เสียงฝีเท้านั้นช่างคุ้นเคย เจียงซุ่ยฮวนใจเต้นระรัวอยู่ในอก นางค่อยๆ หันกายไปกู้จิ่นยืนอยู่เบื้องหน้านาง บนใบหน้าปรากฏแววอ่อนล้าจางๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน"อาฮวน ขออภัยด้วย ช่วงนี้ข้าช่างยุ่งเหลือเกิน จนมิอาจมาพบเจ้า" เขากล่าวเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความรู้สึกผิดเจียงซุ่ยฮวนมองออกว่าเขาอ่อนล้าปานใด ช่วงนี้เขาคงยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่ในท่ามกลางความวุ่นวายยังสละเวลามาหา และประโยคแรกที่กล่าวกลับเป็นคำขออภัยเพื่อขจัดความรู้สึกผิดของเขา เจียงซุ่ยฮวนจึงยิ้มบางๆ กล่าวว่า "มิเป็นไร ช่วงนี้ข้าก็ยุ่งมากเช่นกัน""ข้าต้องวุ่นอยู่กับการค้าขาย สร้างเรือน ท่านเห็นเรือนที่สร้างครึ่งๆ กลางๆ ในลานแล้วหรือไม่ นั่นเป็นเรือนที่..."เจียงซุ่ยฮวนกำลังพูด กู้จิ่นก็ก้าวมาหนึ่งก้าวแล้วโอบนางไว้ เอ่ยเสียงอบอุ่นว่า "ข้ารู้แล้ว เรือนนั้นเป็นฝีมือการออกแบบของเจ้า""กิจการที่หรงเยว่เก๋อเป็นไปด้วยดี ทุกวันมีผู้คนเข้าคิวยาวไปครึ่งถนน ทุกคนต่างชื่นชมวิชาแพทย์ของเจ้า อีกทั้งเครื่องประทินโฉมที่เจ้าปรุงเองก็ใช้ได้ผลยิ่ง""อาฮวน สิ่งเหล่านี้ข้าล้วนรู้ดี"แผงอกของกู้จิ่นทั้งอบอุ่นและแข็งแ
เจียงซุ่ยฮวนก้มหน้าถามว่า "คิดถึงข้าหรือไม่"เสี่ยวถังหยวนขยับปากเล็กๆ ของเขาสองที จากนั้นก็ยิ้มให้นาง ยิ้มที่หวานฉ่ำยิ่งนักเจียงซุ่ยฮวนรู้สึกว่าหัวใจละลายไปกับความน่ารักของเขาชุนเถาเดินออกมาจากห้องโอสถที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นเจียงซุ่ยฮวนก็ร้องเรียกด้วยความดีใจว่า "อาจารย์!"เจียงซุ่ยฮวนถามว่า "เจ้าไปทำอะไรอยู่ในห้องโอสถ เรียนรู้การปรุงยาหรือ"ชุนเถาเดินมาหยุดข้างกายเจียงซุ่ยฮวน กล่าวว่า "มิใช่เจ้าค่ะ ข้าทำหน้าที่เป็นหมอที่ห้องโอสถมาทั้งวัน ยามค่ำคืนก็จะอ่านตำรายา เพิ่งอ่านจบไปเล่มหนึ่ง"พูดจบ นางก็ก้มหน้าทำหน้าตลกล้อเล่นกับเสี่ยวถังหยวน แต่เสี่ยวถังหยวนกลับเก็บรอยยิ้ม มองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยนางเงยหน้าขึ้นด้วยความเก้อเขิน "อาจารย์ เสี่ยวถังหยวนยิ้มให้แต่ท่านเพียงผู้เดียว"เจียงซุ่ยฮวนคิดในใจว่า เพราะเสี่ยวถังหยวนนั้นเหมือนบิดาของเขา ภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในอบอุ่น เย็นชากับคนนอก แต่อบอุ่นกับคนของตัวเอง"มีผู้คนมาที่ห้องโอสถเพื่อรักษาโรคหรือ" เจียงซุ่ยฮวนถาม"วันนี้มีมาเจ็ดแปดคนเจ้าค่ะ" ชุนเถากล่าวด้วยความตื่นเต้น "เช้านี้มีบัณฑิตผู้หนึ่งพาภรรยามา บอกว่ามาขอบคุณท่านโดยเฉพาะ"เ
