로그인공유
บทที่ 33 รังเกียจ
최신 업데이트:
2025-07-01 22:54:12“พี่ไม่ได้เป็นอะไร เธอกลับไปได้ละ”
“แต่บัวเป็นห่วงพี่นะคะ” “กอบัว” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้แข็งกระด้างจนเกินไปนัก เมื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่ยอมฟังคำไล่ของเขา เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมขยับเขยื้อนด้วยสายตาห่วงใยที่เขาเองก็รับรู้ได้ดี เขารู้…ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน เพราะตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยห่างจากเขาเลยแม้แต่ก้าวเดียว “บัวกลับก็ได้ค่ะ แต่พี่สัญญากับบัวได้มั้ยคะ…” เสียงของเธออ่อนลงพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มไม่ได้ขัดขืน เขาเพียงแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอกุมมือเขาไว้แบบนั้น เพราะยังไงเธอก็กำลังจะไปแล้ว…ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องใจร้ายใส่เธอในวินาทีสุดท้าย “…ว่าพี่จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก” คำพูดของเธอแทงลึกเข้าไปในหัวใจชายหนุ่มทันที เขาขบริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งขึ้นมา แม้ไม่อยากพูดเช่นนั้นเลยสักนิด “เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับเธอกอบัว กลับไปได้แ––” กึก! เสียงบางอย่างดังขึ้นขัดจังหวะประโยคนั้นทันที ทั้งสองหันขวับไปตามต้นเสียงโดยอัตโนมัติ ขณะที่มือของกอบัวยังจับมือเขาไว้แน่นอย่างเดิม “เจส!!” เสียงเขาเรียกด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นเจสสิก้ายืนอยู่ตรงทางเดิน ในชุดนอนบางเบาท่ามกลางความเงียบสงัดของยามค่ำคืน ภาพที่เธอเห็นคือชายหญิงสองคนอยู่กันตามลำพังในห้องรับแขก และมือที่กอบัวจับชายหนุ่มไว้เช่นนั้น…มันคงมีความหมายบางอย่างโดยไม่ต้องอธิบาย ชายหนุ่มรีบดึงมือออกจากกอบัวในทันที เขาเดินตรงไปยังหญิงสาวที่ยืนนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล และรีบร้อนจะอธิบายให้เธอเข้าใจ “เจส…มันไม่ใช่แบบที่หนูเห็นนะ…” เขารีบร้อนพูดออกมาด้วยความร้อนรน กลัวเหลือเกินว่าเธอจะเข้าใจผิด เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย เขาจ้องหน้าเธออย่างเว้าวอน ในขณะที่ใบหน้าของอีกคนกลับเรียบเฉยจนยากจะเดาอารมณ์ “แล้วคุณมาบอกฉันทำไม ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่ คุณอยากจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ ไม่ต้องมาสนใจฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” “ไม่เอาแบบนี้สิ…” “ฉันแค่ลงมากินน้ำ ขอตัวนะคะ” “เจส…” ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ไม่ลืมที่จะหันกลับไปจ้องมองกอบัวที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาเย็นเยือก ราวกับใบมีดคมกริบที่กรีดผ่านความรู้สึก ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้ปอร์เช่ยืนนิ่งกับคำพูดของเธอที่ทำเอาหัวใจเขาแทบแตกสลาย “พี่เช่…พี่ก็เห็นแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักพี่เลย…” “เธอกลับไปได้ละ” ปอร์เช่พูดโดยไม่หันมามองหญิงสาวข้างหลังแม้แต่นิด แถมนํ้าเสียงของเขาต่างไปจากที่พูดกับเจสสิก้าเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง… “ทำไมพี่ไม่ตัดใจจากเธอสั––” “กอบัว! อย่าให้พี่ต้องใจร้ายกับเธอ!!!” “ค่ะ…” กอบัวชะงักทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงแข็งกระด้างขึ้นอย่างชัดเจนของเขา เธอรู้ว่ามันคือสัญญาณสุดท้ายของความอดทนที่เขามีให้กับเธอ และเธอเองก็ไม่ต้องการจะผลักเขาไปไกลกว่านี้อีกแล้ว หญิงสาวหันหลังเดินจากไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีกสักคำ “นี่หนู…ไม่แคร์พี่แม้แต่นิดเลยเหรอ…” เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง สายตาจับจ้องไปยังห้องครัวที่คนตัวเล็กเพิ่งเดินเข้าไป ไม่ได้คาดหวังคำตอบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าคงไม่ได้คำตอบใดๆ ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่แบบนั้นทบทวนคำพูดของเจสสิก้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะถอนหายใจและเดินขึ้นห้องไปเงียบๆ “ฉันอยากจะรู้จริงๆ…ว่าคุณจะทนกับฉันได้ไปอีกนานแค่ไหน…ฉันจะทำให้คุณเจ็บ…ปอร์เช่” หญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากครัว เฝ้ามองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่หายขึ้นไปบนชั้นสองพร้อมรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง จากนั้นก็เดินตามขึ้นไป แกร๊ก–– เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่เธอเห็นคือชายหนุ่มนั่งกระดกไวน์อยู่ปลายเตียง เขาจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่งงัน ไม่เหมือนเดิม ไม่มีความเศร้า…ไม่มีความโหยหา มีเพียงความเย็นชาแปลกประหลาดที่เธอเองยังไม่กล้าจะอ่านมันให้ขาด “ฉันจะไปนอนห้องอื่น” เกร๊ก! เขาวางแก้วลงทันที แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวเข้ามาหาเธอ คนตัวเล็กรีบถอยหลังโดยอัตโนมัติไปทีละก้าว สายตาคมเต็มไปด้วยบางอย่างที่ทำให้เธอไม่กล้าสบตา จนกระทั่งแผ่นหลังเนียนถอยไปจนชนเข้ากับโต๊ะใหญ่กลางห้อง มือหนาทั้งสองทาบลงข้างกาย ล็อกเธอเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีได้อีก “ทำไม…รังเกียจพี่มากรึไง” น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บปวดปนโมโห กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งออกมาจากลมหายใจของเขา “ใช่! ฉันรังเกียจคุณ…แล้วก็รังเกียจมากด้วย!” เธอพูดออกมาด้วยความตั้งใจจงใจจะทำร้ายจิตใจเขาให้มากที่สุด เธอสบสายตาเขาแน่วแน่ พูดมันออกมาทั้งที่หัวใจก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่เธอ…อยากชนะ อยากให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร “เสียใจด้วย…เพราะหนูจะได้อยู่กับคนที่หนูรังเกียจไปตลอดชีวิต!” เขาพูดพร้อมกับยกมือใหญ่มาลูบใบหน้าเล็กของเธอเบาๆ ขณะที่สายตายังจ้องเธอไม่กะพริบ “ไม่มีทาง!” หญิงสาวตะโกนก่อนจะผลักอกแกร่งเต็มแรง แต่ร่างสูงกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย มือเล็กปัดมือลูบหน้าของเขาออกอย่างแรง “ฉันจะไปนอนห้องอื่น!” “ห้องอื่นเต็มหมดแล้ว” “คุณล้อเล่นรึเปล่า? บ้านตั้งใหญ่แต่ไม่มีห้อง? ได้! ฉันจะไปนอนกับแม่บ้านก็ได้!” เธอดิ้นหนี แต่เขากลับรัดเธอไว้แน่นกว่าเดิม “อย่าดื้อ นอนนี่แหละ…” ชายหนุ่มพูดจบก็ก้มลงอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะพาร่างเล็กไปวางบนเตียงอย่างเด็ดขาด
최신 챕터
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 44 The End
“คุณเจสครับ…” เสียงของชายหนุ่มร่างสูงในชุดบอดี้การ์ดดังขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังกอดร่างไร้วิญญาณที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่แน่นจนตัวสั่นสะท้าน น้ำตาไหลพรากไม่หยุดราวกับจะขาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น “ใจเย็นก่อนเถอะครับ…คุณเจส” “ฮึก…จะให้ใจเย็นได้ยังไง!” เธอตะโกนเสียงสั่น “คนที่เป็นเหมือนทั้งชีวิตของฉันจากไปแล้ว…พวกนายยังมีหน้ามายืนอยู่เฉยๆ อีกเหรอ!” บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจแผ่ว ดวงตาเศร้าหมองไม่แพ้กัน “พวกเราก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าคุณหรอกครับ แต่ก่อนที่นายจะจากไป เขาฝากคำขอไว้ข้อหนึ่ง…คำขอสุดท้ายที่สำคัญมาก” หญิงสาวเงียบกริบ ก่อนถามทั้งน้ำตา “เขาขออะไรไว้…รีบไปทำสิ!” “ไม่มีใครทำได้หรอกครับ…นอกจากคุณเจสคนเดียว” “ทำอะไรล่ะ ก็รีบพูดมาสิ!” ชายลูกน้องสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ “นาย…อยากให้คุณเจสให้อภัยเขาครับ” เธอสะอื้นหนักกว่าเดิม หัวใจดวงน้อยบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก “ฮึก…ฉันให้อภัยเขาไปตั้งนานแล้ว เรากำลังจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อยู่แล้วแท้ๆ…ฮึก…ทำไมเขาต้องมาทิ้งฉันไปแบบนี้ด้วย…” เธอหันกลับไปมองร่างที่นิ่งสงบ ดวงตาแดงช้ำเต็มไปด้วยควา
