ยูกิxไฉ่หง - 11

วันนี้เป็นวันที่สุดแสนจะน่าเบื่อของไฉ่หงคนนี้อีกตามเคย ตั้งแต่ที่ฉันตามหาตัวยูกิ ผู้ที่ช่วยชีวิตฉันเจอและได้เข้ามาทำงานที่ยุกกี้คาสิโนของเขา นี่ก็ผ่านมาเกือบจะสัปดาห์ได้แล้ว

แต่ฉันก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรที่เรียกว่าทดแทนบุญคุณเขาเลยนอกจากทำอาหารสามมื้อ ทำความสะอาดห้องนอนที่นานๆ ทียูกิจะอนุญาตให้ย่างกรายเข้าไป พอจะไปช่วยงานในบาร์ที่ชั้นหนึ่งก็โดนลิชา เจ๊ใหญ่ที่คุมพนักงานของโซนบาร์เกือบสามสิบคนไล่ไม่ให้ช่วย ด้วยเหตุผลที่ว่า…

‘คุณมอม้าสั่งไว้ ห้ามเธอทำนอกเหนือจากการดูแลคุณยูกิ’

เฮ้อ! แบบนี้จะไม่ให้ฉันนั่งจับเจ่าเบื่อหน่ายอยู่ที่ห้องนอนตัวเองได้ยังไง

“ฉิงเฉาตอนนี้นายเป็นยังไงบ้างนะ” พอสมองว่างเปล่าไม่รู้จะคิดเรื่องอะไร เลยฉุกคิดเรื่องของฉิงเฉาคนที่ช่วยพาฉันมาที่ประเทศไทยและหายตัวไป

ตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่ยุกกี้คาสิโนนี้ ก็ใช่ว่าฉันจะเลิกตามหาเบาะแสของลูกน้องคนนี้หรอกนะ ฉันยังคงพยายามเอารูปวาดที่ตัวเองมีให้แขกที่มาใช้บริการที่นี่ดู แต่ทุกคนก็ยังคงยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ไม่เคยเห็น’ ส่ายหน้ากันทุกคน

ก๊อก ก๊อก

ฉันที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องที่คงมีไม่กี่คนที่จะมาหาฉันในที่ซอมซ่อแบบนี้

“คุณมอม้าเรียกหาน่ะ บอกว่าให้เอาอาหารว่างไปเสิร์ฟแขกที่ห้องคุณยูกิ”

เป็นสิตานั่นเองที่มาเคาะประตู ‘สิตา’ เป็นเพื่อนที่เรียกว่าสนิทรองมาจากลิชา เธอคอยช่วยเหลือ ดูแล ให้คำแนะนำ ไม่จ้องหาเรื่องฉันเหมือนพวกจ๊ะจ๋า

“อื้ม ขอโทษนะที่ให้มาตาม” ฉันยิ้มแหยๆ รู้สึกผิดกรายๆ ที่ต้องให้สิตาเสีย

เวลางานมาตามไปทำหน้าที่

“คิดมาก ป้ะ! ไปกันเถอะเดี๋ยวคุณยูกิจะว่าเอา”

สิตายิ้มหวานส่งมาให้ฉัน พร้อมกับเอื้อมมือขาวๆ มาจับมือฉันให้เดินตามเธอไปที่ห้องครัว

ฉันจัดแจงอาหารว่างทั้งคาวและหวาน พร้อมกับน้ำผลไม้คั้นเพื่อไปต้อนรับแขกตามคำสั่งก่อนหน้า ไม่รู้จะใช้เวลาเตรียมอาหารนานไปสำหรับเจ้าของห้องผู้เยือกเย็นนั้นหรือเปล่า

ก๊อกๆ

เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของยูกิ ฉันยกมือเคาะประตูห้องทำงานเขาไปสองครั้งเพื่อรอเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูห้องให้

