ตอนที่6.คนเอาแต่ใจ

แกร๊ก...แกร๊ก...

ตอนบ่ายดารินทร์เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย แต่ก็ต้องหัวเสีย เมื่อรถคู่ใจสตาร์ทไม่ติดซะงั้น หญิงสาวพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อใกล้ถึงเวลาสอบเข้าไปทุกที

"ลุงคะเรียกคนมาขยับรถให้เดียร์หน่อยค่ะ"ร้องเรียกคนสวน เมื่อต้องเปลี่ยนรถ ตากลมโตมองรถคันหรูที่อยู่ด้านในนึกแปลกใจที่เห็นมันยังจอดอยู่ที่เดิม

"ไหนว่ามีประชุม"พูดกับตัวเองเพราะเมื่อเช้าเธอได้ยินบทสนทนาที่แม่บอกกับเขา

"เรียบร้อยแล้วครับคุณเดียร์"ลุงคนสวนบอกเมื่อช่วยกันเข็นรถเธอออกไปด้านนอก

"กุญแจรถอยู่ไหนคะ หยิบมาให้เดียร์หน่อย ลุงช่วยเรียกช่างมาดูรถเดียร์ด้วยนะคะ อยู่ๆก็ไม่ติดเฉยเลย"

"รถเป็นอะไรเหรอครับ"เสียงห้าวทุ้มที่ดังมาจากด้านหลัง ส่งผลให้คนร่างบางสะดุ้งสุดตัว ดารินทร์เลือกที่จะไม่ตอบคำถาม หญิงสาวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ แล้วก็ต้องโมโหเมื่อรถคันนี้ก็สตาร์ทไม่ติดเช่นกัน ตากลมโตตวัดมองคนที่ยืนท้าวเอวอยู่ข้างรถ ก่อนจะเก็บของแล้วเดินออกมาจากรถ ส่งกุญแจคืนให้คนขับรถ

"เรียกแท็กซี่ให้เดียร์หน่อยค่ะ"บอกกับคนงาน แล้วเดินออกไปหน้าบ้าน แต่ถูกนดลขวางหน้าเอาไว้

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่ต้อง!"ตอบแบบไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิด

"มีสอบไม่ใช่เหรอครับ กว่าแท็กซี่จะมาคงไม่ทันเข้าห้องสอบ"คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวหยุดเดิน ก็จริงของเขาเวลาจวนเจียนขนาดนี้ ต่อให้แท็กซี่มาเร็วก็ต้องกินเวลาหลายนาที ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอน่าจะเข้าห้องสอบไม่ทัน โมโหตัวเองที่ไม่เผื่อเวลาจนทำให้สาย น่าแปลกที่รถในบ้านมาเสียพร้อมๆกัน และที่ทำให้เธอแปลกใจอีกอย่างก็คือ เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอมีสอบ

"เชิญครับ"นดลเปิดประตูรถให้ เมื่อเห็นหญิงสาวลังเล

"แค่สิบนาทีครับ"นดลเอ่ยเมื่อดารินทร์ยังไม่ยอมขึ้นรถ เธอคงกลัวหรือไม่ก็รังเกียจจนไม่อยากหายใจร่วมกับเขา

ดารินทร์มองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนซุปเปอร์คาร์คันหรู สาบานเลยว่าถ้าไม่มีเหตุจำเป็น เธอจะไม่นั่งรถเขาเด็ดขาด

ร่างสูงขึ้นนั่งประจำที่คนขับ ตาคู่คมเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ นึกมันเขี้ยวกับปากเล็กจิ้มลิ้มที่คว่ำจนแทบจะเป็นรูปสระอินั่น ถ้าไม่ติดว่าเธอรีบไปสอบล่ะก็เขาจะทำโทษเธอ

"จะทำอะไร!"ดารินทร์ร้องเสียงหลง เมื่อนดลยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หมดปัญญาหนีเพราะหลังชนกับเบาะรถ เกร็งตัวขึ้นเมื่อมือแกร่งเอื้อมมาหยิบเข็มขัดนิรภัย พร้อมกับทำท่าจะรัดให้เธอ

