บทที่ 7

เสียงอันเย็นชาของชายหนุ่มดังเข้ามาในหู ช่างเสียดแทงแก้วหูเป็นพิเศษ

ชิงอี้หันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นของเขา เย็นชาและเฉยเมย แทบจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ

เขายังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่แยกแยะผิดชอบชั่วดี คิดว่าเธอและลูกสาวเป็นฝ่ายผิด และเข้าข้างหร่วนหนิงถังกับหนานหนานอย่างไม่มีเงื่อนไข

โจวเฉาหลี่ไม่รอให้ชิงอี้ได้เอ่ยปากพูดอะไร สายตาก็มองตรงไปยังหร่วนหนิงถัง น้ำเสียงที่แข็งกระด้างอ่อนลงเล็กน้อย “เข้าไปกินข้าวเช้ากันเถอะ”

เขาไม่แม้แต่จะมองจือจือสักแวบเดียว ก้าวเท้าตามพวกเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วยโดยตรง แล้วปิดประตูห้องลง

ชิงอี้มองดูประตูห้องผู้ป่วยที่ถูกปิดลง กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ

เมื่อเผชิญกับท่าทีที่เย็นชาของโจวเฉาหลี่ แววตาของเธอก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีกหลายส่วน

เธอทนอยู่กับท่าทีเมินเฉยแบบนี้มาหลายปีได้อย่างไรกัน?

คิดดูแล้วก็น่าขัน

ถ้าหากเธอไม่ดึงดันที่จะได้รับการตอบสนองจากโจวเฉาหลี่ พาลูกสาวจากไปให้เร็วกว่านี้สักหน่อย บางทีชาติที่แล้ว ลูกสาวก็คงจะไม่ต้องพบกับโศกนาฏกรรมเช่นนั้น

“คุณแม่คะ ตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว วันนี้เราออกจากโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”

ชิงอี้ก้มหน้าลง มองดูลูกสาวที่รู้ความและเชื่อฟัง ในใจยิ่งบีบรัดแน่น “ต่อไปนี้ไม่ว่าใครจะรังแกลูก ก็ห้ามอดทนนะ รู้ไหม?”

จือจือพยักหน้าอย่างว่าง่าย “หนูทราบแล้วค่ะ”

หลังจากที่ชิงอี้ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้จือจือเสร็จแล้ว ก็พาจือจือไปหาคุณแม่

คุณแม่อาศัยอยู่ที่วิลล่านอกเมือง ห่างจากตัวเมืองอยู่บ้าง แต่ที่นี่อากาศและทิวทัศน์ดีมาก

คุณแม่กับคุณพ่อของเธอทะเลาะกันเรื่องหย่ามาตลอด แต่ฝ่ายคุณพ่อไม่เคยยอม คุณแม่ก็เลยย้ายออกมาอยู่เองเสียเลย

ชิงอี้ชอบพาจือจือมาหาคุณแม่เพื่อพูดคุยปรับทุกข์

จือจือพอเห็นคุณยาย ก็ดีใจอย่างยิ่ง วิ่งเข้าไปอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของคุณยาย

หลี่หว่านฮุ่ยยิ้มพลางอุ้มจือจือขึ้นมา “โอ๊ย หลานสาวตัวน้อยของยาย โตขึ้นอีกแล้วเหรอ? วันนี้มาบ้านยายอยากกินอะไร เดี๋ยวยายทำให้กินเอง”

“กินซี่โครงหมูรมควันค่ะ!”

“ได้เลย เดี๋ยวยายทำให้กินนะ”

หลี่หว่านฮุ่ยปลอบจือจืออยู่ครู่หนึ่ง ก็ให้เธอขึ้นไปดูทีวีข้างบนเอง

เธอมองไปทางชิงอี้ “วันนี้วันพุธ ทำไมถึงมีเวลามาล่ะ?”

ชิงอี้นั่งลงบนเก้าอี้ “ช่วงนี้ธุรกิจเป็นยังไงบ้างคะ?”

หลี่หว่านฮุ่ยดำเนินธุรกิจของตัวเอง แต่ช่วงนี้ธุรกิจไม่ค่อยดีนัก ผลกำไรลดลงอย่างต่อเนื่อง โดยพื้นฐานแล้วคือขาดทุนตลอด

ก็เพราะธุรกิจนี้นั่นแหละ ที่ทำให้ชิงจิ่งฝูยื้อเวลาไม่ยอมหย่ามาโดยตลอด พวกเขาสองคนเป็นสามีภรรยากันมาหลายปี การแบ่งสินสมรสมีความขัดแย้งกันมาก ผลประโยชน์ผูกมัดกันอย่างลึกซึ้ง การหย่าร้างจึงไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป

ชิงจิ่งฝูมีเมียน้อยอยู่ข้างนอกนานแล้ว เมียน้อยก็มีลูกให้เขาสองคนชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ดังนั้นชิงจิ่งฝูจึงไม่เคยชอบชิงอี้เลย

