เข้าใจ

“อยากให้เลิกเสือกไหม?”

เหมือนจะเห็นรอยยิ้มหยักสวยจากกลีบปากคล้ำ มากกว่าได้ยินประโยคชวนวูบไหวจากเขา ฉันผละถอยหลัง รู้สึกแปลกและร้อนวูบเพราะรอยยิ้มของไลน์เนอร์

“ก็ต้องอยากสิ ช่วยปล่อยให้ฉันใช้ชีวิตเงียบๆเหมือนเดิมได้ไหม การที่นายมาวุ่นวายกับฉันหลังจากที่รู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ไนท์ มันทำให้ฉันลำบากนะ”

เพราะรอยยิ้มนั้นของไลน์เนอร์ กับใบหน้าที่ดูอ่อนโยนลงกว่าที่เคยเห็น ฉันจึงลองคุยกับเขาดีๆ

“ทำไม?”

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าทำไม ฉันมีเหตุผลก็แล้วกัน เพราะฉะนั้นปล่อยฉันไปเถอะ”

“ …”

“ …?”

ดวงตาสีเข้มของไลน์เนอร์ เปลี่ยนไปจนฉันใจสั่น

 ‘ เสียดาย’ และ ‘เสียใจ’

ไม่รู้ฉันเพี้ยนไปหรือเปล่า ถึงรู้สึกว่าดวงตาของเขาแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมา

“ขะ ขอบคุณที่เข้าใจนะ”

ฉันก้าวเดินออกมาด้วยความรวดเร็ว หัวใจเต้นเร็วจนผิดปกติ ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากให้ภาพของไลน์เนอร์ฝังอยู่ในหัวเหมือนสองวันที่ผ่านมา  จึงสลัดทุกอย่างเกี่ยวกับเขาทิ้งไป คงไม่มีโอกาสให้เจอกันอีกแล้ว ฉันต้องดีใจ และกลับไปใช้ชีวิตปกติ

ชีวิตที่หลบๆซ่อนๆ เหมือนเป็นเพียงแค่เงา

18 : 45 น.

เรื่องราวของผู้ชายชื่อไลน์เนอร์ ยังคงรบกวนฉันอยู่เหมือนเดิม ฉันนอนคิดเรื่องของเขาอยู่บนเตียง หาเหตุผลมาตอบตัวเองว่าทำไม ไลน์เนอร์ถึงยังวุ่นวายกับฉันไม่เลิก ทั้งที่รู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ไนท์ ทำไมถึงมาวุ่นวายกับฉันอยู่เรื่อยเลย

Tru Tru

ในขณะที่ยังหาคำตอบเรื่องไลน์เนอร์ไม่ได้ โทรศัพท์รุ่นล่าสุดที่เฉียดเงินเก็บไปซื้อมาได้ไม่ถึงเดือน ก็ส่งเสียงดังสั่นห้อง ฉันพลิกตัวไปอีกด้านของเตียง เพื่อหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมาดู คลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ของคนที่โทรมาหาชัดเจน

“ว่าไงข้าว?”

ฉันรับสายวีดีโอคอลของข้าวหอม รุ่นน้องคณะมนุษยศาสตร์ชั้นปีที่สอง ฉันกับเธอรู้จักกันเพราะอยู่กลุ่มจักรราศีเดียวกัน เราสนิทกันมาก และเคยไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ

{ คืนนี้พี่ไวน์ว่างไหมคะ? }

สาวแว่นสุดเนิร์ตตรงหน้า ไม่ได้ทำให้ภาพจำที่ฉันมีต่อข้าวหอมเปลี่ยนไป เธอคล้ายๆกับฉัน ซ่อนความลับไว้ภายใต้รูปลักษณ์ไม่น่ามอง จริงๆแล้วข้าวหอมสวยมาก แต่มีเหตุผลส่วนตัวให้ต้องทำตัวเป็นยัยแว่นสุดเนิร์ต

“จะชวนพี่ไปไหน?”

ฉันถามด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ฉันเป็นตัวของตัวเองได้เพราะข้าวหอมนี่แหละ เธอเป็นคนจุดประกายให้ฉัน เป็นคนที่ทำให้ฉันอยากแต่งตัวเป็นผู้หญิง ทำให้ฉันอยากเลิกซ่อนตัวเอง และฉันก็หวัง ให้คนพวกนั้นเลิกตามล่าฉันสักที

{ คืนนี้มีแข่งรถอะพี่ไวท์ ข้าวได้ข่าวว่าพี่อาเธอร์ก็ลงแข่งด้วย }

ดวงตาหลังแว่นเปร่งประกาย เรื่องที่ข้าวหอมชอบพี่อาเธอร์ ฉันรู้หลังจากที่ออกมาจากกลุ่มแล้ว ไม่ได้อิจฉาหรือรู้สึกเสียใจ ถ้าหากข้าวหอมพิชิตใจคนอย่างพี่อาเธอร์ได้ ฉันก็ต้องยินดีกับเธออยู่แล้ว

แต่ … เป็นที่รู้กันดีว่าพี่อาเธอร์คนนั้น เปลี่ยนผู้หญิงข้างกายทุกสัปดาห์ เขาไม่มีแฟน แต่ไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง รักคนแบบเขาได้ แต่อย่าหวังที่จะครอบครองจะดีสุด 

“ก็เลยจะชวนพี่ไป?”

