Ep.3 เเอบมอง

Ep.3 เเอบมอง

หลังจากที่ฉันเเต่งตัวโดยวันนี้ฉันเลือกที่จะใส่ชุดเดรสลายดอกเดซี่สีขาวที่ฉันชอบเสร็จเเล้ว ก็รีบมาทำตามหัวใจของตัวเองทันทีโดยไม่คิดที่จะลังเลให้เสียเวลา

ใบหน้าอันหล่อเหลาลูกรักของพระเจ้าราวกับฟ้าประทานให้มาซึ่งทำให้น่าหลงใหลกำลังอยู่ในโหมดจริงจังกับการคุยงานกับเพื่อนรักมาเฟียคราวรุ่นเดียวกัน ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือพี่ชายของฉันเอง ฉันก็ไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าทำไมวันนี้พี่คอลินถึงได้นัดพี่ออซซี่คนน่ารักที่สุดในโลกสำหรับฉันมาคุยงานที่บ้าน ปกติพี่คอลินมักจะคุยงานสำคัญของเขาที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะส่วนใหญ่พี่คอลินจะอาศัยอยู่ที่เพนต์เฮาส์ของเขาหรือไม่ก็ผับ หรือไม่ก็คาสิโน เเต่วันนี้พี่คอลินมาเเปลกๆ เเต่ฉันก็ต้องทิ้งความสงสัยไว้ตรงนี้ก่อน

เพราะจะยังไงก็ช่างเถอะ ฉันต้องขอขอบคุณพี่คอลินพี่ชายสุดที่รักของฉันเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้ฉันได้เห็นพี่ออซซี่ตั้งเเต่เช้า พี่ออซซี่ทำให้วันธรรมดาๆของฉันกลายมาเป็นวันที่เเสนพิเศษเเละก็เเสนวิเศษในเวลาเดียวกันราวกับว่าฉันกำลังได้ยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้อันสวยงามที่มีผีเสื้อมากมายหลายสายพันธุ์บินว่อนเต็มไปหมดทั่วทุ่งเเล้วก็มีกลิ่นหอมละมุนของดอกไม้เหล่านั้นถูกสายลมเย็นๆพัดพานมายังจมูกของฉันได้สูดดมกลิ่นของดอกไม้ให้ชื่นใจ!

ทำไมฉันถึงรู้สึกอย่างงั้นนะหรอ ก็เพราะว่าตอนนี้ฉันกำลังเเอบปีนเก้าอี้สี่ขาขนาดเล็กเเละก็ไม่ได้สูงมากเพื่อมาเเอบดูพี่ออซซี่โดยเฉพาะที่จากมุมทางหน้าต่างข้างคฤหาสน์ที่ทำด้วยกระจกฉันจึงเเอบเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อยเพื่อเเอบมอง ตรงนี้เป็นมุมที่ดีเเละก็ปลอดภัยที่สุดเเล้วเพราะตรงนี้ไม่มีบริการ์ดเเม้เเต่คนเดียว เเละที่สำคัญคนข้างในจะมองไม่เห็นเนื่องจากทั้งพี่ออซซี่กับพี่คอลินกำลังนั่งหันหน้าคุยกันอย่างจริงจัง ซึ่งทำให้ฉันสามารถมองเห็นใบหน้าของพี่ออซซี่ได้เพียงด้านข้าง

ถึงเเม้ว่าฉันจะไม่ได้เห็นใบหน้าของคนน่ารักได้อย่างชัดเจน ฉันกลับรู้สึกว่าเพียงเเค่ได้เเอบมองเขาจากมุมนี้เเค่นี้ก็ดีเเค่ไหนเเล้ว มีความสุขมากๆเลยอ่ะ เเละฉันก็ไม่สามารถละสายตาจากพี่ออซซี่คนน่ารักของฉันได้เลยเเม้เเต่วินาทีเดียว มันทำใจยากอยู่นะที่จะต้องกระพริบตา เพราะการกระพริบตามันทำให้ฉันไม่เห็นพี่ออซซี่ไปเสี้ยววินาทีซึ่งฉันก็รู้สึกเสียดายอ่า~

ตอนนี้ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความสุขเเละรอยยิ้ม ฉันจะจดจำโมเมนต์ที่ตัวเองลับๆล่อๆมาเเอบมองคนที่เเอบรักซึ่งมีสถานะเป็นเพื่อนของพี่ชายไว้ในความทรงจำอันมีค่าไว้เป็นอย่างดี จะรักษาเเละจะไม่ยอมให้ความทรงจำดีๆเหล่านั้นจางหายไปไหน

คิดได้เเบบนั้นฉันจึงพยายามเขย่งปลายเท้าขึ้นส่วนมือบางก็จับที่ขอบหน้าต่างเอาไว้เเน่นไม่ให้ตัวเองตก ที่ต้องทำอะไรเสี่ยงๆเเบบนี้ก็เพื่อจะได้เห็นใบหน้าของพี่ออซซี่ได้ถนัดเเละชัดเจนขึ้นฉันถึงกับยอมลงทุน ทว่าจังหวะนั้นเองจู่ๆเก้าอี้ที่ฉันกำลังเหยียบอยู่ก็เกิดเสียงอะไรบางอย่างซึ่งเป็นเสียงที่ทำให้ฉันสิ้นหวังเอามากๆ มันเป็นเสียงของเก้าอี้ที่กำลังจะไปบ้านเก่าเเล้ว จากนั้นเสียงกรี๊ดร้องของฉันก็ดังขึ้น

ตุบบ!

