เสียน้ำตาให้ผู้ชายหมา ๆ วันสุดท้าย

"ฮึก~ ฮือ~ๆ ๆ ๆ"

เสียงสะอื้นจากหญิงสาวที่พอกลับมาถึงคอนโดของชายหนุ่มคนเดิม เนื่องจากเขาไม่ยอมให้เธอไปไหน จนกว่าจะครบตามระยะเวลาที่คุยกัน

ตั้งแต่กลับจากมหาลัยเธอก็เอาแต่นั่งกอดเข่าร้องไห้โฮ คนเราแม้ปากจะบอกว่าอยากเริ่มใหม่ อยากเข้มเเข็งขึ้นแค่ไหน แต่ใครจะรู้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เลิกกันด้วยดียังพอไหว แต่นี่ดูสารพัดเรื่องเลว ๆ ที่แฟนเธอคนนั้นทำสิ

"อะ"

"ฮึก~อะไร เอากระจกมาให้ทำไม?"

"ก็จะให้ดูหน้าตัวเองเวลาร้องไห้ไง นึกว่าคนปวดเล็บขบ น้ำมูกอีก เฮ้อ~"

"T_T" ยิ้มนิ่งไปชั่วขณะ เธอกำลังช็อคกับคำพูดที่เธอไม่คิดว่าจะหลุดออกจากปากเขาคนนี้ ที่สำคัญเขาว่างนักหรือไงถึงมานั่งเฝ้าเธอร้องไห้อยู่อย่างนี้

"ฮือ ๆ ๆ ๆ "

เอาเป็นว่าเธอร้องหนักกว่าเดิมอีก ร้องไปส่องกระจกไป พลางมองหน้าตาตัวเองว่าเป็นอย่างที่เขาว่าจริงหรือไม่ โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าการกระทำของเธอ กำลังทำให้คนที่ด้านชาที่สุดในเมื่อก่อน ตอนนี้แอบลอบยิ้มจาง ๆ

"หันหน้ามาหน่อย เดี๋ยวเราเช็ดน้ำมูกให้ มันจะเข้าปาก เค็มนะบอกไว้ก่อน "

"..."

"ฮึก! ไม่ต้อง นายไม่ขยะแขยงหรือไง อึก~ ฟืด" เธอสะอึกสะอื้นไปพลาง สูดน้ำมูกไปพลาง เป็นภาพที่ดูสลดหดหู่สิ้นดี

"ไม่เป็นไร มันก็ไม่ต่างจากการเช็ดขี้ตาแมวมากนักหรอก"

"หา!"

ช็อคครั้งแล้วครั้งเล่า...ได้เกิดขึ้นกับเธอวันนี้แล้วจริง ๆ เธอไม่เคยคิดว่าคนแบบเขาจะเอาเวลามานั่งพูดจากวนประสาทเธอ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเขาเหมือนจะพูดจาดีเอาใจเป็นอย่างมาก น้ำเสียงก่อนหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่พอข้ามวันเท่านั้นแหละ

"หยอกเล่น แค่ไม่อยากให้ร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้นอีก"

"ไม่ดีใจเหรอที่เลิกกับมันได้ มีความสุขจริง ๆ เหรอ ที่ต้องอยู่แบบนั้น"

"คือ...ฮึก~"

คล้ายกับคำพูดของเขาสะกิดโดนบาดแผลในจิตใจ จนเธออยากร้องไห้อีกรอบ แต่ประโยคถัดมาของเขาเหมือนทำให้เธอคิดบางอย่างได้

"ทำไมต้องรักมันขนาดนั้น ร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะแค่ผู้ชายเลว ๆ แค่คนเดียวเนี่ยนะ?"

