วิ่ง!

ทันทีที่เหล่านักเรียนห้อง ม.5/B ทั้ง 20 คนก้าวเท้าพ้นธรณีประตูอาคารเรียนริโอะ ความมืดมิดและความเย็นยะเยือกของยามค่ำคืนก็เข้าปกคลุมร่างกายราวกับผ้าห่มสีดำผืนใหญ่ ลมพัดแรงจนเส้นผมปลิวไสวปะทะใบหน้า แสงจันทร์ที่เคยส่องสลัวๆ ก็ถูกบดบังด้วยหมู่เมฆทะมึนที่ดูเหมือนจะลอยต่ำลงมาอีกครั้ง เสียงคำรามของปีศาจจากภายนอกอาคารที่พวกเขาได้ยินก่อนหน้านี้ บัดนี้กลับเงียบหายไปอย่างน่าขนลุก ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่น่าหวาดหวั่นกว่าเดิม

ทุกคนยังคงจับมือกันแน่นเป็นแถวยาว ความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ประสานกันคือสิ่งเดียวที่ช่วยให้พวกเขารู้สึกปลอดภัยท่ามกลางความมืดมิดและอันตรายที่มองไม่เห็น ไอโกะ ซึ่งเป็นผู้นำของกลุ่มในตอนนี้ กำมือ ฮารุกะ ไว้แน่น เธอพยายามก้าวเดินอย่างมั่นคง แม้ขาจะสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

แต่แล้ว... สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของพวกเขาเมื่อเดินพ้นแนวพุ่มไม้เตี้ยๆ ออกไป ก็ทำให้ทุกคนต้อง เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง!

เบื้องหน้าของพวกเขา ตรงบริเวณสนามหญ้ากว้างขวางของโรงเรียน ภาพที่เห็นคือ เงาปีศาจขนาดมหึมาจำนวนหลายตนกำลังยืนตระหง่านอยู่! ร่างกายของพวกมันสูงใหญ่และบิดเบี้ยว ดวงตาแดงก่ำราวถ่านไฟที่ลุกโชนกำลังส่องแสงท่ามกลางความมืดมิด และที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นคือ...

พวกมันไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆ แต่กำลัง กัดกินสิ่งมีชีวิต!

ภาพอันน่าหดหู่ปรากฏต่อสายตาของพวกเขา เมื่อเห็นเงาปีศาจตนหนึ่งกำลังใช้กรงเล็บอันใหญ่โตเสียบทะลุร่างของ กระต่ายสีขาวตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงของโรงเรียนที่ชอบออกมาวิ่งเล่นในสวนยามเช้า เสียงร้องครางอย่างทรมานของกระต่ายดังแผ่วเบา ก่อนที่ร่างของมันจะอ่อนปวกเปียกและค่อยๆ สลายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำ ถูกดูดกลืนเข้าไปในร่างของปีศาจเงาอย่างช้าๆ ราวกับวิญญาณกำลังถูกกัดกินไปทีละน้อย

ภาพนั้นช่างน่าสยดสยองและโหดร้ายเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ ความจริงอันเจ็บปวดว่าปีศาจเหล่านี้กำลังกัดกิน "วิญญาณ" ของสิ่งมีชีวิตได้ปรากฏต่อหน้าพวกเขาแล้ว

"นี่มัน... อะไรกัน!" ยูเมะ กรีดร้องออกมาเสียงหลง ใบหน้าของเธอซีดเผือดจนขาวซีด ราวกับเลือดในกายเหือดหายไปหมดแล้ว เธอถึงกับทรุดลงกับพื้น แต่ก็ยังคงกุมมือเพื่อนไว้แน่น

ฟูมิโกะ รีบเข้ามากอดยูเมะแน่น "กรี๊ดดด! น่ากลัวจังเลย! พวกมันกำลังกิน...!" เธอพูดไม่ออก น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว

เคนตะ ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและขยะแขยง "พวกมัน... พวกมันกินสัตว์เลี้ยงของโรงเรียน!"

โช กำหมัดแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น "ปีศาจพวกนี้... บังอาจมาก!"

ไอโกะ พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ แม้หัวใจจะเต้นระรัวและร่างกายจะสั่นสะท้านไปหมด เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ และเห็นเงาปีศาจอีกหลายตนกำลังเคลื่อนไหวอยู่ห่างออกไป

"อย่าไปสนใจพวกมัน! เราต้องรีบไปหาคุณลุงภารโรงกันเถอะ!" ไอโกะพยายามพูดให้เสียงดังและมั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อเรียกสติเพื่อนๆ

เก็น พยักหน้าเห็นด้วย เขาจับมือไอโกะแน่นขึ้น "ไอโกะพูดถูก! เราต้องรีบไปจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะเห็นเรา!"