หลังจากที่ชิงอี้แต่งงานกับโจวเฉาหลี่ เขาก็ตั้งใจจะผูกมิตร อยากจะอาศัยเส้นสายของโจวเฉาหลี่ในการทำธุรกิจ

แต่โจวเฉาหลี่ไม่ชอบเธอ ย่อมไม่สนใจว่าครอบครัวของเธอจะเป็นอย่างไร

ดังนั้นชิงจิ่งฝูจึงเคยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ด่าหลี่หว่านฮุ่ยว่าให้กำเนิดของไร้ค่า

หลี่หว่านฮุ่ย “ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ”

ชิงอี้ก้มหน้าลงเล็กน้อย หลายปีมานี้ หากเธอมีเงินเหลือก็จะโอนให้คุณแม่เสมอ แต่ไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดธุรกิจของคุณแม่มากนัก

ชาติที่แล้ว เธอทุ่มเททั้งใจให้กับโจวเฉาหลี่ สองวันก่อนที่ลูกสาวจะเสียชีวิต ธุรกิจของคุณแม่เพิ่งจะประกาศล้มละลาย

“อีกสักพักหนูจะโอนเงินให้อีกก้อนหนึ่งนะคะ ถึงตอนนั้นแม่จะได้เปลี่ยนรูปแบบการดำเนินงานภายในบริษัท รูปแบบการดำเนินงานก่อนหน้านี้มันเก่าเกินไปแล้ว ตามยุคสมัยไม่ทันแล้วค่ะ แล้วก็สามารถลงทุนในอุตสาหกรรมใหม่ ๆ ด้านพลังงานใหม่ได้ด้วย ผู้นำในบริษัทที่ความคิดล้าสมัย ที่ควรจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ”

หลี่หว่านฮุ่ยขมวดคิ้วมองชิงอี้ “ลูกไปเอาเงินมาจากไหน? หรือว่าเป็นเฉาหลี่...”

“ไม่ใช่ค่ะ” ชิงอี้ขัดจังหวะอย่างตรงไปตรงมา “หนูกำลังจะหย่ากับเขาแล้วค่ะ”

แต่งงานกับโจวเฉาหลี่มาหลายปี เขาไม่เคยสนใจเรื่องใด ๆ ของตระกูลชิงเลย แม้แต่ตอนที่ตระกูลชิงใกล้จะล้มละลาย เขาก็ไม่เคยสนใจ

แต่พอหร่วนหนิงถังเรียนต่อต่างประเทศแล้วไม่มีเงิน เขากลับโอนเงินให้หร่วนหนิงถังหลายล้านโดยไม่ลังเล

ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะคุณลุงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ เกรงว่าคุณแม่คงจะแบกรับหนี้สินนับร้อยล้านไปนานแล้ว

หลี่หว่านฮุ่ยมองเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวดใจ

เธอถอนหายใจ “เป็นความผิดของแม่เอง ที่ไม่มีความสามารถ ถ้าหากบ้านเดิมของลูกมีคนคอยหนุนหลัง ลูกก็คงไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานที่บ้านตระกูลโจวขนาดนี้...”

หลี่หว่านฮุ่ยเบือนหน้าหนี น้ำตาคลอเบ้า “ทำให้ลูกต้องทนมาจนถึงตอนนี้ถึงได้เอ่ยปากขอหย่า”

“มันผ่านไปแล้วค่ะ”

ตอนนั้น เธอไม่ควรดึงดันที่จะแต่งงานกับโจวเฉาหลี่

ผู้หญิงที่ตกหลุมรัก มักจะคิดว่าการเป็นแม่บ้านแม่เรือน จะสามารถทำให้ผู้ชายมารักตัวเองได้

ชิงอี้ฝากลูกสาวไว้ที่บ้านของหลี่หว่านฮุ่ย

ใบลาออกได้รับการอนุมัติแล้ว เธอต้องไปทำเรื่องลาออกที่โจวกรุ๊ป

ที่โถงด้านหน้าของบริษัท เธอเผชิญหน้ากับโจวเฉาหลี่

ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำ ก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปข้างนอก ดูเหมือนจะมีเรื่องด่วน

สีหน้าของชิงอี้เรียบเฉย ยืนชิดข้างเพื่อหลีกทาง

โจวเฉาหลี่มักจะทำเป็นมองไม่เห็นชิงอี้เสมอ เคยชินกับการละเลยเธอ

ไม่ว่าเธอจะทักทายและพยายามสร้างตัวตนอย่างไร เขาก็ทำเป็นมองไม่เห็น

“เหล่าโจว ทางนี้!”

นอกประตูใหญ่ หร่วนหนิงถังยิ้มพลางโบกมือให้โจวเฉาหลี่

“ทำไมพี่ถึงต้องลงมารับฉันด้วยตัวเองด้วยล่ะ ฉันขึ้นไปเองก็ได้”

ชิงอี้พลันนึกถึงเมื่อก่อน ไม่ว่าลมจะพัดหรือฝนจะตก โจวเฉาหลี่ก็ไม่เคยเอาใจใส่เธอเช่นนี้มาก่อน คนไม่เหมือนกัน ท่าทีของเขาก็ไม่เหมือนกัน

เธอละสายตาอย่างเรียบเฉย ไม่อยากจะสนใจอีกแล้วว่าระหว่างพวกเขาจะทำอะไรกัน

เธอหมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มขึ้นไปชั้นห้า แล้วตรงไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อยื่นใบลาออก

พี่จางจากฝ่ายบุคคลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เธอยื่นใบลาออกจริง ๆ เหรอเนี่ย? นึกว่าล้อเล่นซะอีก”

ทุกคนรู้ดีว่าชิงอี้เป็นเพียงผู้ช่วยตัวเล็ก ๆ ไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ในแต่ละวันก็แค่ยกน้ำชาเสิร์ฟน้ำในห้องประชุม เพราะเธอยังต้องกลับบ้านไปดูแลลูก ทำโปรเจกต์ที่ซับซ้อนไม่ได้

ถึงแม้ว่าประธานโจวจะไม่เต็มใจที่จะสนใจเธอ แต่เธอก็มักจะตามประธานโจวไปทุกที่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้จู่ ๆ ก็จะลาออกโดยไม่มีเหตุผล เกรงว่าพระอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วมั้ง

ชิงอี้ไม่อยากจะตอบอะไรมากนัก เพียงตอบรับด้วยสีหน้าเย็นชา “อืม”

พี่จางเห็นท่าทีแบบนั้น ก็ได้แต่สบถอยู่ในใจ

ก็แค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆ ไม่รู้จะมาทำท่าหยิ่งอะไร แฟนสาวของประธานโจวเพิ่งจะมาบริษัทวันนี้ ทั้งกลุ่มแชตก็แทบแตก บอกว่าแฟนสาวของประธานโจวทั้งสวยสง่า แถมยังจบการศึกษาจากต่างประเทศ และยังเป็นปริญญาเอกสองใบทั้งด้านเทคโนโลยีการเงินและวิศวกรรมการบินและอวกาศอีกด้วย

กับประธานโจวแล้ว เป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างยิ่ง

คงเพราะรู้ว่าแฟนตัวจริงของประธานโจวนั้นเก่งกาจ ตัวเองเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ เลยรู้สึกต่ำต้อยจนตัดสินใจลาออกล่ะสิ

“เรื่องลาออกเรียบร้อยแล้วนะ” พี่จางมองชิงอี้ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสี่ยวชิง ฉันขอเตือนสักคำ ไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนต่อไป อย่าไปคิดกับคนที่ไม่ควรคิดถึงเลย”

ชิงอี้ได้ฟังก็รู้สึกว่าตัวเองในอดีตนั้นช่างน่าสมเพชเพียงใด

ที่แท้แล้วในอดีตที่เธอรักเขามากขนาดนั้น ในสายตาของคนอื่น กลับเป็นเพียงการตอแยข้างเดียวและความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของเธอ...

คนอื่นมองออกกันหมด แต่เธอกลับเพิ่งจะตื่นรู้ในตอนนี้ ชาติที่แล้ว บางทีอาจจะเป็นการลงโทษจากสวรรค์

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างเงียบงัน

จากนั้นก็กวาดสายตามองพี่จางอย่างเรียบเฉย “ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่แผนอาชีพของฉันไม่รบกวนให้ต้องชี้แนะ”

ชิงอี้ออกมาจากฝ่ายบุคคล ลงมาที่ล็อบบี้ โจวเฉาหลี่กับหร่วนหนิงถังยังคงอยู่ที่นั่น

เมื่อก่อนเธออยากจะเจอโจวเฉาหลี่ทุกวัน แต่ตอนนี้พอเห็นหน้าเขาเข้ากลับรู้สึกอับโชคขึ้นมาทันที

เธอก้าวเท้าจะเดินจากไป

ไม่คิดว่าโจวเฉาหลี่จะเอ่ยปากเรียกเธอไว้อย่างไม่รีบร้อน “ชิงอี้ เอากาแฟหนึ่งแก้วไปให้หนิงถังที่ห้องทำงานด้วย”

หร่วนหนิงถังรีบเอ่ยปาก “ได้ยินเหล่าโจวพูดมานานแล้วว่ากาแฟที่พี่สะใภ้ชงอร่อยมาก เหล่าโจวยังบอกอีกว่าพี่สะใภ้เหมาะกับงานบ้านพวกนี้จริง ๆ ช่างเป็นแม่ศรีเรือนจริง ๆ ฉันทำงานละเอียดแบบผู้หญิงพวกนี้ไม่เป็นหรอก”

“อ้อใช่ กาแฟต้องเป็นแบบบดมือนะคะ กาแฟสำเร็จรูปฉันดื่มไม่ค่อยได้”

ชิงอี้หยุดฝีเท้า หันกลับไปมองหร่วนหนิงถัง “ในห้องทำงานของเขามีชาปี้หลัวชุนอยู่ มีรากเหง้าเดียวกันกับเธอ คงดื่มได้สบาย”