ข้าจะไม่มีวันทำผิดอีกครั้ง

อู๋ซื่อเดินตามเว่ยหมิงกลับไปที่เรือนหลัก ทั้งสองมิได้เอ่ยพูดสิ่งใดต่อกัน จนเว่ยหมิงแยกตัวไปที่ห้องตำรา อู๋ซื่อที่พาตัวแม่นมจินกลับมาก็รีบกลับไปที่ห้องของนาง

“เพ้ย!!! เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร แล้วนังเด็กบ้านั้นถูกผีเข้าสิงหรืออย่างไร ถึงได้เปลี่ยนไปมากเพียงนี้” อู๋ซื่อยกแจกันขึ้นสูง นางอยากจะปาเสียให้แตกให้หมด แต่ก็ถูกแม่นมจินเข้ามาแย่งไปเก็บเข้าที่ไว้เสียก่อน

“ใจเย็นเจ้าค่ะ คุณหนูรองเพิ่งฟื้นจากพิษไข้ นางคงน้อยใจตามประสาเด็กเท่านั้น บ่าวว่ารอนางให้หายดีเสียก่อน ค่อยหว่านล้อมนางเรื่องเปลี่ยนตัวสาวใช้อีกครั้งก็ยังไม่สาย” แม่นมจินก็แปลกใจไม่น้อย ที่ซีเยว่นางเปลี่ยนไปมาก

ตอนที่นางอยู่รับใช้ซีเยว่ ก็แทบเรียกได้ว่าเป็นเจ้านายอีกคนหนึ่ง นางก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ในเมื่อทำอันใดไม่ได้ ก็คงได้แต่รอเวลา เพื่อหาวิธีทำให้ซีเยว่นางเปลี่ยนใจ

“เหอะ ข้าอยากจะรู้ว่ามันจะเก่งสักเพียงใด” นางทิ้งตัวนั่งลงอย่างหัวเสีย ยิ่งนึกถึงใบหน้าของซีเยว่ที่เหมือนกับมารดาของนางไม่มีผิด กำลังออดอ้อนเว่ยหมิงอยู่ อู๋ซื่อก็แทบอยากจะออกไปฆ่านางเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“จริงเจ้าค่ะ ฮูหยินสงบใจก่อน ยังมีเรื่องของคุณหนูใหญ่ที่ยังต้องจัดการอีกนะเจ้าคะ”

อู๋ซื่อเมื่อเอ่ยถึงบุตรสาวของนางใบหน้าก็ดูผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย นางจึงต้องจัดการเรื่องดูตัวของหลิวชิงกับตระกูลมู่อีก จึงได้ยอมเลิกสนใจเรื่องของซีเยว่ไปเสีย

ทางด้านซีเยว่ เมื่อทุกคนออกจากเรือนของนางไปหมดแล้ว ยามนี้เสี่ยวชุยที่ถูกตามตัวเข้ามารับใช้นาง ก็นั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงพร้อมทั้งร่ำไห้ด้วยความดีใจออกมา

“หยุดร้องได้แล้ว เช่นนี้ข้าจะหลับลงได้อย่างไร” ซีเยว่ถอนหายใจออกมา

“บ่าว บ่าวดีใจเจ้าค่ะ ฮึก...”

“เรื่องที่ข้าคิดได้แล้วเช่นนั้นรึ ก่อนหน้านี้ข้าต้องขอโทษเจ้าที่ปล่อยให้เจ้าลำบากเสียหลายปี”

“หามิได้เจ้าค่ะ บ่าวยอมลำบากเช่นที่ผ่านมาได้ หากคุณหนูจะหลุดพ้นจากคนของฮูหยินเอก” นางเอ่ยเสียงเบาออกมา ด้วยกลัวว่าจะมีผู้ใดมาได้ยินเข้า

“เอาเถิด นับจากนี้ข้าจะไม่เชื่อในคำของอู๋ซื่อหรือแม่นมจินอีกแล้ว ช่วงนี้เจ้าก็คอยดูว่ามีสาวใช้คนใดที่ควรเรียกใช้ก็แล้วกัน หากมีอยู่ในใจบ้างแล้ว ก็เรียกมาช่วยงานเสียเลย เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก” ด้วยตอนนี้ไม่มีสาวใช้ในเรือนสักคน

