ตอนที่4

" องค์หญิง หยกชิ้นนี้มีอะไรพิเศษหรือเพคะข้าเห็นท่านมองดูมันตั้งนานแล้ว"

" มันเป็นของผู้มีพระคุณของข้า"

หลี่เยว่ซินชูป้ายหยกห้อยเอวขึ้นดู หยกสีขาวแกะสลักอักษรตัวเล็กๆว่าเซี่ย มีพู่ห้อยสีส้ม ซิงอีเดินถือจานขนมเข้ามา

" องค์หญิงขนมมาแล้วเพคะ เอ๊ะ ท่านดูอะไรอยู่เหรอ"

หลี่เยว่ซินไม่ตอบรีบเก็บป้ายหยกเข้าสาบเสื้อ สายตาสะดุดเข้ากับป้ายห้อยเอวที่ซิงอีห้อยอยู่ นางจำได้ว่าป้ายหยกสีแดงโลหิตนี้เป็นนางที่ให้เหวินซีห่าวเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ในวันเกิดปีนั้นเขาล้มป่วย คณะทูตจากต้าชิงมาเยี่ยมเยียน นำหยกน้ำงามสีโลหิตมาเป็นของฝาก ที่ต้าชิงเชื่อว่าเป็นหยกหายาก และเป็นของมงคล หากมีติดตัวจะช่วยปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย นางจึงขอจากฮ่องเต้มาเสี้ยวหนึ่ง ให้ช่างแกะสลักทำเป็นป้ายหยกเพื่อมอบเป็นของขวัญให้เขา ไม่คิดว่าตอนนี้จะมาอยู่ที่ซิงอี

" เจ้าเอาป้ายหยกมาจากไหน"

ซิงอีจับไปที่ป้ายหยก

" ป้ายหยกนี่องครักษ์เหวินให้ข้าเมื่อวานตอนที่ข้าถูกพิษ บอกว่ามันจะช่วยคุ้มครองข้า"

" แต่มันเป็นของข้า ของที่ข้าให้เขา ในเมื่อเขาไม่ต้องการก็ไม่มีสิทธิ์เอาไปให้ใครต่อ"

หลี่เยว่ซินพูดด้วยความโมโห ก่อนจะกระชากป้ายหยกคืนมา ซิงอีจะเอาคืนแต่หลี่เยว่ซินไม่ให้ ลูลู่เข้าขวางดันตัวซิงอีออก

" องค์หญิง ในเมื่อองครักษ์เหวินให้ข้าแล้วมันก็ต้องเป็นของข้า ท่านยังมีอีกเยอะแยะอย่ามาแย่งกับข้าเลย ได้โปรดคืนข้ามาเถอะ"

เหวินซีห่าวได้ยินพอดีก็รีบเดินเข้ามา เห็นซิงอีคุกเข่าร้องไห้ราวดอกสาลีร่วงหล่น

" เกิดอะไรขึ้น"

" ข้าก็แค่เอาของของข้าคืน"

เขามองดูป้ายหยกเจ้าปัญหาในมือหลี่เยว่ซิน ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

" เป็นข้าที่ให้นางเอง ข้าจำได้ว่าท่านเคยบอกว่าหยกสีโลหิตช่วยขจัดสิ่งชั่วร้าย ยังช่วยคุ้มครองคนที่เป็นเจ้าของ ตอนนั้นนางถูกพิษมีอันตราย ข้าเลยให้นางไว้ องค์หญิงในเมื่อท่านมอบมันให้ข้าแล้ว มันก็เป็นสิทธิ์ของข้าที่จะให้ใครก็ได้ ขอท่านได้โปรดคืนให้นางด้วยเถอะ "

เห็นหลี่เยว่ซินเงียบไม่ตอบ เขาจึงพูดขึ้นอีก

" เห็นแก่มิตรภาพระหว่างเรา ซิงอีกับท่านก็เป็นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขกับท่านมาตลอดติดตามท่านมาหลายปี ตั้งแต่ยังเด็ก นางเป็นเพียงนางกำนัล แต่ท่านเป็นถึงองค์หญิงสูงส่ง หากท่านอยากได้ป้ายหยกสักกี่หมื่นชิ้นก็ย่อมได้ หรืออยากได้แบบเดียวก็ย่อมได้อีก แค่ป้ายหยกอันนี้อันเดียว โปรดคืนให้ซิงอีเถิด"

" ของของข้า ข้าอยากให้ใครก็ให้ ไม่อยากให้ก็ไม่ให้ ข้าให้เจ้า เจ้าไม่เห็นค่าไม่ต้องการ ก็แค่คืนข้ามา ไม่มีสิทธิ์เอาไปให้คนอื่นต่อ แต่ในเมื่อเจ้าพูดมาซะขนาดนี้แล้วได้สิ อยากได้นักใช่ไหมป้ายหยกของข้า ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยากได้ทุกอย่างของข้าไปเสียหมด เอาไป"

นางเขวี้ยงป้ายหยกลงพื้นแตกออกเป็นสามเสี่ยงแล้วรีบเดินออกไป ซิงอีรีบเก็บมันขึ้นมาร้องไห้โฮ เหวินซีห่าวมองตามหลี่เยว่ซินด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะกอดปลอบซิงอี นับวันนางยิ่งเอาแต่ใจรังแกซิงอี เขารู้ว่านางรักเขา อิจฉาเขากับซิงอี นางกลัวจะไม่ได้แต่งงานกับเขาหรือยังไงถึงต้องทำแบบนี้ ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็คงต้องทบทวนเรื่องแต่งงานใหม่ซะแล้ว 

ฝนตกลงมาอย่างแรง ซิงอีนั่งคุกเข่าอยู่กลางสายฝน เหวินซีห่าวกลับมาจากตลาดเขาเอาป้ายหยกไปซ่อม กำลังจะเข้าตำหนัก เห็นซิงอีนั่งคุกเข่าตากฝน ก็รีบกางร่มเข้าไปหา พยุงนางให้ลุกขึ้น

" เจ้ามานั่งตากฝนทำไม ลุกขึ้น"

" ไม่ อย่ามายุ่งกับข้า ข้าผิดที่บังอาจไปแย่งป้ายหยกขององค์หญิง ข้ามันต่ำต้อยไม่เจียมตัว ทำให้องค์หญิงต้องขุ่นข้องพระทัยรู้ทั้งรู้ว่าป้ายหยกนั่นเป็นองค์หญิงที่มอบให้ท่าน แต่ข้าก็ยังอยากได้ ข้าผิดเอง ข้าจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้จนกว่าองค์หญิงจะให้อภัยข้า ท่านไปเถอะ"

" หากเจ้าไม่ลุก ขึ้นงั้นข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง"

เหวินซีห่าวโยนร่มทิ้ง คุกเข่าลงข้างๆซิงอี

หลี่เยว่ซินมองดูสองคน ที่คุกเข่าท่ามกลางสายฝนแล้วแค่นหัวเราะ 

" องค์หญิงได้โปรดให้อภัยซิงอีเถิด นางร่างกายไม่แข็งแรง คุกเข่าตากฝนแบบนี้ไม่ดี นางสำนึกผิดแล้ว เรื่องป้ายหยกเป็นความผิดข้าเอง นางไม่ผิด หากจะลงโทษก็ลงโทษข้าเถอะ"

เหวินซีห่าวร้องบอก หลี่เยว่ซินก้าวเดินออกมาข้างนอกระเบียงทางเดิน ลูลู่กางร่มกันละอองฝนที่กระเซ็นเข้ามาให้

" ข้าไม่ได้บอกให้นางคุกเข่า เป็นนางที่ทำเอง เจ้าจะโทษข้ารึ"

" ถึงจะเป็นแบบนั้นท่านก็ควรห้ามนาง ควรจะบอกว่าไม่ถือโทษนาง ให้นางรีบลุกขึ้น"

" เหรอ ข้าควรพูดแบนั้นเหรอ"

" ท่าน "

ซิงอีล้มพับ เหวินซีห่าวตกใจอุ้มนางขึ้นมา

สายตามองหลี่เยว่ซินด้วยความกรุ่นโกรธ

" นางเป็นแบบนี้แล้วพอใจท่านหรือยัง"

หลี่เยว่ซินมองดูเหวินซีห่าวรีบอุ้มซิงอีออกไปด้วยท่าทีร้อนรน เขาทำหน้าตาราวจะขาดใจ นางยิ้มขมขื่น

" ในเมื่อพวกเขารักกันนัก ข้าจะช่วยส่งเสริมเอง"

เหวินซีห่าวมองดูหมอประจำจวนตรวจอาการซิงอีด้วยความเป็นห่วง เขาพานางกลับมาที่จวนให้หมอประจำจวนรักษา

" นางเป็นอย่างไรบ้าง"

" ไม่เป็นอะไรมาก แค่ร่างกายอ่อนเพลีย ดูเหมือนจะมีไข้นิดหน่อย คืนนี้อาจจะไข้ขึ้นสูงให้คอยเฝ้าดูนาง เช็ดตัวให้นางบ่อยๆเพื่อลดไข้ ข้าจะจัดยาให้"

" ขอบคุณท่านหมอ เจ้าตามท่านหมอไปต้มยามา ส่วนเจ้าคอยดูแลนางให้ดี"

" ขอรับ"

" เจ้าค่ะ"

" เมิ่งฝู ข้ามีงานให้เจ้าทำ"

ตำหนักฉู่ซิ่ว หญิงวัยกลางคนนั่งคุกเข่าก้มหน้า 

" เจ้ารู้ใช่ไหมว่าโทษหลอกลวงเบื้องสูงเป็นเช่นไร"

หลี่เชี่ยนฮ่องเต้ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

" หม่อมฉันรู้เพคะ หม่อมฉันไม่กล้าโกหกพระองค์ ที่หม่อมฉันพูดไปทั้งหมดคือเรื่องจริงเพคะ"

เสียนเฟยเดินเข้ามาทำความเคารพฮ่องเต้แล้วนั่งที่นั่งด้านข้าง

"นี่มันอะไรกันเพคะฝ่าบาท มีคนไปบอกหม่อมฉันว่ามีหญิงชาวบ้านมาพูดจาเหลวไหล ใส่ร้ายว่าซินซินไม่ใช่ธิดาของพระองค์"

" หม่อมฉันไม่ได้ใส่ร้ายเพคะ หม่อมฉันพูดความจริง"

" เจ้าเป็นใคร กล้ามากนะที่เข้ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่ ใครใช้ให้เจ้ามาใส่ร้ายองค์หญิง11"

" หามิได้เพคะ ไม่มีใครให้หม่อมฉันมา หม่อมฉันมาเอง หม่อมฉันเป็นน้าแท้ๆขององค์หญิง11 หมายถึงซิงอีเพคะ ส่วนเยว่ซินเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไว้ในป่า พี่สาวของหม่อมฉันไปพบเข้า จึงเก็บมาเลี้ยงคู่กับซิงอี"

" เจ้าจะบอกข้าว่านางกำนัลที่ชื่อซิงอีเป็นลูกของลู่เหยากับข้า"

" ถูก ถูกต้องเพคะฝ่าบาท"

" แล้วทำไมตอนนั้นเจ้าถึงบอกว่าเยว่ซินเป็นลูกของลู่เหยา"

" เอ่อ เอ่อ คือว่า"

" พูดมา"

หลี่เชี่ยนตะคอกเสียงดัง หลินยวนสะดุ้งตกใจก้มหมอบ

" คือ คือว่าตอนนั้นหม่อมฉันเมาเพคะ คือว่าหม่อมฉันดื่มมากไปหน่อย เลยสับสนพูดผิด"

" บังอาจนัก หากเป็นเช่นเจ้าว่าจริงเหตุใดถึงได้ปล่อยให้เรื่องล่วงเลยมาหลายปีขนาดนี้"

" หม่อมฉันกลัวเพคะ ก็เลยไม่กล้าบอก"

" หึ แล้วตอนนี้มีสิ่งใดหรือใครทำให้เจ้ากล้าขึ้นมาหล่ะ"

เสียนเฟยถาม จ้องมองหญิงชาวบ้านด้วยสีหน้าไม่พอใจ นางไม่เชื่อคำพูดของหญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียว