MYZTERY HORO ::: EP.18

หลายวันต่อมา...

“ลั้ลล้า ลั้ลลา ต้นไม้ใบหญ้า ทะเลและหาดทรายจ๋าาาา ^3^”

ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งและฟูลเทิร์นไปรอบๆเกาะส่วนตัวที่เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมากโดยมีเฮียคินเดินตามหลัง ถึงจะพอเดาได้ว่าบ้านเฮียคินรวยมาก แต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดมีเกาะใหญ่เบ้อเร่อ แถมรอบตัวฉันก็มีแต่คนเกรงกลัวเขาทั้งนั้น

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับนาย / ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับนาย”

นี่ไง พูดปุ๊บก็มีพี่ชายสองคนเดินเข้ามาก้มหัวให้เฮียคินทันที เอ๊ะๆ นี่มันพี่ชายที่อยู่กับคุณป้านี่นา แต่ตู้วหูววว พ่อหนุ่มมม เขาทำความเคารพกันเหมือนในหนังเลยแฮะ ชีวิตจริงมีอะไรแบบนี้ด้วยหรอ

แล้วก็โอ๊ะ! ขอญาตซุบซิบนะคะ ซุบซิบนิดเดี๊ยววว คือคนที่นี่เค้าแปล๊กแปลกอ่ะ ทุกคนใส่เสื้อผ้าสีดำสนิททั้งผู้หญิงและผู้ชายเหมือนกำลังไว้อาลัยให้ใครยังไงอย่างงั้น แถมก่อนหน้านี้พอฉันยิ้มให้ ใครต่อใครก็เอาแต่ก้มหน้าเดินลิ่วๆหนีไป แบบไม่ทักไม่ทายกันเลย นี่มันหาดผีสิงรึงายยยย -*-

แต่ไม่หรอกน่า ผีอะไรจะมาให้เห็นกลางวันแสกๆ แต่ถ้าเป็นผีจริง พวกเค้าต้องมีห่วงมากแน่ๆ เพราะฉันเคยเห็นในละครนะ ผีที่แฮปปี้เค้าจะใส่เสื้อผ้าสีขาว ก่อนจะกลายเป็นกากเพชรวิ๊งๆ ค่อยๆลอยขึ้นฟ้าแล้วส่งยิ้มบางๆมาให้เรา

เอ๊ะ...หรือพวกเค้าจะไม่ชินที่อยู่ๆก็เห็นสาวน้อยพราวเสน่ห์มาวิ่งสูดอากาศแถวหาดทรายขาว บร้าาา ฟีลลิ่งซุปตาร์โมเม้นต์สับขาท่ามกลางสปอตไลท์ต้องมาล๊าววว สามมมม สี่! ^_^ 

“บอกพี่สาวแล้วใช่มั้ย?”

หยึ๋ย =[]=! โอ่ยยย หมดฟีลลล อะไรกันเล่าตาลุงงี่เง่า -*-

“ก็บอกว่าไม่ได้บอกไงคะ โรสน่ะ ตอนนี้อยู่ที่หัวหิน มีถ่ายงานกับรุ่นพี่ แล้วนี่จะถามอีกกี่ที ถามอยู่ได้นะคำถามนี้อ่ะ >[]<!”

ใช่! เชื่อมั้ยว่าฉันฟังคำถามว่าบอกโรสยังมา 3,876 ครั้งแล้วตั้งแต่มาถึงนี่อ่ะ เชอะ -3-

“โทรไปบอก ไม่งั้นก็กลับเดี๋ยวนี้”

หมับ!

