MYZTERY HORO ::: EP.52

@ KIRA’S CONDO

ติ๊ดดดด!

ฉันเปิดประตูห้องเฮียคินเข้ามาเพราะรู้รหัสแล้ว ก่อนจะเงยหน้าไปสบตาเฮียคิน เฮียแม็คและพี่ไคยะที่มองมางงๆ เพราะมันไม่ใช่เวลาเลิกเรียน อันที่จริง...วันนี้ฉันยังไม่ได้เข้าเรียนด้วยซ้ำ

“หวัดดีค่ะเฮียแม็ค พี่ไคยะ”

“นายหญิงทำไม....”

“เลิกเร็วกว่าปกติ?”

พรึ่บ!

ฉันไม่ได้ตอบคำถามทั้งพี่ไคยะและเฮียคิน แต่เลือกจะพุ่งเข้าไปกอดเฮียเพราะรู้สึกโหยหาอ้อมกอดของเขาอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ

มันหนักจังเลยนะวันนี้... แม้นิลลาจะฟื้นคืนสติมาแล้วเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่เธอก็ยังส่งสายอาฆาตราวกับจ้องจะทำร้ายฉันซ้ำๆมาอยู่ดี จนเฮียพายต้องให้เฮียโยแยกฉันออกมาก่อนอย่างตอนนี้

“ฮึก... สองครั้งแล้วอ่ะเฮีย เหมือนหนูเป็นตัวปัญหา หนูทำให้คนอื่นเดือดร้อนตั้งสองครั้งแล้วอ่ะ ฮือออ”

แค่ได้มุดหน้าเข้ากับแผงอกกว้างฉันก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครที่อยู่ในห้องนี้ทั้งนั้น เฮียคินเองพอเห็นแบบนี้เขาก็ส่งมือมาลูบหัวฉัน แต่ก็ถามกลับมาแบบงงๆ

“สองครั้ง?”

“ใครทำอะไรนายหญิงครับ ผมจะไปจัดการให้”

พี่ไคยะพอเห็นท่าทางของฉันเขาก็รีบก้าวเข้ามา เฮียแม็คเองจากที่นั่งเล่นเกม เขาก็ละสายตาจากมันหันมาหาฉันที่ยังพูดอู้อี้ออกไปคนเดียวด้วยความอัดอั้น

“ฮึก... เฮียขา หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูไม่เคยคิดเลยนะ ไม่เคยอยากเป็นต้นเหตุให้ใครถูกทำร้ายหรือเป็นอะไรไป”

“ใจเย็น เกิดไรขึ้นบอกเฮีย”

“ฮึก ฮือออ หนูก็ไม่รู้ หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมชีวิตหนูช่วงนี้ถึงมีแต่คนจ้องจะทำร้าย”

พรึ่บ!

“ลิซ! ใครทำไรบอกเฮีย”

พอฉันพูดไปแบบนั้น เฮียคินก็ดันตัวฉันออกจากแผงอกของเขาอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนทันควัน แล้วเขาส่งเสียงเข้มมาคาดคั้น

 “คะ... ฮึก คือ....”

แล้วฉันก็เริ่มเล่าทุกอย่างที่เจอวันนี้ให้เฮียฟัง ทั้งเฮียแม็คและพี่ไคยะก็ตั้งใจฟังโดยไม่มีใครสนใจอย่างอื่น พวกเขาดูจดจ่อกับเรื่องที่ฉันเล่ามากๆ แถมพอได้รู้ว่านิลลาท้องก็ยังไปมองหน้ากันในแบบที่ฉันไม่เข้าใจอย่างนั้น

 “ท้อง?”

“ค่ะ นิลลาท้อง U_U แต่ก็หน้ามืดไปหลังจากจะพุ่งมาตบหนู ผู้หญิงคนนั้นง้างมือสูงมาก ฮึก... แต่เฮียโย... เฮียโยเข้ามากันให้เลยโดนไปหนักอยู่”

“จะตบเมียกูเนี่ยนะ ไอ้ไคยะมึงไป....”

