การต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

ทันทีที่ไอโกะและโชก้าวออกจากห้องเก็บของลับ ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตของโรงเรียนร้างก็โอบล้อมพวกเขาไว้อีกครั้ง ความเงียบที่น่าขนลุกกลับมาเยือน แต่คราวนี้มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกของการถูกจ้องมอง ไอโกะรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เย็นเฉียบกว่าปกติพัดผ่านผิวหนัง และเสียงกรุบกรับเบา ๆ ที่ดังมาจากมุมมืด โชชูกไฟฉายขึ้นสูง ส่องไปทั่วโถงทางเดินที่ดูเหมือนจะกว้างใหญ่และมืดมิดกว่าเดิมหลายเท่า

“ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังรอเราอยู่…” ไอโกะกระซิบ เสียงของเธอแผ่วเบาในความมืด ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่แสงไฟฉายที่สั่นไหวเล็กน้อยในมือของโช

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” โชตอบ เขาชูกำมีดอาคมในมือแน่น แรงสั่นสะเทือนบางอย่างจากพื้นดินเริ่มก่อตัวขึ้นช้า ๆ “ระวังตัวนะไอโกะ… มันไม่ใช่แค่ความรู้สึก”

ก่อนที่พวกเขาจะได้ก้าวไปไหนไกล เสียงกรีดร้องแหลมสูงที่ฟังดูเหมือนเสียงหมูตัวมหึมาก็ดังขึ้นกะทันหัน อากาศรอบกายพลันหนักอึ้งและเต็มไปด้วยกลิ่นคาวคล้ายเลือดที่เน่าเหม็น ร่างของ เงาปีศาจหมูตัวมหึมา ก็ปรากฏขึ้นจากความมืดมิดเบื้องหน้า มันมีขนาดใหญ่เท่ารถบรรทุก ร่างกายเต็มไปด้วยหนามแหลมคมคล้ายเกราะ และดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงก่ำหลายสิบคู่ที่มองมายังพวกเขาอย่างหิวโหย มันกระทืบเท้าลงบนพื้นไม้ผุ ๆ จนเกิดเสียงดัง "โครม!" พื้นสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว

“ให้ตายสิ…นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย!” โชสบถด้วยความตกตะลึง เงาปีศาจหมูพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ร่างใหญ่โตของมันเคลื่อนที่ได้ว่องไวราวกับสัตว์ป่ากระหายเลือด

“หลบเร็วโช!” ไอโกะร้องเตือน เธอผลักโชออกไปอย่างแรง ก่อนที่ร่างของเงาปีศาจหมูจะพุ่งชนเข้ากับกำแพงด้านหลังพวกเขาอย่างจัง เสียง “ตู้ม!” ดังสนั่น เศษซากปรักหักพังและฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่ว

โชกลิ้งตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด เขาใช้มีดอาคมในมือตวัดใส่ขาหน้าของมัน แต่ดูเหมือนมันจะแข็งแกร่งกว่าที่คิด คมมีดแทบไม่ระคายเคืองผิวหนังของมันเลย

“มันแข็งแกร่งกว่าพวกก่อนหน้านี้เยอะเลยนะไอโกะ!” โชตะโกนบอก ไอโกะเห็นด้วยอย่างยิ่ง สัญญาณบนนาฬิกาของเธอบอกว่าพลังของเงาปีศาจหมูตนนี้สูงกว่าเงากระทิงตัวก่อนเสียอีก

“มันคงดูดกลืนวิญญาณที่แข็งแกร่งกว่าเดิมเข้าไป!” ไอโกะตอบ เธอรวบรวมสมาธิเริ่มสวดคาถาผนึกดวงจิตเตรียมพร้อม “นายต้องหาจุดอ่อนของมันให้เจอโช! ฉันจะช่วยสนับสนุนจากด้านหลัง!”