“งื้ออออ ไม่! ถ้าหนูโทรไปหนูก็ต้องกลับเหมือนกันน่ะสิ ก็โรสชอบดุ นี่หนีมาทำความดีนะ ไม่ได้มาเที่ยวเล่นเฮียก็รู้นี่”

พอส่งเสียงดุออกมา เฮียคินก็ทำท่าจะลากฉันกลับจริงๆ ฉันเลยต้องเปิดโหมดส่งเสียงออดอ้อน แล้วก็เหมือนจะได้ผลนะเนี่ย หน้าตาเฮียดูเห็นใจฉันมาก

“-_-” <<< สีหน้าคิระ

“น้าาา เฮียขา เปลี่ยนจากบอกโรสเป็นหนูบอกเฮียแทนได้มั้ยอ่ะ ยังไงเฮียก็เป็นพี่ชาย ช่วยเป็นผู้ปกครองให้หนูหนึ่งวันได้มั้ย นะๆ”

ปิ๊งๆๆๆ

“ไม่ได้”

เย้ยยย! น้ำเสียงตัดรอนมากเว่อร์คนเค้าอุตส่าห์ทำตาปิ๊งๆ เอาใหม่! สงสัยต้องงัดไม้ตาย Level 260 มาใช้

พรึ่บ!

คิดได้แบบนั้นฉันก็ก้าวหน้าตรงเข้าไปหาเฮียคินจนพี่ชายสองคนที่ยืนใกล้ๆเราถึงกับก้าวขาถอยหลังออกไปสามก้าว

“งื้อออ -3- เฮียขาอีกที อย่าหาว่าซุบซิบเลยนะ แต่ถ้าโรสรู้คงเอาหนูตายแน่ๆเพราะหนีมาถึงภูเก็ต แถมยังมากับมนุษย์เจ่เจ้ที่ใจเป็นหญิงแต่มีเรือนร่างกำยำแบบผู้ชาย รู้แบบนี้แล้วเฮียคินจะใจร้าย ไม่ให้หนูไปด้วยทั้งที่....”

“พอ -_- งั้นก็อยู่ใกล้ๆไว้”

เฮียคินตัดบทพร้อมกับหันไปพยักหน้าไล่พี่ชายคนสองนั้นให้เดินออกไป ฉันเลยได้ทีโดดเกาะแขนเขาไว้แน่น

หมับ!

“อ๊ะๆ พูดแบบนี้แปลว่าเป็นห่วงหนูใช่มั้ย ^^ แต่สบายใจได้เลยค่า หนูจะเกาะติดเฮียตลอดเวลาจนกว่าเฮียแม็คจะมา แล้วจะเว้นระยะให้สวีทวี๊ดวิ้วกันนะคะ อิ๊อิ๊ >_<”

แต่ทิ้งระยะไปแป๊บเดียว พี่ชายหนึ่งในสองคนที่เพิ่งเดินออกไปก็เดินกลับเข้ามาใหม่

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ เราเตรียมของครบแล้วครับนาย”

“แล้วหนังสือ?” เฮียคินหันไปมองและตอบกลับไป พี่ชายเค้าก็พยักหน้า

“ครับ เรียบร้อยทั้งหมดแล้วครับ”

“เอ๋? หนังสืออะไรหรอคะ แหะๆ =_=^”

ฉันฉวยโอกาสที่เฮียคินยังไม่พูดอะไรพูดแทรกออกไป แล้วหันไปยิ้มกลบเกลื่อนใส่เขา

“หนังสือเรียน ส่งเสริมพัฒนาการเด็ก”

“เด็ก?”

“(- -)(_ _)”

พอถามซ้ำ เฮียคินก็แค่พยักหน้าแต่ไม่ได้ขยายความอะไรให้ หืม... ก็ไหนตอนแรกบอกว่าจะมาบริจาคเสื้อผ้าไง แล้วทำไมมีหนังสือด้วย อ๋อรู้ละ!

“จ๊ะเอ๋พี่ชาย!”

พรึ่บ! หมับ!