จะให้เสี่ยวชุยจัดการเรื่องทั้งหมดก็เห็นจะไม่ไหว ซีเยว่จึงให้นางช่วยดูสาวใช้ที่ไว้ใจได้ ให้ครบตามจำนวนเดิมที่หายไป

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นคุณหนูรองนอนพักก่อนนะเจ้าคะ บ่าวจะไปจัดการเรื่องสาวใช้ให้ท่าน”

“เสี่ยวชุย นับจากวันนี้ไป เจ้าคือแม่นมชุย ผู้ที่จะจัดการทุกเรื่องแทนข้า ข้าหวังว่าข้าจะดูคนไม่ผิดอีกครั้ง” นางมองเสี่ยวชุยที่กำลังลุกออกไปอย่างแข็งกร้าว

“บ่าวไม่มีทางหักหลังคุณหนูรองอย่างเด็ดขาด บ่าวเคยรับปากอนุถานไว้ ว่าจะดูแลคุณหนูอย่างดี บ่าวไม่มีทางลืมได้เลยเจ้าค่ะ” ใบหน้าของเสี่ยวชุยหมองลงเมื่อนึกถึงผู้เป็นนายที่ล่วงลับไปแล้ว

“อืม...ท่านแม่คงดีใจ ที่ข้าคิดได้เสียที” ซีเยว่เอ่ยออกมาเบาๆ กว่านางจะคิดได้ ก็ได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อย้อนกลับมาแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาได้ นางจะไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองโง่จนตกเป็นเครื่องมือของคนพวกนั้นอีกแล้ว

เสี่ยวชุยที่กลายมาเป็นแม่นมชุยแล้ว ยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนจะเดินออกไปจัดการเรื่องสาวใช้ให้ซีเยว่

สาวใช้จากเรือนของถานเหยา มารดาของซีเยว่ไม่น้อยที่ถูกส่งไปให้อยู่ตำแหน่งซักล้าง ไหนจะบ่าวทิ้งของเสียเช่นนาง ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะกลับมาอยู่ตำแหน่งที่ควรจะเป็น เพื่อดูแลคุณหนูของตนอีกครั้ง

ร่างกายของซีเยว่ ที่เพิ่งจะกลับเข้าร่างเดิม ทั้งยังลงเหลือพิษไข้อยู่ภายในร่างกายของนางอีกมาก เพียงครู่เดียวนางก็หลับสนิทอีกครั้ง

เว่ยหมิงที่อยู่ในห้องตำรา ก็เรียกบ่าวคนสนิทที่ไว้ใจได้ของตนให้ไปสืบเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับซีเยว่ทั้งหมดอย่างละเอียด เขาหวังว่ายังจะแก้ไขเรื่องราวได้ทัน

ด้วยความฝันเมื่อคืนทำให้เขาหวาดกลัวไม่น้อย เขาเห็นซีเยว่นางถูกแม่นมจินวางยาพิษ จนนางสิ้นลมหายใจ

แม้จะบอกว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน และเรื่องของตระกูลกู้ก็ยังมิได้เกิดขึ้น แต่พอเห็นนางล้มป่วยเกือบจะรักษาชีวิตไว้ไม่รอด ตัวเขาก็เกิดกังวลใจขึ้น

เว่ยหมิงมิได้เห็นซีเยว่นางตายในความฝันเท่านั้น เขายังเห็นถานเหยามาหาเขา พร้อมทั้งร่ำไห้กล่าวโทษที่เขาไม่ดูแลบุตรของนางตามที่ได้รับปากนางไว้

“ท่านพี่ ท่านโหดร้ายเสียเกินเหลือ ท่านปล่อยให้อาเยว่ถูกเลี้ยงดูมาเช่นนี้ได้อย่างไร อู๋ซื่อนางจะมารักบุตรของข้าเช่นบุตรของนางได้อย่างไร ในเมื่อท่านก็รู้ดี ว่านางเกลียดชังข้ามากเพียงใด แล้วนี่ ท่านยังปล่อยให้อาเยว่นางถูกพิษจนตาย” ถานเหยาร่ำไห้เสียแทบจะขาดใจ

