แชร์

บทที่ 0379

ผู้เขียน: อี้เสี่ยวเหวิน
เธอผลักผู้ชายบนร่างกายของเธอ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าชุดนอนขนาดใหญ่ของเธอได้กระจายหลุดออกไปแล้ว

คอเสื้อเผยให้เห็นเสื้อชั้นในสีอ่อน

วันนี้เธอสวมชุดเจ้าสาว เพื่อไม่เปิดเผยชุดชั้นใน เธอจึงซื้อชุดชั้นในไร้สายแบบครึ่งถ้วยราคาถูก

ใครจะรู้ว่าของราคาถูกมักไม่ใช่ดี ขนาดไม่ได้มาตรฐานเลย เล็กไปหน่อย

เธอคิดว่าใส่แค่ครั้งเดียว จึงขี้เกียจคืนกลับไป

ผลสุดท้าย ตอนนี้กลับเพิ่มความปรารถนาให้เขา

กว่าหลินจืออี้จะรู้ตัวว่าเสื้อหลุดออกไปหมดแล้ว มันก็สายไปแล้ว

ชายหนุ่มหรี่ตา หยาดเหงื่อเย็นๆ กลิ้งไปตามหางตา ย้อมด้วยความร้อนที่ร้อนระอุ

เขาลดเสียงลง “หลินจืออี้”

กงเฉินไม่เคยเรียกชื่อเธอติดต่อกันหลายครั้ง เธออึ้งไปครู่หนึ่ง ตอบเบาๆ ว่า “อืม อาเล็ก อา......”

ไม่รอให้หลินจืออี้พูดจบ หยาดเหงื่อก็หยดลงมา เขาจูบลงบนริมฝีปากสีแดงของหลินจืออี้

สัมผัสที่นุ่มนวลทําให้เธอรู้สึกว่าเขาดูเหมือนความจริงมากขึ้น

แม้แต่ตอนที่เธอพยายามดิ้นรน เขาก็ยังปล่อยให้เธอดิ้น แม้กระทั่งลูบเอวของเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ

โชคดีที่สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงความฝัน

หลังจากนั้นไม่นาน หลินจืออี้ก็เริ่มดิ้นรนอย่างอ่อนแรง ร่างกายดูเหมือนจมอยู่
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0395

    กงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเล่นการบันทึกเสียงของซ่งหว่านชิวที่โทรหาคนรักต่างประเทศ“ที่รัก ไฟลท์วันคริสต์มาสของฉัน คุณต้องมารับฉันนะ ฉันเบื่อนายโง่หลี่เฮ่อคนนี้เต็มทีแล้ว!”ซ่งหว่านชิวตกตะลึงจนปากสั่น “หลี่เฮ่อ ไม่ใช่นะ......ฉันแค่......”หลี่เหอยิ้มและกอดเธอ "ไม่เป็นไร ฉันเชื่อเธอ"เมื่อซ่งหว่านชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลี่ฮวนก็วิ่งออกมา"หลี่เฮ่อ! นายบ้าไปแล้วเหรอ? เขาหลอกใช้นายอยู่! เขาไม่ได้รักนายเลย เขาอยู่กับนายก็แค่เพราะว่านายเป็นน้องชายของฉัน! นายสามารถรู้สถานการณ์ของคุณชายสามได้ตลอดเวลาจากฉัน!”“ฉันรู้” หลี่เฮ่อหัวเราะร่วน "ฉันรู้ดีทุกอย่าง"คราวนี้ ไม่เพียงแต่หลี่ฮวนที่ตกตะลึง แม้แต่ซ่งหว่านชิวก็ตกใจเช่นกันหลี่เฮ่อชี้ไปที่หลี่ฮวนและหัวเราะ "พี่เป็นแบบอย่างในปากของคนอื่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พี่ไม่เคยทําผิดพลาดอะไรเลย แต่ฉันทําอะไรก็ผิดไปหมด! พ่อแม่เอาแต่ชมพี่ พวกญาติๆ ก็เอาแต่ชมพี่ แม้แต่อาจารย์ที่ปรึกษาก็ชมฉันว่าฉลาดกว่าพี่ แต่นักเรียนที่ภาคภูมิใจที่สุดยังคงเป็นพี่อยู่ดี!”"ฉันด้อยกว่าพี่ตรงไหนกัน! ฉันตั้งใจจะให้เสื้อคลุมสีขาวของพี่แปดเปื้อน ฉันต้องการให้เพื่อนท

