คาถาฟื้นตัว

ความมืดมิดที่ไม่อาจเข้าถึงได้จากแสงสว่างใด ๆ ยังคงปกคลุมห้องเก็บของเก่า กลิ่นอับชื้นและไอเย็นยะเยือกของความมืดที่แทรกซึมเข้ามาทุกอณู ยิ่งบีบรัดความรู้สึกให้หนักอึ้ง ไอโกะยังคงเฝ้าระวังโชอย่างใกล้ชิด ท่ามกลางความเงียบงันที่บีบคั้น เธอสัมผัสได้ถึงชีพจรของโชที่เริ่มเต้นสม่ำเสมอขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เธอกรอกยาให้เขาเมื่อครู่ ดวงตาของโชค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงมีความมุ่งมั่นอยู่

“โช!” ไอโกะอุทานด้วยความโล่งใจ น้ำตาที่คลอเบ้าเมื่อครู่ไหลอาบแก้ม เธอรีบปาดมันออกอย่างลวก ๆ “นายฟื้นแล้ว! เป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนอีกไหม?”

โชพยายามจะยิ้ม แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันเบา ๆ แขนที่บาดเจ็บของเขายังคงปวดร้าวอย่างรุนแรง “ฉัน…ฉันดีขึ้นมากเลยไอโกะ…ขอบใจนะ” เสียงของเขาแหบพร่าแต่ก็หนักแน่นขึ้นกว่าเดิมมาก “ที่นี่ที่ไหน?”

“ห้องเก็บของเก่าในโรงเรียนร้างน่ะ” ไอโกะตอบ พลางใช้ไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือฉายส่องไปรอบ ๆ เพื่อให้เขามองเห็นได้ราง ๆ ผนังที่เต็มไปด้วยรอยคราบดำมืดและสัญลักษณ์อาคมโบราณที่ดูน่าขนลุกยิ่งขึ้นในความมืดมิด “เราหนีไอ้เงากระทิงนั่นมาได้น่ะ โชคดีที่ลุงภารโรงบอกทางลับนี้ไว้”

โชกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องภายใต้แสงไฟฉายสลัว ๆ แววตาของเขาจับจ้องไปที่สัญลักษณ์อาคมป้องกันบนผนังที่ดูราวกับกำลังเต้นระริกในความมืด “ลุงภารโรงนี่…ไม่ธรรมดาจริง ๆ แฮะ” เขาพึมพำ ก่อนจะหันมามองไอโกะด้วยสีหน้าจริงจัง “เราพักไม่ได้นานหรอกไอโกะ…เราต้องรีบไป”

ไอโกะขมวดคิ้ว “แต่นายยังบาดเจ็บหนักอยู่นะโช แขนของนาย…ฉันว่าเราควรจะพักก่อนนะ” เธอพยายามจะคัดค้าน เธอไม่อยากให้โชต้องเสี่ยงอีกแล้วในสถานที่ที่ความมืดและความชั่วร้ายเข้าครอบงำไปทั่วแบบนี้

“พักไม่ได้หรอกไอโกะ!” โชแทบจะตะคอก เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบและความกระวนกระวาย “เธอจำที่ลุงภารโรงบอกไม่ได้เหรอ? ประตูมิติ ที่เราใช้เข้ามาน่ะ…พวกพ่อกับแม่ของเพื่อน ๆ ทุกคนกำลังช่วยลุงภารโรงรักษามันเอาไว้ และพวกท่านจะเปิดมันได้ไม่นานหรอก”

คำพูดของโชเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของไอโกะ เธอจำได้ดีถึงคำเตือนของลุงภารโรงก่อนที่พวกเขาจะก้าวผ่านประตูนั้น ท่านบอกว่าการเปิดประตูมิติระหว่างโลกนั้นต้องใช้พลังงานมหาศาล และหากทิ้งไว้ไม่นานเกินไป อาจจะเกิดอันตรายต่อทั้งสองโลกได้ และที่สำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของพ่อแม่และลุงภารโรงที่กำลังแบกรับภาระหนักอึ้งนั้นไว้ท่ามกลางความมืดที่อาจแผ่ขยายไปถึงโลกของพวกเขา

“แต่ว่า…นายยังไม่พร้อมนะโช” ไอโกะยังคงลังเล ดวงตาของเธอฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดในแสงไฟฉาย

“ฉันต้องพร้อมสิไอโกะ! เราไม่มีเวลาแล้ว!” โชพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ความเจ็บปวดที่แล่นแปลบมาจากแขนขวาที่ยังคงบิดผิดรูปทำให้เขาต้องทรุดตัวลงไปอีกครั้ง “อึก!”

ไอโกะเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิด เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง แม้จะไม่ใช่การรักษาแบบแพทย์ แต่เธออาจจะมีวิธีอื่น “โอเค ๆ ๆ ฉันเข้าใจแล้วโช” เธอพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋านักเรียน ดึงเอา ตำราคาถาเก่าแก่ เล่มหนึ่งออกมา มันคือตำราที่ แม่ของเธอ มอบให้ก่อนที่เธอจะออกเดินทาง บอกว่าเป็น ‘ของประจำตระกูล’ ที่จะช่วยคุ้มครองเธอได้หากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เธอไม่เคยเปิดมันมาก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดนี้

ตำราคาถาเล่มนั้นเก่าจนกระดาษเป็นสีเหลืองซีด มีอักขระโบราณที่สลักไว้บนปกหนังสีเข้ม ไอโกะพลิกเปิดหน้ากระดาษอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอไล่อ่านตัวอักษรและสัญลักษณ์ที่สลับซับซ้อน เธอกัดริมฝีปากแน่นเมื่อพบกับบทหนึ่งที่มีชื่อว่า “คาถาฟื้นฟูแห่งชีวิต”

“นาย…นั่งอยู่เฉย ๆ นะโช” ไอโกะบอก เธอหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เธอมี พลังปราณสีขาวจาง ๆ ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นรอบตัวเธอ เธอเริ่ม ร่ายคาถาฟื้นฟูร่างกาย เสียงสวดของเธอดังก้องไปทั่วห้องที่มืดมิด มันเป็นภาษาโบราณที่ไพเราะแต่แฝงไปด้วยพลังวิเศษ เมื่อเธอร่ายคาถาไปเรื่อย ๆ แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็เริ่มเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของไอโกะ แสงนั้นค่อย ๆ แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างช้า ๆ เป็นประกายเรืองรองเดียวในความมืดที่ไร้สิ้นสุด

โชรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่าง ความเจ็บปวดที่เคยแล่นแปลบอย่างรุนแรงเริ่มทุเลาลง กล้ามเนื้อที่เคยตึงเครียดค่อย ๆ คลายตัว แขนที่บิดผิดรูปดูเหมือนจะค่อย ๆ กลับเข้าที่อย่างช้า ๆ รอยฟกช้ำสีม่วงคล้ำเริ่มจางลงอย่างน่าอัศจรรย์ เขามองดูไอโกะที่กำลังหลับตาตั้งสมาธิอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าของเธอมีเหงื่อผุดพรายจากการใช้พลังงานมหาศาล แสงสีเขียวจากคาถาขับไล่ความมืดมิดรอบ ๆ ตัวพวกเขาออกไปเพียงชั่วครู่เท่านั้น

“รู้สึกดีขึ้นมากเลย…” โชพึมพำด้วยความประหลาดใจ “ขอบใจนะไอโกะ…ฉันดีขึ้นมากจริง ๆ”

เมื่อคาถาจบลง ไอโกะก็ลืมตาขึ้น เธอมองดูโชด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียวเล็กน้อย แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโล่งใจ

“ไม่เป็นไร…” ไอโกะตอบเสียงแผ่ว “แต่คาถานี้ฉันยังใช้ไม่เก่งนัก อาคมอาจจะอยู่ได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงนะ” เธอถอนหายใจ “ถึงแม้จะทำให้ร่างกายฟื้นตัวได้เร็ว แต่มันก็เหมือนเป็นการเร่งพลังชีวิต มันจะอยู่ได้ไม่นานหรอก ถ้าเราไม่รีบ…พลังก็จะค่อย ๆ ลดลง”

โชพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขากระชับแขนของตัวเองที่บัดนี้กลับมาใช้งานได้เกือบจะปกติแล้ว เขาทดลองกำหมัดและเหยียดแขนเล็กน้อย แม้จะยังมีความเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาจ้องมองไปในความมืดที่ไร้จุดสิ้นสุดนอกห้องเก็บของ

“งั้นเรารีบไปกันเถอะ” โชเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นกว่าเดิม เขาลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ไม่เหลือเค้าของคนที่บาดเจ็บสาหัสเมื่อครู่ ไอโกะลุกตามขึ้นยืน หยิบมีดอาคมของโชที่กระเด็นตกไปให้เขา เขารับมันมาถือไว้แน่น พร้อมกับยันต์กันภัยที่ลุงภารโรงให้มาก็อยู่ในกระเป๋าของโช

“เราต้องหาผ้ายันต์ที่เหลือให้เจอให้เร็วที่สุด” ไอโกะกล่าว พลางชี้ไปที่ประตูทางออกที่มืดมิดกว่าเดิม “แล้วจัดการกับเงาปีศาจทั้งหมดซะ ก่อนที่ประตูมิติจะปิดลง และพวกเราจะติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ท่ามกลางความมืดมิดและปีศาจเหล่านี้”

ทั้งคู่สบตากัน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเป้าหมายที่ชัดเจน ไม่มีความลังเลหลงเหลืออยู่ในใจอีกแล้ว พวกเขาพยักหน้าให้กัน ก่อนจะก้าวออกจากห้องเก็บของไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งไว้เบื้องหลังเพียงความเงียบงันและความหวังที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างริบหรี่ในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้... เวลาของพวกเขามีจำกัด และเดิมพันก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