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 43 ฟื้นขึ้นมาสิ
หญิงสาวกลับมาถึงคอนโดหรูของตัวเอง ร่างเล็กไม่อาจอยู่นิ่งได้ เดินวนไปมารอบห้องอย่างกระวนกระวาย ใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ตีรวนอยู่ข้างใน มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นถูกยกขึ้นมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เธอจะตัดสินใจจะโทรออกไปยังหมายเลขที่ห่างหายจากการติดต่อมานาน ทว่าปลายนิ้วที่เตรียมจะกดโทรกลับต้องชะงัก เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นเบาๆ ตริ้ง! เธอแตะเข้าไปดูข้อความนั้น และถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาคล้ายคนที่ยังถูกความรู้สึกเก่าทำร้ายไม่เลิก “พี่ครับ ออกมาเจอผมที่ร้าน XXX หน่อยได้มั้ยครับ ผมอยากเล่าความจริงทั้งหมดให้พี่ฟัง ผมขอร้องนะครับ” เอาเถอะ ในเมื่อปัญหาอย่างหนึ่งเพิ่งจะถูกคลี่คลาย เหลือเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ก็คงถึงเวลาต้องจัดการให้มันจบสิ้นเสียที ส่วนเรื่องที่เธอกำลังจะทำเมื่อครู่ ก็คงต้องเลื่อนออกไปก่อน ⸻ “พี่ครับ ทางนี้” เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูตามนัด เธอก็พบกับเด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของข้อความนั่งรออยู่ที่โต๊ะด้านใน เขาโบกมือเรียกเธอด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ หญิงสาวเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าเรียบเฉยและไร้อารมณ์ “เข้าประเด็นเลยดีกว่า” เพิ่งจะนั่งลง เธอก็พ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 42 จากลาด้วยนํ้าตาแห่งความสุข
“อีเจส มึงรู้ป่ะ กูโคตรเกลียดมึงเลย” “แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” “มึงโลกสวยไปป่ะ มึงมันอีตัวขัดขวาง… อีตัวทำลายชีวิตกู ถ้าไม่มีมึงเข้ามาในชีวิตกูตั้งแต่แรก กูคงจะมีแต่ความสุข!” “กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอ…” “มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ? ไร้ยางอายสิ้นดี! จำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่ากูเกลียดมึงเข้าไส้เลย มึงมันอีเพื่อนทรยศ!!!” “ไม่จริง…” อีเพื่อนทรยศ “ไม่จริง!!!!” เฮือก!… แฮก… แฮก… หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ทั้งร่างชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ความฝันอันเจ็บปวดนั้นเหมือนจริงยิ่งกว่าความจริง เธอกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนพบว่าตนเองกำลังสวมชุดผู้ป่วย และอยู่ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล “เจส!! เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงทุ้มด้วยความตระหนกทำให้เธอหันไปมองต้นเสียงทันที แล้วก็พบกับสีหน้าอันเต็มไปด้วยความกังวลของชายหนุ่มที่แม้เธอจะหลบซ่อนจากเขายังไง ก็ไม่มีวันรอดพ้นสายตาเขาได้… และครั้งนี้ก็เช่นกัน “เปล่า… แค่ฝันร้าย” “ดูสิ เหงื่อเต็มเลย” ปอร์เช่รีบยื่นมือมาแตะใบหน้าจิ้มลิ้มเพื่อเช็ดเหงื่อให้เธอ เจสไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด เพียงแต่นิ่งเฉย ปล่อยให้เขาทำไป “กอบัวล่ะ… กอบัวเป็นยังไงบ้าง?”
