ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.36

ตอนนี้บรรยากาศรอบๆตัวของทั้งสองคนเงียบมสก ไม่มีใครพูดอะไรออกมาก่อนเลย

หลังจากที่ฉันคุยกับไตตั้นเสร็จ เด็กหนุ่มก็กลับบ้านพร้อมกับพี่เลี้ยง ฉันก็คิดว่าจะกลับเข้าไปในบ้านเลย แต่ก็ถูกร่างสูงเดินแทรกเข้ามาก่อน ฉันจะห้ามก็ไม่ได้ เพราะรุ่นพี่คงไม่ฟังอยู่แล้ว ทำให้เราสองคนมานั่งเงียบกันอยู่แบบนี้

"พี่ควรกลับได้แล้วนะคะ" ฉันเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน เพราะถ้าขืนยังนั่งไม่พูดกันแบบนี้ฉันคิดว่าฉันคงอึดอัดตายแน่นอน

"อ่านแล้วไม่ตอบ?"

เอ๊ะ! ทำไมเขาพูดกับฉันเร็วจัง นี่คงรอให้ฉันพูดก่อนสินะ เหอะ!

"พอดีน้ำสอนการบ้านไตตั้นน่ะค่ะ ก็เลยไม่เห็น"

"โทรมาไม่รับ?"

"คือ....."

"......?"

"เอ่อ...."

พรึ่บ!

".....!!"

"......."

"พี่คะ!"

ฉันตกใจมากเมื่ออยู่ๆเขาก็ล้มตัวมานอนบนตักฉันพลางจ้องหน้าฉันนิ่ง ก่อนที่สายตานิ่งนั้นจะปิดลง

"เหนื่อย ขอนอนก่อน"

"พี่เหนื่อยก็กลับคอนโดพี่สิคะ มานอนอะไรตรงนี้"

"......."

"พี่เวย์!"

"......." เงียบ ไม่ตอบ

"รุ่นพี่!"

พรึ่บ!

"......?"

อยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นพร้อมกับขยับมาใกล้ฉันอีกครั้ง จนตอนนี้ใบหน้าของเราใกล้กันมาก

พรึ่บ!

หมับ!

เธอจะลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกมือหนาคว้ามือเธอไว้ก่อนที่เขาจะรวบตัวเธอให้มานั่งบนตักตัวเองและเชยคางของเธอขึ้นมามองหน้าเขานิ่ง

"เมื่อกี้พูดอะไร"

"รุ่นพี่ค่ะ" ฉันพูดเหมือนกับที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้

"......."

"รุ่น...."

จุ๊บ!

"อื้อออ!"

ตุบๆๆๆ

จ๊วบ! จ๊วบ!

"อื้อออ! อ่อยนะ!"

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

ตุบๆๆ

ร่างบางพยายามทุบตีร่างสูง แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะถอนจูบออกจากเธอเลย ก่อนที่เขาจะบดขยี้จูบรุนแรงมากขึ้น จนตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมา

"ฮึก!"

"......." ร่างสูงชะงักไป เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของร่างบาง ก่อนที่เขาจะค่อยๆถอนริมฝีปากออก

"ฮึก! ฮือออ"

"เธอ"

"ฮึก! พี่ทำแบบนี้ได้ยังไงคะพี่เวย์" สายตาตัดพ้อที่มองไปทางชายหนุ่มและใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาทำให้เขามองเธออย่างสับสน

"......"

"ฮึก! พี่มีอะไรที่ไม่ได้บอกน้ำหรือเปล่าคะ" ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาตัวเอง เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองนั้นอ่อนแอแค่ไหน

"......"

"หึ! พี่เลือกที่จะไม่พูดจริงๆสินะ"

"......."

"ที่พี่เข้ามาใกล้ชิดกับน้ำมันก็แค่เกมเกมหนึ่งของพี่เท่านั้นใช่มั้ยคะ"

"เธอ...."

