เข้าสู่ระบบ[8เดือนต่อมา]ร่างเล็กในชุดคลุมท้องสีชมพูนั้นเธอกำลังนั่งป้อนข้าวให้ลูกน้อยทั้งสองอยู่ในห้องนั่งเล่น เจ้าแฝดที่เริ่มโตวัยกำลังน่าฟัด แก้มยุ้ยเหมือนลูกซาลาเปา เนื้อแน่นร่างกลมน่ากอด ทั้งคู่เป็นเด็กอารมณ์ดี กินเก่ง เลี้ยงง่าย"อา..อั้ม! เก่งมาครับรันเวย์ของแม่ ไหนดูพี่โรมันหน่อยครับ อ้าปากหน่อยครับ อา...อั้ม! เก่งจังเลย ลูกใครเนี้ย"เสียงหวานเอ่ยหยอกล้อกับลูกทั้งน้อยด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของหญิงวัยกลางคนทั้งสี่ รัชนีย์ เรยา ทับทิม ดวงดาว ทั้งสี่คนยืนมองภาพหญิงสาวที่กำลังเลี้ยงลูกในขณะที่ตัวเองตั้งครรภ์ได้5เดือน"ฉันละเห็นใจลูกสะใภ้ตัวเอง ลูกยังไม่ทันโต ก็ต้องมาเอาใจผัว"ดวงดาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจหญิงสาวถึงแม้เมื่อก่อนเธออาจจะจะไม่ชอบแต่พอได้รู้จักได้ฟังเรื่องราวต่าๆก็รู้สึกผิดและเห็นใจ "คลอดท้องสองฉันเชื่อต้องมีท้องสาม ท้องสี่ตามมา!"ทับทิมเอ่ยขึ้นเมื่อมองอนาคตข้างนอกด้วยการเดา "คงจะจริงค่ะ ท้องสองของตาคิม ท้องสามไม่ตาโรมก็ตาแทน"เรยาเอ่ยตามความจริง "ก็ดีแล้วนี่ จะได้มีหลานเยอะๆหรือพวกเธอไม่อยากมี ฉันไม่คุยกับพวกเธอดีกว่า ไปหาหลานรักก่
อุแว้! อุแว้!เสียงทารกน้อยส่งเสียงแข่งกันภายในบ้านยามกลางคืนเพราะความหิว เสียงตะเบงร้องทำให้ผู้เป็นแม่ที่พึ่งจะหลับได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต้องรีบลุกขึ้นมาอุ้มทารกหนึ่งคนไว้ในอ้อมแขน ส่วนอีกคนนั้นคนเป็นพ่อที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาช่วยจับใส่เต้าอวบเพื่อดื่มนม เมื่อปากน้อยๆทั้งสองครอบจุกเล็กก็พากันหยุดส่งเสียงทันที"หนูพิงหมอนนี้ไว้นะคะจะได้ไม่ปวดหลัง"รามกล่าวบอกโดยที่ในมือนั้นถือหมอนมาตั้งพิงหัวเตียงให้เธอได้เอนหลังพิง"เหนื่อยไหมคะ อดทนหน่อยนะดื้อ"เขาเอ่ยพูดก่อนจะใช้มือหนาลูบผมเธอเบาๆ คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้าและยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ "ป๊านอนเถอะค่ะ หนูดูลูกได้"เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้า แต่ทำให้รามอดสงสารไม่ได้ เธอเหนื่อยแต่ไม่เคยพูดมันออกมา พึ่งจะคลอดลูกได้ไม่นานก็ต้องมารับรู้ปัญหาใหญ่และหนักพอสำหรับเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนแต่กลับมีแต่คนจ้องจะทำลายเธอ เขาจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ต้องเด็ดขาดจริงๆเสียที "ป๊าคิดอะไรอยู่หรอคะ? ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ?""หนูอย่าเครียดเรื่องที่เป็นข่าวเลยนะคะ ป๊ารู้ว่าหนูเครียดอยู่ เรื่องพวกนั้นพวกโรมกำลังจัดการอยู่ ดื้อทุกคนรั
