บทที่47

“ข้าหรือ? ยั่วยวนเจ้าหรือ?” หญิงสาวกระพริบตาปริบๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทว่ารอยยิ้มมุมปากของนางกลับเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ที่ซุกซ่อนอยู่

โจวจางเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่างนั้นหรือ?” เขากระซิบเสียงพร่า พลางขยับใบหน้าลงมาใกล้ร่างบางจนปลายจมูกของเขาแทบจะชนกับปลายจมูกของนาง “หากเจ้าไม่ตั้งใจยั่วยวนข้า แล้วเหตุใดถึงกล้าทำเช่นนั้นเล่า?”

“ข้าแค่…” เมิ่งฮวาพยายามเบี่ยงหน้าหนีสายตาร้อนแรงของบุรุษตรงหน้า ทว่ามือหนาของเขากลับเอื้อมมาประคองใบหน้าของนางเอาไว้แน่น ไม่ปล่อยให้นางได้หลีกเลี่ยงสายตาของเขาแม้แต่น้อย “อ่า… ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง…”

“ล้อเล่น?” โจวจางเหว่ยหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ท่าทางของเขาดูอันตรายยิ่งขึ้น “เจ้าน่ะ… ไม่รู้หรือว่ากับบุรุษแล้ว เรื่องเช่นนี้ล้อเล่นไม่ได้”

“ข้าก็แค่…” หญิงสาวเม้มปากแน่น นางรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่กระจายออกมาจากร่างสูงที่บดเบียดเข้ามาใกล้ นางอยากจะผละหนีไปเสียให้พ้น ทว่ากลับถูกวงแขนแข็งแกร่งโอบรัดแน่นขึ้น

“หรือว่า… เจ้ากำลังต้องการให้ข้าตอบสนองเจ้าอย่างนั้นใช่หรือไม่?” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังข้างใบหูของนาง ริมฝีปากหนาไล้ไปตามข้างแก้มขาว ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบข้างใบหูนุ่ม “หืม?”

“เจ้า… เจ้าคนเจ้าเล่ห์! ฮึ่ม!” หญิงสาวพยายามดิ้นหนี แต่มีหรือที่บุรุษผู้แข็งแกร่งอย่างโจวจางเหว่ยจะปล่อยให้นางหลุดรอดไปได้ง่ายๆ

“ข้าจะเจ้าเล่ห์ก็ต่อเมื่ออยู่กับเจ้าเท่านั้น” เขากระซิบเสียงแผ่ว ก่อนจะใช้ริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา

“โจวจางเหว่ย…” นางเงยหน้าขึ้นสบสายตาคมเข้มของเขา ในดวงตาของบุรุษผู้นี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนที่นางไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน

เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่กอดนางไว้แน่นขึ้น “ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่พร้อม” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “ข้าแค่อยากให้เจ้ารู้ว่า… ไม่ว่าเมื่อใดที่เจ้าเปิดใจ ข้าก็จะรอเจ้าเสมอ”

หัวใจของเมิ่งฮวาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆกับคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจของบุรุษตรงหน้า นางค่อยๆพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว “ขอบคุณนะ…”

โจวจางเหว่ยยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อยๆผละออกไปเล็กน้อย “พักผ่อนเถอะ ข้าจะนอนอยู่ตรงนี้… ข้างๆเจ้า”

เมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยอะไรอีก นางเพียงแค่ซุกตัวเข้าหาไออุ่นของเขาโดยไม่รู้ตัว

คืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงบ และเป็นคืนที่ทำให้หัวใจของทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น…

เช้าวันต่อมา

แสงอาทิตย์อ่อนๆส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ปลูกไว้ริมหน้าต่างลอยมากับสายลมเย็น เมิ่งฮวาค่อยๆขยับตัวอย่างเกียจคร้าน นางรู้สึกถึงไออุ่นบางอย่างที่โอบล้อมร่างกายอยู่

“อื้อ…” นางพึมพำเสียงแผ่ว ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งที่กำลังกอดรัดร่างของนางไว้ นางก็ต้องลืมตาขึ้นอย่างตกใจทันที!

“อ๊ะ!” นางสะดุ้ง ก่อนจะพบว่าใบหน้าของโจวจางเหว่ยอยู่ห่างจากนางไม่ถึงฝ่ามือ!

“หืม?” บุรุษหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของร่างบางในอ้อมแขน ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น “ตื่นแล้วหรือ?”

