กลยุทธ์แห่งชัยชนะ

เสียงกรีดร้องอันแหลมสูงของเงาปีศาจอินทรีดังก้องไปทั่วโถงทางเดินที่มืดมิด มันพุ่งโฉบลงมาอีกครั้ง ปีกขนาดมหึมาของมันพัดกระแสลมอันรุนแรงเข้าใส่โชที่กำลังต่อสู้ด้วยพละกำลังที่ร่อยหรอ เขาหลบหลีกการโจมตีอย่างยากลำบาก ร่างของเขาเริ่มสั่นเทา เหงื่อกาฬไหลซึมทั่วใบหน้า ไอโกะเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก พลังจากคาถาฟื้นฟูของเธอกำลังจะหมดลงในไม่ช้า และโชก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะรับมือกับการโจมตีที่รวดเร็วและต่อเนื่องของเงาปีศาจอินทรีได้อีกต่อไป

“ไม่ไหวแล้วโช!” ไอโกะตะโกน เธอรู้ว่าพวกเขาต้องเปลี่ยนกลยุทธ์ “เราต้องถอยก่อน!”

ทันทีที่พูดจบ ไอโกะก็รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอเริ่ม ร่ายคาถาพลางตัว เสียงสวดของเธอดังก้องแผ่วเบา ร่างของทั้งเธอและโชเริ่มพร่าเลือนไปกับความมืดมิด ราวกับถูกกลืนกินโดยเงา อาคมนี้ไม่ได้ทำให้พวกเขาล่องหนอย่างสมบูรณ์ แต่ทำให้การมองเห็นของเงาปีศาจอินทรีถูกรบกวน ยากที่จะจับตำแหน่งที่แน่นอนได้

“ไปทางนี้!” ไอโกะกระซิบ เธอคว้าแขนของโชที่กำลังอ่อนแรงลงอย่างหนักจากความเหนื่อยล้า แสงไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือของเธอกะพริบถี่ ๆ บ่งบอกถึงระดับพลังงานที่เหลือน้อย เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีลากโชให้พุ่งตรงไปยัง มุมอาคารที่มืดสนิท ซึ่งเป็นจุดอับสายตาที่เงาปีศาจอินทรีไม่สามารถมองเห็นได้ง่ายนัก พวกเขาแทรกตัวเข้าไปหลบหลังซากปรักหักพังอย่างรวดเร็ว เสียงปีกที่กระทบอากาศดัง "ฮือ ฮือ" ยังคงก้องกังวานอยู่ด้านนอก ราวกับว่าเงาปีศาจอินทรีย์กำลังตามหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

โชทรุดตัวลงพิงกำแพง เขาหอบหายใจอย่างหนัก “แย่แล้วไอโกะ…พลังของคาถาฟื้นฟูเริ่มหมดแล้ว…ฉันรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเลย”

ไอโกะจ้องมองออกไปนอกที่ซ่อน แววตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่แล่นไปมาอย่างรวดเร็ว เธอพยายามนึกถึงตำราเก่า ๆ ที่เคยอ่าน หรือคำสอนของลุงภารโรง “มันบินเร็วเกินไป… เราต้องทำให้มันเชื่องช้าลง หรือหาจังหวะที่มันจะหยุดนิ่ง…” เธอพึมพำกับตัวเอง

“แล้วจะทำยังไงล่ะ? เราไม่มีอะไรที่จะทำให้มันหยุดนิ่งได้เลยนะ” โชถามด้วยความท้อแท้

ไอโกะเงยหน้าขึ้นมองโช ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความเข้าใจบางอย่าง รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าแม้จะยังคงซีดเผือด “ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้แทงที่หัวมันได้!”

โชเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ทำยังไง!?”

“ง่าย ๆ เลยโช” ไอโกะเริ่มอธิบายแผนการอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของเธอมั่นคงและเต็มไปด้วยความมั่นใจ “เงาปีศาจอินทรีตัวนี้มันเป็นสัตว์เวทที่ใช้ความเร็วและการเคลื่อนไหวเป็นหลัก เพราะฉะนั้น…เราจะล่อให้มันพุ่งเข้าใส่กำแพง!”

โชขมวดคิ้ว “อะไรนะ? ให้มันพุ่งชนกำแพง? มันจะช่วยได้ยังไง?”

