PROLOGUE

TAHIMIK na tumulo ang luha ni Triana habang hawak ang puting rosas at nilagay sa huling hantungan ng namayapang ama. Nasa loob sila ng malaking museleo ng pamilya Allende. Halos nagsiuwian na ang mga taong nakiramay sa libing at tanging pamilya na lang ang naroon.

Biglaan ang mga naging pangyayari. She went home on vacation from the United States for Christmas Eve, pero isang masamang balita ang sumalubong sa kanya.

Her father had suffered a cardiac arrest, and he died on arrival at the hospital. Hindi siya makapaniwala dahil masyado pa itong bata. Her dad was only forty-nine! At ngayon ay ni hindi na ito umabot ng bagong taon. Ito na yata ang pinakamalungkot na pagsalubong niya sa new year.

“Ate…” Niyuko niya ang sampung taong gulang na kambal niyang kapatid na sina Travis at Tristan. Mugto rin ang mga mata ng dalawa sa kaiiyak dahil sobrang malapit ito sa kanilang ama. Their father would always spend quality time with them despite his busy schedule.

“I bet Dad didn’t want us to mourn like this.” Inakbayan niya ang dalawa matapos ay ginulo ang abot taingang buhok. Katabi nila ang ina na tahimik na humihikbi.

Her mother still looked regal even when crying. At forty-eight, she seemed younger than her actual age. Sabagay, alagang-alaga ito ng kanilang daddy.

Masyado nga talagang maikli ang buhay ng tao. She never expected that her dad would only live this short. Paano na siya nito ihahatid sa altar kung sakaling mag-asawa na siya?

“Mauna na kayo. Susunod na lang ako sa bahay,” aniya sa ina sabay suot ng dark sunglasses.

She needed more alone time with her dad. Alam niyang siya ang paborito nito kahit pa dumating ang kambal sa buhay nila. She had always been a daddy’s girl. Kaya masamang-masama ang loob niya sa bigla nitong pagpanaw.

“How could you do this to us, Dad?” patuloy ang pagbuhos ng likido sa kanyang mata.

At twenty-one, she lived a pampered life. Ipinanganak siyang may gintong kutsara sa bibig dahil iyon sa pagiging masikap ng kanyang ama sa larangan ng negosyo. They owned a multinational company well known in food industry—the Allende Group of Companies.

May idea rin siya kung bakit biglang inatake sa puso ang kanyang ama. He must have been really stressed. Lalo pa at matindi ang naging epekto ng nangyaring pandemya sa food industry. Hindi lingid sa kanyang kaalaman na dinamdam masyado ng ama ang biglang pagbagsak ng kanilang kabuhayan. Hindi na nito nahintay ang unti-unting pag-angat muli ng ekonomiya.

Tahimik siyang pumasok sa loob ng sasakyan nang mahimasmasan. Wala na naman siyang magagawa para maibalik ang buhay ng ama. She had to move on without him. Gaano man iyon kasakit.

Laglag ang kanyang balikat nang marating niya ang bahay sa isang kilalang subdivision sa Naga. Halos walang tao roon dahil pinagbakasyon muna nila ang mga kasambahay ng ilang araw matapos ang libing. Even the air around seemed to lament of her father’s passing.

Naisip niyang libangin ang sarili kaya tinungo niya ang mini library ng bahay. Mas makabubuti siguro kung magbasa siya ng aklat para hindi siya masyadong malungkot. Pero agad siyang natigilan nang maulinigan ang boses ng kanyang ina at may kausap itong lalaki.

Natuptop niya ang bibig nang marinig ang pinag-uusapan ng dalawa.

“I don’t know what to do now, Akhil.” Humahagulhol na sambit ng kanyang ina. May hawak itong puting panyo na siyang tinatakip sa bibig nito para kontrolin ang paghikbi.

“I have a proposition to make. Let’s merge our businesses,” anang lalaking nakatalikod sa gawi niya.

“What do you mean?”

“I owe everything to Trevor back when we were still young. I want to help, and the easiest way to do this is to let our kids tie the knot. They must be married.” Napapailing na wika ng lalaki.

Her mother gasped. “But Triana is only twenty-one.”

“And that is a marriageable age, Lucia. What do you think of my proposal?”

Sandaling nag-isip ang kanyang ina. Pinunas nito ang luha sa mata at pahapyaw na hinilot ang sentido.

Gulat na gulat sa pinagkukublihan si Triana nang biglang tumango ang ina.

“Yes, I’ll accept. I don’t have a choice, do I? I trust that you raised a good son.”

“Of course, our kanchha is a loveable man.”

Hindi na niya nagawang pakinggan ang iba pang pinag-uusapan ng dalawa. Tahimik niyang isinara ang pinto ng mini library at patakbong pumasok sa kuwarto. Nakita niya ang isang hindi pamilyar na lalaki na papasok sa main door ng bahay pero hindi siya nag-abalang tapunan ito ng tingin.

Masyado siyang okupado sa mga narinig. Balak siyang ipakasal ng ina sa isang estranghero para maisalba ang papalugi nilang kumpanya.

Goodness gracious, hindi siya papayag!