"เรื่องจริงใช่มั้ยคะรุ่นพี่"

"อืม"

เพี๊ยะ!

มือบางตบเข้าที่ใบหน้านิ่งนั้นทันทีที่ร่างสูงยอมรับ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด

"ฮึก! ทำแบบนี้ทำไม" ฉันอยากจะให้เรื่องนี้มันไม่ใช่ความจริง แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันร้องขอภายในใจมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ตุบๆๆๆ

"ฮือออ ทำไมถึงกับน้ำแบบนี้ ฮึก!"

หมับ!

"ปล่อยนะ!"

ตุบๆๆ

ตุบๆๆๆ

มือบางยังคงทุบหลังเขาไม่หยุด พร้อมกับพยายามดันตัวเขาออก ในขณะที่ร่างสูงก็ยังคงกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย

"ฮืออออ"

แกร๊ก!

"ทำอะไรกัน!"

เฮือกกกกก!

พรึ่บ!

ทั้งสองผละออกจากกัน ก่อนที่เธอจะหันไปมองบุคคลที่เข้ามาใหม่นั้น นั่นคือพี่ชายของฉันที่คิดว่าตอนนี้เขาน่าจะอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอ.....

"พะ....พี่นที ฮึก!"

พรึ่บ!

ฉันรีบลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตกใจ ก่อนที่จะรีบเช็ดน้ำตาตัวเองเพื่อไม่ให้พี่ชายของฉันเห็น

"นี่มันเรื่องอะไรกัน!"

อึก!

ฉันไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของพี่นทีเลย ฉันไม่รู้ว่าพี่ชายฉันจะรู้เรื่องของตัวเองกับพี่เวย์มากน้อยแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ

"น้ำขอตัวก่อนนะคะ"

ปัง!

หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว เธอก็ล้มตัวลงบนเตียงทันที พลางน้ำตาก็ไหลออกมาดดยไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้แล้ว เพราะความเจ็บปวดจากความจริงที่ได้รับรู้มาว่าเรื่องของฉันกับรุ่นพี่มันเป็นแค่เกม เกมที่มีฉันเป็นหมากเท่านั้นเอง

"ฮืออออ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้นะ ฮึก! ฮือออ"

ที่มันเจ็บแบบนี้ก็คงเพราะรักรุ่นพี่ไปแล้วสินะยัยน้ำหนาว หึ! น่าสมเพชตัวเองจริงๆ

ฉันควรตัดใจจากรุ่นพี่สินะ......

____________________

นที Part

"ไม่ต้องตามไป!"

"......" ชายหนุ่มชะงักไป ก่อนที่มันจะหันมามองหน้าผมนิ่ง

พรึ่บ!

ผัวะ! ผัวะ!

ผมลุกขึ้นก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่ให้มันตั้งตัว

กึก!

"กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำให้น้องกูเสียใจไอ้เวย์!"

"หึ!"

เขาโกรธมากที่มันทำให้น้องเขาเสียใจ ที่จริงแล้ววันนี้เขากลับมาจะมาเซอร์ไพรส์น้ำหนาว แต่กลับมาเจอเรื่องที่น่าเซอร์ไพรส์กว่าน่ะสิ แม่ง!

"ที่น้องกูพูดมาเรื่องจริง?"

"มึงคิดว่าไง?"

พรึ่บ!

"ไอ้เวย์!"

ผมกระชากคอเสื้อมันทันที ก่อนที่จะง้างมัดเพื่อจะต่อยมัน แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของเซอร์เวย์ก่อน

"กูไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้"

พรึ่บ!

"หึ! เรื่องจริงสินะไอ้เวย์ มึงทำได้ไงวะ! นั่นน้องสาวกูนะเว้ย!"

"......."

"มึงกลับไปได้แล้ว!"

"กูจะคุยกับน้องมึง"

"มึงคิดว่าน้องกูจะยอมคุยกับมึงงั้นเหรอ? หึ!"

