บทที่46

“เห็นเจ้าหลับสบายแบบนั้นจะให้ข้าปลุกเจ้าได้ยังไง”

“แต่แบบนั้นมันก็…” หญิงสาวหรี่ตาพลางเอ่ยดุเสียงกระเง้ากระงอด

“ได้ได้ คราวหน้าข้าจะปลุกเจ้าเอง” เขาตอบนางออกมาอย่างยอมแพ้ “แต่ตอนนี้ข้าว่าเรารีบไปกันเถอะเวลานี้พระอาทิตย์กำลังจะตกพอดี น่าจะงดงามไม่น้อย”

“อื้ม งั้นไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

เธอเดินตามการจับจูงมือหนาของเขาอย่างใจเย็น พลางกวาดตามองธรรมชาติรอบกายอย่างตกตะลึง เพราะภาพบรรยากาศรอบๆตัวของเธอมันช่าง… งดงามเหมือนภาพวาดเลยจริงๆ!

เดินกันอยู่ครู่ใหญ่สุดท้ายบุรุษเบื้องหน้าเธอก็หยุดเดินเสียที

“ถึงแล้วล่ะ ลองมองดูสิ” ทันทีที่เขาเอ่ยจบ ก็เบี่ยงกายหลบให้เธอได้มองภาพที่อยู่เบื้องหน้า

ซึ่งภาพเบื้องหน้าที่เขาหลบให้เธอได้มองนั้นงดงามมากอย่างที่เขาได้พูดเอาไว้จริงๆ ลานดอกไม้ที่อยู่รอบๆกาย มีทั้งหมู่มวลดอกไม้ที่เบ่งบานทั้งยังผีเสื้อบินร่อนไปมา

อีกทั้งภาพพระอาทิตย์ที่กำลังใกล้จะตกดิน มีลมเย็นพัดผ่านยอดไม้ เงาไม้โยกไหวนำความเย็นโชยมาเป็นระรอก

“ชอบไหม? เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง?” ถ้อยคำของเขาดึงความสนใจเธอไปได้ชะงัด

“ดี ดีมากเลยจริงๆ ข้าชอบมากเลยเจ้าค่ะ!”

ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ “ดีจริงๆที่เจ้าชอบ เอาไว้คราวหน้าข้าจะพาเจ้าไปที่แบบนี้อีก” เขาเงียบลงก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ฮวาเออร์ครั้งหน้าเจ้ายังอยากจะมากับข้าอีกหรือไม่?” ดวงตาคมเหลือบขึ้นมองขณะเอ่ยเบาๆ

“ข้าจะมา ก็ต่อเมื่อเจ้ายังอยากให้ข้ามาด้วย…”

“อย่างนั้นสินะ” มุมปากหนายกยิ้มขึ้นมาน้อยๆอย่างอารมณ์ดี

และหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกันออกมาอีกทำเพียงยืนนิ่งมองภาพบรรยากาศรอบกายอยู่ข้างๆกันอย่างเงียบๆ ทว่ากับไม่ทำให้คนทั้งคู่รู้สึกอึกอัดเลยแม้แต่น้อย

ระยะเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ซึ่งตอนนี้พระอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ซึ่งตอนนี้บรรยากาศรอบๆกายของพวกเขาทั้งคู่นั้นมืดมิดไม่เหลือแม้แต่แสงไฟรอบๆกายเลย มีเพียงแสงของพระจันทร์ที่ช่วยส่องสว่างไปจนทั่วบริเวณ

“เราไปกันเถอะ เดี๋ยวเรายังต้องนั่งรถม้าเข้าบ้านกันอีก”

“เจ้าค่ะ”

เธอเปิดหน้าต่างมองภาพรอบๆทรงอย่างสนอกสนใจ เพราะภาพบริเวณถนนที่เธอใช้สัญจรผ่านตอนนี้นั้นช่างแปลกตามากจริงๆ

“น่าสนใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาถามเธอออกมาอย่างแปลกใจ

เธอหันกลับไปมองใบหน้าคมคายของเขา ก่อนจะตอบ “ก็… ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจบรรยากาศรอบข้างต่อ

เมื่อเดินทางกันมาถึงบ้านพักของโจวจางเหว่ยแล้ว เธอกับเขาก็แยกย้ายกันกลับเข้าบ้านพักไปเตรียมอาบน้ำนอนพักผ่อน

เธอนอนแช่น้ำอุ่นที่มีกลีบกุหลาบโปรยปรายอยู่อย่างละเมียดละมัย ก่อนจะลุกไปแต่งตัวเตรียมเข้านอน

ก๊อก! ก๊อก!

ทันทีที่เธอกำลังคิดว่าอยากจะเอนกายนอนลงไปบนเตียงก็ได้ยินเคาะประตูดังขึ้นมาเสียก่อน

“จางเหว่ย? มาหาข้าตอนนี้มีอะไรงั้นเหรอเจ้าคะ” เธอมองเขาอย่างฉงนใจ และแปลกใจ เพราะเธอเองก็ไม่คิดว่าเขาจะมาหาเธอตอนนี้

“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม?” เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เบี่ยงกายหลบให้เขาเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างเงียบๆก่อนจะทำการปิดประตู

เมื่อเขานั่งลงบนปลายเตียง เธอก็ค่อยๆล้มตัวลงนั่งข้างๆที่ปลายเตียงข้างกายของเขา “…”

ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรทำเพียงจ้องสตรีตรงหน้าที่มีรูปร่างเล็กแต่อวบอิ่ม ผมดำขลับ ใบหน้ากลมน่ารักน่าเอ็นดู แและดวงตากลมโตอย่างอ่อนโยน

ทว่ายิ่งจ้องมองสตรีตรงหน้านานมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะดึงนางเข้ามากอดแนบอกแน่นๆให้จมหายเข้ามาในร่างเขาได้ยิ่งดี!

“ตกลงว่าเจ้ามาหาข้าตอนนี้มีอะไรงั้นเหรอ? เอาแต่นั่งจ้องหน้าข้าแบบนี้ข้าก็เริ่มจะทำตัวไม่ถูกแล้วเหมือนกันนะเนี่ย” เธอเอ่ยต่อว่ากระปอดกระแปดออกมาอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่นัก

“ข้ากลัวว่าเจ้าจะนอนไม่หลับ… คืนนี้ข้านอนกับเจ้าด้วยได้หรือเปล่า?”

เธอได้ยินคำถามที่ซื่อตรงของเขาก็แทบจะทำตัวไม่ถูก แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะปฏิเสธบุรุษตรงหน้าเลยสักนิด

“อืม”

ทั้งสองคนนอนร่วมกันบนเตียงกว้างอย่างเงียบเชียบ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกศีรษะขึ้นมาเกยอยู่บนศีรษะเล็กของร่างบาง ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงไปจูบและหอมเบาๆ

เธอเงยหน้ามองปลายคางของร่างสูง ก่อนจะค่อยแหงนหน้าขบเบาๆที่ลูกกระเดือกบนลำคอเขาอย่างยั่วยวน

เขาก้มใบหน้าคมคายลงมามองนางอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่านางจะกล้ายั่วยวนเขาได้มากถึงขนาดนี้ “นี่… เจ้าคิดกำลังจะยั่วยวนข้าอยู่งั้นเหรอ?” เขากระซิบถามเบาๆก่อนจะกอดรัดร่างบอบบางให้เข้ามาประชิดแผ่นอกร้อนผ่าว