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0394

    ห้องผู้ป่วยตกอยู่ในความเงียบกงเฉินทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นควัน เขาจ้องมองตัวเลขบนหน้าจออย่างเย็นชา“ตัวเลขก่อน 4 หมายถึงที่ไหน?”“1 คือบ้าน 2 คือที่ทํางานของฉัน 3 คือออกจากเมือง” หลิ่วเหอไม่กล้าชักช้ารีบเอ่ยปากทันทีฃพวกเธอสองแม่ลูกพึ่งพาอาศัยกัน ย่อมต้องระมัดระวังหน่อยตอนสาวๆ หลิ่วเหอก็ถูกผู้ชายตามมาแล้วต่อมาหลินจืออี้ที่สวยและน่ารักก็ถูกคนเลวจ้องมองเช่นกันสองแม่ลูกจึงตั้งรหัสลับนี้ไว้ หากมีปัญหาและไม่สามารถโทรได้ก็จะส่งข้อความในเวลานั้นหลินจืออี้ยังเด็กอยู่ สองแม่ลูกต่างก็มีแค่ที่ทํางานและที่บ้าน ดังนั้นจึงไม่มีตัวเลขมากมายขนาดนั้นกงสือเหยียนคาดเดาว่า “จือยี่จะถูกพาไปที่ต่างถิ่นหรือเปล่า?”หลิ่วเหอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ต่อให้เป็นต่างถิ่น ก็ควรจะเป็นหมายเลข 4 เธอต้องรู้ว่าฉันต้องดูออกแน่นอน ไม่มีทางส่งผิดแน่ ส่งเลข 5 หมายถึงอะไร?”"ไปต่างประเทศ"พูดจบ กงเฉินก็หันหลังเดินออกจากห้องไปเฉินจิ่นและหลี่ฮวนรีบตามออกไปทันทีหลี่ฮวนกังวลว่ากงเฉินจะวู่วาม จึงพูดอย่างใจเย็นว่า "ถ้าตัวเลขเหล่านี้ถูกส่งมาเพื่อทําให้นายสับสนล่ะ?"กงเฉินกํามือถือแน่น สายตาเคร่งขรึมจนน่ากลัว “ต้องเป

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0393

    เธอส่งตัวเลขชุดหนึ่งให้กงเฉินโดยตรง จากนั้นลบข้อความทิ้งเมื่อเห็นว่าดวงตาของเฉินซู่หลานกําลังจะพลิกขึ้น มือของเธอจึงคลายออกที่จริงเธอเองก็อยากจะบีบคอเฉินซู่หลานให้ตายไปเลยแต่ชาตินี้ ชีวิตของเธอเพิ่งจะเริ่มต้น เธอสัญญากับซิงซิงว่าจะต้องเป็นคนใหม่ที่ไม่เหมือนเดิมเธอจะไม่ยอมให้คนแบบนี้มาทําลายชีวิตที่เหลือของเธอเด็ดขาดหลังจากเฉินซู่หลานดิ้นหลุดแล้ว ก็ตะโกนเหมือนคนบ้าว่า "ช่วยด้วย!"เพิ่งสิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักออก กงเยี่ยนที่เพิ่งพันแผลเสร็จก็รีบพาบอดี้การ์ดเข้ามากงเยี่ยนดึงหลินจืออี้ออกโดยตรง "จืออี้ ใจเย็นๆ หน่อย! ถ้าไม่ใช่กงเฉิน แม่ลูกอย่างเราก็คงไม่ตกต่ำขนาดนี้ เป็นเพราะเขาบังคับทั้งนั้น!”พอฟังจบ หลินจืออี้ก็เงียบลงทันที ใบหน้าที่เดิมทีไร้สีเลือดอยู่แล้วยิ่งขาวซีด จ้องมองกงเยี่ยนด้วยหางตาแดงก่ำ"คุณก็รู้เหรอ? หรือว่าคุณก็มีส่วนร่วมด้วย?”กงเยี่ยนถึงพบว่าตัวเองปากไวไปแล้วเฉินซู่หลานที่ถูกประคองขึ้นมาเอามือกุมคอ พูดอย่างกระสับกระส่ายว่า “เขารู้แน่นอนอยู่แล้ว! เพราะเขาเป็นคนส่งเธอเข้าห้องกงเฉินด้วยตัวเอง!”หลินจืออี้จ้องตาเขม็ง ดิ้นรนอยู่ในอ้อมอกของกงเยี่ยนอย่างหายใจถ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0392