เพราะว่าฉันอยากรู้ แต่คิดว่าเฮียคินต้องดุแน่ๆถ้าถามเซ้าซี้ออกไป ฉันเลยพุ่งพรวดเข้าไปหาพี่ชายที่เอาแต่ก้มหน้าตอบมาอยู่ได้

“คะ...ครับ =[]=”

“แป๊บนึงค่ะ แล้วจะมาดึงหนูไว้ทำไมคะเนี่ย -3-”

ฉันพูดกับพี่ชายสลับกับหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เฮียคิน ก็แหม... พอฉันก้าวขาปุ๊บ เฮียก็คว้าแขนฉันปั๊บ เล่นเอากระชักกึกกักกันไปเลยแต่เฮียก็ไม่ได้ตอบอะไร

“......”

“หนังสือมีแบบไหนบ้างหรอคะ ขอหนูไปดูได้มั้ย”

“ดะ...ได้ครับ”

แต่พี่ชายตรงหน้าก็แปลก คนอะไรคุยกันแล้วเอาแต่เดินถอยหลัง คนบนเกาะนี้มันชักจะยังไงๆนะเนี่ย แบบนี้ต้อง....ปั่นนนนน ฮ่ะๆ

พรึ่บ! หมับ!

“ดีเลย ได้ก็ไปค่ะ ที่นั่นเค้ามีคุณครูมั้ยคะ ถ้าไม่มีหนูเป็นให้ได้นะ หนูเรียนหนังสือเก่งมาก อยากเอา Transcript มาให้ดูแต่หนูยังเรียนไม่จบเลยค่ะ ฮ่ะๆๆ”

ฉันอาศัยจังหวะที่เฮียคินตายใจโดดพรวดเข้าไปเกาะแขนพี่ชายชุดดำแล้วก้าวขาฉับๆกึ่งเดินกึ่งวิ่งลากเขาออกมา แล้วพี่ชายก็ทำหน้าเหวอเหมือนจะมีใครตาย ส่วนเฮียคินก็ก้าวขาตามหาด้วยสีหน้าหงุดหงิดใช้ได้

“=[]=!!! นะ..นาย นายหญิงครับ คือ…”

“โอ๊ะ ลืมแนะนำตัวหนูชื่อลิซ่านะคะ นายหยงนายหญิงที่ไหนเรียกหนูว่าลิซก็ได้หนูไม่ถือ แล้วพี่ชายล่ะชื่ออะระ....”

พรึ่บ! ตุ้บ!

แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค เฮียคินก็มาคว้าแขนอีกข้างแล้วกระชากฉันกลับไปกระแทกแผงอกอย่างแรง ก่อนจะตวาดออกมาชุดใหญ่

“ก็บอกให้อยู่ใกล้ๆไว้!”

ในขณะที่พี่ชายคือเลิ่กลั่กมาก ทำไมเขาต้องกลัวการใกล้ฉันขนาดนั้นอ่าไม่เห็นจะเข้าใจเลยยย -3-

“ขะ...ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆครับนาย”

“จิ๊!”

แล้วแค่เสียงจิ๊จ๊ะในลำคอคำเดียวของเฮียคิน อยู่ๆบรรยากาศโดยรอบก็เหมือนเปลี่ยนอุณหภูมิไปฉับพลันจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับชะงัก เหมือนมีใครมาหยุดเวลา และหยุดทุกคนในที่นี้ให้แข็งเป็นหินเอาไว้ ก่อนที่เฮียคินจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบจนฉันเองยังเสียวสันหลัง

“....ไอ้ไคยะ”

สิ้นสุดคำพูดนั้น พี่ชายชุดดำก็หน้าซีดจริงจัง พอเห็นท่าไม่ดีฉันเลยหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเฮียคินแล้วเอามือข้างนึงไขว้หลังสะบัดๆเป็นสัญญาณให้เขาหนีไปก่อนที่เฮียคินจะแปลงร่าง

“อ๋อ...พี่ชายเค้าชื่อไคยะใช่ม้า หนูรู้แล้วล่ะค่ะ ถ้างั้น...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ....อ้าวทำไมพี่เค้ารีบเดินไปไม่รอหนูเลยล่ะคะ! แบบนี้ต้องตาม...”

หมับ!

