ภารกิจได้เริ่มขึ้นแล้ว

อากาศรอบกายพลันบิดเบือน ไอโกะสัมผัสได้ถึงแรงดูดอันมหาศาลที่ฉุดรั้งเธอและโชให้ก้าวผ่าน "ประตูข้ามมิติ" ที่เปล่งแสงเรืองรอง ประตูที่พวกเขาพบในห้องทดลองลับใต้ดินของโรงเรียน ซึ่งเป็นเบาะแสสุดท้ายที่นำไปสู่ที่อยู่ของกลุ่มเงาดำ โชกระชับมือที่จับไอโกะไว้แน่นจนเธอรู้สึกได้ถึงความกังวลที่แผ่ซ่านออกมาจากเขา พริบตาต่อมา แสงจ้าที่เคยห้อมล้อมก็ดับวูบลง แทนที่ด้วยความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นที่บ่งบอกถึงกาลเวลาที่หยุดนิ่ง

เท้าของทั้งคู่แตะลงบนพื้นกรวดเย็นเฉียบ ทันทีที่ประตูเบื้องหลังปิดลงด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา ลมเย็นยะเยือก ที่เหมือนจะพัดมาจากส่วนลึกของผืนดิน ก็โถมเข้าปะทะร่าง ไอโกะขนลุกซู่ เธอต้องข่มใจไม่ให้สั่นสะท้านกับอุณหภูมิที่ลดฮวบลงอย่างกะทันหัน ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือโครงสร้างอาคารสูงใหญ่ที่บิดเบี้ยวผิดรูป เถาวัลย์หนาทึบปกคลุมผนังจนแทบไม่เห็นเนื้อปูน หน้าต่างทุกบานแตกละเอียดดุจดวงตาไร้ชีวิตที่กำลังจ้องมองพวกเขา โครงสร้างโลหะสนิมเกรอะส่งเสียงครวญครางยามถูกลมพัด ราวกับกำลังร้องไห้คร่ำครวญถึงอดีตที่เลือนหาย นี่คือ โรงเรียนร้างคิโยชิ ที่พวกเขาเคยได้ยินแต่เพียงเรื่องเล่าขาน

“หนาวชะมัด” โชพึมพำ น้ำเสียงเขาแฝงความประหม่าเล็กน้อย แม้จะเป็นนักกีฬาที่เคยเผชิญหน้ากับสถานการณ์กดดันมานับไม่ถ้วน แต่บรรยากาศเหนือธรรมชาติเช่นนี้กลับเป็นสิ่งที่ไม่เคยเตรียมรับมือมาก่อน เขาไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่น่ากลัวกว่ากันระหว่างความมืดมิดที่มองไม่เห็นเบื้องหน้า หรือความเงียบงันที่บีบคั้นจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง “มันอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ…ไอโกะ?”

ไอโกะไม่ได้ตอบทันที เธอปล่อยมือจากโชชั่วครู่เพื่อยก นาฬิกาข้อมือตรวจจับดวงวิญญาณ ที่พัฒนาโดยอาจารย์โมริ ผู้เชี่ยวชาญด้านปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่ให้ความช่วยเหลือพวกเขาโดยไม่เปิดเผยตัวตน จอแสดงผลสีเขียวสว่างวาบขึ้นในความมืด ค่าตัวเลขบนหน้าปัดเริ่มขยับจากหลักหน่วยไปสู่หลักสิบ และยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องบ่งบอกถึงความเข้มข้นของพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็น เข็มทิศเล็ก ๆ บนหน้าจอบิดเบี้ยวไปมา ก่อนจะค่อย ๆ ชี้ไปในทิศทางหนึ่งอย่างช้า ๆ

“มันอยู่ที่นี่แหละ… โช” เสียงของไอโกะมั่นคงขึ้นเล็กน้อย แม้จะมีความกังวลฉายชัดในแววตา “สัญญาณเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนพวกมันจะมารวมตัวกันที่นี่จริง ๆ” เธอเลื่อนนิ้วไปสัมผัสหน้าจอ ก่อนที่จะฉายแสงไฟฉายจากอุปกรณ์เดียวกันนั้นไปยังทิศทางที่เข็มทิศชี้

แสงไฟฉายสาดส่องไปบนทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง ต้นไม้ที่แห้งตายยืนต้นคล้ายโครงกระดูกยักษ์ ผนังอาคารที่เคยเป็นสีขาวบัดนี้มีคราบตะไคร่น้ำและเชื้อราเกาะหนาเป็นปื้น โชก้าวมายืนข้างไอโกะ ดึงไฟฉายของตัวเองออกมาส่องสำรวจรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรซุ่มโจมตีพวกเขาจากมุมมืด

“เงียบจนน่ากลัวเลยแฮะ ปกติผีในหนังมันต้องมีเสียงอะไรบ้างสิ” โชพยายามทำลายความเงียบด้วยการพูดติดตลก แต่ก็รู้ว่าตัวเองก็ไม่สบายใจไม่ต่างกัน