เงาปีศาจหมูคำรามด้วยความโกรธ มันหันกลับมาและพุ่งเข้าใส่โชอีกครั้ง คราวนี้มันใช้ “เขี้ยว” ที่แหลมคมคล้ายงาช้างเข้าจู่โจม โชใช้ความว่องไวของนักกีฬาหลบหลีกการโจมตีอย่างสุดความสามารถ เขาหลบไปทางซ้าย ทางขวา กลิ้งตัว พลิกตัว ราวกับเต้นรำไปกับการโจมตีของความตาย เขาใช้มีดอาคมของเขาฟันใส่ตามจุดต่าง ๆ ของร่างเงาปีศาจหมูเพื่อหาจุดอ่อน แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

“ไม่เจอเลยไอโกะ! มันไม่มีจุดอ่อนเลย!” โชตะโกน เขาหลบการพุ่งชนของเงาปีศาจหมูอย่างหวุดหวิด ร่างของเขาเริ่มอ่อนล้าจากการต่อสู้ต่อเนื่อง

ไอโกะจ้องมองไปที่เงาปีศาจหมูอย่างไม่กะพริบตา เธอสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่ปกติ ดวงตาสีแดงก่ำของมันไม่ได้เป็นจุดเดียว แต่มันมีดวงตาเล็ก ๆ อีกหลายสิบดวงที่ส่องประกายสีแดงก่ำอยู่ทั่วร่าง โดยเฉพาะบริเวณ “แผ่นหลังที่กว้างใหญ่”

“โช! แผ่นหลังของมัน! ตรงนั้นมีดวงตาเยอะที่สุด!” ไอโกะตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น “น่าจะเป็นจุดรวมพลังของมัน!”

โชพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาอาศัยจังหวะที่เงาปีศาจหมูพุ่งเลยตัวเขาไปเล็กน้อย เขากระโจนขึ้นสู่ด้านหลังของมันด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ แม้จะรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างจากการบาดเจ็บครั้งก่อน แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ มีดอาคมในมือถูกแทงลงไปกลางแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยดวงตาสีแดงก่ำอย่างสุดแรง

“กรี๊ดดดดดดด!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วอาคารโรงเรียนร้าง ร่างของเงาปีศาจหมูกระตุกอย่างรุนแรง มันบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวด แสงสีแดงจากดวงตาของมันเริ่มสั่นไหวและริบหรี่ลง โชดึงมีดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดลงจากร่างของมันอย่างว่องไว ไอโกะไม่รอช้า เธอท่องคาถาผนึกดวงจิตอย่างรวดเร็ว เปิดขวดอาคมดูดดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ที่ลอยขึ้นมาจากร่างของเงาปีศาจหมูเข้าไปในขวดจนหมดสิ้น ร่างของเงาปีศาจหมูระเบิดออกกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ

“รอดแล้ว…” ไอโกะพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอเก็บขวดอาคมลงในกระเป๋า พลางหันไปมองโชที่ทรุดตัวลงพิงกำแพง เขาหอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและฝุ่นควัน แต่แววตาของเขาก็ยังคงมุ่งมั่น

“เหนื่อยชะมัด” โชบอก “พักสักหน่อยดีไหมไอโกะ? รู้สึกเหมือนพลังจากคาถาฟื้นฟูของเธอกำลังจะหมดแล้วด้วย”

ไอโกะตรวจสอบนาฬิกาข้อมือ อาการฟื้นตัวของโชแสดงให้เห็นว่าพลังของคาถาฟื้นฟูกำลังจะจางลงจริง ๆ เธอเองก็รู้สึกอ่อนล้าจากการใช้พลังงานอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียนร้างแห่งนี้

“พักไม่ได้หรอกโช!” ไอโกะปฏิเสธเสียงแข็ง “เราเสียเวลามามากพอแล้ว เราต้องรีบไปหาผ้ายันต์ผืนต่อไป!” เธอพยุงโชให้ลุกขึ้นยืนช้า ๆ

ก่อนที่พวกเขาจะได้เดินไปไหน หรือแม้แต่ได้พักหายใจเต็มที่ เสียงร้องแหลมสูงที่เจาะลึกเข้าไปในโสตประสาทก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ

“ก๊าซซซซซซ!”

