อย่าปล่อยมือ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร... นานจนความโล่งใจที่ลุงภารโรงสามารถจัดการปีศาจตนแรกได้เริ่มจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความกังวลที่หนักอึ้ง ทุกนาทีที่ล่วงเลยไปยิ่งทำให้ความเงียบภายในห้องเรียนดูน่ากลัวขึ้น เสียงลมพายุที่ยังคงหวีดหวิวอยู่นอกหน้าต่าง และเสียงคำรามที่เบาลงไปมากของปีศาจที่อาจจะยังคงหลงเหลืออยู่ข้างนอก ยิ่งตอกย้ำถึงอันตรายที่ยังไม่คลี่คลาย

เหล่านักเรียนห้อง ม.5/B ทั้งยี่สิบคน เริ่มเดินไปเดินมาในห้องอย่างกระสับกระส่าย แววตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความไม่สบายใจและวิตกกังวล บางคนเดินวนไปมาอย่างไม่อยู่สุข บางคนมองออกไปนอกหน้าต่างที่แตกละเอียดอย่างเหม่อลอย ราวกับกำลังมองหาเงาร่างของลุงภารโรงที่หายไป

"นานเกินไปแล้วนะ... ลุงภารโรงยังไม่กลับมาเลย" ฮารุ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด

เคนตะ ซึ่งเดินไปเดินมาอยู่ใกล้ๆ ประตูห้อง พึมพำกับตัวเอง "เราควรออกไปตามหาลุงภารโรงไหม?"

โช ที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ รีบโต้ขึ้นทันที "แต่ลุงบอกว่าห้ามเราออกจากห้องนี้นะ!"

เสียงถกเถียงและแสดงความคิดเห็นเริ่มดังขึ้นในหมู่เพื่อนๆ บางคนรู้สึกว่าควรเชื่อฟังคำสั่งของลุงภารโรง เพราะข้างนอกยังคงอันตราย แต่บางคนก็ทนความกังวลไม่ไหว อยากจะออกไปดูว่าลุงภารโรงเป็นอย่างไรบ้าง

"แล้วจะเอายังไงกันดีล่ะเนี่ย?" มายู ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรน "ลุงอยู่คนเดียวจะสู้พวกมันไหวเหรอ? ปีศาจที่เหลืออยู่ตั้งเยอะแยะ!"

ยูเมะ พยักหน้าเห็นด้วย "ฉันเป็นห่วงลุงภารโรงจังเลย..."

เก็น ที่เงียบไปพักหนึ่ง เขาหันไปมองหน้า ไอโกะ ที่ยืนนิ่ง กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ใบหน้าของไอโกะเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด แต่ดวงตาของเธอกลับฉายแววแน่วแน่ขึ้นเรื่อยๆ

"เอาไงไอโกะ?" เก็นเอ่ยถาม เสียงของเขาเรียบแต่แฝงไปด้วยความคาดหวัง "ในฐานะหัวหน้าห้อง... เธอคิดว่าเราควรทำยังไง?"

ทุกคนในห้องหันไปมองไอโกะเป็นตาเดียว รอคอยการตัดสินใจจากเธอ ความกดดันทั้งหมดพุ่งตรงมาที่หัวหน้าห้องสาวผู้จริงจังคนนี้

ไอโกะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอกำขวดแก้วใส่ดวงจิตปีศาจที่ลุงภารโรงมอบให้ไว้แน่นในมือ เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เคยสั่นไหวตอนนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว "ฉันว่า... พวกเราไปตามหาคุณลุงกันเถอะ"

สิ้นคำพูดของไอโกะ เสียงฮือฮาเล็กๆ ก็ดังขึ้นจากเพื่อนๆ บางคนถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ แต่เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของไอโกะ และความรู้สึกเป็นห่วงลุงภารโรงที่ท่วมท้นในใจ ทุกคนก็ต่างพากัน พยักหน้าเห็นด้วย แม้จะหวาดกลัวจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่พวกเขาก็เลือกที่จะไม่ทิ้งลุงภารโรงไว้เพียงลำพัง

"แต่... พวกเราจะออกไปได้ยังไงคะ?" ฟูมิโกะ ถามขึ้นด้วยความกังวล "ข้างนอกนั่น...มันยังอันตรายนะ"

คิชิโระ ที่ตอนนี้ดูจริงจังขึ้นกว่าปกติ "ก็ไปทั้งอย่างนี้แหละวะ! พวกเราก็มีกันตั้งเยอะนี่นา!"