"......"

"ถ้ามันเป็นแค่เกม มึงก็ชนะแล้วไอ้เวย์ น้ำหนาวน่ะรักมึงมาก"

"......"

"แต่มึงเห็นน้องกูเป็นแค่เกมงั้นเหรอ มึงมัน...แม่งเอ๊ย!" ผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ แม่ง!

"......"

"ถึงมึงนั่งอยู่ที่นี่น้องกูคงไม่ออกมาหรอกนะ กลับไปเถอะ"

ครืดดด....ครืดดด...ครืดดด

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคนตรงหน้าก็ดังขึ้น ไอ้เวย์มันรับสายก่อนที่ใบหน้าจะเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

"หึ! งานมีปัญหาสินะ"

"กูไม่ยอมแพ้หรอกนะ!"

"น้องกูไม่มีทางให้อภัยมึงหรอกนะไอ้เวย์!"

"......."

"อ่อ กูจะหาแฟนใหม่ให้น้องกูเอง น้องกูจะได้ลืมมึงเร็วๆ :-)"

"ไม่มีทาง!"

"หึ!"

"น้องมึง? หึ! น้ำหนาวเมียกู!"

ปัง!

"ไอ้เวย์! มึง!"

เขาจะกลับไปเอาเรื่องเพื่อนตัวเอง แต่กลับไม่ทันแล้วเพราะมันขับรถออกไปแล้ว

"แม่ง! อะไรกันวะ!"

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เกม แต่ผมคิดว่าไอ้เวย์มันไม่ได้เห็นน้ำหนาวเป็นแค่หมากหรอกนะ เพราะสายตาที่มันมองน้องสาวผมน่ะ มันมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน หึ!

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

แกร๊ก!

ร่างสูงเลือกที่จะเดินขึ้นไปหาน้องสาวตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าน้องสาวเขานั้นหลับไปแล้ว นั่นทำให้เขาเดินไปจัดแจงที่นอน เพื่อให้น้องสาวได้นอนอย่างสบาย

"เฮ้อออ..."

เขารู้นิสัยน้องสาวของเขาดี น้ำหนาวเวลาที่ร้องไห้ก็มักจะหลับไปพร้อมกับน้ำตาแบบนี้เสมอ แต่ครั้งล่าสุดที่เขาเห็นน้ำหนาวร้องไห้ก็ตอนที่คิดถึงพ่อกับแม่เท่านั้น แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เพราะคนที่ทำให้น้องสาวเขาร้องไห้ก็คือไอ้เซอร์เวย์ เพื่อนของเขา.....

นที Part End

เช้าวันต่อมา....

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

"น้ำหนาว!"

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

กึก!

ร่างบางสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูจากพี่ชายรวมถึงโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่อง

พรึ่บ!

"อ๊ะ! ซี๊ดดดด"

ทำไมปวดหัวแบบนี้เนี่ย....

แกร๊ก!

"ตื่นหรือยัง"

"ค่ะ"

"พี่ทำข้าวต้มให้เราแล้ว รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินได้แล้ว นี่มันจะสายแล้วนะ"

"ขอบคุณค่ะพี่นที"

หมับ!

มือหนาของพี่ชายวางบนศีรษะฉัน ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าของเขา ซึ่งมันต่างจากเมื่อคืนนี้มาก

"ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่ เข้าใจมั้ย"

หมับ!

ฉันโผเข้ากอดพี่ชายที่รักมากที่สุด ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา

"ขอบคุณมากนะคะพี่นที ฮึก!"

___________________

Genius University

ตอนนี้ฉันก็มาถึงมหาลัยเรียบร้อยแล้วโดยมีพี่นทีมาส่ง แต่เรื่องที่พี่ชายฉันกลับมาฉันก็ยังไม่ได้ถามอะไรเขาเลย เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกปวดหัวมากเลย ตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว คงเพราะเรื่องเมื่อคืน

"ทำไมวันนี้มาสายได้ล่ะน้ำ" เรนทักฉันเมื่อฉันเดินเข้ามาในห้อง และตอนนี้เหมือนกับว่ามีแค่เรนกับลูกกอล์ฟที่นั่งอยู่ก่อน

"นั่นสิ ปกติแกมาเช้าจะตาย แต่เอ๊ะ! น้ำหนาว!"