“ฟังนะโช” ไอโกะไม่รอช้า เธอชี้ไปที่มุมกำแพงใกล้ ๆ ที่พวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่ “ดูรอยร้าวบนกำแพงนี่สิ มันเป็นรอยร้าวที่เกิดจากการที่เงากระทิงพุ่งชนเมื่อกี้ ใช่ไหม? และเมื่อเรามองไปที่กำแพงฝั่งตรงข้าม…ก็มีรอยร้าวที่คล้ายกัน”

โชมองตามที่ไอโกะชี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างเมื่อเริ่มเข้าใจ

“ใช่แล้วโช!” ไอโกะกล่าวต่อ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เราจะล่อให้มันพุ่งเข้าใส่จุดที่เราต้องการ และเราจะใช้ ‘สายฟ้าผนึกพลัง’ ที่ฉันร่ายอยู่ตอนนี้” เธอโชว์นาฬิกาข้อมือที่ยังคงส่องแสงจาง ๆ แต่สัญญาณกลับแรงขึ้นเล็กน้อย “อาคมนี้จะสร้างตาข่ายพลังงานที่มองไม่เห็นขึ้นมาตรงกลางโถงทางเดิน คอยดูดซับพลังงานและทำให้สิ่งที่ติดกับมันเคลื่อนไหวช้าลงอย่างกะทันหัน”

“ตาข่ายพลังงานงั้นเหรอ?” โชทวนคำ “แต่มันจะต้านพลังของไอ้อินทรีนั่นได้เหรอ? มันเร็วมากเลยนะ!”

“นั่นแหละคือประเด็นโช!” ไอโกะยิ้มกว้าง “เราจะล่อให้มันพุ่งเข้าใส่ตาข่ายนี้ด้วยความเร็วเต็มที่ เมื่อมันโดนตาข่าย สายฟ้าจะดูดพลังงานของมันไป ทำให้มันเคลื่อนไหวช้าลงอย่างกะทันหัน และด้วยความเร็วที่มันพุ่งเข้ามา มันจะควบคุมตัวเองไม่ได้และพุ่งชนเข้ากับกำแพงที่อยู่ด้านหลังอย่างจัง!”

“แล้วหลังจากนั้น…” โชต่อประโยคด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เมื่อมันชนกำแพงอย่างจัง มันจะมึนงงชั่วครู่ หรืออาจจะบาดเจ็บ ทำให้มันช้าลง…และนั่นแหละคือจังหวะของเรา!”

“ใช่แล้ว!” ไอโกะพยักหน้าอย่างมั่นใจ “เมื่อมันชนกำแพง นายต้องพุ่งเข้าไปและแทงเข้าที่ ‘หัว’ ของมันให้เร็วที่สุด! หัวของมันต้องเป็นจุดอ่อนหลักเพราะมันควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมด”

โชกำมีดอาคมแน่น “เข้าใจแล้ว…แต่แผนนี้มันอันตรายนะไอโกะ ถ้าเกิดมันไม่ชนกำแพง หรือฉันเข้าไปไม่ทัน…”

“เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วโช!” ไอโกะตัดบท สีหน้าของเธอมุ่งมั่น “พลังของฉันเหลือน้อยเต็มทีแล้ว นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเรา เราต้องเสี่ยง!”

โชพยักหน้า เขามองไปที่ไอโกะ ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดบัดนี้กลับมาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความเชื่อมั่นในตัวไอโกะอีกครั้ง “โอเค! แผนนี้แหละ…มาจบเรื่องนี้กันเถอะ!”

หลังจากปรึกษาแผนการเสร็จสิ้น ทั้งคู่ก็ออกจากมุมอับนั้น ไอโกะยังคงร่ายคาถาพลางตัวเพื่อให้พวกเขามีโอกาสเข้าใกล้เงาปีศาจอินทรีได้มากขึ้น แสงไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะถูกฉายออกไปกลางโถงทางเดิน เป็นสัญญาณล่อลวง

เงาปีศาจอินทรีที่กำลังบินวนอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นแสงไฟฉายก็คำรามด้วยความโมโห มันคิดว่าเหยื่อของมันกำลังเผยตัวออกมา มันพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ ปีกของมันกางเต็มที่ หวังจะใช้กรงเล็บแหลมคมบดขยี้พวกเขาในพริบตา

