บทที่ 2201

ตอนที่ฟู่จาวหนิงถูกเซียวหลันยวนดึงถอยออกมา ก็ร้องขึ้นว่า "ให้ข้าได้ลองพิณตัวนี้ของเจ้าหน่อยว่ามันพิเศษตรงไหน!"

พูดจบ นิ้วของนางก็ดีดเบาๆ ดีดสายพิณสั่นไหว

เสียงพิณดังขึ้น จิตใจของทุกคนสั่นไหวขึ้นมา

เซียวหลันยวนฟาดฝ่ามือไปทางเสี่ยวเซ่อ

"อ๋องเจวี้ยนออมมือด้วย!" เสียงของหยวนอี้ดังขึ้นมาพร้อมกัน

เซียวหลันยวนได้ยินเสียงของนาง แต่ก็ไม่สนใจ

เสียงพลักดังขึ้น ตอนที่เสียงพิณดังเสี่ยวเซ่อก็ถูกฟาดลอยออกไปแล้ว กระแทกกับห้องเก็บฟืน ร่วงลงมาบนพื้น

นางกระอักเลือดโฮกใหญ่ กลับยังมองไปทางฟู่จาวหนิง

"ไม่ เป็นไปไม่ได้"

"ทำไมเจ้าถึงดีดเสียงพิณใจละเมอได้กัน?"

พิณตัวนี้ เป็นสมบัติลับของเผ่าพวกเขา สามร้อยปีมานี้ คอยถ่ายทอดต่อให้กับคนที่มีพรสวรรค์พิเศษในเผ่ามาตลอด คนทั่วไปอันที่จริงก็ดีดสายพิณให้เกิดเสียงได้ แต่เสียงพิณที่ออกมาจะทุ้มต่ำแห้งมาก แทบจะเรียกได้ว่าไม่น่าฟัง

แต่ฟู่จาวหนิงกลับดีดออกมาได้แล้ว!

นางดีดเสียงพิณใจละเมอออกมา แม้จะทำให้จิตใจสั่นไหว แต่ก็ไม่ได้มีผลใจละเมอ ทว่าก็ดีดออกมาได้แล้วจริงๆ

เสี่ยวเซ่อไม่อยากเชื่อ

ต้องรู้ด้วย ว่านางเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่สุดในรุ่นนี้ของเผ่า แต่หลังจากได้พิณ