“ไม่เอานะ ท้องค่ะ เธอคนนั้นกำลังท้องอยู่”

เพราะดูจากท่าทางแล้ว เฮียคินต้องให้พี่ไคยะไปเอาเรื่องนิลลาแน่ๆ และนั่นหมายถึงเฮียพาย และอาจจะรวมถึง Nightshade คนอื่นต้องเดือดร้อนไปด้วย 

“ท้องแล้วจะตบใครก็ได้รึไง?!”

พอโดนฉันห้าม เฮียคินก็หัวร้อนแล้วตะคอกใส่ แต่เขาก็ยังเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้

“หนูขอนะ อย่าทำอะไรนิลลาเลย ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเฮีย...”

“แล้วไง ก็ยัยนั่นทำเราร้องไห้”

“ฮึก... หนูไม่ร้องแล้วก็ได้ หนูก็แค่สงสัยว่าหนูไปทำอะไรใครไว้ ชีวิตช่วงนี้ถึงดูวุ่นวาย U_U”

“……”

ได้ฟังฉันพูดเฮียก็เงียบ เขาถอนหายใจออกมาและดูโกรธมาก เฮียแม็คเลยทำลายความเงียบนี้ด้วยการพูดขึ้นมาอย่างปลอบใจ

“ลิซ เรื่องฟาร์ดาไม่ต้องเก็บไปคิด”

ฟาร์ดาก็คือรุ่นพี่เฟรย่านั่นแหละ เมื่อเช้าฉันแอบถามพี่ไคยะมา แต่จะไม่ให้คิดเลยมันก็ไม่ได้มั้ยอ่ะ เหมือนคิดมาตลอดว่าเฮียบีทเป็นตัวกาลกิณี แต่ตอนนี้ดวงดาวคงโคจรผิดที่ มันเป็นฉันแล้วใช่มั้ย เป็นฉันที่กลายเป็นตัวโชคร้ายของใครต่อใครอ่ะ U_U

“เงยหน้าดิ๊ ต่อไปถ้าใครตบมาต้องตบกลับ เข้าใจมั้ย?”

มือหนาของเฮียที่ทำหน้าตาน่ากลัวถูกส่งมาเชยคางฉันที่นั่งสะอื้นอยู่ข้างเขา แล้วเฮียจ้องหน้าฉันอย่างรอคำตอบ แต่จะให้ไปทำรุนแรงกับคนอื่นแบบนั้น มันก็ไม่ใช่สั่งๆ แล้วทำได้เลยรึเปล่า U_U

“เฮียก็รู้ว่าหนูไม่กล้า....”

พรึ่บ!

แล้วมือข้างเดียวของเฮียที่เชยคางฉันก็เลื่อนไปลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนที่เขาทำหน้าจริงจังขึ้นมา

“พรุ่งนี้ไปเกาะ มีอะไรหลายอย่าง...ที่เราต้องเรียนรู้ได้แล้วล่ะ”

วันต่อมา....

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดดดดดดด >_<”

เสียงลั่นไกดังสนั่นไปพร้อมกับเสียงกรี๊ดและมือที่สั่นสุดๆของฉัน ด้านหลังฉันเต็มไปด้วยประชากรบนเกาะ ไม่เว้นแม้แต่เด็กๆที่ยืนมองกันอย่างลุ้นๆ

และใช่... กระสุนที่ยิงสะเปะสะปะออกไป คือการลั่นไกของฉันที่ถูกกดดันจากเฮียคิน ร่างสูงในเสื้อฮาวายชิคๆกับแว่นกันแดดที่เกี่ยวคอเสื้อไว้ แถมเขายืนดูดน้ำมะพร้าวสดๆจากลูกหน้าตาเฉย โดยสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาใกล้

“ยิงวนไป มันต้องโดนสักนัด”

“แงงงง ไม่เอาแล้วได้มั้ย หนูปวดหูจะตายอ่ะ >[]<”

บ้า! เฮียบ้าไปแล้ว เขาพาฉันมาที่นี่ไอ้เราก็คิดว่าจะมาเที่ยวพักสมองสักนิด แต่เปล่าเลย ปืนที่สั่นอยู่ตอนนี้ถูกยัดใส่มือฉันตั้งแต่ก้าวเท้าจากฮอลงบนหาดทราย

“ยิงไป ไม่มีใครตายหรอก อย่างมากก็ปลาโลมา”

“แต่ปลาโลมามันก็มีชีวิตนะคะ....”

“ยิง!”

“อร๊ายยย!”

ปัง!

เสียงตะคอกแบบฮาร์ดคอร์ไปไหนไม่รู้ของเฮียทำให้ปืนในมือฉันลั่นด้วยความตกใจ นะ...นี่มันเป็น.... นี่มันเป็นสถานการณ์ที่อันตรายมากเกินไปแล้วนะ TT^TT

“มะ...ไม่เอาแล้ว เฮียคินหนูกลัว ไม่เอาแล้วค่ะ”

ฉันพูดพร้อมกับง้างมือจะเขวี้ยงปืนทิ้ง แล้วเฮียก็ส่งลูกมะพร้าวให้พี่ไคยะ ก่อนจะเดินเข้ามาจับมือฉันนิ่งๆ

หมับ!

“เฮียขาพอแล้ว....หนูกลัว หนูกลัวจริงๆ >_<”

ฉันพูดออกไปเสียงสั่น ถ้าให้เดาหน้าฉันตอนนี้มันต้องซีดมากเลย ฉันมีอาวุธที่ฆ่าคนได้อยู่ในมือ อาวุธที่เกิดมาไม่เคยจับเลยสักครั้งในชีวิต

“อืม”

แล้วเฮียก็แค่รับฟังแต่ไม่ใจอ่อนให้เลยสักนิด เขาพยักหน้าให้ก็จริงแต่ก็ตรงเข้ามายืนซ้อนตัวฉันจากข้างหลัง และคว้ามือฉันที่ถือปืนยกขึ้น เล็งตรงไปที่เป้าข้างหน้านิ่งๆ แบบไม่มีท่าทีหวาดหวั่น

พรึ่บ!

แล้วเฮียก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังราวกับต้องการให้ฉันตั้งสติดูใหม่อีกครั้ง

 “สมาธิ...รวิษฎา มองตรงไปข้างหน้า มือสองข้างจับปืนให้มั่น แขนเหยียดตรง ความกว้างขาเสมอกับไหล่ รากฐานที่มั่นคงจะทำให้เราไม่เสียหลักง่ายๆ”

ในทุกคำที่เขาพูดมา มือและขาของเฮียก็จัดท่าทางที่ถูกต้องให้ฉันด้วยความแผ่วเบาไปพร้อมกัน สองมือของฉันจับปืนแน่น แขนเหยียดตรงไปข้างหน้าตามที่เขาสั่ง โดยมีสองมือของเฮียวางทาบไว้บนมือของฉัน

“เวลาลั่นไกถ้ามือไม่นิ่งปืนจะสะบัด ฟังเฮียนะลิซ... เฮียอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ขจัดความกลัวทั้งหมดออกไปดูสักครั้ง แล้วค่อยๆเหนี่ยวไกช้าๆ อย่าไปตื่นเต้นกับมัน...”

“ตะ...แต่หนูพยายามแล้ว มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี”

“เพราะเราใจร้อน การจะยิงให้แม่น เราต้องประณีตและใจเย็นเท่านั้น ถ้ายิงด้วยอารมณ์ไม่คงที่ ออกแรงเหนี่ยวไกตามอารมณ์หนักหน่วงที่มี ปืนในมือมันจะสั่นแบบนี้!”

พรึ่บ! ปัง!

พูดจบเฮียคินก็สอดนิ้วของเขาเข้ามาตรงไกปืนเร็วมาก แล้วลั่นไกอย่างแรงแบบไม่ทันให้ฉันตั้งตัว จนปืนในมือฉันมันลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“อร๊ายยย >[]< เฮียขาหนูกลั.....!”

“จำไว้! เมื่อไหร่ที่ปากกระบอกปืนสะบัดไปไม่รู้ทิศทางอย่างที่เราทำก่อนหน้านี้ เมื่อนั้นจะอันตรายกับคนรอบข้าง เฮียถึงไม่ให้ใคร...เข้าใกล้เราตอนยิง เข้าใจมั้ย?!”

ปัง! ....ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

ฉันยังพูดไม่ทันจบเฮียคินก็ส่งเสียงเข้มออกมาแล้วลั่นไกนัดแรกก่อนจะเอามือออกอย่างรวดเร็ว ส่วนเสียงปืนอีกสองนัดมันถูกลั่นออกไปด้วยความตกใจของฉัน เพราะทันทีที่เฮียเอามือออก ปืนมันก็กลับมาสะบัดไม่รู้ทิศทางอีกครั้ง

“มะ...ไม่! ไม่เอา! หนูไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้วจริงๆ อย่าแกล้งหนูแบบนี้ ฮึก... ฮือออ”

เพราะความตกใจที่ตัวเองกำลังถืออาวุธอันตราย แถมมันยังลั่นออกไปในแบบที่ฉันไม่มีสติมากพอจะควบคุมได้ ทำให้ฉันนึกกลัวจนถึงกับร้องไห้

พรึ่บ!

แต่แค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น เฮียคินก็เข้ามาคว้ามือฉัน มือข้างนึงของเขาเลื่อนมาจับหัวฉันที่กำลังร้องไห้ไปแนบอกเบาๆ แต่ก็ยังไม่ยอมเอามันออกไปสักที ไอ้อาวุธร้ายที่ทำให้มือฉันสั่นไม่หยุดตอนนี้

“ชู่ววว Calm dowm my queen… ที่จริงมันก็ไม่ได้ยาก ถ้าเราจะลองตั้งใจอีกสักที”

“ไม่ค่ะ หนูจะไม่จับมัน หนูสาบานว่าจะไม่แตะต้องมันอีก >_<”

ถึงจะได้ฟังคำปลอบที่แสนอ่อนโยน แต่ฉันพยายามสะบัดมันออกไปให้ได้ ปืนในมือที่ถูกเฮียคินล็อคมันกับมือฉันไว้

“ไม่ได้จริงๆ มันเป็นอาวุธเบสิคที่เราทุกคนต้องมี”

“...ทุกคน?”

“ลองใหม่อีกที”

แม้จะนึกแปลกใจนสิ่งที่เฮียพูดจนฉันเงยหน้าขึ้นไป แต่เฮียก็ตัดบทและกระชับปืนในมือฉันใหม่

หมับ!

“งื้ออออ >_< ถ้าเฮียอยากยิงก็ยิงไปคนเดียวเลย ฮึก... หนูจะไม่มองอีกแล้ว จะหลับตาให้มืดสนิท >_<”

“ลืมตาลิซ”

“ไม่ หนูจะไม่....”

“ลืมเดี๋ยวนี้!”

“O_O”

อึก....

น้ำเสียงเด็ดขาดของเฮียทำฉันสะดุ้งจนตาเบิกโพลงขึ้นมา และแอบหันไปมองหน้าเฮียที่ดูจริงจังมากๆ เขา...ดูเด็ดขาดกว่าเมื่อกี๊

“Just Locked and loaded honey….”

เสียงเย็นเฉียบมาพร้อมกับใบหน้าของเฮียคินที่เลื่อนมาดันหน้าฉันให้ขยับไปมองเป้าจนได้มุมที่เหมาะกำลังดี ระดับสายตาของฉันมองเห็นเป้าที่อยู่ไกลๆแบบเลือนลาง แต่ก็พอมองออกว่าเป้านั้นอยู่ตรงศูนย์กลางของปืนพอดี แล้วก็เฮียคินก็แสยะยิ้ม

“มองไปข้างหน้ารวิษฎา ศัตรูของเราอยู่ข้างหน้า กะระยะให้พอดี ถ้ามั่นใจแล้วก็ Check mate ทันที!”

ปัง!

