การปะทะ

บรรยากาศในห้องเรียนยังคงตึงเครียดถึงขีดสุด เสียงคำรามของปีศาจเงาที่กรีดร้องอยู่ด้านนอกหน้าต่างที่แตกละเอียดนั้นยังคงดังก้อง สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งห้อง เหล่านักเรียนต่างกอดกันแน่น ซบหน้ากับไหล่เพื่อน บางคนหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปยังชายชราผู้กล้าหาญที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา นั่นคือ ลุงภารโรง ผู้ซึ่งกำลังถือมีดสั้นสีเงินเรืองรองเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับหายนะเบื้องหน้าเพียงลำพัง

ไอโกะ กำขวดแก้วใส่ดวงจิตปีศาจไว้แน่นในมือ เธอจ้องมองแผ่นหลังของลุงภารโรงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความกลัวผสมปนเปกัน เธอรับรู้ได้ถึงภารกิจอันใหญ่หลวงที่รออยู่

ลุงภารโรงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของท่านจับจ้องไปยังเงาปีศาจที่กำลังส่งเสียงขู่คำรามอยู่ด้านนอกอย่างแน่วแน่และเด็ดขาด ท่านกำมีดสั้นสีเงินในมือแน่นขึ้นอีกครั้ง เส้นเลือดที่ข้อมือปูดโปนบ่งบอกถึงพลังที่กำลังถูกรวบรวมไว้ เพียงชั่ววินาทีเดียว ท่านก็ตัดสินใจ!

"อึก... ไปล่ะนะเด็ก ๆ!" ลุงภารโรงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น ท่านไม่รอช้า ออกตัววิ่งด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อสำหรับชายชราวัยนี้! เขาวิ่งตรงไปยังหน้าต่างที่แตกละเอียด ราวกับไม่เกรงกลัวอันตรายใดๆ

เหล่านักเรียนต่างเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับความเร็วของลุงภารโรง

"ลุงครับ!" เก็น ตะโกนเรียกด้วยความตกใจ เมื่อเห็นลุงภารโรงพุ่งทะยานออกไป

ไม่ทันที่ใครจะได้ร้องห้าม ลุงภารโรงก็ กระโดดทะลุช่องหน้าต่างที่แตกออกไปอย่างรวดเร็ว! ร่างของท่านลอยละลิ่วกลางอากาศ เข้าปะทะกับร่างมหึมาของเงาปีศาจที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ห้องเรียนพอดี

ฉัวะ!

ในชั่วพริบตาเดียว มีดสั้นสีเงินในมือของลุงภารโรงก็ พุ่งเข้าปักกลางศีรษะของเงาปีศาจอย่างแม่นยำ! แรงกระแทกจากการโจมตีไม่ได้รุนแรงมากนัก ราวกับมีดทะลุผ่านอากาศ แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นนั้นกลับน่าอัศจรรย์และน่าสะพรึงกลัวในคราวเดียวกัน

กรี๊ดดดด!

เงาปีศาจส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความทรมานและสิ้นหวัง เสียงกรีดร้องนั้นดังแสบแก้วหูจนทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหูแน่น ร่างกายของมันเริ่มสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

ท่ามกลางสายตาที่เบิกกว้างของนักเรียนทั้งยี่สิบคน ร่างของเงาปีศาจตัวมหึมานั้นก็เริ่ม สั่นไหวและแตกสลายออกเป็นกลุ่มควันสีดำ ราวกับฟองสบู่ที่แตกออกไปในอากาศ ควันดำเหล่านั้นค่อยๆ จางหายไปในความมืดมิดของยามค่ำคืน เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า

พร้อมกันนั้นเอง กลุ่มควันสีดำบางเบาที่เหลืออยู่ ก็เริ่มถูกดูดเข้าไปในขวดแก้วเล็กๆ ในมือของไอโกะ! มันลอยเป็นเกลียววนเข้าไปในขวดอย่างรวดเร็ว จนของเหลวสีดำที่อยู่ภายในขวดขยายตัวขึ้นเล็กน้อย และเมื่อกลุ่มควันทั้งหมดถูกดูดเข้าไปจนหมด ขวดแก้วก็ส่องประกายเรืองรองสีดำอ่อน ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องเรียนอีกครั้ง มีเพียงเสียงหอบหายใจของเหล่านักเรียนที่ยังคงสั่นสะท้านจากความกลัว

"มัน... มันหายไปแล้ว..." เคนตะ พึมพำเสียงแผ่ว ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

ยูเมะ ที่ยังคงหลับตาปี๋ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อไม่เห็นเงาปีศาจอีกแล้ว "มัน... มันตายแล้วเหรอ?"

โช หายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก "ลุงภารโรง... ทำได้แล้ว!"

เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งใจดังระงมไปทั่วห้อง ทุกคนต่างรู้สึกดีใจอย่างสุดซึ้ง ร่างกายที่เคยแข็งเกร็งด้วยความหวาดกลัวก็เริ่มผ่อนคลายลง ความสุขและความหวังเข้าแทนที่ความสิ้นหวังเมื่อครู่

ไอโกะ มองขวดแก้วในมือด้วยความประหลาดใจระคนงุนงง นี่คือดวงจิตของปีศาจเงาที่ถูกกักเก็บไว้? เธอเพ่งมองขวดนั้นอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองยังหน้าต่างที่ลุงภารโรงกระโดดออกไป

ลุงภารโรงที่กระโดดออกมาจากหน้าต่างนั้น ลงสู่พื้นดินด้านล่างอย่างนุ่มนวล ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย ใบหน้าของท่านเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย แต่ดวงตาของท่านกลับฉายแววโล่งอกเล็กน้อย ท่านเงยหน้าขึ้นมองไปยังช่องหน้าต่างที่แตกละเอียด แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นมาที่เหล่านักเรียนที่ยังคงอยู่ภายในห้อง

"เด็กๆ ฟังลุงให้ดีนะ!" เสียงของท่านก้องกังวาน แม้จะมีความเหนื่อยล้าแฝงอยู่บ้าง "ข้างนอกนี่มันอันตรายกว่าที่พวกเธอคิดนัก! อย่าออกจากห้องนี้เด็ดขาด! เข้าใจไหม?!"

คำสั่งของลุงภารโรงนั้นหนักแน่นและจริงจัง ทำให้ความยินดีที่เพิ่งปรากฏขึ้นในใจของนักเรียนบางคนต้องหุบลงทันที

เก็น มองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขากวาดมองไปยังความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ภายนอก แม้ปีศาจตนหนึ่งจะถูกกำจัดไปแล้ว แต่ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลก็ยังคงเกาะกินใจเขาอยู่ ท้องฟ้ายังคงมืดมิดผิดปกติ และเสียงลมก็ยังคงหวีดหวิวอย่างน่าขนลุก ราวกับกำลังบอกว่าหายนะที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

"ลุงภารโรง... แล้วลุงจะไปไหนคะ?" ฟูมิโกะ ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

ลุงภารโรงยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองพวกเด็กๆ อีกครั้ง "ลุงจะไปจัดการกับพวกที่เหลือ... อย่าห่วงเลย" ท่านพูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน แต่แววตาของท่านกลับฉายแววหนักใจที่ซ่อนเร้น

ไอโกะ กำขวดในมือแน่นขึ้น เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ครั้งใหญ่ พวกเขายังคงต้องพึ่งพาลุงภารโรง