7 จูบดูดวิญญาณ

คิระถลึงตาใส่ด้วยความกลัวลนลาน ไม่มีที่ให้ถอยหนีเพราะแผ่นหลังแทบจะแบนติดกับผนังจากแรงผลักตามด้วยร่างใหญ่ทาบกดเข้ามา สองแขนคิระถูกรั้งไว้จนกระดิกตัวไม่ได้หนำซ้ำยังถูกบดขยี้ริมฝีปากจนแทบช้ำ

ถึงจะพยายามขบเม้มไม่ให้ลิ้นร้อนของคุณภามม์รุกรานอย่างเร่าร้อนเข้าไป แต่เมื่อถูกรุกหนักเข้า คิระก็เผยอริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

ราวกับฟ้าถล่มดินทลาย...

คิระที่ไม่เคยจูบ ไม่เคยแม้แต่ถูกจูบ รู้สึกเหมือนถูกดูดวิญญาณจนหัวสมองขาวโพลนราวกับคนไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนยังแทบทรงตัวไม่อยู่ มือเล็กกว่าเริ่มทุบกล้ามแขนหนั่นแน่นของเจ้านายตัวร้ายอย่างลืมกลัว เขาจึงผลักร่างคิระกระแทกผนังอีกรอบ

“เจ้านกต่อตัวน้อย... โชคร้ายของนายแล้วที่เอาตัวเข้ามาเสี่ยงกับฉัน” ภามม์พูดเท่านั้นก็ส่งเสียงยิ้มเยาะ

“ผมเปล่านะ!”

“อ๋อ หรือที่จริงแล้วนายก็คิดจะเอาตัวเข้าแลกแบบลินี ร้อนเงินเหรอ เอาเท่าไหร่ดีล่ะสำหรับค่าตัวของนาย”

เฮ้ย!

นี่เขาคิดอะไรบ้าๆ แบบนี้ได้วะ!

คิระฉุนขาด

“ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้ขายตัว”

คิระอุทธรณ์ได้เท่านั้นก็ต้องตกใจแทบช็อกเพราะอีกฝ่ายรั้งตัวเขาเข้ามาเผชิญหน้า จากนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกโอบรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ริมฝีปากบางเฉียบเค้นคำพูดเจ็บแสบออกมาอีกครั้งต่อหน้าคิระ

“ในเมื่อนายกล้ารุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน นายก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ฉันใช้เงินฟาดหัวกระดิกนิ้วนิดเดียวก็ได้มาหรอก”

“ทุเรศ! ผู้ชายที่ชอบดูถูกคนอื่นอย่างคุณก็เลวเหมือนกันนั่นแหละ” เด็กหนุ่มตวาดใส่อย่างกราดเกรี้ยวแต่ร่างกลับลอยละลิ่วตามแรงของอีกฝ่าย

“ไหนว่าใหม่ซิ!”

“ไม่!”

“อยากโดนจับปล้ำตรงนี้ก็ปากดีอีกสิ” เขาตวาดลั่น

“อย่านะ! ผมขอร้อง ผมไม่ได้ตั้งใจ...” คิระร้องร่ำเสียงหลงแต่กลับถูกเจ้าของมือหนาผลักจนหลังชนประตูอีกตามด้วยกล้ามแขนเป็นมัดขัดลำคอคิระเอาไว้ อีกมือของเขากดล็อคลูกบิดดังคลิกจนเด็กหนุ่มถึงกับตะลึง

เฮ้ย!

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

คิระดิ้นรนไม่หยุด นี่เขากำลังจะถูกผู้ชายด้วยกันทำอนาจารเหรอเนี่ย !

ไม่ยอม!

ร้อยไม่ยอม!

พันไม่ยอม!

คิระดิ้นขลุกขลักแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อย คราวนี้เด็กหนุ่มจึงรวบรวมสติใช้น้ำเย็นเข้าลูบ “คะ... คุณ พอแล้ว ผมยอม!”

“ยอม?”

“ก็ใช่น่ะสิ ยอมๆๆ”

“งั้น บอกมาว่าใครใช้นายมา!”

“ละ... ละ... ลุง... ลุงตฤณไง.”

“อย่ามาทำติดอ่าง ไอ้ภัทรมันใช้นายมาใช่ไหม!”