ทุกคนเริ่มขยับตัวอย่างระมัดระวัง พยายามเดินไปในทิศทางที่คิดว่าลุงภารโรงน่าจะไป โดยหวังว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจจากปีศาจเงาเหล่านั้น

แต่แล้ว... เหมือนโชคชะตาเล่นตลก

ในจังหวะที่ทุกคนกำลังจะเดินลับแนวพุ่มไม้เตี้ยๆ ออกไปนั้นเอง... เงาปีศาจตนหนึ่ง ที่กำลังยืนกัดกินวิญญาณกระต่ายอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร จู่ๆ ก็หันขวับมาทางพวกเขา! ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องมองมายังกลุ่มนักเรียนที่จับมือกันเป็นแถวยาว แววตาของมันฉายแววรับรู้และกระหายอย่างน่าขนลุก

"มัน... มันเห็นเราแล้ว!" คิชิโระ อุทานเสียงหลง ตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้หยุดนิ่ง

เก็น ไม่รอช้า แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวทันที เขากำมือของ ไอโกะ และ เทนชิ ที่อยู่ข้างๆ ไว้แน่น

"วิ่ง!! ทุกคน! วิ่ง!!" เก็นตะโกนสั่งเสียงดังลั่นสุดเสียง ก่อนจะออกตัววิ่งสุดฝีเท้า ลากทุกคนที่ยังจับมือกันอยู่ให้วิ่งตามไปในทิศทางตรงกันข้ามกับปีศาจเงา

เหล่านักเรียนที่เหลือต่างก็ออกตัววิ่งตามอย่างบ้าคลั่ง เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินดังระงมผสมกับเสียงหอบหายใจและเสียงกรีดร้องเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอของบางคน พวกเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต วิ่งไปในความมืดที่ไร้ทิศทาง หวังเพียงจะหลบหนีจากเงาแห่งความตายที่ไล่ตามมา

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งเร็วแค่ไหน... พวกเขาก็ไม่สามารถวิ่งหนีเงาปีศาจตนนั้นได้! ร่างกายของมันแม้จะดูใหญ่โตและน่ากลัว แต่กลับเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เหนือจินตนาการ มันพุ่งทะยานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเร็วที่น่ากลัวกว่านักวิ่งโอลิมปิกเสียอีก! เสียงฝีเท้าของพวกมันไม่มี แต่มีเพียงเสียงลมที่พัดกระโชกจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของมัน

ความกลัวเข้าครอบงำทุกคนอีกครั้ง เมื่อเงาปีศาจเริ่มเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของมัน กลุ่มนักเรียนเริ่มวิ่งกระจัดกระจายเล็กน้อย แต่ก็ยังคงจับมือกันไว้ไม่ปล่อย

ฮารุ ซึ่งเป็นคนสุดท้ายในแถวที่จับมือกัน วิ่งช้ากว่าเพื่อนคนอื่นๆ ใบหน้าของเธอซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดผวา เมื่อรู้สึกได้ถึงลมเย็นยะเยือกที่โชยมาปะทะแผ่นหลัง เงาปีศาจอยู่ใกล้เข้ามาทุกที กรงเล็บอันใหญ่โตของมันง้างขึ้นสูง เตรียมที่จะคว้าตัวฮารุไปกัดกินวิญญาณในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า...

ในจังหวะวิกฤติที่สุดนั้นเอง...

วูบบบ!

ร่างของบางสิ่งบางอย่างก็ โผล่พรวดเข้ามาจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว! มันคือ ลุงภารโรง! ท่านปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดราวกับปีศาจที่แท้จริง แต่นี่คือปีศาจแห่งความดี! ลุงภารโรงไม่รอช้า ท่านพุ่งตัวเข้าหาเงาปีศาจอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าแลบ มีดสั้นสีเงินในมือของท่านส่องประกายวูบวาบในความมืด และในพริบตาเดียว...

ฉัวะ!

มีดสั้นสีเงินก็ พุ่งเข้าปักกลางศีรษะของเงาปีศาจตนนั้นอย่างแม่นยำ! เสียงกรีดร้องโหยหวนดังกึกก้องอีกครั้ง ก่อนที่ร่างของมันจะแตกสลายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำที่ลอยหายไปในอากาศ พร้อมกับดวงจิตที่ถูกดูดเข้าสู่ขวดแก้วในมือของไอโกะอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องของปีศาจเงียบหายไปพร้อมกับร่างของมัน ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและเสียงหอบหายใจของเหล่านักเรียนที่ยังคงยืนนิ่งด้วยความตกใจและโล่งอกปนกันไป

ลุงภารโรงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองเหล่านักเรียนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้า ดวงตาของท่านฉายแววตำหนิเล็กน้อย แต่ก็เต็มไปด้วยความโล่งใจที่ช่วยพวกเขาไว้ได้ทัน