โอกิ ชี้ไปที่ประตูห้อง "แต่ประตูนี่มันมียันต์กันปีศาจอยู่นะ... เราจะออกไปยังไง?"

ลุงภารโรงไม่ได้ปิดประตูจากด้านใน แต่เป็นกลไกบางอย่างของยันต์อาคมที่ทำให้ปีศาจไม่สามารถเข้ามาได้ และอาจจะทำให้มนุษย์ออกไปได้ยากเช่นกัน

เก็น เดินไปที่ประตูห้อง เขาลองผลักบานประตูเบาๆ "มันไม่ได้ล็อก... แค่มันปิดแน่นมากเฉยๆ"

ไอโกะพยักหน้า "งั้น... ใครที่อยู่ใกล้ประตูก็ช่วยกันดันนะ! เราจะไปด้วยกัน!"

นักเรียนชายหลายคน รวมถึง โช, เคนตะ, โกฮัน, อิจิ, ไดชิ ต่างพากันมาช่วยกันออกแรงดันประตู แรงที่มหาศาลจากทั้งกลุ่มทำให้ประตูไม้บานหนานั้นค่อยๆ เปิดออกช้าๆ พร้อมกับเสียง 'เอี๊ยดดดดดดดดด' ที่ดังลั่น ทันทีที่ช่องว่างเปิดออก ความมืดมิดและลมเย็นยะเยือกก็พัดเข้ามาภายในห้องเรียน

"จับมือกันไว้นะ! อย่าปล่อยเด็ดขาด!" ไอโกะ ตะโกนบอก เสียงของเธอเฉียบขาด เธอยื่นมือไปจับมือของ ฮารุกะ ไว้แน่น

ทุกคนในห้องต่างพากันจับมือต่อกันเป็นแถวยาว ไม่มีใครปล่อยมือแม้แต่คนเดียว การจับมือกันแน่นทำให้พวกเขารู้สึกถึงความอบอุ่นและความสามัคคีที่เกิดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์คับขันนี้ ราวกับเป็นโซ่แห่งความผูกพันที่จะช่วยให้พวกเขาก้าวผ่านความกลัวไปได้

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นเมื่อกลุ่มนักเรียนเริ่มก้าวเท้าออกจากห้องเรียนทีละคนอย่างระมัดระวัง พวกเขาเดินไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดและเงียบสงัด มีเพียงแสงสลัวๆ จากหลอดไฟที่กะพริบไม่หยุดเป็นเพื่อนนำทาง ความตึงเครียดยังคงปกคลุมไปทั่ว แต่ความกล้าหาญที่ก่อตัวขึ้นภายในใจของแต่ละคนก็ทำให้พวกเขายังคงก้าวเดินต่อไป

เพียงไม่นาน หลังจากเดินผ่านโถงทางเดินอันมืดมิดและน่าขนลุก พวกเขาก็มาถึงประตูทางออกของอาคารเรียนที่เปิดอ้าอยู่ บานประตูเหล็กที่เคยแข็งแรงบัดนี้บิดเบี้ยวผิดรูปไปหมดอย่างที่เทนชิเคยบอกไว้ เผยให้เห็นภาพเบื้องนอกที่ยังคงมืดมิดและน่าสะพรึงกลัว

ทุกคนในกลุ่มยังคงจับมือกันแน่น ไม่มีใครกล้าปล่อยมือ พวกเขาค่อยๆ ก้าวเท้าออกไปจากตัวอาคาร