"พ่อกับแม่เธอเลี้ยงเธอมาเคยตบเธอหัวคะมำไหม เคยทำให้เธอนอนร้องไห้หนึ่งเดือนร้องไปแล้วยี่สิบวันแบบมันหรือไง"

ทำไมเขาถึงเข้าใจพูดได้ขนาดนี้กันนะ... แถมพูดไม่ผิดสักคำ ถึงพ่อแม่เธอจะไม่มีแล้วแต่ตลอดระยะเวลาที่ท่านเลี้ยงดูเธอมาไม่เคยลงไม้ลงมือกับเธอเลยสักครั้ง แต่เขาคนนั้นเล่า...เขาเป็นใครถึงกล้ามาทำร้ายเธอ ทั้งร่างกายและจิตใจจนบอบช้ำได้ขนาดนี้ เขาพูดไม่ผิด ไม่ผิดเลยสักนิด เธออยากขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่ทำให้เธอคิดได้

"..." ยิ้มส่ายหน้าเป็นนาฬิกาแกว่ง พลางยกมือปาดคราบน้ำตาที่หลงเหลือบนแก้มขาว

"เธอมีค่ามากกว่านั้นยิ้ม อย่าลดตัวไปอยู่กับคนต่ำ ๆ แบบนั้น ใช้ชีวิตให้มีความสุขสิ ให้มันอิจฉาที่เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นโดยไม่มีมัน"

พ่อหนุ่มลูกครึ่งที่นั่งข้างกายเอ่ยร่ายยาว แถมพูดชัดถ้อยชัดคำ บางทีชัดกว่าเธอที่เป็นลูกไทยแท้เลยด้วยซ้ำ คำพูดที่เต็มไปด้วยข้อคิดไม่น่าเชื่อว่าจะออกมาจากปากเขาคนนี้

เขาดูไม่เหมือนกับตอนที่เธอเจอเลย แม้หน้าตาเขาจะออกแนวแบด ๆ เหี้ยม ๆ หน่อย รวมถึงบุคลิกภายนอกอาจจะดูน่าหวาดผวาก็จริง แต่เวลาเขาอยู่กับเธอ พอเขาพูดคุยเท่านั้น มันกลับตรงกันข้าม เธอคงต้องมองเขาในมุมใหม่แล้วสินะ...

"ขอบคุณนะ"

"หืม" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันไปสบตากับเจ้าของเสียงหวานที่นั่งอยู่ข้างกาย เมื่อได้ยินเธอนั้นเอ่ยขอบคุณเขา

"นายพูดได้ดีมากจริง ๆ ทำให้เราคิดตาม มันก็จริงทุกอย่าง ทำไมเราต้องร้องไห้ให้คนที่ไม่เคยรักเราเลยสักนิด"

"เราอยากเจอความสุขแบบจริง ๆ แล้วแหละ"

"ที่ผ่านมาเราเหนื่อยมามากพอแล้ว เหนื่อยกับทุกอย่าง เหนื่อยที่จะต้องพยายามรักใครสักคน เหนื่อยที่จะต้องเป็นแฟนที่ดี ฮึก~ ให้ทุกอย่าง แต่ไม่เคยได้รับคืนเลยสักครั้ง มันน่าน้อยใจนะว่าไหม"

"แน่ะ พอแล้ว ถ้าพูดถึงมันเเล้วเจ็บ พูดแล้วจะร้องไห้ก็อย่าเอ่ยถึง"

เมื่อเห็นว่าสาวเจ้าที่นั่งข้าง ๆ เริ่มซึมลงอีกระรอกหนึ่ง ไบร์ทจึงรีบเอ่ยดักไว้ก่อน เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้อีกแล้ว ยิ่งสาเหตุมาจากไอ้หน้าปลาไหลนั่นเขายิ่งไม่ชอบใจ มันก็แค่คนห่วย ๆ ขั้นสุด มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอเสียใจและเจ็บปวดขนาดนี้กัน

"อยากลองเป็นผู้รับบ้างไหม?"

"ฮะ?"

"หมายถึงความสุขไง เรามีให้เธอได้นะ"

"นายหมายถึงอะไร"

"ตอบก่อนสิ พร้อมจะเปลี่ยนตัวเองไหม เปลี่ยนให้เป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่ยอมให้ใครรังแก และสนุกกับชีวิตมากกว่านี้"

"พร้อม"

เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงตอบเขาไปง่าย ๆ แบบนั้น แต่เพราะเวลาที่เธอได้สบตากับดวงตาคมคู่นั้น กลับทำให้เธอรู้สึกคล้ายเชื่อมั่นเขาคนนี้อย่างบอกไม่ถูก เหมือนเขาพูดอะไรแนะนำอะไรมันดูน่าเชื่อถือ และทำให้เธอคล้อยตามได้อย่างน่าประหลาด

"ดีมาก งั้นเธอลองทำตามที่เราบอกนะ ลองดู เราไม่เอาเปรียบเธอเเน่นอน"

"ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวเราเตรียมชุดให้"

"ไปไหนเหรอ?"