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกชีวิตของหญิงสาวมีแต่เรื่องสุข ทุกข์ เรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน แต่ความสัมพันธ์ของเธอและพวกเขาก็ไม่จืดจางลงเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กในตอนนี้มีพุงที่ป่องกลม มีน้ำมีนวลมากขึ้น แต่ใบหน้าหน้าของเธอมีแต่ความอ่อนล้า อ่อนเพลีย "แด๊ดขา! ป๊าอยู่ไหนคะ?"เสียงหวานเอ่ยขึ้นเท้าเล็กก้าวเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่หน้าจอคอม เขาละสายตาจากจอหันไปมองเจ้าของเสียงก่อนจะรีบลุกเดินเข้าไปประคองเดินมานั่งลงที่ปลายเตียง แขนเล็กกอดเอวหน้าแน่น ใบหน้าหวานซบลงไปที่หน้าท้องแกร่งด้วยท่าทางออดอ้อน"เป็นอะไรไปคะ แล้วเดินขึ้นมาหาแด๊ดทำไม หนูแค่โทรมาแด๊ดก็พร้อมจะทิ้งงานตรงหน้าไปหาหนู พวกแด๊ดทำห้องไว้ให้หนูอยู่ข้างล่างแล้วนะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วด้วยเดินขึ้นลงลำบาก รู้ไหมว่ามันอันตราย!"เสียงเข้มเอ่ยร่ายยาวเป็นประโยคที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงหญิงอันเป็นที่รัก มือหนาลูบผมปลอบประโลมอย่างอ่อนโยนเข้าอมยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับความดื้อของเธอ"แด๊ดขี้โม้จังนะคะ! มันเป็นไปไม่ได้ที่แด๊ดจะทิ้งงานมาหาหนู หนูไม่โอเคค่ะ ถ้าทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลมีคนไข้ที่ต้องรักษาห้ามทิ้งมาเด็ดขาดนะคะ!"ใบหน้าหวานเกยคางแหงนห
ดวงตาใสค่อยๆเปิดออก ภาพตรงหน้าที่เธอเห็นคือผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาไร้แว่นตาปกปิด นอนกอดร่างเล็กหลับตาพริ้ม ใบหน้าอ่อนเพลียทำให้หญิงสาวอดที่จะสงสารไม่ได้ มือเล็กค่อยๆยื่นขึ้นไปสัมผัสกับแก้มที่เนียนใสราวกับว่าเขาดูแลตัวเองดี ยิ่งเห็นหน้าหล่อๆก็ยิ่งหึง เวลาไปทำงานต้องมีคนมาตามขายขนมจีบแน่ๆเลย "มองนานไปแล้วนะคะ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?"เสียงเข้มงัวเงียดังขึ้นก่อนจะผ่ายยิ้มออกมาอ่อนๆ "เปล่าค่ะ! แค่รู้สึกเหนื่อยๆ""เหนื่อยหรอคะ โอ๋ๆ เดี๋ยววันนี้ป๊ะป๋าอยู่กับหนูนะ สู้ๆนะคะคุณแม่คนเก่ง"จบประโยคเขาก็กดจมูกหอมลงมาที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน มือหนาก็คอยลูบผมยาวไปด้วย เขาไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับเธอมากนัก แต่เวลานี้เขามีเวลาตั้งหกชั่วโมงก่อนที่จะเข้าเวร ร่างเล็กค่อยๆเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาของกิน เธอทั้งหิว ทั้งง่วง แต่ก็ต้องหอบร่างที่พุงป่องๆมาหาอะไรลงท้อง เท้าเล็กก้าวเดินเข้าไปในครัวก่อนจะหยุดและยิ้มร่าด้วยความดีใจ เธอวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงตรงหน้าแน่น"ตัวเล็กอย่าวิ่งแบบนี้สิคะ!" "ก็หนูคิดถึงพี่คิมนี่คะ คิดถึงมากๆ ไปทำงานต่างจังหวัดตั้งหลายวันอ่ะ รู้ไหมว่าเหงาแค่ไหน!"เธอพูดด้วยน้ำเสียงนอยส์ๆ ก่