“เจ้า… เจ้าทำอะไรของเจ้าเนี่ย?!” เมิ่งฮวาพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขนของเขา แต่มีหรือที่บุรุษร่างสูงจะยอมปล่อยง่ายๆ

โจวจางเหว่ยกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ก่อนจะยิ้มมุมปาก “ก็นอนกอดเจ้าอยู่ไง”

“บะ… บ้าไปแล้ว! ปล่อยข้านะ!” นางพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนกับว่านางกำลังแนบชิดเขามากขึ้นไปอีก

“ข้ายังง่วงอยู่… นอนต่ออีกหน่อยเถอะ” เขากระซิบเสียงพร่าข้างหูนาง ก่อนจะซุกใบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของนางราวกับกำลังอ้อน

หัวใจของเมิ่งฮวาเต้นโครมคราม นางรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม นางอยากจะต่อว่าเขาแต่ปากกลับไม่ยอมขยับ!

“เจ้า… อย่ามาทำเหมือนข้าเป็นหมอนข้างของเจ้านะ!” นางพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น

“แล้วจะให้ข้าใช้ใครแทนได้?” โจวจางเหว่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นางรู้สึกว่าบุรุษผู้นี้ชักจะเจ้าเล่ห์มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว!

“เจ้าก็ไปใช้หมอนของเจ้าสิ!” นางโวยเบาๆก่อนจะใช้มือทุบแผ่นอกของเขาเบาๆ

“หึหึ… ถ้าเจ้าไม่ดิ้น ข้าจะปล่อย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

เมิ่งฮวากัดฟันแน่น ก่อนจะหยุดดิ้น แล้วมองเขาตาขวาง “ข้าไม่ดิ้นแล้ว!”

โจวจางเหว่ยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมแขนออกอย่างอ้อยอิ่ง “ดีมาก…”

เมิ่งฮวารีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “เจ้าชักจะเคยตัวมากไปแล้วนะ!”

“หืม? ก็ข้าชอบเจ้านี่” เขาตอบหน้าตาย ทำเอานางพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“อะ… อะไรของเจ้าเล่า!” นางหน้าแดง ก่อนจะลุกพรวดขึ้น “ข้าไปอาบน้ำก่อนล่ะ!”

“อืม… รีบไปเถอะ ข้าจะรอเจ้า”

นางไม่กล้ามองหน้าเขาต่อ รีบเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำทันที!

โจวจางเหว่ยมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่รีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ‘น่ารักจริง ๆ’

---

หลังจากที่ทั้งสองเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ก็ออกเดินทางกลับหมู่บ้าน เมิ่งฮวายังคงทำตัวไม่ถูกหลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า นางนั่งบนรถม้าด้วยท่าทีเงียบๆไม่ยอมสบตากับบุรุษหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

โจวจางเหว่ยเห็นดังนั้นก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ “ยังโกรธข้าอยู่อีกหรือ?”

“ข้าไม่ได้โกรธ…” นางตอบเสียงเบา

“จริงหรือ?” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ นางสะดุ้งก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหนี

“เจ้าอย่าเข้ามาใกล้ข้านะ!” นางขู่

โจวจางเหว่ยหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะอย่างสบายๆ “ก็ได้ๆ ข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว”

เมิ่งฮวาถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย ทว่ากลับไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของบุรุษข้างกาย

‘เจ้ายังอ่อนหัดนัก ฮวาเออร์’ เขาคิดในใจพลางมองหญิงสาวข้างกายด้วยความเอ็นดู

เมื่อกลับมาถึงหมู่บ้าน เมิ่งฮวาก็รีบลงจากรถม้าและเดินเข้าบ้านทันที โจวจางเหว่ยเดินตามไปเงียบๆก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นท่านลุงลี่คุนและท่านป้าลี่จูรออยู่ที่หน้าบ้าน

“อาเมิ่ง! เจ้าไปเที่ยวสนุกไหม?” ลี่จูเอ่ยถามทันทีที่เห็นหลานสาวเดินเข้ามา

“สนุกมากเจ้าค่ะท่านป้า!” นางตอบยิ้มๆ พยายามไม่ให้สีหน้าแสดงพิรุธอะไรออกไป

“แล้วเสี่ยวเหว่ยล่ะ? ดูแลอาเมิ่งดีหรือเปล่า?” ลี่คุนหันไปมองโจวจางเหว่ยด้วยสายตาเคร่งขรึม

โจวจางเหว่ยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น “ข้าดูแลนางอย่างดีเลยขอรับ”

ลี่คุนพยักหน้าอย่างพอใจ “ดี! ถ้างั้นเจ้าก็อยู่กินข้าวเย็นที่นี่ด้วยกันเสียเลยสิ!”

เมิ่งฮวาสะดุ้ง รีบหันไปมองโจวจางเหว่ยทันที “เอ๊ะ?!”

โจวจางเหว่ยหันมายิ้มให้ “ข้าก็คิดจะทำเช่นนั้นอยู่แล้วขอรับ”

‘ให้ตายเถอะ! ข้าเพิ่งจะหนีจากเขามาได้แท้ๆทำไมเขาถึงยังอยู่กับข้าอีกเล่า?!’ นางร้องโอดครวญอยู่ในใจ