บทที่ 3

บทที่ 3

15:00

รถยนต์หรูเคลื่อนตัวมาจอดใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ประจำขณะที่สายตาคมจ้องมองกลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนมุมพักผ่อนข้างอาคารเรียน หนึ่งในนั้นคือกลุ่มของพิ้งค์

“โน้น…พี่เทนต์มารอแล้ว” วอร์เชิดหน้าไปทางรถยนต์หรู ขณะเดียวกันไออุ่นกับโฮปชะเง้อมองตามแล้วดึงสายตากลับมาจ้องพิ้งค์

“เอ๋…หรือว่าเพราะพี่เทนต์นะที่ทำให้ตัวเล็กของเราอารมณ์ดีทั้งวัน” โฮปยกยิ้มแซวเพื่อนรัก

“อะไร อย่ามาหาเรื่อง” หญิงสาวรีบออกตัวแม้ที่โฮปพูดมาจะเป็นความจริงทั้งหมดก็เถอะ เธอเอี้ยวหน้าไปมองเทนต์แล้วเอ่ยบอกเพื่อน “ยังเหลือเวลาเยอะ ไปเล่นสเก็ตบอร์ดกันปะ”

“ยังไม่เข็ดอีก เดี๋ยวเข่าก็แหกอีก” วอร์จิ๊ปากใส่เป็นเชิงดุ ๆ คนที่กำลังทำตาปริบ ๆ อ้อนเพื่อนให้พาไปเล่นสเก็ตบอร์ด

“อยากเล่นให้เก่งอะ นะ ๆ ไปนะ”

“เล่นมาอ้อนกันแบบนี้ใครมันจะไปทนไหว โฮปมึงไปเอาอุปกรณ์ที่ห้องมาแล้วกัน หอมึงอยู่ใกล้สุดแล้ว เดี๋ยวกูกับพิ้งค์กับไอ้วอร์ไปรอที่ลานสเก็ต”

“โอเค งั้นขอตัวนะ แล้วเจอกัน” โฮปเดินออกไปจากกลุ่มเพื่อน พิ้งค์กับวอร์หันมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม

“มีแผนร้ายอะไร ไม่ต้องเลยนะสองคนเลย” ไออุ่นส่ายหน้าอย่างระอาใส่เพื่อนทั้งสอง

“เปล่า งั้นเราไปเถอะ” คนตัวเล็กลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋ามาคล้องบ่า

“เดี๋ยว ไม่บอกพี่เทนต์หน่อยเหรอ” ไออุ่นหันไปมองรถยนต์ที่จอดรออยู่ไม่ห่างตรงนี้มากนัก สายตาจับจ้องรถปากก็เอ่ยถามพิ้งค์โดยไม่รู้ตัวว่าเพื่อนเดินออกไปไกลมากแล้ว “อ้าว” พอรู้สึกตัวก็รีบวิ่งตามหลังเพื่อนทั้งสองไปขึ้นรถวอร์ที่จอดอยู่่ไม่ไกลมากนัก

“หนึ่ง..สอง..สะ..” วอร์ยกยิ้มมุมปาก เขานับเวลารอว่าเทนต์จะโทร.หาพิ้งค์ และก็เป็นอย่างที่เขาคาดเดาไว้ แค่พิ้งค์เดินมาขึ้นรถกับเขาโดยไม่กลับบ้านสายเรียกเข้าจากลูกน้องคนสนิทก็ดังขึ้น พิ้งค์กดรับสายพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแนบหู

(จะไปไหนครับ) เสียงเข้มเล็ดลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ วอร์กับไออุ่นก็ได้ยินชัดเจนเช่นกัน

“ไปเล่นสเก็ตบอร์ดค่ะ”

(อันตราย เดี๋ยวบาดเจ็บเหมือนครั้งที่แล้ว)

“ดูพี่เทนต์เป็นห่วงหนูพิ้งค์จัง” ไออุ่นกระซิบพูดกับวอร์ที่รับหน้าที่เป็นคนขับรถ ทั้งสองเลิกคิ้วให้กันแล้วเงี่ยหูฟังทั้งสองสนทนากันต่อ