"แข็งปั้กเลย! ขอเลียหน่อยได้ไหมคะ?"สายตายั่วยวนก้มมองไปยังช่วงล่างก่อนจะคุกเข่าลงช้าๆ มือเล็กยื่นไปปลดตะขอกางเกงและรูดซิปลงเผยให้เห็นเนื้อปูดแข็งผ่านกางเกงชั้นใน "ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงอ่อยเก่งขนาดนี้นะ!"เสียงทุ้มเข้มเอ่ยก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กน้อย ทำให้คนตัวเล็กเผยยิ้มกวนๆออกไป ไม่นานนักกางเกงชั้นในก็ถูกถอดลงมากองอยู่ที่เท้าหนา เอ็นแข็งที่เผยออกมาให้เห็น ท่อนเอ็นใหญ่ที่มีเส้นเลือดปูดขึ้นโดยรอบถูกมือเล็กจับขยับขึ้นลงอย่างเบามือ ก่อนที่ลิ้นเล็กๆชโลมเลียปลายหัวหยัก มือหนายื่นมาลูลศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน เอ็นแกร่งค่อยๆหายเข้าไปในโพรงปากเล็กถึงครึ่งลำ ศีรษะมนก็เริ่มโยกไปมา"อื้อ~ อ๊าส์~ซี๊ดด! เสียวมากเลยค่ะดะ...ดื้อ อ๊าส์~"เสียงครางกระเส่าดังขึ้นแสดงถึงความพึงพอใจ มือหนายื่นไปรวบผมสีดำสลวย ก่อนจะค่อยๆขยับเอว เอ็นแข็งกระทุ้งเข้าไปจนชนลิ้นไก่ เอวหนาเริ่มขยับเร็วและถี่ขึ้น บ๊วบ! บ๊วบ! อ๊อก! อ๊อก! แอ๊ก! "อื้อ~~"มือเล็กรัวทุบหน้าขาแกร่ง แต่มีหรือที่ความเสียวพุ่งขึ้นแล้วจะหยุดลงได้ รามไม่ได้ฟังเขาเร่งจังหวะกระแทกใส่โพรงปากไม่ยั้ง ก่อนที่เอวหนาจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำคาวสีขาวขุ่นออกมาเต็มช่องปากแคบจน
ด้านของโรมที่ตอนนี้ชายหนุ่มนั่งทำหน้าเย็นชาใส่หญิงสาวตรงหน้า แต่อีกคนกลับส่งรอยยิ่มเจ้าเล่ห์มาให้ เขาไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยแต่ผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่พวกเคยพามาร่วมบทสวาทอันเร้าร้อน แต่เธอกลับทำให้พวกเขารัก และทิ้งพวกเขาไปอย่างไม่ใยดี เพราะเธอเห็นสิ่งเดียวที่สำคัญคือเงิน กรีนเป็นผู้หญิงหน้าตาสวย หุ่นดี ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องการกันทั้งนั้น แต่ไม่ใช่กับเขาในตอนนี้"เธอมาทำอะไรที่นี่?"โรมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบออกไป ก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นมานั่งลงด้านข้างเขาแทน"กรีนคิดถึงโรม คิดถึงพวกคุณ กรีนขอโทษนะคะในสิ่งที่ทำลงไป ให้โอกาสกรีนอีกสักครั้งนะคะ นะคะโรม!""ไม่มีคำว่าโอกาสสำหรับผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอ ออกไปจากบ้านพวกฉันซะ!"แทนที่พึ่งกลับมาจากทำงาน บังเอิญได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่จึงเดินเขามาพูดประโยคนั้นออกมา"พี่แทนคะ กรีนขอโทษ ให้อภัยกันไม่ได้หรอคะ กรีนผิดไปแล้วจริงๆ""ออกไปจากบ้านพวกกูซะ ต้องเคลียให้จบก่อนมินกลับ!"แทนเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาโรม"มึงดูเหมือนไม่แคร์เมียคนปัจจุบันนะ!""เฮีย! ผมรู้ตัวดี ผมรักมิน รักมากๆด้วย โอ๊ย! อีนี่ก็เกาะกูจัง!"โรมพูดพร้อมกับออกแรงผลักจนร่างเล็กกระเด







