บทที่ 69 : ต่อรอง

“พวกแกมีของอะไรบ้างส่งมาให้หมด! เดี๋ยวนี้! อย่าลีลา!”

กดมีดคัตเตอร์จมคอจนเลือดซิบ คอเหี่ยว ๆ ของลุงสั่นสะบั้นไม่มีทางเลยที่คนแก่ แถมยังเป็นตัวประกอบอย่างแกจะสู้แรงคนหนุ่มได้

.

และก่อนที่พวกเจนิสจะกระดุกกระดิกหรือทำอะไรลงไป ชายในเสื้อฮูดอีกคนที่ถือปืนอยู่ในมือก็ได้ย้ายปลายกระบอกมาจ่อเข้าที่ขมับของลุง เพื่อเพิ่มแรงกดดันให้ถาโถมขึ้นไปอีก เขาตะคอกใส่หน้าไปอีกคำรบ

.

“แล้วพวกเอ็งมีกันกี่คน?! ยังมีคนอื่นอีกรึเปล่า?!”

“ห๊าาา!”

“บอกมาสิโว๊ยยย!”

.

ฝอยน้ำลายฟุ้งกระจาย ทว่าสิ่งที่สกปรกกว่านั้นกลับเป็นการเหนี่ยวขึ้นลำกระสุนเพื่อเตรียมยิง เหลือเพียงออกแรงเหนี่ยวไกหัวของลุงก็คงจะเละเป็นลูกแตงโมไม่ต่างจากป้า

.

เจนิสกับเพื่อนเลยเลือกที่จะเงียบ เธอพยายามเบี่ยงสายตามองด้านข้าง ก่อนจะพบว่าแพรวเองก็ไม่ได้อยู่ตรงตู้กดก๊าซหยอดเหรียญแล้ว หัวหน้าแคลนหายไปอย่างไร้ร่องรอย แถมยังไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าสักแอะ พอหันหน้ากลับมามองตรงตามเดิมพลางเพ่งสายตาให้ยืดยาวออกไป จนทะลุผ่านร่างของชายทั้งสองจนลึกสุดทางเดินด้านในได้ เธอก็ได้พบกับบางสิ่งบางอย่างที่เด็กไม่ควรจะเห็นเข้า

.

คุณพระช่วย! มันคือศพที่แห้งทับถมกันนับสิบ ๆ ศพ!

บางส่วนเป็นกระดูก บางส่วนก็แห้งเกรอะกรังลอกเป็นแผ่นหนัง ศพถูกวางซุกไว้ตรงมุมห้องบ่งบอกว่าที่นี่เป็นกับดัก มินิมาร์ทแห่งนี้ถูกจัดฉากไว้ตั้งแต่แรกโดยกลุ่มคนอีกแคลนหนึ่ง พวกเขาไม่ใช่คนดีเหมือนแพรวแถมยังเป็นพวกชั่วช้าต่ำทรามที่ดักฆ่าทุกคนที่ผ่านไปผ่านมา เพียงเพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดไปวัน ๆ

.

“ว่าไงล่ะอีหนู! ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไงฟะ! หรืออยากให้ไอ้แก่นี่ตาย!” 

“พวกแกมีกันกี่คน?!”

.

สะดุ้งสั่นไปถึงมวลอะตอมเจนิสกับเพื่อนตัวชาพูดไม่เป็นประโยค พวกหล่อนหวาดกลัวมากเพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยใกล้ชิดกับความตายมากขนาดนี้มาก่อน แต่ครานั้นก็ยังกัดฟันสู้พลันพูดออกไปลอย ๆ แบบส่งเดชออกไป

.

“มีแค่นี้ล่ะค่ะแค่ 5 คนเท่าที่เห็น ได้โปรดอย่าทำอะไรพวกเราเลย เอาของเราไปหมดเลยก็ได้ เราจะรีบไปแล้วจะไม่บอกใครว่ามีคนอยู่ในนี้ ได้โปรดเถอะนะคะ.. หนูขอร้อง.. ง.. ง..”