“โฮปไปเอาอุปกรณ์แล้ว ไม่ต้องห่วง”

(อุปกรณ์มันก็แค่ช่วยให้เราไม่บาดเจ็บมาก แต่สุดท้ายก็บาดเจ็บอยู่ดี)

“ถ้าบ่นอีกหนูวางสายแล้วนะ” คนปลายสายเงียบไปนานกว่าจะตอบกลับมา

(งั้นผมจะตามไปที่ลานสเก็ตบอร์ด)

“งั้นหนูฝากซื้อของกินด้วย”

(ครับ)

“พี่เทนต์แกก็น่ารักนะว่าไป ดูเขาตามใจพิ้งค์เหมือนป๋าแฟรงค์เลย” ไออุ่นเลิกคิ้วให้เจ้าของรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

“ก็บางครั้งบางคราวที่ตามใจ ส่วนมากจะชอบทำหน้าแบบนี้” ว่าจบก็เลียนแบบท่าทางเข้มขรึมของเทนต์ทำเอาไออุ่นกับวอร์หัวเราะลั่น

“หนูพิ้งค์นะหนูพิ้งค์ ไปกันดีกว่าเดี๋ยวโฮปรอนาน” รถยนต์หรูเคลื่อนตัวออกมาจากที่จอดมุ่งหน้าไปที่ลานสเก็ตบอร์ดที่นัดกับโฮปไว้โดยมีรถยนต์คันสีดำขับตามหลังมาติด ๆ มีช่วงหนึ่งที่เทนต์ขับนำไปก่อนเพราะต้องไปซื้ออาหารให้เจ้านายตัวน้อยตามที่เธอสั่ง

หลายนาทีต่อมา

เทนต์ถือกล่องแฮมเบอร์เกอร์มาวางลงบนม้านั่งซึ่งพิ้งค์กำลังใส่อุปกรณ์เซฟทีเพื่อลงเล่นสเก็ตบอร์ด

“จะกินอันไหนครับ” เทนต์เอ่ยถามพร้อมกับย่อเข่านั่งลงตรงหน้าเธอ ช่วยติดอุปกรณ์เซฟทีจนเสร็จ คนตัวเล็กยิ้มกว้างที่เห็นวอร์ลงเล่นก่อนโดยไม่สนใจที่จะตอบตำถาม ตอนนี้เธอสนแค่ว่าจะได้เล่นสเก็ตบอร์ดตอนไหนมากกว่า “เด็กน้อย”

“เล่นก่อนเดี๋ยวมากินนะ”

“ระวังตัวด้วย"

“โอเค” เธอตอบเขาทั้งที่ไม่หันมามองหน้า พอได้สเก็ตบอร์ดแล้วก็รีบลงสนามกับเพื่อนโดยที่เทนต์เดินไปนั่งดูอยู่ที่ม้านั่งอีกมุมหนึ่งซึ่งใกล้กับพื้นที่ที่พิ้งค์เล่นมากกว่าจุดที่เอาของไว้

“พิ้งค์เก่งขึ้นนะเนี่ย ทรงตัวได้ดีแล้ว” วอร์ปรบมือชมเพื่อนรักในขณะที่โฮปกับไออุ่นเล่นอยู่อีกทางหนึ่ง

“ทำแบบนี้ดีปะ ตื่นเต้นมากอะ ดีใจมากด้วยที่เล่นได้"

“เล่นระวังด้วย”

“โอเค ไปเล่นกับพวกนั้นเถอะ เดี๋ยวพิ้งค์เล่นอยู่ตรงนี้เอง”

“แน่นะ อย่าล้มล่ะ"

“อืม” วอร์ไถสเก็ตบอร์ดออกไปหาเพื่อนโดยที่พิ้งค์เล่นอยู่คนเดียว เมื่อเห็นแบบนั้นเทนต์ลุกขึ้นเดินไปหาและเป็นจังหวะที่พิ้งค์เสียการทรงตัว หญิงสาวถูกคว้าไว้ได้ทันจึงไม่ล้มลงไปกับพื้น

“บอกให้ระวัง"

“ก็มันทรงตัวไม่อยู่นี่ แล้วลุกมาทำไม”