“อาเหยา ขะ ข้าผิดไปแล้ว” เว่ยหมิงเอ่ยเสียงสั่น พยายามเดินเข้าไปในร่างของสตรีอันเป็นที่รัก แต่เขาก็ไม่อาจจะจับต้องตัวนางได้

“ในเมื่อตอนนี้ท่านมีโอกาสอีกครั้ง อย่าได้ทิ้งขว้างนางเช่นที่ผ่านมาอีกเล่า มิเช่นนั้น ข้าจะไม่มีวันให้อภัยท่านอย่างเด็ดขาด” ถานเหยาจ้องมองเว่ยหมิงอย่างโกรธเคือง ก่อนที่ร่างของนางจะเลือนหายไป

ตอนนี้เขาไม่อาจจะอ่านรายงานที่นำกลับมาที่จวนได้เลย มัวแต่ครุ่นคิดถึงความฝันของตนอยู่ตลอด

“อาเหยา ข้าจะไม่มีวันทำผิดอีกครั้ง” เว่ยหมิงเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย

ตัวเขามีบุตรหญิงชายไม่น้อย ที่เกิดจากอู๋ซื่อมีเพียงเว่ยหลิวชิง บุตรชายของเขาล้วนแต่เกิดจากอนุคนอื่น แม้บุตรของอนุจะถูกเลี้ยงดูมาต่างจากบุตรของภรรยาเอก แต่เขาก็ล้วนรักบุตรทุกคนเท่าเทียมกัน

มีเพียงซีเยว่ที่เขาจะเอ็นดูนางมากกว่าคนอื่นเสียหน่อย ด้วยที่นางสูญเสียมารดาไปตั้งแต่เล็ก เมื่อนางทำผิดเขาล้วนแต่ยอมหลับตาข้าง ไม่ลงโทษนางหนักเช่นที่ควร จนทำให้นางเอาแต่ใจตนเองเพิ่มเข้าไปใหญ่

เรื่องที่อู๋ซื่อบอกว่านางออกไปเที่ยวเล่น ในคราแรกเขาจึงเชื่ออย่างสนิทใจ ไม่ทันได้สืบเรื่องราวให้ดีแต่พอซีเยว่นางเอ่ยพูดเรื่องที่ออกไปซื้อของให้หลิวชิง เขาจึงต้องสืบเรื่องราวดู เพื่อไม่ให้ตนเองโง่เขลาอีกต่อไป

ซีเยว่นางถูกแม่นมชุยปลุกขึ้นมาเพื่อกินมื้อเย็น นางยังต้องดื่มยาที่หมอทิ้งไว้ให้อีกหลายมื้อ ถ้วยยาในมือของแม่นมชุย ที่ส่งกลิ่นไม่น่าดื่มออกมา ทำให้ซีเยว่นางเบือนหน้าหนีอย่างนึกรังเกียจ

“รีบดื่มตอนที่ร้อนเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมชุยตักช้อนป้อนยาส่งให้ถึงปากของนาง

“ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้าดื่มเอง” หากกินทีละช้อนกว่าจะหมดนางคงได้อาเจียนออกมาเสียก่อน ซีเยว่กลั้นใจยกดื่มทีเดียวจนหมด ก่อนจะคว้าน้ำที่มือแม่นมชุยมาดื่มตามลงไปอย่างรวดเร็ว

“น้ำตาลก้อนเจ้าค่ะ” แม่นมชุยป้อนน้ำตาลก้อนให้นางอย่างใส่ใจ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางยิ้มออกมาเล็กน้อย

เพียงการใส่ใจเล็กน้อยเท่านี้ก็ทำให้ซีเยว่นางอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก หากเป็นเมื่อก่อนที่นางล้มป่วยมีแม่นมจินคอยดูแล นางไม่เคยได้กินน้ำตาลก้อนหลังกินยาเลยสักครั้ง