ตอนที่ 7 องค์หญิงจ้าวฮุ่ย

สามวันถัดมา ภายในตำหนักซ่างอิงของวังหลวง ที่ประทับขององค์หญิงจ้าวฮุ่ย พระธิดาองค์โตของฮ่องเต้ ผู้มีอำนาจทั้งในวังหน้าและวังใน เป็นสตรีมากบารมีแห่งแคว้นต้าหลิง

ภายนอกตำหนักนั้นเงียบสงบด้วยมารยาทแห่งราชสำนัก แต่ภายใน สายตาขององค์หญิงกลับเต็มไปด้วยความคมกล้า เจินซูเม่ยนั่งชูคอขณะที่เข้าเฝ้าองค์หญิงร่วมกับฮูหยินขุนนางอีกหลายคน

“เซียวเฟิงเฉิน เป็นผู้ดูแลกรมการคลังมานานปี ข้าได้ยินมาว่า เขามีบุตรสาวคนโตชื่อเซียวลี่อิน แต่กลับไม่ปรากฏนามในบรรดารายชื่อหญิงงามในงานราชพิธีใด ๆ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น?”

ขันทีข้างกายรายงานด้วยเสียงเบา “ทูลองค์หญิง กระหม่อมได้ยินมาว่านางเป็นบุตรีที่ไม่ได้รับความสนใจจากเสนาบดีเซียว เนื่องจากเป็นคนแข็งกร้าวไม่เชื่อฟังพะยะค่ะ”

“งั้นหรือ บางครั้งข่าวลือที่ได้ยินมาก็มิอาจเชื่อถือได้ เจ้าว่าเช่นไรเล่า เจินซูเม่ย”

“ทูลองค์หญิง สกุลเซียวให้ความใส่ใจกับบุตรทุกคน ข่าวลือนั้นไม่จริงเลยเพคะ”

“เช่นนั้นหรือ ซูกงกง เจ้ายังได้ยินเรื่องใดมาอีก ว่าต่อสิ”

“ทูลองค์หญิง กระหม่อมยังได้ยินมาอีกว่า เมื่อไม่นานมานี้คุณหนูเซียวผู้นี้ถูกฮูหยินรองเซียวกักขังในห้องตำรา แต่แล้วก็หายตัวออกมาได้เองโดยไม่มีใครรู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร”

“หายตัวออกมา?” องค์หญิงจ้าวฮุ่ยเลิกคิ้วสูง

“พะยะค่ะ บ่าวรับเฝ้าห้องเก็บตำราไว้ทุกมุม เมื่อเปิดดูอีกครั้ง นางก็หายตัวไปราวเงา”

“แล้วเหตุใดถึงโดนกักขังด้วยเล่า?”

คราวนี้เจินซูเม่ยรีบลุกขึ้นประสานมือคำนับอย่างร้อนรน

“ทูลองค์หญิง เหตุที่หม่อมฉันต้องขังนางไว้ในห้องตำราก็เพื่อเป็นการลงโทษที่นางไม่เชื่อฟังเพคะ ลี่อินเป็นเด็กแข็งกร้าว ชอบสร้างความลำบากใจให้หม่อมฉันและท่านเสนาบดีเซียวอยู่เสมอ”

“หึ! เป็นเชื่อนั้นหรือ”

องค์หญิงหันไปหยิบพัดงาช้างขึ้นกรีดเบา ๆ ริมฝ่ามือ สายตานั้นเปล่งแสงประหลาด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“คนที่สามารถรอดจากการลงโทษเช่นนี้ของเจินซูเม่ย แล้วยังทำให้ข่าวลือแพร่ไปทั่วเมืองหลวงเช่นนี้ได้โดยไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใด ๆ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

วันเดียวกันนั้น ณ จวนสกุลเซียว

เจินซูเม่ยกลับจากวังหลวงด้วยสีหน้าอ่อนล้า แม้ภายนอกจะยังคงสง่างามแต่ในแววตานางกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

“เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้จริง ๆ องค์หญิงจ้าวฮุ่ย กลับถามถึงเซียวลี่อินเป็นคำถามแรก! เหตุใดองค์หญิงสนใจนางถึงเพียงนั้น?!”