“ก็ถ้าไม่ลุกมาป่านนี้นอนร้องโอดโอยอยู่กับพื้นแล้ว"

“เดี๋ยวนี้เทนต์ย้อนหนูเก่งนะ แท่งปูนของหนูเริ่มกลายเป็นฟองน้ำแล้วเหรอ”

“ฟองน้ำอะไร”

“หึหึ..งั้นพาหนูเล่นหน่อย” ไม่ว่าเปล่าแต่พิ้งค์ยังยกมือขึ้นไปเกาะบ่าเทนต์แล้วค่อย ๆ ไถสเก็ตบอร์ดไปทางด้านหน้าโดยที่ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาประคองเอวคอดไว้ตลอดด้วยกลัวว่าเธอจะล้มลงไปอีก “อ๊ะ!” ร่างเล็กถลาเข้าสู่อ้อมกอดแข็งแรงของคนตรงหน้า

“หยุดเล่นก่อนดีไหม”

“เล่นต่ออีกนิดเดียว แล้วจะไปกินเบอร์เกอร์” เทนต์ยอมพยักหน้าให้อย่างว่าง่ายแล้วประคองตัวพิ้งค์เล่นสเก็ตบอร์ดจนเสร็จ เขาพาเธอเดินมานั่งลงบนม้านั่งพร้อมกับเปิดขวดน้ำดื่มให้ “ขอบคุณค่ะ” เธอเงยหน้ามองใบหน้าคมคายผ่านรอยยิ้มหวานละมุม

“อยากมีคนเปิดน้ำให้ดื่มแบบนั้นบ้างจัง” ไออุ่นที่เพิ่งเดินมาถึงเอ่ยแซวเทนต์ที่กำลังแกะแฮมเบอร์เกอร์ให้เพื่อนเขาอยู่ แต่เหมือนคำพูดพวกนั้นจะเป็นลมพัดผ่านร่างเทนต์กับพิ้งค์ไปเฉย ๆ

“กินเสร็จห้ามเล่นแล้วนะ เดี๋ยวอ้วก”

“ค่ะ” เธอรับปากอย่างว่าง่ายพร้อมทั้งกัดกินแฮมเบอร์เกอร์ด้วยความหิว

“ไปเล่นต่อดีกว่า อยู่ตรงนี้ก็เหมือนอากาศ” ไออุ่นเดินออกไปพร้อมกับถุงแฮมเบอร์เกอร์และแก้วเครื่องดื่ม

“ซอสเลอะปาก”

“ข้างไหน” ไม่ว่าเปล่าแต่เธอยังยื่นหน้าไปให้เขาเช็ดออกให้ ชายหนุ่มหยิบทิชชูมาแล้วบรรจงเช็ดซอสที่เลอะมุมปากออกให้พิ้งค์ด้วยความอ่อนโยนจนทั้งสองได้สบตากันตรง ๆ ภายใต้ความเงียบที่เกิดขึ้น

“ยิ้มอะไรครับ”

“ก็อยากยิ้มค่ะ มีความสุข”

“…”

“ถ้าพิ้งค์โตกว่านี้เทนต์จะยังดูแลไหม”

“ก็ต้องดูแลอยู่แล้ว” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนักแต่คนตรงหน้ากลับทำหน้าบึ้งใส่จนต้องก้มมองเธออย่างตั้งใจทว่าสีหน้ากลับเรียบนิ่ง

“สัญญาได้ไหม ว่าเทนต์จะดูแลหนูไปตลอด” นิ้วก้อยเรียวยกขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ พร้อมเม้มปากแน่นมองสบตาอย่างออดอ้อน

“ผมไม่อยากรับปาก แต่ตอนนี้ผมจะดูแลคุณหนูเท่าชีวิต จะไม่ให้เกิดอันตรายอย่างแน่นอน”

“ถือว่าเป็นคำสัญญาแล้วกัน ห้ามผิดคำสัญญาด้วย เพราะถ้าเทนต์ผิดสัญญาหนูจะโกรธ โกรธแบบโกรธจริง ๆ อะ” มือเรียวบางยกขึ้นมากอดอกทำหน้าบึ้งอย่างเอาแต่ใจ

“ครับ”

“ฟองน้ำของหนู.”