“งื้ออออ >_<”

อีกครั้งทีเฮียสอดนิ้วตัวเองเข้ามาลั่นไก ส่วนฉันได้ยินเสียงปืนกี่ทีมันก็ไม่ชินจนต้องหลับตาปี๋ แล้วเฮียก็ยอมดึงปืนออกจากมือฉันได้สักที

“อ้าว ยิงได้นัดนึงแล้วนี่ เก่งจริงๆ :)”

ฟรืดดดด

พูดจบเฮียก็กดจมูกโด่งๆของตัวเองลงมาบนแก้มที่เปียกไปด้วยน้ำตาของฉัน แล้วเขาก็ยังมีหน้ามายิ้มอีก

แต่พอหันไปมองเป้า ผลมันก็ออกมาดีจริงๆ กระสุนนัดนั้นทะลุไปตรงกลางเป้าอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่มันใช่ฝีมือฉันที่ไหนกัน นั่นมันฝีมือเขาไม่ใช่รึไงเล่า U_U

ไม่กี่นาทีต่อมา...

“ซ้าย... ขาซ้ายก้าวไปข้างหน้า จับด้ามหรือปลายก็ได้ เหยียดแขนให้ตรง หัวไหล่กับข้อศอกอยู่ในแนวขนานกับพื้น ดึงแขนถอยกลับมา แล้วเขวี้ยงมีดออกไปข้างหน้า!”

เสียงจริงจังแบบไม่มีใจอ่อนของเฮียคินดังขึ้นซ้ำๆในด่านใหม่ที่ฉันต้องฝึกปามีด หลังจากช่วงเช้าแทบจะฆ่าคนทั้งเกาะตาย คือฉันฟังเฮียพูดนะ แต่ว่า...

“…….”

“ไม่เขวี้ยงอ่ะ?”

เฮียคินเลิกคิ้วนิดหน่อยพอเห็นว่าฉันยืนนิ่งและไม่มีทีท่าจะง้างมือปา ก็มันจะบอกยังไงดีล่ะ คือ....

“...ถามจริงๆนะคะ นี่เฮียไม่ได้ขโมยมีดทำกับข้าวของใครมาใช่ป่าว ทำไมคนมามุงดูหนูเยอะกว่าเมื่อกี๊อีกอ่ะ”

ใช่... เรียกว่าน่าจะมากันทั้งเกาะแล้ว รอบข้างฉันมีแต่ใครนักไม่รู้ แล้วสายตาที่กดดันก็ทำให้ฉันประหม่าน่าดู - -*

“หึ... กำลังใจทั้งนั้นน่า ท่องไว้ เพื่อปาโป่ง มีตุ๊กตาตัวใหญ่เป็นของรางวัล แถมไอ้นี่น่ะ...”

หมับ! ฉึก!

“สะ...สุดยอด O[]O”

เฮียคินพูดขำๆแล้วหยิบมีดจากมือฉันไป ก่อนจะปากลับหลังโดยไม่หันไปมองด้วยซ้ำ แล้วมันก็เข้ากลางเป้าพอดีเป๊ะ ก่อนที่เขาจะพูดต่อ

“มีด…เสียงมันไม่ดัง ถ้าเป็นอาวุธที่ไม่สะบัด มือเราไม่น่าจะสั่น”

“อื้อ (- -)(_ _)”

ก็จริงของเฮียนะ อย่างมากมันก็มีแค่เสียงตอนนี้มีดปักลงบนเป้า หรือวัตถุต่างๆเท่านั้น แล้วเฮียก็ส่งมีดเล่มใหม่มาให้ฉัน

“เล็งให้ดี กะระยะให้พอดี ตรรกะเดียวกั....”

ฉึก!

“เฮ้!!!!”

หืม???

เฮียคินยังไม่ทันพูดจบ ฉันก็ลองปามีดออกไปแบบงงๆ แล้วมันก็บังเอิญจนฉันอ้าปากหวอไปเลย

“อุ๊ยมันโดนตรงกลางพอดีเลยหรอ =[]=!”

“โหนายหญิง นี่ฟลุ๊คหรือแม่นจริง!”

ลาซาที่ยืนอยู่ไม่ไกลตาค้างไม่ต่างจากฉันเลย คนรอบข้างก็ส่งเสียงเชียร์กันใหญ่

“เอาอีกๆ นายหญิงเอาอีกๆๆๆ”

“นี่เฮียล็อคเป้าให้หนูรึป่าวคะเนี่ย o_O? หรือว่ามีดนี่มันมีแม่เหล็กอ่ะถามจริงๆ หรือว่าพี่ไคยะ พี่ไคยะไม่อยากให้เฮียดุหนูใช่มะ...”