    เมื่อหลินจืออี้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็มีคนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง ดวงตาทั้งคู่จ้องมองเธออย่างมุ่งร้ายหลังจากเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนแล้ว เธอก็ลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนกและมองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวังเป็นเฉินซู่หลานนั่นเองเธอในตอนนี้ต่างกับคุณนายใหญ่ที่สง่างามในความทรงจําเหมือนคนละคนบางทีการล่มสลายของตระกูลเฉินอาจส่งผลกระทบต่อเธอมากเกินไป ผมของเธอเห็นผมหงอกชัดเจนแล้ว ใต้ตายังมีสีดําคล้ำเมื่อก่อนแค่ดูป่วยอ่อนแอ แต่ตอนนี้กลับแผ่รังสีแห่งความตายออกมาด้วยหลินจืออี้ลงจากเตียง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว “คุณนายใหญ่ คุณคิดจะทําอะไร?”เฉินซู่หลานไม่ได้พูดอะไร ลูบผมที่หน้าผาก แล้วค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ทุกการกระทําของเธอแสดงให้เห็นถึงท่าทางของหญิงผู้สูงศักดิ์รอจนเธอนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เปลือกตาจึงเลิกขึ้น มองประเมินหลินจืออี้อย่างเหยียดหยาม“ตอนนั้น อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น เธอกับกงเฉินก็จะเสื่อมเสียอย่างไม่มีทางหวนกลับแล้ว”หลินจืออี้นิ่งไปพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่าง“คืนนั้นเป็นคุณ”เมื่อจ้องมองใบหน้าตรงหน้าเธอ เรื่องราวในคืนนั้นก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในสมองของเธอฤดูใบไ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0391

    “ฉันรู้ว่ามันยากที่จะทําให้เธอเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร เรามีเวลาเหลือเฟือในอนาคต”“จืออี้ อย่าเกลียดฉันเลย ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ”หลินจืออี้ขมวดคิ้ว รู้สึกได้ว่าในคําพูดของเขามีความหมายแฝงอยู่ “ใครให้ทางเลือกกับคุณ?”กงเยี่ยนไม่ตอบ ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้เธอ เปลี่ยนสเต็กตรงหน้าเธอให้เป็นสเต็กที่เขาหั่นเรียบร้อยแล้ว“กินเถอะ อย่าดื้อรั้นเลย อาเล็กยอมปล่อยให้เธอเอาแต่ใจ แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ สิ่งที่ฉันต้องการฉันก็ต้องได้ ถ้าฉันไม่ได้...... ฉันยอมทําลายก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้ไปหรอก โดยเฉพาะอาเล็ก”คําพูดนี้เขาพูดด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับไม่มีไมตรีเลยเขาบอกว่าเขาชอบเธอก็จริง แต่เกลียดกงเฉินก็เป็นจริงเช่นกันหลินจืออี้มองมือที่กดอยู่บนไหล่ “ฉันจะกินยังไง? ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ยังหนีไปได้อีกหรือไง?”กงเยี่ยนโบกมือให้บอดี้การ์ด บอดี้การ์ดจึงปล่อยหลินจืออี้เขาผลักจานไปตรงหน้าเธอก่อนที่เตือนเล็กน้อยว่า "จืออี้ อย่าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน รวมถึงอาเล็กด้วย ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้"เขายกมือขึ้นลูบหัวของหลินจืออี้ “เป็นเด็ก

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0390

    หลินจืออี้ออกแรงหันหน้าหนี หลบมือของกงเยี่ยนมือของกงเยี่ยนชะงักค้างกลางอากาศ ค่อยๆ วางลงพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ “ยังโกรธอยู่เหรอ?”น้ำเสียงของเขาอย่างกับกําลังปลอบขวัญคนรักที่โกรธอยู่แต่หลินจืออี้กลับรู้สึกเหงื่อเย็นไหลท่วมตัวเธอดิ้นรน "คุณคิดจะทําอะไรกันแน่?"กงเยี่ยนจ้องมองเธออยู่หลายวินาที ไม่ได้สนใจความโกรธของเธอเลย แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “หิวแล้วจริงๆ เหรอ? งั้นนั่งลงกินอะไรก่อนเถอะ”เขานั่งลงอย่างสง่างามและส่งสัญญาณให้แอร์โฮสเตสก้าวมาข้างหน้าเพื่อให้บริการหลินจืออี้ไม่ยอมนั่งลง บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังก็กดไหล่เธออย่างแรง ทําให้เธอจำต้องนั่งลงแอร์โฮสเตสเทแชมเปญให้พวกเขาและเสิร์ฟสเต็กที่เพิ่งทอดเสร็จกงเยี่ยนยกแก้วให้หลินจืออี้ อยากจะชนแก้วหลินจืออี้นั่งกําหมัดแน่น ไม่ยอมให้ความร่วมมือ“จืออี้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อต้านฉัน สําหรับเธอแล้วไม่มีประโยชน์อะไรเลย”กงเยี่ยนจ้องหลินจืออี้ผ่านแชมเปญในใจของหลินจืออี้รู้สึกหวาดหว่านพรั่นพรึง รู้สึกอย่างกับตัวเองกําลังถูกถ้ำมองจนหายใจไม่ออกแต่เขาพูดถูกแล้วบนท้องฟ้าสูงหมื่นเมตรแบบนี้ เธอจะทําอะไรได้?เธอไม่รู้ด้วย

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status