พอฉันทำทีเป็นหันมาคุยกับพี่ชายที่เผ่นแน่บและแกล้งทำท่าจะเดินตาม เฮียคินก็คว้าเอาไว้ทันทีซึ่งก็ดีแล้วแหละ 

“ก็บอกว่า....”

“ค่าๆ งั้นตัวเองก็พาหนูไปดูซะเองสิคะ ก็หนูอยากดูหนังสือนี่นา ...นะ”

จุ๊บ!

พูดจบฉันก็เขย่งไปจุ๊บเฮียที่ทำหน้าบึ้งทีนึง แล้วการกระทำนี้ก็ทำให้คนรอบข้างก้มหน้าลงไปอีก ก่อนที่เฮียคินจะบ่นอุบอิบแล้วลากแขนฉันเดินบนหาดทราย ท่ามกลางใครต่อใครที่ยังนิ่งไม่ขยับไปไหน

“เรื่องมาก”

“โอ้ย รุนแรงตลอดเลยนะ แขนหนูจะขาดมั้ยเนี่ยคนบ้า =3=”

ไม่นานเราก็มาถึงห้องๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยหนังสือเยอะมาก แต่ก็มีบางส่วนที่มีชายชุดดำกำลังยกมันออกไปอย่างขะมักเขม้น ฮือออ ชอบจัง ฉันชอบเห็นคนช่วยเหลือกัน แต่....

“โอ้โห เราจะขนไปหมดนี่เลยหรอคะ มันไม่เยอะเกินปะ...”

“เราไม่ได้ไปบ่อย พวกเค้ามีความจำเป็นต้องใช้มัน”

เฮียคินตอบมาด้วยสีหน้าจริงจัง และบอกเลยเท่าที่ฉันแอบดูระหว่างทางที่เดินมา นี่มันไม่ใช่การบริจาคของแบบก๊องแก๊งนะ ทุกอย่างที่วางรอขึ้นเรือตรงท่าเรือของเกาะนี้ ที่จะลำเลียงไปยังเกาะเล็กๆที่เราจะไปมันมีเยอะมากกกก

คือเยอะขนาดว่าคนเกาะนั้นน่าจะอยู่ได้เป็นปีๆโดยไม่ต้องรับความช่วยเหลือจากใครแล้วก็ยังได้ จนภาพเฮียคินลูกหลานไฮโซ อยู่คอนโดหรู และชอบโยนของคนอื่นทิ้งขว้างในหัวฉันมันเปลี่ยนไปในทันทีเลยนะยูววว

“อื้ม ใจบุญจังเลยนะคะ หนูเริ่มหลงเสน่ห์ความใจดีของเฮียเข้าแล้วล่ะ ^_^”

ฉันพูดออกไปและกระชับอ้อมกอดที่กอดแขนเฮียไปแบบปลื้มปริ่มในใจ จุ๊ๆๆ สุดยอดไปเลยน้า เจ่เจ้คินนี่ของหนูอ่ะ เท่ระเบิดระเบ้อ เป็นความหวังของชาวเกาะเลยเด้อออ

“……”

“อ่าว...เงียบไปนี่เขินหรอคะ”

“เปล่า -////-”

เฮียคินทำเป็นมองซ้ายมองขวาดูหนังสือไปเรื่อย แต่บ้าแล้ววว... ชมกันจะๆขนาดนี้ไม่เขินก็ให้มันรู้ไปสิ

 “ใช่หร๊อออ ถ้าโกหกโดนหอมแก้มนะคะ ง่าาา หน้าหนู -3-”

ฉันแกล้งเขย่งตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้เฮียอีกที แล้วไม่ทันไรมือหนาก็ถูกส่งมากดหน้าฉันลงทันที

“….ห้ามใกล้ไอ้ไคยะ”

...เอ๋?

“ทำไมล่ะคะ พี่เค้าดูใจดีคล้ายๆเฮียแม็คเลยนี่ -*-”

เฮียคินพูดออกมาเล่นเอาฉันเซ็งไปเลยดิ กำลังคิดว่าถ้าเจออีกจะแกล้งพี่ชายคนนั้นอีก เค้าดูชอบกระดึ๊บๆหนีฉัน ซึ่งมันตลกดี

“ก็บอกว่าห้ามใกล้ไงวะ!”

เย้ยยย... แล้วทำไมต้องพูดจากระโชกโฮกฮากด้วยล่ะคะซิสสส =[]=!

“ค่าๆ แต่ถ้าเค้ามาคุยกับหนู หนูก็ต้องตอบ พอดีหนูเป็นคนมารยาทดี”

ป๊อก!

“โอ๊ย! เอะอะไรก็เขกหัวๆ >[]<!”

ฉันโหวกเหวกออกไป พอกำปั้นนั่นโบ๊ะลงมาที่หัว แล้วผู้ก่อการร้ายอย่างเฮียคินก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“จะไปคุยกับมันเองมากกว่า”

“อ๋อหรอ ก็คุยกับเฮียมันน่าเบื่อนี่ เชอะ! -3-”

พูดจบฉันก็ก้าวขาเดินหนี แอบไปดูอาหารการกินที่ขนไปดีกว่า แอบเห็นแว๊บๆน้าว่าคุณป้าอยู่โซนนี้อ่ะ

หมับ!

“หืม?”

แต่ก็เนี่ยแหละน้า ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูห้อง ก็สัมผัสได้ถึงรังสีเอาแต่ใจของอีตาลุงนี่ -*-

“อะไรอีกแล้วคะซิสสส??”

“สามรอบละ ก็บอกให้อยู่ใกล้ๆไว้งะ….”

นั่นไง! เฮ่ออออ

จุ๊บ!

เพราะขี้เกียจจะฟังฉันเขย่งตัวกดจูบลงไปบนริมฝีปากที่เอาแต่ออกคำสั่งเรียกร้องให้เอาใจอยู่ได้ แล้วเฮียคินก็กลืนคำพูดนั้นลงคอไปเล้ย ในขณะที่ฉันตีมึนวิ่งหนีแต่ก็ตะโกนลอยๆพูดกับคนที่โดนจุ๊บกี่ทีก็ยังอึ้งอยู่ข้างหลัง

“ชู่ววว... อย่าเสียงดังเดี๋ยวหนังสือตกใจค่ะ ถ้าอยากให้หนูใกล้ก็เดินตามมาสิคะ ใครเค้าอยากจะตัวติดเป็นปาท่องโก๋กับตัวเองตลอดเวลาล่ะ ฮ่าๆๆๆ”

แล้วฉันก็ใช้วิชานินจาโดดหลบกองหนังสือแบบปุ๊บปั๊บ หนีเฮียคินที่ยังคงอึ้ง ไม่รู้จะอึ้งทำไม จูบกันมาตั้งหลายครั้ง แต่ก็ดีละอึ้งๆนานตัดกำลังคู่ต่อสู้จะได้ไม่ต้องมาเดินตาม ลัลล้า ลัลลาาา...

ตุ้บ!

“ว๊ายยย ขะ...ขอโทษค่ะ =/=”

เย้ยยย แล้วไม่รู้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไร พอฉันอุตส่าห์วิ่งหนีตาลุงพ้นประตูได้สักระยะก็ดันมาชนกับใครเข้าซะได้

“ไม่เป็นไร”

เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ o_O?

“อ้าวเฮียแม็ค มาช้าจังเลยนะคะเนี่ย โหหนังสือเยอะเลย แต่หนูจะบอกให้ว่ามียืนคนหน้าบูดอยู่ข้างในค่ะ คิกๆๆ เชิญค่าาา ^_^”

หวืดดดด

“ว๊ายยยย O_O”

พูดจบฉันก็เบี่ยงตัวหลบเฮียแม็ค แต่เพราะทางเดินตรงนี้คนเดินเยอะและค่อนข้างวุ่นวาย แถมยังมีหนังสือกองเกลื่อนทำให้ฉันเสียหลัก ขาไปเกี่ยวกับกองหนังสือจนหน้าเกือบคะมำ โชคดีที่เฮียแม็คทิ้งหนังสือในมือแล้วพุ่งพรวดเข้ามารับร่างฉันไว้

พรึ่บ!