“ขออีกที”

ระหว่างที่ฉันงงๆกับความสำเร็จแบบบังเอิญของตัวเอง เฮียคินก็ส่งมีดเล่มใหม่มาให้ เขาดูแปลกใจนิดๆที่ฉันทำได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรเท่าไหร่

“อื้อ”

ฉันรับมีดจากเฮียและมองมันอย่างพิจารณา ต้องเป็นพี่ไคยะ พี่ไคยะแน่ๆที่ช่วยหนูอ่ะ เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยปาโป่งโดนสักที แล้วทำไมอยู่ถึงจะปามีด....

ฉึก!

มีดเล่มใหม่ในมือฉันถูกปาออกไปด้วยความรู้สึกสงสัย และต้องยิ่งสงสัยหนักเข้าไปใหญ่ เพราะฉันไม่ได้พยายามอะไรเลย แค่ปาออกไปตามที่เฮียสอนเฉยๆ มีดมันก็ปักลงข้างกันกับมีดอันเดิมเฉยเลย!

“เฮ้!!! เอาอีกๆๆ”

“โอ๊ะ =[]=! โอ๊ะพี่ไคยะล็อคเป้าแหงๆ เป้านี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ”

พรึ่บ!

“อีกที”

เพราะสงสัยว่าทำไมตัวเองปาเข้ากลางเป้าทุกที ฉันเลยจะเดินไปดูใกล้ๆ แต่ก็โดนเฮียยื่นมีดเล่มสุดท้ายในมือเขามาให้ แล้วเฮียก็เดินดุ่มๆไปยืนข้างเป้า ไม่ใช่ข้างสิ ครึ่งของตัวเขาบังเป้าไปครึ่งเป้า คอของเฮียอยู่ในระนาบที่ขนานกันกับมีดเล่มล่าสุดที่ฉันปาออกไปเมื่อกี๊ ระหว่างคอเฮียกับมีดเล่มนั้นมีระยะห่างประมาณคืบนึงพอดี

“...เอาตรงนี้”

นิ้วมือเรียวยาวของเฮียชี้ไปตรงที่ว่างข้างคอเขา ฉันเลยพยักหน้าและตั้งท่าพร้อมปามันออกไป แต่ก็ใช้สมาธิพอควรเพราะครั้งนี้คงไม่น่าจะฟลุ๊คแบบเมื่อกี๊

“นี่... เฮียก็ถอยออกไปสักทีสิคะ”

พอเริ่มกะระยะได้ ฉันเลยพูดออกไปเพราะเฮียยังเอาแต่ยืนเฉยท่ามกลางความเงียบ ทุกๆคนจ้องมาที่ฉันและเฮียสลับกันอย่างลุ้นๆ

“ไม่อ่ะ ตรงนี้อากาศดี”

เอ๊???

“ตรงนั้นก็ดีเหมือนกันน่า เฮียไปยืนตรงนู้นสิ หนูจะได้ปาสักที”

“ไม่ ปามาเลย จะยืนตรงนี้”

บะ...บ้าหรอ นี่เขาพูดอะไรออกมาเนี่ย ขี้แกล้งซะจริงๆ แต่แววตาดูไม่แกล้งเลยแฮะ ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกว่า.... แววตาเฮียดู...เอาจริง

“ไม่เอานะ... อันตราย”

“ลิซ่า ปาเดี๋ยวนี้”

นั่นไง! อะไรเข้าสิงเขาเนี่ย เขาจะมายืนขวางเป้าเพื่อ???

“ไม่! อยากให้หนูฆ่าเฮียรึไง”

“รวิษฎา....เดี๋ยวนี้!”

หยึ๋ยยย -*- เฮียขู่อีกแล้ว จะขู่กันไปถึงเมื่อไหร่

“กะ...ก็ได้”

ก็ได้บ้าอะไรเล่า ถ้าฉันพลาดขึ้นมาจะว่าไง ถ้าพลาดทำมีดปักคอเขา...

