การปะทะกับเหล่าเงาปีศาจ

ยังไม่ทันที่ไอโกะและโชจะได้ก้าวไปไหนไกล เสียงกรี๊ดร้องสั้น ๆ และเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งก็ดังมาจากพุ่มไม้ข้างทาง ไม่ใช่เงาดำที่ลอยเอื่อยออกมาจากห้องเรียน แต่เป็น เงาปีศาจอีกตน ที่มีขนาดใหญ่กว่า มันซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผุพังราวกับรอจังหวะ ร่างของมันบิดเบี้ยวและมืดมิดกว่าเดิม คล้ายหมอกควันดำทมิฬที่ควบแน่น ก่อนจะพุ่งตรงเข้าใส่ไอโกะอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนูที่หลุดจากคันศร ความเร็วของมันเกินกว่าที่คนทั่วไปจะรับรู้ได้ทัน

“ไอโกะ! ระวัง!” โชตะโกนลั่น ร่างของเขากระโจนไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ แขนที่เคยจับไฟฉายถูกเหวี่ยงออกไป เขากระชับ มีดอาคม ที่ทำจากเหล็กกล้าพิเศษซึ่งอาจารย์โมริมอบให้ พร้อมกับสวดคาถาบทสั้น ๆ ที่อาจารย์สอนให้เงียบ ๆ ในใจ เพียงเสี้ยววินาที มีดสั้นในมือก็ถูกแทงสวนเข้าไปกลางร่างหมอกควันของเงาปีศาจนั้นอย่างแม่นยำ

“อ๊ากกกกกกกก!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังสนั่นเลือนลั่นทั่วทั้งบริเวณ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของสิ่งมีชีวิต แต่เป็นเสียงที่บาดลึกถึงจิตวิญญาณ ราวกับความเจ็บปวดอันไร้ที่สิ้นสุดที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากห้วงลึกของความมืด ร่างของเงาปีศาจนั้นกระตุกอย่างรุนแรง ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันสีดำที่ฟุ้งกระจายในอากาศ เหลือไว้เพียง "ดวงจิต" สีม่วงเข้มขนาดเท่ากำปั้นที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ เปล่งแสงเรืองรองอย่างน่าขนลุก

“เร็วเข้าไอโกะ!” โชรีบเร่ง เสียงหอบเล็กน้อยจากการออกแรงอย่างกะทันหัน

ไอโกะไม่ได้รอช้า ดวงตาเธอเป็นประกายด้วยความเข้าใจอย่างรวดเร็ว เธอหยิบ "ขวดอาคมผนึกดวงจิต" ออกมาจากกระเป๋า มันคือขวดแก้วขนาดเล็กที่สลักด้วยยันต์โบราณ เธอดึงจุกไม้ก๊อกออกพร้อมกับท่องคาถาบทหนึ่งที่สลับซับซ้อนกว่าบทที่โชใช้ เพียงเสี้ยววินาที ดวงจิตสีม่วงก็ถูกดูดเข้าไปในขวดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ไอโกะจะปิดจุกขวดลงแน่น เสียง "ป๊อก!" เบา ๆ เหมือนการผนึกสิ่งที่ชั่วร้ายเอาไว้ภายใน ขวดแก้วส่องประกายเรือง ๆ ด้วยแสงสีม่วงจาง ๆ ก่อนจะกลับสู่สภาพเดิมเมื่อพลังงานด้านในถูกผนึกเรียบร้อย

โชทรุดตัวลงเล็กน้อย ใบหน้าเขาซีดเผือดจากการต่อสู้ครั้งแรก “ไม่เป็นไรนะไอโกะ? ฉันเห็นมันพุ่งเข้าใส่เธอตรง ๆ เลย”

ไอโกะรับขวดอาคมเก็บใส่กระเป๋า เธอพยายามกลั้นลมหายใจที่สั่นเทา “ไม่เป็นไรโช… เมื่อกี้ฉันเองที่ประมาทไปหน่อย ไม่คิดว่าพวกมันจะซุ่มโจมตีได้แบบนี้” เธอกัดริมฝีปาก พลางสำรวจความเสียหายเล็กน้อยบนปลายแขนเสื้อที่เฉียดฉิวจากการถูกเงาปีศาจเข้าใกล้เกินไป “ฉันไม่เคยรู้สึกถึงพลังงานที่ชั่วร้ายขนาดนี้มาก่อนเลย…แม้แต่ตอนที่พวกมันพุ่งออกมาจากหีบ”

โชยื่นมือออกไป ไอโกะไม่ลังเลที่จะจับมือเขาไว้แน่น ความอบอุ่นจากมือโชช่วยปลอบประโลมความตื่นตระหนกที่ยังคงค้างอยู่ในใจเธอ พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน สบตากันเพียงเสี้ยววินาที เป็นการสื่อสารที่ไม่ต้องใช้คำพูด เพื่อยืนยันว่าพวกเขาจะเดินหน้าต่อ

“เข้าไปข้างในอาคารกันเถอะ” ไอโกะตัดสินใจ “เราต้องค้นหาต้นตอของพวกมันให้เร็วที่สุด”

ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้าไปในอาคารเรียนหลักที่มืดมิดกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อก้าวพ้นธรณีประตู ความรู้สึกกดดันยิ่งทวีคูณ บรรยากาศหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก เสียงกรอบแกรบของฝุ่นผงที่ถูกลมพัดเอื่อย ๆ สร้างความระแวงไปทั่วทุกย่างก้าว ผนังภายในอาคารเต็มไปด้วยรอยคราบดำไหม้จากการเผาไหม้ที่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ เฟอร์นิเจอร์เก่า ๆ ที่ล้มระเนระนาดดูเหมือนเงาของสัตว์ประหลาดที่กำลังจ้องมองพวกเขาจากมุมมืด

“ไอโกะ…” โชกระซิบเสียงต่ำ สายตาของเขามองตรงไปยังโถงทางเดินอันมืดมิดเบื้องหน้า ดวงตาที่คุ้นเคยกับการมองเห็นในที่มืดของนักกีฬาทำให้เขาเห็นสิ่งผิดปกติที่กำลังก่อตัวขึ้น “ดูเหมือน…พวกมันกำลังมา”

จากสุดทางเดิน เงาดำคล้ายควันนับสิบ นับร้อยตน ค่อย ๆ คลืบคลานออกมาจากประตูห้องเรียนทุกบานที่เปิดอ้า พวกมันรวมตัวกันเป็นมวลก้อนขนาดใหญ่ คล้ายคลื่นที่กำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ แต่เปี่ยมไปด้วยพลังงานมืดมิด ดวงตาของพวกมันแม้จะมองไม่เห็น แต่ไอโกะก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมายังพวกเขา เสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบาที่ดังประสานกันราวกับเสียงคร่ำครวญของดวงวิญญาณนับพันก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“เพราะเราไปฆ่าพวกมันแน่ ๆ” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงเธอยังคงพยายามรักษาความสงบ แต่หัวใจกลับเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง “พวกมันรับรู้ถึงการคุกคามของเรา”

โชหัวเราะในลำคอ แต่แววตาเขาฉายแววอันตราย “ดีเลย! มากันเยอะ ๆ แบบนี้จะได้จัดการทีเดียว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น มือที่จับมีดอาคมไว้แน่น เขาดึงไอโกะไปไว้ด้านหลังของเขาโดยอัตโนมัติ ร่างกายของเขานักกีฬาถูกปรับให้พร้อมสำหรับการเผชิญหน้า เขาอยู่ในท่าเตรียมพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์

“ระวังตัวนะโช!” ไอโกะเตือน เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นคลื่นเงาปีศาจที่กำลังพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา

ทันทีที่เงาปีศาจตนแรกพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือเสียง โชก็ตอบโต้ด้วยความคล่องแคล่วว่องไวเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด เขาหลบหลีกการโจมตีแรกอย่างง่ายดายราวกับเงา พร้อมกับฟาดมีดอาคมในมือสวนกลับไปอย่างแม่นยำ แทงทะลุร่างของเงาปีศาจตนนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ดวงจิตสีม่วงจะลอยออกมา โชเคลื่อนที่อย่างไม่หยุดนิ่ง เขาหลบหลีกการโจมตีจากหลายทิศทางราวกับผีเสื้อที่เต้นรำไปมากลางฝูงเงา และทุกครั้งที่เขาตวัดมีด เงาปีศาจก็สลายไปทีละตน เหลือเพียงดวงจิตที่ลอยเคว้งคว้าง

“ไอโกะ! ทางนี้!” โชตะโกน เขาปัดเงาปีศาจตนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาจากด้านข้างให้กระเด็นออกไป เผยให้เห็นดวงจิตที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ไอโกะไม่รอช้า เธอท่องคาถาผนึกดวงจิตอย่างรวดเร็ว เสียงสวดคาถาดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน มือของเธอเปิดขวดอาคมพร้อมกับตั้งใจดูดดวงจิตทุกดวงที่โชจัดการลงไป เธอต้องทำอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เพราะดวงจิตที่ลอยอยู่นานเกินไปอาจจะถูกเงาปีศาจตนอื่นดูดซับไปเพื่อเพิ่มพลังได้

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด โชที่เป็นแนวหน้าปะทะกับคลื่นเงาปีศาจที่ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสาย เขาใช้ความแข็งแกร่งและความคล่องตัวของนักกีฬาในการหลบหลีก พุ่งเข้าใส่ และจัดการกับศัตรู ไอโกะที่อยู่ด้านหลัง คอยสวดคาถาผนึกดวงจิตอย่างต่อเนื่อง เธอเป็นทั้งกำลังเสริมและผู้ผนึกพลังงานชั่วร้าย เสียงมีดอาคมที่เฉือนอากาศ เสียงกรีดร้องของเงาปีศาจ และเสียงสวดคาถาของไอโกะดังก้องผสมผสานกันไปทั่วอาคารร้างแห่งนี้ ราวกับบทเพลงแห่งความมืดที่กำลังบรรเลงขึ้น