“นั่นแหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดโช” ไอโกะตอบเสียงเบา “เงาดำพวกนี้มันไม่ใช่แค่ผีเร่ร่อนธรรมดา พวกมันคือพลังงานที่ถูกผนึกไว้ในหีบปริศนา พวกมันไม่มีตัวตน ไม่มีเสียง ไม่มีอุณหภูมิ พวกมันแค่ อยู่ และค่อย ๆ กัดกินทุกสิ่งรอบตัว” เธอหยุดคำพูดไปครู่หนึ่ง “ยิ่งสัญญาณมันชัดขึ้นเท่าไหร่…ก็แสดงว่าเราเข้าใกล้พวกมันมากขึ้นเท่านั้น”

พวกเขาเริ่มก้าวเดินอย่างช้า ๆ ไปตามทางเดินที่มืดสนิท เสียงฝีเท้าของตัวเองดังชัดเจนท่ามกลางความเงียบงัน ไอโกะพยายามจดจำแผนผังโรงเรียนที่เธอศึกษามา แต่ในความมืดและความหวาดระแวงทุกซอกมุม ทุกตารางนิ้วดูแตกต่างไปจากที่จินตนาการไว้มาก

“ไอโกะ…เธอว่าเราควรจะแยกกันหาไหม? บางทีสัญญาณมันอาจจะมาจากหลายจุด” โชเสนอ

ไอโกะหันขวับ “ไม่!” เธอตอบเสียงหนักแน่น “เด็ดขาดเลยนะโช! เราไม่รู้ว่าข้างในนี้มีอะไรซ่อนอยู่บ้าง พลังของเงาปีศาจเหล่านี้ก็ยังไม่ชัดเจน การแยกกันจะทำให้เราตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น เราต้องไปด้วยกันเท่านั้น”

โชพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอเค ๆ ไม่แยกก็ไม่แยก ก็แค่คิดว่ามันอาจจะเร็วกว่าน่ะ” เขาชี้ไปทางปีกอาคารด้านซ้าย “สัญญาณมันแรงขึ้นทางนั้นนะ”

ไอโกะก้มมองนาฬิกาอีกครั้ง ตัวเลขบนจอพุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ เข็มทิศหมุนติ้วก่อนจะชี้ไปยังทิศทางที่โชบอกอย่างแน่วแน่ สัญชาตญาณบอกเธอว่านี่ไม่ใช่แค่การตามหาสิ่งของ แต่เป็นการเผชิญหน้ากับสิ่งที่พวกเขาไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้

“ไปกันเถอะ” ไอโกะกำหมัดแน่น “เตรียมตัวให้พร้อมนะโช เราไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอะไรรอเราอยู่”

ทั้งสองก้าวเข้าสู่ส่วนที่มืดมิดที่สุดของอาคาร ปล่อยให้แสงไฟฉายจากอุปกรณ์ในมือเป็นสิ่งเดียวที่นำทางพวกเขา เสียงกระซิบของลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างที่แตกหักฟังดูคล้ายเสียงหัวเราะเยาะเย้ย และเงาของพวกเขาที่เต้นระบำไปตามผนังก็ดูราวกับมีชีวิตขึ้นมาจับจ้องทุกย่างก้าว ยิ่งเดินลึกเข้าไป ความรู้สึกอึดอัดก็ยิ่งทวีคูณจนหายใจลำบาก ไอโกะรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองไม่เห็นนับร้อยคู่กำลังจับจ้องพวกเขาอยู่จากทุกซอกมุม

ทันใดนั้น เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากห้องเรียนที่อยู่ทางขวา เสียงของเก้าอี้ที่ล้มครืน ตามมาด้วยเสียงครูดบางอย่างที่ดังสั้น ๆ ก่อนจะเงียบไปอย่างกะทันหัน ความเงียบที่กลับมาเยือนนั้นน่าขนลุกยิ่งกว่าเสียงใด ๆ ที่เคยได้ยินมา

“อะไรน่ะ?” โชถามอย่างระมัดระวัง เขาชี้ไฟฉายไปยังห้องนั้น มืออีกข้างเตรียมพร้อมที่จะคว้าไม้เบสบอลพับได้ที่เหน็บอยู่ที่เข็มขัด

ไอโกะจ้องไปที่ห้องนั้นอย่างไม่วางตา “สัญญาณจากนาฬิกามันพุ่งสูงขึ้นกะทันหันเลยนะโช…มันอยู่ที่นั่น!”

ลมหายใจของทั้งคู่ถูกกลั้นไว้เมื่อเงาเล็ก ๆ ที่เคลื่อนไหวคล้ายควันบางเบา ค่อย ๆ ลอยออกมาจากห้องนั้นช้า ๆ มันไม่ใช่เงาดำขนาดใหญ่เหมือนที่พุ่งออกจากหีบ แต่เป็นเศษเสี้ยวที่รวมตัวกันเป็นรูปทรงคล้ายร่างมนุษย์ที่บิดเบี้ยว มันลอยเอื่อย ๆ เข้าใกล้พวกเขา ราวกับจะประเมินท่าทีของผู้บุกรุก

“เตรียมตัวนะโช” ไอโกะกระซิบเสียงต่ำ เธอรู้ว่าการต่อสู้ครั้งแรกกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว