ตอนที่ 6 หนามแหลมในมือแม่เลี้ยง

ในยามสายวันรุ่งขึ้น ลี่อินได้รับคำสั่งจากฮูหยินรองเจินซูเม่ย ให้นางเข้าไปช่วยจัดของในห้องเก็บตำราสำคัญของจวน

“ห้องเก็บตำรา?”

“ในอดีต ข้าจำได้ว่าเคยถูกล่อเข้าไปที่นั่น แล้วถูกกล่าวหาว่าขโมยหยกของฮูหยินรอง”

“คุณหนู อย่าไปนะเจ้าคะ” เสี่ยวจูเอ่ยอย่างร้อนรน

“ห้องนั้น ข้าได้ยินว่าวันก่อนซูหรูเพิ่งให้คนเข้าไปทำความสะอาด ข้าเกรงว่ามันจะเป็นกับดัก”

ลี่อินวางมือบนไหล่เสี่ยวจู บีบเบา ๆ

“เจ้าเคยบอกข้าว่ากลัว หากต้องอยู่ในเงามืดเพียงลำพังใช่หรือไม่?”

“ข้าเองก็กลัว แต่ข้าจะไม่หนีอีก ยิ่งพวกมันกล้าลงมือเร็ว ข้ายิ่งแน่ใจว่ามันเริ่มหวาดหวั่นแล้ว”

ยามเฉิน

ลี่อินก้าวเข้าสู่เรือนใหญ่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ภายในเรือนตกแต่งหรูหรา ทุกกระเบื้องและมุมเสาล้วนประณีตงดงาม แต่สำหรับนางแล้ว มันไม่ต่างจากคุกสีทองที่เคยกักขังนาง

นางเดินตามบ่าวรับใช้จนถึงหน้าห้องเก็บตำรา ซึ่งตั้งอยู่ด้านในสุดของห้องปีกตะวันออก

“เข้าไปได้เลยเจ้าค่ะ ฮูหยินรออยู่ข้างในแล้ว”

เมื่อเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่ปรากฏกลับไม่ใช่เจินซูเม่ย หากแต่เป็นเพียงห้องที่ว่างเปล่า เงียบสงัด และมีกล่องเก็บผ้าโบราณซ้อนกันสูงจนบดบังแสง ทันใดนั้น ประตูไม้ก็ปิดดังปัง ตามมาด้วยเสียงล็อกจากด้านนอก

“นังเด็กสวะ อยู่ในนั้นไปเถอะ!” เสียงเจินซูเม่ยดังลอดจากอีกฝั่ง

“หากเจ้าตะโกนลั่น ข้าจะกล่าวหาว่าเจ้าลอบเข้าเรือนใหญ่ แล้วขโมยหยกของข้า”

เสียงหัวเราะเหี้ยมเกรียมเจือสะใจดังตามมา

“อยู่ในนั้นไปจนกว่าจะสำนึก!”

ภายในห้องมืด ลี่อินยืนอย่างสงบ ไม่ตกใจ ไม่ร้องไห้ นางค่อย ๆ หยิบเหรียญทองแดงที่พกมาด้วยขึ้นมา เคาะเบา ๆ กับกระเบื้องมุมพื้นสามครั้ง

แกรก…แกรก…

เสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกหน้าต่าง ไม่นานบานไม้ซ่อนที่ติดอยู่กับผนังด้านข้างก็เปิดออก ชายชุดดำสวมหน้ากากก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

“คุณหนู ข้าได้รับคำสั่งให้ตามติดท่าน ขออภัยที่ล่าช้าเพราะต้องรอสัญญาณ”

ลี่อินยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไร แค่เจ้ายังตามแผนทันก็พอ”

นางเดินตรงไปที่ตู้เก็บเอกสารกลางห้อง หยิบกระบอกไผ่เล็ก ๆ ขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ในนี้ คือสำเนาเอกสารเบิกงบหลวงที่เซียวเฟิงเฉินเซ็นเองกับมือ และซุกซ่อนไว้ตรงนี้ตลอดสิบปี”

“หากข้าไม่มีโอกาสมาในวันนี้ คงไม่มีวันได้มันมา”

ชายชุดดำรับไว้ทันที “ข้าจะนำส่งให้ท่านอ๋องขอรับ”

เมื่อนางคลานออกทางบานซ่อนลับหลังจากส่งของแล้ว ลี่อินกลับไปโผล่ที่เรือนของตนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกัน บ่าวเรือนใหญ่ก็เริ่มแตกตื่น เมื่อพบว่าห้องเก็บตำราที่ควรถูกล็อกไว้นั้นว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของลี่อิน…

เจินซูเม่ยโกรธจนหน้าเขียว

“มัน…มันหนีไปได้อย่างไร! ข้าให้คนเฝ้าห้องนั้นทุกมุมแล้วนี่!”

ซูหรูรีบร้อนตอบ “บะ...บ่าว บ่าวไม่ทราบเลยเจ้าค่ะ”

เจินซูเม่ยกำพัดแน่นจนหัก ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

“นังสารเลว มันไม่ใช่คนโง่งมเหมือนเดิมแล้วจริง ๆ!”