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกน น้ำเสียงของเธอตึงเครียด เธอเร่งการสวดคาถา “สายฟ้าผนึกพลัง” แสงสีฟ้าอ่อน ๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าเริ่มก่อตัวขึ้นเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ขวางทางที่เงาปีศาจอินทรีจะพุ่งเข้ามา

เงาปีศาจอินทรีพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วเต็มที่ ร่างของมันกระแทกเข้ากับตาข่ายพลังงานที่มองไม่เห็นอย่างจัง

“ก๊าซซซซซซซซซซซ์!!!”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเงาปีศาจอินทรีดังสนั่น แรงปะทะทำให้ตาข่ายพลังงานสั่นสะเทือน แต่ก็ยังคงยึดมันไว้ได้แน่น ร่างของมันที่เคยเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงพลันชะงักงันและเคลื่อนไหวช้าลงอย่างกะทันหันราวกับถูกตรึงไว้กับที่ ดวงตาสีแดงก่ำของมันเบิกโพลงด้วยความตกใจ มันพยายามจะดิ้นรนแต่ก็ไร้ประโยชน์

และด้วยความเร็วที่มันพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง มันจึงไม่สามารถควบคุมทิศทางได้อีกต่อไป ร่างมหึมาของมันพุ่งชนเข้ากับกำแพงด้านหลังอย่างจัง

“ตูมมมมมมมมมมมมมม!!!”

เสียงปะทะสนั่นหวั่นไหว โรงเรียนร้างทั้งหลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เศษปูนและฝุ่นผงถล่มลงมาเป็นห่าฝน กำแพงด้านหลังถึงกับพังทลายลงไปเป็นช่องขนาดใหญ่ ร่างของเงาปีศาจอินทรีทรุดลงกองกับพื้น มันส่งเสียงครางแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาที่เคยส่องประกายสีแดงก่ำบัดนี้เหลือเพียงแสงริบหรี่ มันพยายามจะกระพือปีกแต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อย

“ตอนนี้แหละโช! ไปเลย!” ไอโกะตะโกน เธอปลดคาถาพลางตัวและเปิดทางให้โชพุ่งเข้าไป

โชพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจอินทรีด้วยความเร็วที่เหลืออยู่ทั้งหมด มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขาแทงมีดอาคมลงไปกลาง “หัว” ของเงาปีศาจอินทรีอย่างสุดแรง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไปทั่วอาคาร เสียงนั้นรุนแรงและเจ็บปวดกว่าเสียงใด ๆ ที่เคยได้ยินมา ร่างของเงาปีศาจอินทรีบิดเกลียวอย่างทรมาน แสงสีแดงจากดวงตาของมันดับวูบลง ก่อนที่ร่างของมันจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำฟุ้งกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ เปล่งแสงเรืองรองอย่างน่าขนลุก

ไอโกะไม่รอช้า เธอท่องคาถาผนึกดวงจิตอย่างรวดเร็ว เปิดขวดอาคมดูดดวงจิตสีม่วงเข้มนั้นเข้ามาในขวดจนหมดสิ้น เสียง "ป๊อก!" ดังขึ้นเบา ๆ เป็นการผนึกชัยชนะของพวกเขา

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเขาอ่อนล้าจนแทบจะหมดสติ แต่บนใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้น ไอโกะรีบวิ่งเข้าไปหาเขา เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่ก็เต็มไปด้วยความปิติยินดี เธอโอบกอดเขาเบา ๆ ด้วยความระมัดระวัง

โชพยักหน้า เขายกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาจากหน้าผาก ดวงตาของเขามองไปที่ขวดอาคมในมือของไอโกะ “เก่งมากไอโกะ…เธอเก่งมากจริง ๆ” เขากล่าวชมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ไอโกะส่ายหน้า “เราเก่งต่างหากโช ถ้าไม่มีนาย ฉันก็ทำไม่ได้หรอก” เธอมองไปรอบ ๆ ซากปรักหักพังของโรงยิมที่ตอนนี้เงียบสงบลงอย่างน่าประหลาด “ต่อไป…เราไปตามหาผ้ายันต์ผืนที่ 2 กันเถอะ”

ทั้งคู่มองหน้ากัน สัญญาณจากนาฬิกาของไอโกะยังคงบ่งชี้ถึงพลังงานมหาศาลที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปในโรงเรียนร้างนี้ พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ แต่ด้วยความร่วมมือและไหวพริบ พวกเขาก็เชื่อมั่นว่าจะสามารถทำมันสำเร็จได้