บทที่ 4 ไม่เห็นเหมือนที่คิด

ทันทีที่อาจารย์ทัชพูดจบ ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร เพราะแววตาของเขาที่แม้จะมองไม่เห็นครึ่งล่างใบหน้าเพราะแมส แต่ก็สื่อถึงความ"เอาจริง" อย่างเห็นได้ชัด เยือกเย็น หนักแน่น แบบที่ใครกล้าท้าทายคงต้องคิดใหม่

เพลินที่นั่งมองอยู่ก็แอบตะหงิดใจเล็กน้อยกับบุคคลิกอันแตกต่างของอาจารย์คนใหม่ ที่ดูไม่คล้ายกับอาจารย์รุ่งผู้ใจดีเลยแม้แต่น้อย

(นี่น่ะหรอ..อาจารย์ที่เรารอเจอตั้งหลายวัน)

แต่ยังไม่ทันทีที่เธอจะคิดอะไรต่อ เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"หยิบสมุดขึ้นมา"

เพลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหลุดพูดพึมพำออกมาอย่างลืมตัว

"เหอะ..แล้วบอกวันนี้ไม่สั่งงาน"

เธอหันไปทำหน้าทะเล้นใส่มีนาเหมือนอยากจะแซวกันเบาๆ แต่ยังไม่ทันพูดต่อจบ เสียงตะโกนจากมุมหลังห้องก็ดังขึ้น

"ไหนบอกวันนี้ไม่สั่งงานไงอาจารย์"

ทันทีที่สิ้นเสียงทั้งห้องก็หันขวับไปมองทันที รวมถึงเพลินเองที่เบิกตากว้าง

อาจารย์ทัชหยุดนิ่งไปเล็กน้อย ราวกับกำลังประมวลผลก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"ก็ไม่ใช่งาน"

เพียงแค่นั้น..เสียงเงียบก็กลับมาอีกครั้งเหมือนคำตอบนั้นตัดบททุกอย่างเรียบสนิท เด็กที่ตะโกนก็ได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆ ไม่กล้าตอบกลับอะไร

อาจารย์ทัชยืนอยู่หน้าห้อง พูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกเหมือนกลับมันเป็นคำสั่ง

"จะให้เขียนแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ อยากให้อาจารย์รู้จักพวกเธอด้านไหนก็เขียนมา"

"ใครไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำแค่นั้น อาจารย์ไม่บังคับ"

คำว่า "ไม่บังคับ" ของเขาฟังดูเหมือนไม่ใช่คำปลอบใจ แต่เหมือน "เงื่อนไข" มากกว่า

เพลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับรู้สึกตัวเย็นวาบ เพราะเธอไม่ถนัดภาษาอังกฤษเลยสักนิดเดียว (จะรอดมั้ยเนี่ย)

แต่แล้วเหมือนเสียงสวรรค์ก็หลุดมาจากปากเขา

"อาจารย์อนุญาตให้ใช้กูเกิลแปลภาษาได้ แต่...มีข้อแม้..ต้องเขียนให้ได้อย่างน้อย ห้า บรรทัดขึ้นไปเท่านั้น"

เพลินได้ยินแทบจะอุทานออกมาด้วยความโล่งอก รีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแอปทันทีโดยไม่รีรอ

ก่อนจะเริ่มพิมพ์คำแนะนำตัวในหัวออกมาเป็นภาษาไทย แล้วค่อยๆ ไล่แปลมันออกมาทีละประโยค

เธอแอบมองไปทางหน้าโต๊ะอาจารย์ ก็เห็นอาจารย์ทัชที่กำลังนั่งกอดอกพิงเก้าอี้อย่างเงียบๆ สายตามองไปที่โทรศัพท์ของตัวเองก่อนที่จะเงยหน้ามองภายในห้องเป็นระยะ สายตาที่เรียบเฉย ไม่รีบ ไม่เร่ง และไม่พูดอะไรต่อ

แม้จะไม่พูดมาก แต่เพลินรู้สึกได้ถึง "แรงกดดัน" แปลกๆ จากเขา

ไม่ใช่เพราะความกลัว

แต่มันคือ ความอยากให้ตัวเองดูดีในสายตาอาจารย์ใหม่คนนี้เท่านั้น

และเธอก็ไม่รู้เลยว่าในขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ อาจารย์ทัชก็ได้คอยแอบเหลือบมองเธออยู่เป็นระยะเงียบๆ เช่นกัน