"ฉันทำเองได้!"ตวาดแหวพร้อมกับแย่งเข็มขัดนิรภัยในมือของเขา ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากหน้าเธอไม่ถึงคืบ ดารินทร์ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย อยู่ๆหัวใจก็เต้นคร่อมจังหวะโดยไม่มีเหตุผล เนื้อตัวตรงที่ถูกเขาสัมผัสเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน เท้าบางภายใต้รองเท้าส้นสูงจิกปลายเท้า เมื่อนดลยังก้มต่ำลงมาแนบชิด

"มากกว่านี้ผมก็ทำมาแล้ว"เสียงแหบพร่ากระซิบหอบกระเส่า เมื่อนดลเองก็เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ จากที่ตั้งใจจะแกล้งให้เธอตกใจ แต่กลับเป็นเขาเองที่ห้ามใจไม่ไหว กลิ่นเนื้อเจือกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้เขา อยากจับเธอกดตรงนี้สักยก เอาให้มันรู้กันไปเลยว่า อาการที่เขากำลังเป็นอยู่นี้ เพราะเขายังไม่ได้เธอใช่ไหม

"ฉะ...ฉันมีสอบนะ!"มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง เมื่อเห็นสายตาของเขาจ้องอยู่ที่ปากของเธอ

"ผมขับรถแค่สิบนาที เวลายังเหลือ ผมจูบคุณได้ไหม"นดลเอ่ยขอตรงๆ เมื่ออยากลิ้มรสริมฝีปากอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีอ่อนน่ารักนั่น ดารินทร์ตกใจกับคำขอของเขา ใบหน้าสวยเห่อร้อนไม่รู้ว่ามันมาจากความโกรธ หรือเพราะเขินอายกันแน่ 

"อย่านะ!"ร้องห้ามเมื่อริมฝีปากสีคล้ำกดจูบลงมาบนหลังมือของเธอ ตกใจแทบสิ้นสติ เขากล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนงานเลยเหรอ ต่อให้รถคันนี้ติดฟิล์มทึบทั้งคันก็เถอะ แต่ก็ไม่รอดพ้นจากกล้องวงจรปิด ถ้าเกิดแม่รู้เรื่องระหว่างเธอกับเขา จะเกิดอะไรขึ้น นดลใช้จังหวะที่หญิงสาวตกตะลึงดึงมือเธอออก แล้วประกบริมฝีปากลงบนปากบางอย่างโหยหา เขาอยากจูบเธอและอยากทำมากกว่าจูบ ร่างกายของเขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะท่อนเนื้อที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ผ้าเนื้อดี ที่ตอนนี้แข็งชันจนปวดร้าว

"ยะ...อย่าทำแบบนี้"ดารินทร์ร้องห้ามเมื่อปากเป็นอิสระ มือบางค้ำยันอกแกร่งเอาไว้ ตากลมโตมองเขาอย่างตื่นกลัว ถ้ามองไม่ผิดเธอเห็นแววตาอ่อนโยนในตาคู่คมของเขา 

"กลัวเหรอครับ"กระซิบชิดปากอิ่ม เมื่อต้องถอนปากออกอย่างแสนเสียดาย

"นายก็รู้ว่ามันไม่สมควร"

"ผมอยากจูบนี่ครับ ขอโทษที่ห้ามใจไม่ไหว"

"นะ...นายขอโทษฉันเหรอ"

"ครับ...ผมขอโทษที่อดใจไม่ไหว คุณเดียร์น่ากินไปทั้งตัวแบบนี้ ใครมันจะห้ามใจไหว"ใบหน้าสวยเห่อร้อน เมื่อได้ยินคำพูดหื่นห่ามจากเขา และก่อนที่จะได้พูดอะไร นิ้วมือใหญ่ก็ปาดลงมาบนริมฝีปากของเธอ ตาคู่คมมองหน้าเธออย่างเอาเรื่อง 

"ลิปสีนี้ห้ามทาอีกนะครับ ผมไม่ชอบ..."