คืนนั้น ลี่อินนั่งอยู่ใต้แสงจันทร์ในสวนหลังเรือน ดวงหน้าสงบ ดวงตาทอประกายเยือกเย็น

“เจินซูเม่ย เจ้าอยากขังข้าไว้ในที่มืด แต่เจ้าคงลืมไปว่า ข้าคือเงาที่มืดกว่าความมืดของเจ้าเสียอีก!”

ฤดูใบไม้ผลิในเมืองหลวงแคว้นต้าหลิงเริ่มเข้าสู่ช่วงกลาง ราตรีอบอุ่นลง แต่ในจวนสกุลเซียว กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายเย็นยะเยือก

ข่าวลือในจวนค่อย ๆ แผ่ขยายทีละเส้น จากห้องครัวไปถึงเรือนคนใช้ จากโรงม้าไปถึงตลาดกลางเมือง

“คุณหนูลี่อิน

กลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง

และกำลังเป็นที่จับตาของคนในวังหลวง”

แม้จะเป็นเพียงเสียงกระซิบเล่าลือ หากแต่สำหรับผู้ที่ยืนอยู่บนยอดอำนาจอย่างเจินซูเม่ยแล้ว เสียงนั้นดังยิ่งกว่ากลองศึก

เช้าวันนั้น เจินซูเม่ยนั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาหลังเรือนใหญ่ พลางทอดสายตาไปยังสวนเมฆหยกที่ล้อมรอบด้วยต้นเหมยขาวซึ่งกำลังผลิดอก สายลมพัดให้กลีบเหมยปลิวลงสู่พัดในมือนางพอดิบพอดี ทว่านางกลับเหวี่ยงพัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

“พาตัวเซียวลี่อินมาหาข้า”

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม บ่าวไพร่ก็นำเซียวลี่อินเข้ามาพบ หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายสีเทาหม่น ย่อกายอย่างสงบนิ่ง เจินซูเม่ยมองนางจากศีรษะจรดปลายเท้า ไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็แย้มยิ้มอ่อนหวานอย่างเสแสร้ง

“ลี่อิน เจ้าโตเป็นสาวแล้วจริง ๆ ที่แม่เล็กลงโทษเจ้าวันนั้น เจ้าคงจะสำนึกแล้วใช่หรือไม่”

“ฮูหยินรองกล่าวเกินไปแล้ว” นางตอบเรียบ ๆ ไม่โอนอ่อน แต่ก็ไม่แข็งกร้าว

“หลายวันมานี้ ข้าได้ยินชื่อเจ้าบ่อยนัก ไม่ว่าจะจากห้องรับแขก ห้องอาหาร หรือแม้แต่จากปากของเทียนหยู เจ้าทำให้เด็กน้อยอย่างเทียนหยูประทับใจได้ ถือว่าเจ้ามีความสามารถ”

ลี่อินยิ้มบาง เอ่ยเสียงอ่อนโยน

“เทียนหยูเป็นคนเฉลียวฉลาด บุตรสาวที่ไม่เป็นที่สนใจเช่นข้า ได้พูดคุยกับคุณชายน้อยเซียวก็นับว่าเป็นเกียรติ”

เจินซูเม่ยหัวเราะเบา ๆ “เป็นเกียรติหรือ? ข้าว่ามันมากกว่านั้น”

นางลุกขึ้นจากตั่ง เดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงกระซิบข้างหูลี่อิน

“ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้ากำลังจะทำสิ่งใด แต่จงจำไว้ให้ดี พ่อเจ้ามอบอำนาจดูแลคนในจวนให้ข้า ในจวนนี้รองจากพ่อเจ้าข้าใหญ่สุด สิบหกปีมานี้ข้าไม่เคยแพ้ใคร ไม่เคยแพ้แม่ที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ ของเจ้า และยิ่งจะไม่แพ้เจ้า!!”

ลี่อินยังคงก้มศีรษะอยู่ แต่ดวงตากลับแฝงแววราวคมมีด น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอ

“ข้าก็จดจำทุกก้าวย่างของฮูหยินรองมาตลอดสิบหกปีเช่นกัน…”

ลี่อินพูดเพียงเท่านั้นและเดินออกไปทันที ทำเอาเจินซูเม่ยโกรธจนเหวี่ยงถ้วยชาลงพื้นจนแตกกระจาย

“เซียวลี่อิน! เจ้ากล้าท้าทายข้า!!”

“ฮูหยินรองโปรดใจเย็นเจ้าค่ะ” ซูหรูรีบคุกเข่าก้มหน้าไม่กล้าสบตา

เจินซูเม่ยกัดฟันแน่น พยายามระงับอารมณ์

“ซูหรู! เตรียมของขวัญ องค์หญิงใหญ่รับสั่งให้ข้าไปเข้าเฝ้าในวังหลวงอีกสามวันข้างหน้า และหากข้าคาดไม่ผิด คงไม่ใช่เพียงข้าหรอก ที่องค์หญิงทรงอยากพบ...”