ตอนที่ 15 ไม่ชอบใช้ตัวช่วย แต่ชอบใช้ฝีมือตัวเอง

สองร่างนอนเหยียดยาวบนโซฟาตัวใหญ่ ภายในห้องทำงานหรูหราตามแบบฉบับมหาเศรษฐี ผ้าห่มผืนหนาสีหวานคลุมตั้งแต่ช่วงอกไปถึงปลายเท้า ทีวีที่เปิดไว้มีเพียงแพรวพิชชาที่นอนดู ส่วนท่านประธานใหญ่นั้นนอนหลับสนิทซ้อนกอดอยู่ทางด้านหลังบอบบาง ทำงานไปได้สักสองชั่วโมงราฟาเอลก็บ่นง่วงแล้วเดินมานอน นี่ก็ผ่านไปได้สักชั่วโมงหนึ่งแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

เสียงเปิดประตูโดยไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า ทำให้แพรวพิชชาที่กำลังนอนดูอยู่ทีวีลุกขึ้นนั่งแทบจะในทันที แต่ก็ยากเย็นซะเหลือเกินเพราะติดที่อ้อมแขนล่ำกำยำกอดเอวเอาไว้เสียแนบแน่น แถมขายาวๆ ก็ก่ายเอาไว้ทั้งตัวอีก ขยับแต่ละทีก็ลำบากยิ่งนัก ตอนนี้ได้แต่ต้องกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขนของคนหลับ

“น้องแพรว

น้องแพรว

”พี่ตอเรส สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะคะเนี่ย“

“แพรวพิชชาทักทายเพื่อนสนิทของราฟาเอล และยังมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเพื่อนรักของเธออย่างเขินอาย ตั้งแต่เลื่อนสถานะก็ยังไม่เคยได้เจอ วันนี้ถือเป็นครั้งแรกที่ได้เจอตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษ”

“สวัสดีครับน้องแพรว ไม่เจอนานจริงๆ นั่นแหละ เจออีกทีสวยขึ้นเป็นกองเลย ว่าแต่ไอ้ราล์ฟหลับหรอ นี่พี่มาผิดเวลารึเปล่าครับเนี่ย ปกต