".....?"

"ทำไมสีหน้าแกดูไม่ดีเลยยะ! ตาบวมเชียว เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย" ลูกกอล์ฟพูด

"เปล่า" ฉันอยากจะยิ้มนะแต่มันยิ้มไม่ออก

"แน่ใจนะยะ ดูหน้าแกตอนนี้สิซึมมากเลยนะ"

"งั้นเหรอ...." ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

พรึ่บ!

"มาแล้วเหรอยะยัยซี"

"......"

ฟุบ!

"อ้าว! เป็นอะไรไปอีกคนเนี่ย"

ฉันหันไปมองซีอาร์ที่ตอนนี้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะตัวเองไปแล้ว ก่อนที่จะหันกลับไปมองด้านหน้าที่อาจารย์เดินเข้ามาแล้ว

ถึงแม้ว่าฉันอยากจะตั้งใจฟังที่อาจารย์บรรยาย แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นรวมถึงไอ้อาการปวดหัวของฉันในตอนนี้มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิเลย

"เข้าใจกันแล้วใช่มั้ยคะ"

"......"

"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ ส่วนงานกลุ่มอาจารย์จะให้นักศึกษาแบ่งกันเองนะคะ กลุ่มละ 5คนนะ"

ฟุบ!

พออาจารย์เดินออกไป ฉันก็ถึงกับต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนกับซีอาร์ที่ตั้งแต่เดินเข้ามาเพื่อนฉันคนนี้ยังไม่พูดอะไรเลย

"อะไรกันเนี่ยเพื่อนฉัน"

"นั่นน่ะสิ ยัยเรนแกไม่รู้เหรว่ายัยน้ำเป็นอะไรอ่ะ"

"ฉันจะรู้มั้ยเนี่ย"

หมับ!

"อ๊ะ!"

"เป็นอะไรของแกอีกยะ"

"น้ำหนาวแกตัวร้อนมากเลยนะ! ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย"

ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองเรนกับลูกกอล์ฟที่ทำหน้าเป็นห่วงฉันอยู่ตอนนี้

"ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ ซีอาร์" ฉันหันไปเรียกซีอาร์

กึก!

"อืม"

"เป็นอะไรหรือเปล่ายัยซี ทำไมแกหน้าซีดแบบนั้นล่ะ หรือว่าจะไม่สบาย?" เรนถามซีอาร์ด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า ไปกันเถอะ"

ฉันมองดูก็รู้แล้วว่าซีอาร์น่ะคงมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เพราะฉันคิดว่าฉันกับซีอาร์ในตอนนี้คงเหมือนกัน

___________________

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนแล้วก็ต้องมากิจกรรมรับน้อง และวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากก็แค่ร้องเพลงรวมถึงตรวจเครื่องแต่งกายเท่านั้น แต่มันจะหนักก็ตรงที่มีการนับจำนวนคน แต่ฉันคิดว่าวันนี้คงมาไม่ครบอีกตามเคย

"ทั้งหมดลุกขึ้น!"

พรึ่บ! พรึ่บ!

"ลุกนั่ง 20 ครั้งปฏิบัติ!"

"รับทราบ!"

20 ครั้งเลยเหรอเนี่ย....

พรึ่บๆๆ

"1...2...3......"

อ๊าาา ซี๊ดดด ฉันรู้สึกว่าตอนนี้สายตาตัวเองเริ่มพล่ามัวแล้ว และไอ้อาการปวดหัวก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นอีกด้วย.......

ตุบ!

"น้ำหนาว!"

"ยัยน้ำ!"