน! ชิวิตของผู้หญิงน่าเกลียดผู้นี้ จะต้องเลวร้ายยิ่งเสียกว่าการถูกฝังทั้งเป็น!

ลั่วชิงยวนเห็นร่างของเมิ่งจิ่นอวี่ด้านนอก แต่ไม่เห็นว่าใครยืนอยู่ตรงข้ามนาง

เมิ่งจิ่นอวี่กำลังคุยอยู่กับใคร? ลั่วเยวี่ยอิงหรือ?

"มา พวกเจ้าเข้าไปพร้อมกันเลย" เมิ่งจิ่นอวี่กวักมือเรียกชายหลายคน

ประตูจึงถูกผลักออก ชายหลายคนค่อย ๆ เดินเข้ามา เนื่องจากในห้องไม่ได้จุดไฟ ภายในห้องจึงมืดสนิท พวกนั้นทำได้เพียงเดินคลำในความมืดเข้ามาเท่านั้น

ประตูปิดลง ด้านนอกเหลือเพียงเมิ่งจิ่นอวี่ที่รอดักฟัง

โดยมิรู้เลยว่า ลั่วชิงยวนได้ปีนหน้าต่างออกมา แล้วเดินไปทางด้านหลังเมิ่งจิ่นอวี่อย่างเงียบ ๆ ...