เด็กสาวก้มหัวลงเลี่ยงที่จะสบตา พูดไปทั้งน้ำตาครางกระซิก ๆ คิดเอาสิว่าภายในกลุ่ม 3 คนที่ใส่หน้ากากครอบแก้วอยู่ตอนนี้ จากกระจกจอสีฟ้ากับตัวเลขออกซิเจนที่สูงถึง 85% ความเครียดกลับทำให้หน้ากากของพวกเธอแดงเถือก และแสดงค่าก๊าซภายในว่าเหลืออยู่แค่ 20% เท่านั้น

.

“หึ!”

“งั้นก็ต้องมาเช็คกันหน่อยนะว่าเธอโกหกเรารึเปล่า?”

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจหลังพล่ามเสร็จ กระสุน 9 มม. จากปากกระบอกปืนสมิธแอนด์เวสสันก็ผ่าวร้อนขึ้นวาบวาม!  

.

“ปังงง!”

.

มันเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัวกระสุนพุ่งปั่นขมับจนหัวของลุงแหว่งไปครึ่งซีก! มิหนำซ้ำมันยังไม่ยอมปล่อยให้ร่างแกกองลงที่พื้น ไอ้ชั่วหัวหมวกฮูดยังได้ทำการเหนี่ยวรั้งร่างของลุงเอาไว้ พลางเหวี่ยงสะบัดให้ร่างกายแกลอยปลิวไปกองอยู่ข้างกันกับป้าตรงหน้าตู้แช่น้ำ ทำเอาพวกเจนิสถึงกับแผดเสียงกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ แต่พวกมันก็ไม่สน! ต่างคนต่างเดินอาด ๆ เข้ามาหากลุ่มเด็กสาว พร้อมกับยกปลายกระบอกปืนขึ้นเตรียมจะยิงเรียงตัว เพื่อจะปล้นเอาข้าวของเสบียงรวมไปถึงหน้ากากครอบแก้ว อุปกรณ์สุดสำคัญที่ราคาสูงลิ่วแล้วในปีปัจจุบัน

.

“อย่ายิงพี่~! ได้โปรดเถอะ~!”

.

แต่เดชะบุญเมื่อ!

.

“เฮ๊ย! ระวัง! หลบเร็ววว!”

.

“แกร๊งๆ ! , ฟิ้ววว~!”

.

ชายหนึ่งคนเบี่ยงตัวหลบออกซ้าย ส่วนอีกคนย้ายออกขวา เพราะวัตถุตรงกลางที่พุ่งแหวกอากาศเข้ามาก็คือกระป๋องก๊าซอันหนึ่งที่ถูกปาเข้ามาโดยแพรวหัวหน้าแคลน!

.

เธออาศัยจังหวะที่พวกมันตกใจ ควัก Glock 18c โครงโพลิเมอร์ออกมา พลันลั่นกระสุนเพียงหนึ่งนัดเข้าใส่กลางกระป๋องแบบตรงเผง ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ

.

“ตูมมม!!!” 

.

ปฏิกิริยาเคมีทำงานราวกับเล่นมายากล อานุภาพทำลายล้างไม่สูงมากแต่ก็มากพอที่จะทำให้ใบหน้าและฮูดที่คลุมอยู่มอดไหม้ลุกติดไฟ พวกมันกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมาน ระหว่างนั้นแพรวก็ได้ปรับโหมดปืนเป็น Burst Fire เพื่อให้สามารถยิงรัวได้คราวละ 3 นัดต่อเนื่อง เปลี่ยนจากปืน 9 มม. ธรรมดาให้มีอานุภาพไม่ต่างจากปืนกลเบาดี ๆ กระบอกหนึ่ง

.