ซูหรูถามเบา ๆ “องค์หญิงทรงว่าอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

เจินซูเม่ยกัดฟันกรอด “ขันทีข้างกายองค์หญิงรายงานเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับเซียวลี่อินให้นางฟัง นางกล่าวเพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น สายตานั้นของนางราวกับกำลังทดสอบข้า!”

“มีข่าวลือเช่นนี้ ผู้คนจะไม่คิดว่าฮูหยินรังแกคุณหนูใหญ่หรือเจ้าคะ”

“ภาพลักษณ์ของนางก็ไม่เคยดีต่อสายตาผู้คน ข้าสู้กดขี่พวกนางสองแม่ลูกมาหลายปีจนได้เป็นใหญ่ในจวน ข้าไม่มีทางยอมให้นางเหนือกว่าแน่!”

ยามบ่าย ลี่อินนั่งสงบอยู่ในสวนเล็กหลังเรือน ใบหน้าสงบ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มที่ใครมองก็ไม่อาจตีความได้

เสี่ยวจูวิ่งเข้ามาพร้อมข่าวจากเรือนใหญ่

“คุณหนู! ข้าได้ยินบ่าวที่เรือนใหญ่พูดกัน วันนี้ฮูหยินรองไปเข้าเฝ้าองค์หญิงจ้าวฮุ่ย เห็นว่าองค์หญิงทรงตรัสถึงคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ!”

ลี่อินพยักหน้าเบา ๆ “เช่นนั้นก็ดี องค์หญิงผู้สูงศักดิ์นั้น ฉลาดและล้ำลึกกว่าที่เจินซูเม่ยคาดนัก ข้าจะไม่วางหมากต่อตรงหน้าองค์หญิง แต่จะปล่อยให้เจินซูเม่ยเป็นผู้ผลักกระดานด้วยมือของตนเอง”

อีกด้านหนึ่ง เรือนบัญชีของจวนสกุลเซียว ชายผู้หนึ่งในชุดของบ่าวธรรมดากำลังนั่งอยู่หน้าสมุดบันทึก

เขาคือ “เฉินอี้” คนของจิ้งอ๋องที่แฝงตัวเข้ามาได้ตามคำสั่งลับ

เขาหยิบกระดาษบาง ๆ แผ่นหนึ่งขึ้นมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน นั่นคือรายการเบิกจ่ายเมื่อหกปีก่อน ที่เซียวเฟิงเฉินลงนามโดยไม่มีตราประทับยืนยันจากส่วนกลาง เฉินอี้ยิ้มมุมปากเบา ๆ

“หึ! พวกสกปรก! ต่อไปนี้ ทุกหมากจะเป็นของท่านอ๋องและคุณหนูใหญ่ และข้าก็ยินดีจะเป็นมือเป็นไม้ ลากพวกสกปรกสารเลวนี้ลงมารับโทษให้จงได้”

ในเงาของวันอันอบอ้าว เสียงร้องเบา ๆ ของจิ้งหรีดเริ่มดังขึ้นตามพงหญ้า และในเรือนหลังอันเงียบสงบ หญิงสาวผู้เคยถูกเหยียบย่ำ กำลังวางหมากต่อไปอย่างนิ่งสงบ

“พวกเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพียงมดตัวหนึ่งที่พวกเจ้าจะบีบให้ตายเมื่อใดก็ได้งั้นหรือ เปล่าเลย ข้า เซียวลี่อิน จะเป็นเข็มที่คอยแทงฝ่าเท้าพวกเจ้าให้ก้าวเดินต่อไม่ได้อีกตลอดชีวิต”