ความมืดมิดเบื้องบนพลันสลายตัวเล็กน้อย เผยให้เห็นร่างของ เงาปีศาจอินทรีตัวมหึมา ที่มีปีกกว้างใหญ่จนเกือบจะเต็มโถงทางเดิน มันร่อนลงมาจากเพดานที่พังทลายอย่างรวดเร็ว ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำราวกับไฟนรก จ้องมองมายังพวกเขาด้วยความดุดัน กรงเล็บแหลมคมคล้ายมีดโกนยาวนับเมตรพุ่งตรงเข้าหาพวกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“บ้าจริง! มาอีกแล้วเหรอเนี่ย!” โชสบถ เขาดึงไอโกะให้หลบลงไปด้านหลังเสาหินที่แตกร้าวอย่างรวดเร็ว กรงเล็บของเงาปีศาจอินทรีเฉือนผ่านอากาศไปอย่างเฉียดฉิว ทิ้งรอยบาดลึกบนกำแพงด้านหลัง

“มันดักรอเราอยู่แล้ว! หลังจากที่เราจัดการเงาหมูได้ มันก็รู้ตำแหน่งเราทันที!” ไอโกะวิเคราะห์ด้วยความรวดเร็ว

เงาปีศาจอินทรีส่งเสียงร้องคำราม มันกางปีกขนาดใหญ่ พัดลมและฝุ่นละอองเข้าใส่พวกเขาอย่างรุนแรง พยายามจะทำให้พวกเขาเสียหลัก มันพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันพยายามจะใช้ปีกกระแทกใส่

โชหลบการโจมตีอย่างยากลำบาก เขาตวัดมีดอาคมใส่ปีกของมัน แต่เงาปีศาจอินทรีก็ว่องไวเกินกว่าที่เขาจะทำอะไรได้ ร่างของมันดูเบาและเคลื่อนที่ได้รวดเร็วราวกับสายลม ทำให้ยากที่จะโจมตีได้ตรงจุด

“มันเร็วเกินไปไอโกะ! ฉันตามไม่ทัน!” โชตะโกนบอก เขาต้องกลิ้งตัวหลบการจู่โจมจากข้างบนและด้านข้างพร้อม ๆ กัน

ไอโกะกะพริบตาถี่ ๆ เธอพยายามคิดหาทาง เธอรู้ว่าโชเริ่มอ่อนล้า และคาถาฟื้นฟูของเธอก็จะหมดฤทธิ์ในไม่ช้า

“โช! สังเกตการเคลื่อนไหวของมันดี ๆ!” ไอโกะตะโกนบอก “พลังของมันอยู่ที่ไหน!”

เงาปีศาจอินทรีพุ่งโฉบลงมาอีกครั้ง คราวนี้มันร่อนวนรอบตัวพวกเขาด้วยความเร็วสูง ทำให้เกิดกระแสลมหมุนวนที่บีบอัดพวกเขาให้ติดกับเสาหิน ไอโกะรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่กระแทกใส่ร่าง และมองเห็นร่างของโชที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากกับกระแสลมที่รุนแรงและเงาที่พุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

“มัน…มันอยู่รอบปีกของมัน! พลังลมมหาศาล!” โชตอบกลับไป “มันใช้ปีกสร้างกระแสลมมาโจมตีเรา!”

“งั้นก็โจมตีที่ปีกมันเลยโช! พลังของมันอยู่ที่นั่น!” ไอโกะตะโกนบอก เธอรู้ว่าการโจมตีที่ปีกอาจจะเป็นจุดอ่อนของมัน เหมือนกับดวงตาบนหลังของเงาปีศาจหมู

โชพยักหน้า เขารวบรวมพละกำลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด เขาใช้จังหวะที่เงาปีศาจอินทรีพุ่งโฉบเข้ามาอีกครั้ง เขาไม่หลบ แต่กลับพุ่งเข้าใส่ พยายามจะแทงมีดอาคมเข้าไปที่ปีกของมันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

แต่เงาปีศาจอินทรีก็ไม่ได้โง่ มันรับรู้ถึงเจตนาของโช มันเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย ทำให้คมมีดของโชทำได้เพียงเฉือนผ่านปีกของมันไปเล็กน้อยเท่านั้น ไม่สร้างความเสียหายรุนแรง แต่ก็ทำให้เงาปีศาจอินทรีร้องด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและน่าเสี่ยงตายมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งไอโกะและโชต่างรู้ดีว่านี่เป็นการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด พวกเขาต้องหาทางจัดการกับเงาปีศาจอินทรีให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ก่อนที่พลังของโชจะหมดลง และพวกเขาจะไม่มีทางต่อสู้กับความมืดมิดในโรงเรียนร้างแห่งนี้ได้อีกต่อไป