“มาเซ้! ออกมาเลย! มีพวกแกอีกกี่คนซ่อนอยู่ตรงไหนกันบ้าง ลองแหกปากขนาดนี้มันต้องออกมาดูเพื่อนมันบ้างล่ะ”

แพรวคิดในใจเธอชันกายพิงอยู่หลังกำแพงตรงชั้นวางของด้านหลัง พลางทอดสายตาดูพวกเด็ก ๆ อยู่เป็นระยะ จากตรงนี้เธอยังเอาอยู่! กระสุนก็มากพอที่จะคุ้มครองทุกคนได้ ก่อนที่หลังจากนั้นต่อมาจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ไม่มีสมาชิกใหม่ออกมาสมทบ แล้วพวกมันทั้งสองก็ค่อย ๆ สงบลงล้มตรึมไปกับพื้น ในสภาพของศพที่ทั้งไหม้แล้วก็เกรียมเละ

.

เช็คทุกอย่างจนมั่นใจสาวเจ้าจึงย่างเท้าก้าวออกมาจากจุดซุ่ม ประตูหลังร้านถูกงัดเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ที่รู้คือแพรวปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสมาชิกของแคลนระยำนี้อีกสองศพ ที่เธอหนีบไว้ใต้วงแขน หนึ่งในนั้นบนหัวของมันยังมีไม้หน้าสามฝังตะปูของเธอติดคาอยู่ แล้วเธอก็จัดแจงเหวี่ยงศพเหล่านั้นลงมากองต่อหน้าเด็ก ๆ

.

“ฟุบบบ!”    

.

“ลุงกับป้าไม่รอดแล้วล่ะ ช่วยเช็คศพพวกนี้หน่อยสิ มีของอะไรพอใช้ได้เก็บออกมาให้หมด" 

“ศพไฟไหม้นี้ก็ด้วย..” 

"ส่วนคนที่เหลือเข้าไปด้านใน ฉันเคลียร์ทุกอย่างแล้ว เก็บกระเป๋าเป้ลุงกับป้ามาด้วย เรายังต้องใช้ของ ๆ พวกแกอยู่..”

.

กระพริบตาปริบ ๆ เจนิสยังคงสั่นเทิ้ม

.

“มองอะไร?! ติดขัดตรงไหนหรอเจนิส?!”

.

“ปะ.. เปล่าค่ะพี่แพรว.. ว.. ว.. เราจะทำตามเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ!”

.

และขณะที่พวกเด็ก ๆ กำลังกุลีกุจอทำตามคำสั่งอยู่นั้น แพรวก็ได้พูดสำทับย้ำจุดยืนขึ้นมาอีกครั้ง เธอป่าวประกาศต่อหน้าทุกคนว่าเราจะไม่ทำแบบพวกนี้เป็นอันขาด เราจะหนีออกจากเมืองหลวงเพื่อออกไปมีอนาคตที่ดียิ่งกว่า ไม่ใช่อยู่อย่างโจรมุมตึกดักปล้นชิงฆ่าแบบไร้จุดหมายเยี่ยงนี้ ถึงสุดท้ายแล้วจะต้องมีผู้เสียสละบ้าง แต่ก็ให้ถือซะว่านั่นเป็นเรื่องปกติในการต่อสู้ เลยอยากจะให้ทุกคนปรับทัศนคติให้ตรงกัน ก่อนจะเดินทางด้วยกันต่อไป

.

เล่นใหญ่ไฟกระพริบมากน้ำตาเจนิสชักจะเหือดแห้ง เธอไม่เหลือความกลัวอีกต่อไป นับแต่นี้ไปคงมีแต่ความประทับใจและเอมอิ่มที่มีต่อแพรว เมื่อมองจากเบื้องหลังและนั่งยองดูจากตรงนี้ ท่วงท่าของแพรวนั้นเท่โคตร ๆ เธอมีทั้งความกล้าและลูกบ้าที่มากกว่าหญิงใดจะมีได้ องศามุมช้อนสะท้อนแสงแดด สะบัดผมทีสวยราวกับพรีเซ็นเตอร์ขายอุปกรณ์การแพทย์ที่เห็นตามป้ายบิลบอร์ดข้างถนน เพียงแต่เจนิสนั้นไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ เธอจะกล้าบอกแพรวได้ยังไง ว่าพรีเซ็นเตอร์คนที่คิดถึงนั้นคือ “มิวท์” ไม่ใช่แพรว!