๖๐ เดิมพันสุดท้ายใต้แสงโคม

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องประชุมลับราวกับมัจจุราชได้มาเยือน คำว่าคืนพรุ่งนี้ หนักหน่วงดั่งภูเขาไท่ซานที่ทับลงบนบ่าของทุกคนในที่นั้น

“ยี่สิบสี่ชั่วยาม...” จางอู๋จีกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบโหย “นี่ไม่ต่างอะไรกับการบอกให้เราไปย้ายมหาสมุทรด้วยสองมือเปล่า เราจะหยุดยั้งเสียงระฆังทั่วทั้งเมืองหลวงได้อย่างไร”

ความสิ้นหวังเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของทุกคน ทว่าท่ามกลางความมืดมิดนั้น ตู้เยี่ยนอวี่กลับเป็นผู้จุดประกายแสงแห่งความหวังขึ้นมา

“ถูกต้อง เราหยุดเสียงระฆังไม่ได้” นางกล่าวขึ้น แววตาของนางฉายประกายแน่วแน่ “แต่หากพวกมันสามารถใช้ระฆังเพื่อกระจายเสียงพิษได้ เราก็ย่อมสามารถใช้ระฆังเดียวกันนั้นเพื่อกระจายเสียงโอสถของเราได้เช่นกัน!”

ความคิดของนางช่างอาจหาญและเหนือความคาดหมาย เสมือนกับการพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส เปลี่ยนอาวุธของศัตรูให้กลับมาเป็นโล่ของตนเอง!

“เราจะใช้เพลงพิณสลายมายาของเรา เข้าหักล้างซิมโฟนีแห่งความบ้าคลั่งของพวกมัน!” องค์หญิงลี่หัวกล่าวสนับสนุน แววตาของนางลุกโชนด้วยจิตวิญญาณของราชนิกุลผู้ไม่ยอมจำนนต่ออ