{ ก็ นั่นแหละค่ะ แหะๆ  }

ข้าวหอมหัวเราะแห้งๆ พลางทำหน้าลำบากใจ เพราะเธอก็รู้ไง ว่าผู้ชายหนึ่งเดียวที่ฉันคนนี้ปลื้ม คือพี่อาเธอร์ แต่ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนะ ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขามันเปลี่ยนไปแล้ว เธอคงกลัวฉันอึดอัด ที่ต้องไปเจอคนที่ตัวเองเคยชอบ ซ้ำยังต้องเลิกชอบ เพราะเขาไม่เคยมองตัวเองเป็นผู้หญิง

“พี่กำลังเบื่อๆอยู่พอดีเลย ที่สนามเดิมใช่ไหม?”

ฉันยิ้ม เพราะแบบนั้นสีหน้ากังวลของข้าวหอมถึงเปลี่ยนไป รอยยิ้มดีใจเหมือนเด็กทำให้อดเอ็นดูไม่ได้ ทำไมนะทำไม น้องชายฝาแฝดของฉัน ไม่รู้จักอ้อนแบบนี้บ้าง

{ เจอกันที่สนามเดิมตอนสองทุ่มนะคะพี่ไวท์ หรือพี่จะให้ข้าวไปรับที่บ้าน }

คุณหนูลูกเจ้าของบริษัทผลิตรถยนต์เสนอตัว ฉันส่ายหน้าระรัวเป็นคำตอบ ไม่อยากให้ข้าวหอมมาเกี่ยวข้องด้วยมากเกินไป นั่งรถโดยสารสาธารณะไปปลอดภัยกว่า

{ เดี๋ยวข้าวส่งโค้ดบัตรวีไปให้ค่ะ }

“จ้า”

ข้าวหอมกดวางสายไป ไม่นานเสียงเตือนจากแอพพลิเคชันหนึ่งก็ดังขึ้น เป็นข้าวหอมนั่นแหละที่ส่งบาร์โค้ดบัตรแบบวีไอพีมาให้ สาเหตุที่ต้องมีบัตรวีไอพี ก็เพราะต้องการไปดูการแข่งแบบใกล้ชิด คนที่มีบัตรวีไอพี จะได้รับที่นั่งซึ่งดีกว่าคนมาดูการแข่งทั่วๆไป

ฉันวางโทรศัพท์ไว้บนเตียง รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะกลัวเตรียมตัวไม่ทัน มันเป็นการแข่งรถตอนกลางคืน ฉันจึงเลือกเสื้อผ้าที่มันกลืนกับความมืด ด้านในคือบราลูกไม้สีดำปักเลื่อม สวมทับไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตสีเดียวกัน แต่ปลดกระดุมลงมาถึงกลางอก เพื่อโชว์ลายเสื้อตัวข้างใน กางเกงใส่เป็นขาสั้นสีดำอวดขาเรียวยาว รองเท้าใส่เป็นผ้าใบสีขาวจะได้ไม่เหมือนคนกำลังจะไปงานศพ

แต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งแต่งหน้า เพราะโครงหน้าดีอยู่แล้วฉันจึงไม่เสียเวลากับมันมาก มีเพียงแค่ผมจริงที่มันยาวมากลางหลัง ฉันต้องเสียเวลาม้วนมันนานกว่าครึ่งชั่วโมง และมันกำลังจะเป็นสาเหตุให้ฉันไปถึงช้ากว่าเวลานัดหมาย

ตึก! ตึก!

“จะรีบไปไหนเหรอลูก?”

ฉันไม่มีเวลาตอบคำถามของแม่ ก้มหน้าลงทักทายท่าน จากนั้นก็วิ่งต่อไปจนถึงหน้าบ้าน มองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง เมื่อไม่เห็นรถแปลกๆ หรือผู้คนแปลกๆ ก็แทรกตัวออกไปทางประตูเล็ก เดินต่อมาจนถึงหน้าปากซอย โดยสารวินมอเตอร์ไซค์ไปที่สนามแข่งรถ