“ต่อให้พลาดมันก็ไม่ตายหรอก ไอ้คินมันไวกว่าที่คิด”

คงเพราะเห็นฉันลังเล เฮียแม็คที่ยืนอยู่ข้างหลังเลยพูดออกมาเบาๆ ฉันเลยพยักหน้าออกไปแม้จะหนักใจ และ....

ฉึก!

“…...”

แค่มีดหลุดจากมือ ฉันก็หลับตาปี๋ ในขณะที่ห้วงวินาทีนึงทุกคนเงียบมาก เงียบจนกลายเป็นฉันเองที่หวีดร้องออกไปดังลั่น!

“กรี๊ดดดดด >_< เฮียเป็นไรมั้ย เฮียคิน เฮียเจ็บตรงไหนมั้ย ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที >[]<”

แปะๆๆๆ

แล้วอยู่ๆรอบข้างก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นกันเกรียวกราว พอลืมตาขึ้นไปฉันก็เห็นเฮียคินยืนยิ้มแบบกว้างมาก มีดที่ฉันปาไปก็ปักอยู่ข้างๆคอเขา เฮียแม็คนี่ถึงกับอึ้งไปเลย

“เชี่ย… นี่มันอานิสงส์แห่งการเข้าครัวของหนึ่งสตรี”

หืม อะไรคือ หนึ่ง...สตรี?

แล้วพี่ไคยะก็เดินเข้ามาหาฉัน แถมยังก้มหัวให้กันหน้าตาเฉย

“โอ้โห นายหญิงสุดยอดไปเลย โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วยครับ!!!”

อะ...อะไรกันเนี่ย

“สุดยอดตรงไหนอ่ะคะ ก็พี่ไคยะล็อคเป้าให้หนูนี่”

แล้วระหว่างที่ฉันกำลังสับสนกับคนรอบตัวที่มองมาอย่างภูมิใจแปลกๆ เฮียคินก็เดินมากอดคอ แล้วใช้มือยีผมฉันเบาๆอย่างกับกำลังเอ็นดูกันซะจริง

ง่าาา ทำไมทุกคนดู...ผิดปกติ o_O???

“วันนี้พอแค่นี้ :)”

“อ้าว เดี๋ยวสิคะ หนูเพิ่งจะปาไปได้แค่สามที”

แต่เฮียคินยังไม่ทันจะตอบ เฮียแม็คก็เดินอมยิ้มมาตบบ่าเขาเบาๆสองที

ตุ้บ! ตุ้บ!

“RIP เลยมึง หนึ่งสตรีน่ากลัวจริงๆ ฮ่ะๆ”

แล้วอยู่ๆทุกคนก็ลุกขึ้นแยกย้ายเลยอ่ะ เอ้า!

“เดี๋ยวสิ แล้วทุกคนจะรีบไปไหนกันคะเนี่ย หนูอยากปาอีก -3-”

“หึ....”

ได้ฟังฉันพูดแบบนั้นเฮียคินก็เอาแต่ยืนขำ เขาโยกหัวฉันไปมา และมองมาแบบยิ้มๆอะไรคนเดียวไม่รู้

“โอ๊ะ! ขอลองอีกทีดิ”

เพราะมันยังคาใจ ฉันเดินย้อนกลับไปดึงมีดบนเป้าและถอยกลับมาก่อนจะปามันออกไปอีก

ฉึก!

และแม่เจ้า มันเข้ากลางเป้าอีกแล้วแบบพอดี๊พอดี =_=^

“เนี่ย พี่ไคยะล็อคเป้าแน่ๆเลย ไหนหนูไปดูซิ -3-”

แล้วระหว่างที่ฉันกำลังสาละวนกับการหาความผิดปกติของเป้าที่ถ้าให้เดาพี่ไคยะต้องติดแม่เหล็กให้มันดูดมีดมาปักตรงนี้แน่ๆ เฮียคินก็เอาแต่มองมายิ้มๆ เขายิ้มจนขำ ขำจนฉันคิดว่าเฮียน่าจะเป็นบ้าไปแล้วซะอีกอ่ะ - -*