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 41 ถอนหายใจ
“เฮ้ย! จัดการดิ รออะไรอยู่ล่ะ? เหยื่อสวยๆ ขาวๆ อึ๋มๆ แบบที่พวกแกชอบเลยไม่ใช่เหรอ เอาให้เต็มที่เท่าที่พวกแกต้องการเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะสะใจดังลั่นจากริมฝีปากของ วิว เธอยืนกอดอกด้วยท่าทีพึงพอใจ มองเหตุการณ์ตรงหน้าราวกับเป็นฉากละครที่เธอรอคอยมานานแสนนาน “หึ ได้เลย แบบนี้แหละ…ของชอบ~” หนึ่งในชายร่างใหญ่กล่าวขึ้น พลางยักคิ้วให้พรรคพวกอย่างพออกพอใจ ก่อนที่ชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนจะก้าวเท้าเข้าหาเหยื่อสาวสองคนอย่างไม่ลังเล “เดี๋ยวก่อน!!” เสียงหวานแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวของ กอบัว ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เรียกความสนใจของพวกมันได้ทันที “อะไรวะ?” “ถ้าจะทำอะไร ก็แก้มัดฉันก่อนสิ! มัดไว้กับเก้าอี้แบบนี้ จะทำอะไรก็ลำบากมั้ยล่ะวะ!” “เออว่ะ จริงของมึง” หนึ่งในชายห้าคนเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างเล็กด้วยเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือกับดัก เจส ที่อยู่ข้างกอบัวค่อยๆ ชักมีดพับขนาดเล็กซึ่งเธอซ่อนไว้บริเวณเอวอย่างแนบเนียน เธอเตรียมไว้ตั้งแต่สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสถานที่นี่ “เฮ้ย! มันมีมีด!!” ชายที่กำลังจะเข้ามาแก้มัดรีบถอยกรูดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมีดแหลมคมวาววับสะท้อนแสงในมือหญิงสาว
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 40 โง่
“เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมหอบหายใจแรงเหมือนคนเพิ่งเผชิญกับอะไรบางอย่างที่น่ากลัวสุดขีด เธออยู่ในสภาพเหมือนช็อก ความรู้สึกเหมือนจิตหลุดออกจากร่าง “นี่ฉันฝันไปเหรอเนี่ย…ฝันบ้าอะไรวะ” เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ราวกับจะเรียกสติกลับคืนมา หัวใจยังเต้นระรัวขณะที่เธอครุ่นคิดถึงภาพในฝันเมื่อครู่ มันทั้งน่าอาย น่าเวทนา และเหมือนจริงเสียจนเธอแทบแยกไม่ออก “พึมพำอะไรแต่เช้าครับ…ที่รัก” “เฮือก!!” เสียงทุ้มข้างๆเรียกคนตัวเล็กให้รีบหันควับไปมอง แล้วต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม ภาพตรงหน้าแทบจะทำให้เธอหยุดหายใจ ชายหนุ่มรูปร่างเซ็กซี่ หุ่นกำยำ นอนเปลือยท่อนบนอยู่ข้างๆ ร่างกายเขาถูกคลุมไว้เพียงท่อนล่างด้วยผ้าห่ม บนใบหน้าประกบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มือขาวข้างหนึ่งยังโอบเธอไว้แน่นราวกับเธอเป็นของเขา “อร๊าย!!” เจสสิก้ากรี๊ดเสียงดังลั่นห้อง พร้อมดีดตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังเอาผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเองไว้แน่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนยิ้มพอใจอยู่บนเตียงกับปฏิกิริยานั้นของเธอ “หึ…เด็กน้อย…” แกร๊ก! ไม่นานนัก ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ร่างเล็กเดินออ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 39 ตื่นมาแล้วอย่าโวยวายหล่ะ 18+
“มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะ ทำไมเรื่องบ้าพวกนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นสักที” ในที่ที่ดังไปด้วยเสียงเพลง เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงสีกระจัดกระจาย หญิงสาวในชุดราตรียาวสีขาวนั่งกระดกเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่สนว่าคนรอบๆ จะมีใครมองหรือพูดจานินทา ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่นั่งดื่มมาตั้งแต่ช่วงเย็น หญิงสาวดื่มพลางถามคำถามตัวเองที่ตอบไม่ได้ “ชอบของขวัญสำหรับงานแต่งวันนี้มั้ยครับ ที่รัก…” ก่อนที่เธอจะกระดกเข้าปากอีกแก้วนั้น ได้มีเสียงชายรูปหล่อกระซิบเข้ามาในหูเธอเสียก่อน หญิงสาวหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว… คนที่เธอแอบรอเขาอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่โผล่มา แต่มาตอนนี้กลับมาถามว่าชอบของขวัญที่เขาให้หรือเปล่า คนตัวเล็กหรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลานั้น ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ “หึ… เมื่อกี้คงเป็นแผนของนายสินะ” “เป็นไงครับ ชอบมั้ย” “ชอบหรอ… อืม… คงจะชอบมากกว่านี้ถ้าหากนาย—” ฟึบ! “อ้าว… ทำไมไม่พูดให้จบล่ะ” เมื่อเธอพูดยังไม่ทันจบก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ทั้งในมือยังคงถือแก้วเหล้าเอาไว้แน่น “พี่เธอมานั่งตั้งแต่ร้านเปิดเลยครับ เหล้าหมดไปเป็นเจ็ดขวดแล้วครับ” ชาย