“ภัทรไหนอีก ผมไม่รู้จัก”

“โกหก”

คิระสะดุ้งสุดตัวเห็นดวงตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยรอยก้าวร้าวรุนแรงก็ยิ่งใจหายหนักกว่าเก่า ไม่ทันที่จะแก้ตัวก็ถูกบดจูบริมฝีปากโดยไม่ทันตั้งตัว

“อื้อ! มะ... ไม่”

“ยังไม่ตอบอีก” เขาตะคอกอีกพร้อมคำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบ “หรือว่าที่จริงแล้วเป็นขโมยจริงๆ”

“โว้ย! วนมาขโมยอีกแล้ว” คิระโวยวาย ดิ้นขลุกขลักไม่หยุด

“บอกว่าไม่ใช่ ไม่ใช่ทั้งนกต่อ ทั้งขโมยหรืออะไรทั้งนั้นล่ะ ผมแค่เอาแฟ้มมา อ๊ะ! อย่า...” คิระเค้นเสียงลอดไรฟัน กัดริมฝีปากแน่นไม่ให้ถูกรุกล้ำอีกแต่กลับถูกมือข้างที่ว่างอยู่ของอีกฝ่ายบีบคางเรียวให้เผยอ คิระถึงกับหอบ หายใจแทบไม่ออกเพราะถูกลำแขนกดลำคออยู่จนสีหน้าเหยเก

เพียงครู่อีกฝ่ายก็โน้มหน้าลงมาอีกครั้งแล้วบดจูบร้อนแรงฝังลงไปราวกับมันคือออกซิเจนที่จะป้อนให้คิระโดยที่ไม่เคยร้องขอ ลิ้นร้อนช่ำชองชำแรกแทรกซึมเข้าไปปนเปื้อนกับของเหลวในริมฝีปากของเด็กหนุ่ม ทั้งควานหาซอกซอนไม่ให้คิระหนีไปไหนได้ จนกระทั่งร่างเพรียวอ่อนระทวยไร้แรงขัดขืน ภามม์จึงแสยะยิ้มแล้วผลักคิระออกห่าง

“เป็นไง ลิ้มรสชาติของฉันแล้วเร้าใจดีไหมล่ะ แต่ว่าก็ว่านะ นายถึงกับตัวอ่อนขาอ่อนแบบนี้หรือว่าที่จริงแล้วยังไม่เคย?”

“คุณดูถูกผม!”

“อ้าว! ตกลงดูถูกสินะ นึกแล้ว”

“อะ ไอ้คนบ้า!”

“บ้าก็บ้าวะ! จะบ้าปล้ำขโมยตรงนี้แหละ”

บทที่ 5 : คำดูถูกที่ผิด

คิระใจหายวาบ...

ไม่รู้ว่าเรื่องราวแค่เอาแฟ้มมาให้คุณภามม์เซ็นต์จะเลยเถิดมาจนถึงเขาจะถูกจับปล้ำได้ยังไง

นี่มันเรื่องบ้าๆ อะไรกันเนี่ย!

“ไง ใบ้กินเลย ไม่ขอร้องฉันแล้วเหรอ”

คิระฟังแล้วตาโต เกิดแรงฮึดผลักอกชายหนุ่มเต็มแรงจนถอยหลังไปหลายก้าว เขาได้ทีจะออกวิ่งแต่กลับถูกคว้าแขนไว้ให้กลับมาเผชิญหน้า คุณภามม์ทำเหมือนเขาเป็นลูกไก่ในกำมือที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด เพราะทันทีที่ตาของเขาจ้องเขม็งมา คิระก็รู้สึกราวร่างทั้งร่างขาดแรงยืนเอาดื้อๆ

“เหอะ ถึงกับเข่าอ่อน นายนี่มันก็แค่หิวเงิน พวกเอาตัวเข้าแลกเพื่อเศษเงินสินะ”

“ปากเสีย!”

“เหรอ... ปากเสียแต่ฉันก็จูบดีไม่ใช่เหรอ”

พั่วะ!

คิระประเคนหมัดบนใบหน้าอีกฝ่ายจนหน้าหันด้วยความโมโห แต่แทนที่ภามม์จะหยุดกลับดึงคิระเข้าหา เมื่อดวงตาสบกัน คิระเห็นแววตาร้อนแรงของภามม์จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนพ่นคำพูดร้ายกาจออกมา

“คนหน้าเงินอย่างนาย เจอเงินคงอ่อนระทวย”

“ผมไม่ได้หน้าเงิน!”

“งั้นบอกมาว่าไอ้ภัทรใช้นายมาใช่ไหม!”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!”

“อา... นายแน่มากกล้าเถียงคำไม่ตกฟากขนาดนี้ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

คิระถลึงตาใส่ก่อนเค้นคำพูดใส่หน้า “คุณก็เป็นไอ้บ้าตัณหากลับไง เสียดายที่ผมเคยหลงชื่นชมว่าคุณเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่แท้ก็เป็นไอ้บ้ากามลามกจกเปรต”

“หึ... ปากจัดดี” ภามม์ว่าจบก็แสยะยิ้มร้าย ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งเพ่งพิศดวงหน้าเฉิดฉายไล่ตั้งแต่ริมฝีปากอุ่นที่เริ่มเจ่อบวม จมูกโด่งเป็นสันเชิดรั้นตรงปลายจนกระทั่งดวงตาที่สุกสกาวราวฟ้ายามค่ำคืน

“ฉันชักจะชอบดวงตาอวดดีของนายแล้วสิ มาเป็นมายคูปเปอร์ของฉันดีไหม”

“มายคูปเปอร์บ้าอะไรของคุณ แบดคูปเปอร์มากกว่า คนบ้าบอ!”