บทที่ 14 ของว่าง [1]

“ข้าน้อยจื่อซี ขอเข้าพบนายท่านเจ้าค่ะ” แค่คิดว่าจะได้พบหน้านายท่านเซี่ยใจมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะ แก้มร้อนผะผ่าว รวมไปถึงปากก็ยังไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย แต่ก็ต้องทำเป็นสงบเสงี่ยมเพื่อให้ไม่เสียภาพลักษณ์ที่สั่งสมมานาน

“เข้ามาได้”

ประตูเบื้องหน้าถูกเปิดออก ทว่าคนที่อยู่ด้านในมิใช่มีเพียงแค่เซี่ยอวิ๋นอย่างที่คิดไว้แต่แรก กลับมีมู่ฝานคนสนิทคอยหยิบจับช่วยงาน ทำให้ลึก ๆ ในใจของจื่อซีรู้สึกผิดหวังไม่น้อย นางคาดหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองกับนายท่านเสียอีก

“คารวะนายท่านเจ้าค่ะ” พี่เลี้ยงสาวย่อกายทำความเคารพ พร้อมกับช้อนตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาสิเน่หาเกินกว่าบ่าวรับใช้ทั่วไปมองเจ้านาย ไม่ได้เจอหลายวันนายท่านก็ยังคงรูปงามไม่เปลี่ยน เมื่อใดหนอ อีกนานหรือไม่ที่ข้างกายตรงนั้นจะเป็นของข้าคนนี้

“มีอะไรก็ว่ามา ข้าไม่ว่างพอให้ยืนมองเช่นนี้หรอกนะ”

“ขออภัยเจ้าค่ะ ที่มาในวันนี้ข้าน้อยมีเรื่องการกระทำของฮูหยิน มาเรียนให้นายท่านทราบเจ้าค่ะ” จื่อซีถึงกับหน้าเสีย พานคิดไปว่าวันนี้นายท่านอาจจะกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี เป็นนางเองที่มาผิดเวลา

“นางทำอะไร” เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องของเสวียนหนี่ งานตรงหน้าที่กำล