แปลกมาก! ปกติจะไม่มีใครเดินมาเปิดประตูห้องให้แบบนี้

“เธอกลับไปได้แล้ว” เป็นมอม้านั่นเองที่มาเปิดประตูพร้อมกับยื่นมือมารับถาดอาหารที่ฉันจัดแจงมา “ให้หงส์ยกเข้าไปดีกว่าค่ะ” ฉันยังคงยื้อถาดอาหารนั่นไว้ เกรงว่ามันจะไม่เหมาะสม ยังไงซะมอม้าก็เป็นถึงลูกน้องคนสนิทของยูกิ

“ไม่เป็นไร พวกเรากำลังคุยธุระสำคัญกันอยู่น่ะ เธอกลับไปอยู่ห้องหรือไม่ก็ไปช่วยพวกเจ๊ลิที่บาร์แทนแล้วกัน”

เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่มอม้าอนุญาตให้ฉันเข้าไปช่วยงานพวกลิชาได้ ฉันเลยไม่อิดออด ปล่อยถาดอาหารให้มอม้ายกเข้าไป พร้อมกับหมุนตัวเพื่อจะเดินลงไปช่วยงานที่โซนบาร์ชั้นล่าง

แต่จังหวะที่มอม้ากำลังจะปิดประตูห้องทำงานยูกิลง หูฉันกลับได้ยินเสียงๆ หนึ่งที่ดังแว่วมาเบาๆ ถึงแม้จะเบามากในความรู้สึก แต่มันกลับคุ้นหูฉันเอาเสียมากๆ

‘กูมีเรื่องให้ช่วย’

นั่นคือเสียงที่ฉันได้ยินและพอจับใจความได้ในตอนนั้น เสียงใครกันนะ แล้วทำไมมันถึงได้มีอิทธิพลกับความรู้สึกของฉันขนาดนั้น

เสียงทุ้มกังวานที่คุ้นหู หรือจะเรียกว่าคุ้นชินก็เป็นได้ แบบว่าแค่ได้ยินหัวใจของฉันมันก็เต้นแรงราวกับฉันรู้จักคนๆ นั้น

“โอ๊ย! ปวดจัง”

สงสัยเพราะใช้งานสมองมากไป ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกปวดหนึบๆ ที่หัว พยายามสะบัดหัวเบาๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เลิกคิดเรื่องเสียงปริศนานั่น แล้วเลือกที่จะเดินลงมาช่วยลิชาและพวกสิตาที่โซนบาร์ตามคำสั่งมอม้าแทน

สิบชั่วโมงก่อน ณ บ้านตระกูลหลัน ประเทศฮ่องกง

[LanTian’s part]

เคร้ง! เพล้ง!

“ไม่ได้เรื่อง คนแค่คนเดียวทำไมพวกมึงยังตามหากันไม่เจอ” ผมกำลังตวาดลูกน้องสองคนที่เพิ่งเข้ามารายงานเกี่ยวกับเรื่องที่ผมให้ตามสืบ นี่ก็ผ่านมาสี่วันแล้ว แต่พวกนี้ยังไม่ได้ข่าวดีที่ผมอยากฟังเลย

ให้ตายสิวะ! เธอหายไปอยู่ไหน?

“พวกเราขอโทษครับคุณหลั่นเทียน” หนึ่งในสองคนนั้นเอ่ยขอโทษผมด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น หน้าซีดเผือกตัวสั่นเทาอย่างกับลูกหมาตกน้ำ

“ไม่ได้เรื่อง!” ผมตะวาดกลับไปอีกครั้งด้วยโทนเสียงที่ค่อนข้างดุดัน

‘หลั่นเทียน’ คือชื่อผม ชื่อเต็มๆ คือ หลัน หลั่นเทียน ป๊าผมเป็นคนฮ่องกงส่วนแม่ผมเป็นคนไทยผสมชาติตะวันตก

ผมเป็นเจ้าของคาสิโนหลายแห่งในมาเก๊ารวมทั้งที่ไทย แต่หลักๆ ครอบครัวผมทำธุรกิจท่าเรือขนส่งที่มีมากกว่าสิบแห่งในแถบนี้