"ผับ"

"ฮะ! ไม่เคยไป"

"ก็กำลังจะพาไปไง เปิดหูเปิดตา"

"จะดีเหรอ" เธอก้มหน้าต่ำสลับกับมองเขา คล้ายกับกำลังตัดสินใจ เเละเหมือนว่าเขานั้นจะรู้ทัน จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที

"ดีแน่นอน ไปผับเราก็ได้ พอดีจะเข้าไปดูงานด้วย"

"ไบร์ทเป็นเจ้าของเลยเหรอ? เก่งจัง"

"อื้อ หุ้นกับเพื่อนอีกสองคนน่ะ ที่บ้านทำธุระกิจด้วยเลยพอทำได้"

เขาเอ่ยพร้อมกับยิ้มบาง ๆ ให้เธอ ใบหน้าหล่อบวกกับรอยยิ้มนั่นแล้ว เล่นเอาคนมองถึงกับเหม่อลอย ว่าก็ว่าเถอะ...เขาเกิดมาหล่อขนาดนี้ได้ยังไงนะ ถ้าตัดเรื่องเจาะและรอยสักทั้งหมดไปได้ เขาคือผู้ชายอบอุ่นละมุนตั้งแต่เเรกเจอเลยแหละ ผิวบริเวณใบหน้าที่หลงเหลือจากรอยสักมากมายยังเปล่งออร่าได้มากขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงยังอิจฉาเลย

"หน้าเรามีอะไรติดงั้นเหรอ?"

เสียงของชายหนุ่มเรียกให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด ก่อนที่จะเอ่ยอึกอัก อย่างคนมีพิรุธ

"อะ เอ่อ...เปล่า ๆ แค่อิจฉา ผิวนายดีมากเลย เป็นลูกครึ่งอะไรเหรอ"

"อ๋อ เเด๊ดเป็นอเมริกันน่ะ แม่เป็นคนไทย"

"มิน่าละ เพอร์เฟกต์เชียว" เธอเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้ชายหนุ่ม ใช่เเล้ว... เขาเพอร์เฟกต์ ดูดีมากจริง ๆ จนแทบจะไม่มีที่ติ ส่วนสูงเอย หุ่นเอย หน้าตา ทุกอย่างดีไปหมด

"อยากได้เป็นยีนเด่นให้ลูกบอกได้นะ"

"หา! อะไรนะ"

เธอหูฝาดหรือเปล่า! เขาบอกว่าอยากได้ อะไรเด่น ๆ ให้ลูกอย่างนั้นเหรอ การที่จะเป็นแบบนั้นได้คือเธอกับเขาต้องสะบะละหึ่ม บึ้ม ๆ ปั่มปั้มกันจนเธอท้อง เหรอ? เขาคิดอะไรกับเธออยู่กันแน่

"หน้ายิ้มเวลาตกใจ ยังดูดีกว่าตอนร้องไห้ให้ไอ้เห็บหมานั่นอีก ไปอาบน้ำเถอะ"

ไบร์ทรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและไม่ลืมที่จะหิ้วคนตัวเล็กที่เอาแต่ทำตาโต หน้าเหวอไม่หายสักที

"เดี๋ยวก่อน ขอถามอีกอย่างได้ไหม"

"อะไรครับ?"

เมื่อหายตะลึงค้างเป็นที่เรียบร้อย เธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป

"นายพูดเยอะแบบนี้ เฉพาะเวลาอยู่ในพื้นที่ของตัวเองเท่านั้นเหรอ?"

"เปล่า แค่กับเธอ"

แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้เธอใช้สมองที่มีประมวลผลตามอย่างเชื่องช้า เขาหล่อนะ...แต่เขาแปลก