ช่างเหล็กหลี่ถามว่า "ดาบเล่มนี้หลอมขึ้นเพื่อคนรักของท่านใช่หรือไม่""อืม" เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้า "ข้าอยากมอบเป็นของขวัญให้เขา หากดาบเล่มนี้ไม่ยอมรับเขาเป็นนาย คงจะไม่ดีแน่""ฮ่าๆ คุณหนู ความกังวลของท่านนั้นเกินความจำเป็น"ช่างเหล็กหลี่หัวเราะ "ดาบทั้งสองเล่มนี้เป็นของคู่กัน เล่มนั้นยอมรับท่านเป็นนาย เล่มนี้ย่อมยอมรับคนรักของท่านเป็นนายโดยแน่""เว้นเสียแต่ว่าท่านไม่รักเขา""ข้ารักเขาแน่นอน!""ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้"เจียงซุ่ยฮวนวางใจ "เช่นนั้นก็ดี"ช่างเหล็กหลี่วางดาบกลับลงในกล่อง เจียงซุ่ยฮวนหยิบตั๋วเงินวางลงบนโต๊ะ "คราวก่อนข้าเพียงให้เงินมัดจำ นี่คือเงินส่วนที่เหลือ"เขามองตั๋วเงินแวบหนึ่ง "นี่คือตั๋วเงินแปดร้อยตำลึง ท่านให้เกินมาสามร้อยตำลึง""ถูกต้อง ขอให้เงินส่วนเกินนั้นช่วยเลือกดาบดี ๆ ให้ข้าอีกสักเล่มเถิด" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว "ข้าสังเกตเห็นว่าในห้องเมื่อครู่มีกำแพงหนึ่ง บนนั้นแขวนดาบดีๆ อยู่หลายสิบเล่ม คงไม่ใช่ว่าทั้งหมดเป็นของที่ผู้อื่นมาสั่งทำหรอกกระมัง"ดาบของไป๋หลีถูกเฉียนจิงอี๋ทำให้แตกสลาย และนางไม่อยากขอกุญแจจากปู้กู่ ดังนั้นนางจึงตั้งใจจะซื้อเล่มใหม่
หากดาบเล่มนี้ไม่เลือกนาง เช่นนั้นสำหรับนางแล้ว ดาบนี้ก็มิต่างอันใดกับเศษเหล็กไร้ค่าสายตาของนางเหลือบมองไปยังหีบอีกใบหนึ่ง ดาบที่บรรจุอยู่ในนั้นคือดาบที่ต้องมอบให้กู้จิ่น หากกู้จิ่นได้รับไปแล้วใช้งานไม่ได้ดี จะทำเช่นไร"เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกกังวลใจยิ่งนัก ช่างเหล็กหลี่ยิ้มพลางปลอบประโลมว่า "ดาบเล่มนี้ข้าเป็นผู้หลอมขึ้นด้วยมือของข้าเอง ข้าดูออก มันชื่นชอบเจ้ายิ่งนัก"เมื่อได้ยินประโยคนี้ เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกวางใจขึ้นบ้าง นางกำด้ามดาบแน่น แล้วใช้วาดกระบวนเพลงดาบอย่างง่ายแตกต่างจากความรู้สึกของผู้อื่น นางราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับดาบ ท่วงท่าราวสายน้ำไหลผ่านเมฆา เด็ดขาดงดงามในคราเดียวกันดาบในมือนางประหนึ่งแปรเปลี่ยนเป็นสายลมกรด นางต้องการให้มันไปทางใด มันก็จะพุ่งไปทางนั้น โดยไม่มีความรู้สึกติดขัดแม้แต่น้อยเมื่อนางหยุดลง ผู้คนข้างกายอดไม่ได้ที่จะปรบมือ พลางเอ่ยชื่นชม "กระบวนท่าช่างงดงามเหลือเกิน"เจียงซุ่ยฮวนเผยรอยยิ้มแห่งความสุข นางชื่นชอบดาบเล่มนี้ยิ่งนัก!ขณะที่โบกดาบไปมา นางสามารถรู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว กระบวนท่าก็แม่นยำยิ่งขึ้น ความรู้สึกนั้นราวกั