"กรี๊ดดด~" ฉันกรี๊ดร้องดังจนนกที่เกาะอยู่ตามต้นไม้เเถวนี้ถึงกับตกใจพากันบินหนีว่อนจนหัวซุกหัวซุน สงสัยเจ้านกคงคิดว่าโลกกำลังจะเเตกละมั้ง เดซขอโทษนะคุณนกที่มาทำลายความสงบของพวกเธอ

"เสียงใครวะ?" ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่มีนามว่าออซซี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเพราะว่าขณะที่เขากำลังคุยงานสำคัญกับเพื่อนอยู่นั้นก็มีเสียงกรี๊ดร้องของผู้หญิงบ่งบอกว่าเธอกำลังได้รับบาดเจ็บ ซึ่งเสียงนั้นดังออกมาจากหน้าต่างทางมุมนั้น

"ไอ้เวรเอ๋ย!! นั่นมันเสียงน้องกู!" คอลินสบถคำด้วยความเป็นห่วงน้องสาว เสียงของน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา ทำไมเขาจะจำไม่ได้ พูดจบเท้าหนาของคอลินก็รีบวิ่งไปทางเสียงกรี๊ดร้องของน้องสาว ซึ่งก็มีออซซี่เดินตามมา

"โอ้ยยย! เจ็บก้นจัง~" ฉันนิ่วหน้าใช้ฝ่ามือไปสัมผัสก้นของตัวเองด้วยความเจ็บที่ก้มกลมๆ เเละตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถขยับตัวลุกขึ้นเองได้เลยเพราะฉันไม่สามารถลุกขึ้นไหวจริงๆ จึงต้องนอนเเอ้งเเม้งไม่เป็นท่าอยู่เเบบนี้ "เเล้วจะทำยังไงดีเนี่ย ลุกขึ้นเองก็ไม่ได้" ฉันพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่สิ้นหวัง เเล้วใครจะมาช่วยฉันละเนี้ย ไม่ใช่ว่าต้องนอนเเอ้งเเม้งไม่เป็นท่าอยู่บนหญ้าเขียวๆตรงนี้หรอ

ไม่นานเสียงของพี่คอลินก็ดังมาจากอีกทางทำให้ฉันรู้สึกโล่งอกเเละดีใจในเวลาเดียวกัน ในที่สุดก็มีพี่ชายมาช่วยฉันออกไปจากตรงนี้เเล้ว เเละเเล้วพี่คอลินก็มานั่งยองๆข้างๆลำตัวฉันด้วยสีหน้าเเสดงถึงความห่วงใย ถ้าเป็นคนอื่นยกเว้นครอบครัวเเล้วเขาจะไม่เเสดงสีหน้าเเบบนี้ออกมา ยกเว้นสีหน้าที่เรียบนิ่งเดาใจไม่ได้

"เดซ!! น้องมาทำอะไรอยู่ตรงนี้!? เป็นอะไรไหม!?" พี่คอลินถามด้วยน้ำเสียงกับสีหน้าท่าทางที่เป็นห่วงฉัน

"พี่คอลินช่วยเดซที เดซลุกไม่ขึ้น~" ฉันเบะปากเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ให้พี่คอลินช่วยประคองตัวฉันขึ้น เเต่ก็ต้องชะงักเเล้วรีบเปลี่ยนอารมณ์เหมือนเด็กน้อยขี้เเยทันทีเพราะคนที่เดินตามหลังพี่คอลินมาคือ พี่ออซซี่ เเละฉันไม่อยากให้พี่ออซซี่มองฉันเหมือนเด็กน้อยขี้เเย พอเขามองมาที่ฉันด้วยเเววตาไม่เเสดงความรู้สึกใดๆ ฉันจึงรีบหลบสายตาสีฟ้าครามคู่สวยคู่มีเสน่ห์คู่นั้นเพราะว่าตอนนี้เปลี่ยนจากความรู้สึกระบมก้นเป็นเขินอายคนตรงหน้าเเทนนะสิ

จากนั้นพี่คอลินก็ทำการประคองลำตัวฉันให้ลุกขึ้นอย่างเเผ่วเบาตามที่ฉันบอกเพราะว่ากลัวฉันจะเจ็บ เเล้วพี่คอลินก็อุ้มฉันเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยตัวของเขาเอง ทว่าขณะที่พี่คอลินกำลังอุ้มฉันเข้ามาข้างในสายตาของฉันก็ดันไปปะทะกับสายตาคมกริบของคนที่เดินตามมาข้างหลัง ฉันจึงรีบหลบสายตาคู่นั้นที่ทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหวเเละก็เต้นเเรงทุกทีที่ได้สบตา...