“โอ้วมายก้อดดดด =[]=! หนูคิดว่าจะตายคากองหนังสือแล้ว ขอบคุณเฮียแม็คมากจริงๆค่ะที่รักษาชีวิตหนูวะ…..”

พลั่ก!

“โอ๊ย!”

แต่ยังไม่ทันที่เฮียแม็คจะซาบซึ้งในคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น อยู่ๆก็มีผู้หญิงหน้าตาดุๆที่ไหนไม่รู้ตรงเข้ามากระชากแขนฉัน แถมยังตวาดออกมาดังลั่น

“เฮีย! ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?!”

วิ๊งๆๆ.... อุ๊ย เหมือนหูดับเลยอ่ะ เจ่เจ้คนนี้เค้าเสียงดังจัง แล้วเฮียแม็คก็คว้ามือผู้หญิงคนนั้นออกจากแขนฉัน

“ของไอ้คิน”

“อย่ามาโกหก!”

เอ๋? เสียงอาจจะไม่ค่อยชัดเพราะหูดับนิดหน่อย แต่ว่า... แอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ พี่สาวคนนี้ที่หันมามองค้อนฉันด้วยอินเนอร์ตำหนิเวอร์ชั่นสามล้าน หาาา... หรือว่าพี่เค้าจะท้าฉันไปตบหลังโกดัง =[]=!

“ไม่เชื่อก็ตามใจ”

เฮียแม็คตอบกลับผู้หญิงตรงหน้าไปเสียงเรียบ เป็นความเงียบที่น่ากลัวแปลกๆ แต่เจ่เจ้คนนี้ก็ยังไม่หยุดซักไซ้

“แต่เมื่อกี๊เฮียกับมัน....”

“ไม่มีอะไร”

โอ้... ราบเรียบเหลือเกินพ่อหนุ่ม ยิ่งโทนเสียงเฮียแม็คเงียบขรึมเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งเพิ่มเลเวลอาฆาตพยาบาทมาที่ฉัน ถึงขนาดมองกันตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัน

“ก็ได้ ไม่มีก็ไม่มี... ก็อย่าให้รู้แล้วกันว่ามันมาอ่อยเฮีย”

พี่สาวท่าทางน่ากลัวก้าวขาเข้ามาประชิดตัวฉันช้าๆพร้อมกับโทนเสียงเยือกยะเยือก น่ากลัวชะมัด =[]=! ก่อนที่เธอทำท่าจะเบี่ยงตัวเดินออกไปอีกทางแต่ก็ไม่วายส่งมือเรียวนั่นมา ทำท่าจะกระชากฉันเข้าไป...

พรึ่บ! หวืดดดด!

แล้วอีกแค่ไม่ถึงสิบเซ็นที่เล็บสวยๆนั่นจะแตะแขนฉัน อยู่ๆเฮียคินก็โผล่มาแล้วคว้าตัวฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา พร้อมกันกับที่เฮียแม็คกระชากพี่สาวคนนั้นออกไปจนเกิดช่องว่างระหว่างเรา

และสิ่งที่มันน่ากลัวกว่าพี่สาวในตอนนี้ คือสายตาเฮียคินที่จ้องเธอด้วยแววตาดุมาก มากที่สุดตั้งแต่ฉันรู้จักเขา ก่อนจะส่งคำพูดที่เหมือนกำลังตำหนิเธอที่เอาแต่จ้องมาที่เรา

 “….ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนเธอ! ที่ไม่สนว่าของใคร สนแค่ตัวเองอยากได้ อยาก...เอา!”