ไป๋หลีและคนอื่นๆ จ้องมองการเคลื่อนไหวของช่างเหล็กหลี่อย่างใจจดใจจ่อ ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตาพวกเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นต่อดาบในกล่อง ดาบที่หลอมจากทองดำนั้นหาได้ยากยิ่งนัก ยิ่งเป็นดาบที่หลอมด้วยทองดำปริมาณมากเช่นนี้พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนแต่เมื่อช่างเหล็กหลี่เปิดกล่องออก สีหน้าของทุกคนก็แสดงความสงสัยอย่างห้ามไม่อยู่ในกล่องทั้งสองมีเพียงผ้าต่วนสีแดง ไม่มีดาบที่หลอมจากทองดำแต่อย่างใดหยวนจิ่วถามว่า "ช่างเหล็กหลี่ แล้วดาบล่ะ""ห่อไว้ด้วยผ้าแดงนี่แหละ" ช่างเหล็กหลี่หยิบผ้าต่วนสีแดงออกมาจากกล่องหนึ่ง เมื่อคลี่ผ้าแดงออก ดาบเล่มหนึ่งก็ปรากฏต่อสายตาทุกคนดาบเล่มนี้ทั้งยาวและบาง ทั้งเล่มดำสนิทเป็นประกาย บนตัวดาบไม่มีลวดลายซับซ้อน แต่รูปทรงนั้นงดงามประณีต ดูมีคุณภาพยิ่งนักไม่ต้องถามก็รู้ว่านี่ต้องเป็นดาบของเจียงซุ่ยฮวนแน่นอนช่างเหล็กหลี่วางดาบลงตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวน พร้อมทำสัญญาณให้นางหยิบขึ้นมานางยื่นมือออกไป ค่อยๆ กำดาบไว้ในมือดาบเล่มนี้สัมผัสได้ถึงคุณภาพอันยอดเยี่ยม แต่กลับเบากว่าที่นางคาดคิดไว้มาก ด้ามดาบแนบสนิทกับฝ่ามือ ทำให้รู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วในโรงตีเห
สวี่เหนียนแค่นเสียงเย็นชา "พวกเจ้าคิดง่ายเกินไป จะหาใครมาปลอมตัวคิดว่าเสด็จพ่อของข้าจะไม่ล่วงรู้หรือ""บอกให้รู้ไว้ หากเจ้าอยากจะพิสูจน์ตัวตนต่อเสด็จพ่อของข้า ต้องผ่านด่านสามด่าน นอกจากสิ่งของยืนยัน ยังมีรหัสลับ ทั้งยังมีผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบว่ามีการแปลงโฉมหรือไม่""จดหมายที่มีรหัสลับข้ากลืนลงท้องไปเสียแล้ว พวกเจ้าไม่มีวันรู้ว่ารหัสลับคืออะไร""เช่นนั้นเจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป" กู้จิ่นหมุนตัวเดินออกไป ลู่อีวิ่งตามไปถาม "จะเดินจากไปเช่นนี้หรือ ไม่ลองทรมานเขาให้สารภาพสักหน่อยหรือ""ไม่จำเป็น อาฮวนมียาชนิดหนึ่งที่ทำให้ผู้คนพูดความจริง ข้าจะไปขอยาจากนาง"ลู่อีพึมพำอย่างอิจฉา "เจ้าได้นางฟ้ามาเป็นคู่หรือไร ทำไมถึงมีของวิเศษมากมายเช่นนี้!""หากรู้แต่แรกว่ามียาเช่นนั้น วันนี้คงไม่ต้องเสียเวลาพูดจากับสวี่เหนียนแล้ว"......เจียงซุ่ยฮวนออกจากหรงเยว่เก๋อในยามเย็น นางมิได้กลับจวนตรงๆ แต่อ้อมไปที่ร้านของช่างเหล็กหลี่ช่างเหล็กหลี่ยืนอยู่ที่ประตู เขาจำนางได้ในทันที กล่าวว่า "คุณหนู ท่านมาแล้วหรือ""อืม วันนี้ข้ามีเวลาว่าง จึงมาดูว่าดาบหล่อเสร็จแล้วหรือยัง" เจียงซุ่ยฮวนกล่าว"ช่างบังเอิญ