"นายไม่ชอบแล้วไง ปากของฉันฉันจะทาสีไหนก็เรื่องของฉัน! ปล่อย!"

"ฟังให้จบก่อนสิครับ"นดลพูดเมื่อใช้มือใหญ่ยึดคางเธอเอาไว้

"ผมไม่ชอบที่มันอยู่บนปากคุณ เพราะมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว ถ้าผมเห็นมันอยู่บนปากคุณอีก ผมจะจูบ จะจูบจนกว่ามันจะลบ จะเลียจนกว่ามันหมดไปจากปากของคุณ"

"อื้อ..."ไม่พูดเปล่านดลยังสาธิตให้เธอดู ด้วยการส่งลิ้นร้อนไปกวาดเลียริมฝีปากนุ่ม ดูดดึงและกัดเบาๆ เพื่อทำให้เธอเห็นว่าเขาเอาจริง 

"นะ...นายกายถ้านายช้าฉันจะสายนะ!"เอาเวลาขึ้นมาขู่ เมื่อนดลยังไม่ยอมหยุดการกระทำที่ชวนให้วาบหวิวนี้ 

"จะดื้ออีกไหมครับ"

"ฉันมีสอบนะ!"

"ตอบไม่ตรงคำถาม จะดื้อกับผมอีกไหมครับ"นดลยังไม่ยอมปล่อย เมื่อยังไม่ได้คำตอบที่ตัวเองพอใจ หญิงสาวออกแรงผลักเขาให้ออกห่าง เมื่อไม่พอใจเช่นกัน เขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งนี่มันเรื่องส่วนตัวของเธอ

"คุณเดียร์!"เสียงห้าวทุ้มกดต่ำ เมื่อดารินทร์ไม่สนใจคำสั่งของเขา

"ฉันไม่น่าหลวมตัวให้นายเลย ก็ได้เอาไปเลยไม่ให้ใช้ก็ไม่ใช้"กระเป๋าถือถูกเปิดออก ลิปสติกราคาแพงกระเด็นไปที่หน้ารถ เมื่อคนเอาแต่ใจจงใจปามันอย่างประชดประชัน นดลขำให้กับการกระทำของเธอ เป้าหมายคงจะเป็นหน้าของเขา แต่คงกลัวเลยปาไปทางอื่น

"ก็แค่นี้"พูดพร้อมกับบีบลงที่ปลายจมูกเล็กเชิดรั้น กับเขาคุณเดียร์มักจะเกรี้ยวกราดและเอาแต่ใจ แต่เขาก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะมันทำให้เขารู้ว่าเธอก็เข้มแข็งและสู้คน ไม่ได้อ่อนแอแบบที่ใครๆเข้าใจ 

"จะไปได้หรือยัง"เสียงแหลมเล็กเอ่ยถาม เมื่อพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ร่างบางขยับให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อรถเคลื่อนตัว

ดารินทร์สาบานเลยว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เธอจะนั่งรถกับเขาสองต่อสอง

"เลิกสอบกี่โมงครับ"ไม่มีเสียงตอบ เมื่อคนที่นั่งข้างๆเอาแต่สนใจมือถือในมือ นดลไม่พูดอะไรอีกเพราะต้องใช้สมาธิขับรถ ระยะทางไม่ไกลก็จริง แต่ก็เสียเวลาเพราะมัวแต่ทำโทษเธอ ใครใช้ให้เธอน่ารักไปทั้งตัวแบบนี้ น่ารักจนเขาทนไม่ไหว วันนี้จัดการเรื่องลิปสติกก่อน วันหน้าค่อยจัดการเรื่องเสื้อกับกระโปรง ถ้าจะใส่สั้นและรัดขนาดนั้น ไม่ต้องใส่จะดีกว่าไหม เพราะมองมุมไหนก็สวยเซ็กซี่ขัดใจเขาไปทุกมุม