MYZTERY HORO ::: EP.53

@ KIRA’S CONDO

“ว๊า ไม่น่ากลับเร็วเลยอ่ะ หนูยังอยากอยู่ต่อ อยากปามีด -3-”

ฉันบ่นออกไปเพราะติดลม เบื่อเมืองหลวงเต็มทนแล้วเนี่ย แต่ว่าพรุ่งนี้มีเรียนน่ะสิ ก็เลยได้ไปแค่วันหยุดเสาร์อาทิตย์

“ไว้เฮียพาไปใหม่”

“หึ๊ยยย พูดเล่นหรือพูดจริงงงงง?”

“ก็ต้องดูความประพฤติก่อน”

“ไปค่ะ ไปนะ ไปนะหนูจุ๊บเฮียสองทีเลยจ้า”

จุ๊บ! จุ๊บ!

“ก็ชอบมาอ้อนแบบนี้”

“คิกๆ ^_^”

ฉันขยับตัวไปจุ๊บแก้มเฮียแล้วก็ทำเป็นเขิน ก่อนจะทวงบางอย่างที่ฉันเกือบลืมไปซะสนิท

“ตำราแม่มดอ่านจบยัง?”

โอ๊ะ!

“ที่จริงก็ยังค่ะ แต่หนูฝากเอาไว้ที่นี่นะ วันก่อนนู้นหนูเอาไว้ในลิ้นชักตรงนี้”

ฉันตอบไปแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ลิ้นชักตรงชั้นวางทีวีและ....

ครืดดดด

หยึ๋ยยย ทำไมมีปืน??? มีปืนอยู่ตรงนี้ =[]=! แล้วเฮียคินที่มองมาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะ

“ก็มีทุกลิ้นชัก เปิดดูดิ”

โหยยย ตอนแรกคิดว่าเปิดลิ้นชักนี้จะไม่เจอแน่ เพราะจำได้ว่าวันที่รุ่นพี่เฟรย่าถูกจับ เฮียเปิดลิ้นชักอื่นแล้วหยิบปืนออกมา แต่พอเช็คดูทั้งหมดแล้วก็มีจริงๆ =[]=!

ครืด ครืด ครืด

“ละ...แล้วทำไมต้อง...”

“ใต้โต๊ะก็มี”

เอ๋??? คนอะไรซุกปืนไว้ใต้โต๊ะ ยังกับเป็นอาชญากรข้ามชาติในหนังเดอะแมทริกซ์

พรึ่บ!

โว้ยยยย มีจริงจริ๊งงงง =[]=! ฉันก้มดูแล้วต้องเอามือทาบอก แม่เจ้า...เราวางขนมบนโต๊ะกลางโซฟาทุกวัน ต้องมีบุญแค่ไหนปืนถึงไม่ลั่นใส่ถุงขนมของฉ้านนน >[]<

“ในห้องน้ำอยู่ใต้เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า”

“พอค่ะ หนูไม่ได้อยากรู้อีกแล้วว่ามันอยู่ที่....”

“หัวเตียงเรายังมี”

ย๊ากกกก แล้ววันไหนมันจะลั่นใส่หัวเนี่ยห๊าาาาา =[]=!

“พอแล้ว หนูบอกว่าหนูไม่ชอบปืน หยุดพูดเดี๋ยวนี้!”

โอ้ววว รับไม่ได้ ฉันรับไม่ได้เลยจริงๆ ที่ต้องใช้ชีวิตเฉียดไปเฉียดมากับของอันตรายแบบเน้ >_<

“อย่าว่างั้นงี้ ครัวที่เราใช้ทุกวันก็มี”

“วี๊ดดดด เอาออกไปเลยน้าาาา อย่ามาทำให้ครัวที่หนูรักมีราคี! >[]<”

“ไม่ มันปลอดภัยดี”

“ปลอดภัยอะไรล่ะคะ แล้วถ้าสมมติหนูยืนทอดไข่ดาวอยู่แล้วปืนมันลั่นใส่ขาเค้าจะทำไงล่ะนี้!”

ฉันแหกปากออกไปด้วยเลเวลเสียงทะลุทะลวง แต่เฮียก็แค่ยิ้มๆ

“ก็หาหมอดิ”

โหยยย ขึ้นเลย! โหยหนูขึ้นเลย!

“หาหมอ?! Seriously >[]<???”

“อื้ม Seriously”

“โว๊ะ! หนูจะไม่พูดกับเฮียคินอีก!”

ว่าแล้วก็ต้องกอดอกใส่ กอดอกทำหน้าเข้มๆ แล้วจิกตาใส่คุณพระอาทิตย์ไปที! -.-

“ไหนเมื่อกี๊ยังบอกจะทำตัวดี”

อุ่ย ลืมอ่ะ ทำไงทีนี้ เดี๋ยวไม่ได้ไปเกาะอีก อ๋อรู้ละ!

“ก็....ก็หมายถึงไม่อยากพูดด้วยแล้ว แต่จะเอาผ้าไปซัก ใช่! วันนี้หนูจะซักผ้าเอง นี่ไงหนูกำลังทำตัวดี -3-”

“หยุดเลย หยิบหนังสือแล้วมานี่”

ฉันกำลังจะก้าวขาเดินเข้าห้องนอนไปเตรียมตะกร้าผ้าสักหน่อย เฮียคินก็ส่งเสียงเข้มมาเชียว

“ไม่ไป! จนกว่าเฮียจะเอาปืนออกไปจากครัวของหนูเดี๋ยวนี้ -3-”

“ลืมไปละว่าซ่อนไว้ไหน”

ต๊ายยยย พูดมาด้ายยยย -3-

“โกหก!”

“ไว้หาเจอก็เอาออกเองดิ”

“ก็ไม่อยู่ดี หนูจะไม่จับปืนอีก -3-”

ฉันตั้งท่าเจรจาจนโดนเฮียคินย่นจมูกใส่ไปที แล้วเขาก็ทำหน้าทำตาบ่นอะไรปากขมุบขมิบ

“เรื่องเยอะจริงๆ”

“เถียงหนูเลยหรอเดี๋ยวนี้!”

ครืดดด

เฮียคินเดินไปเปิดลิ้นชักที่ใส่ช้อนส้อมเอาไว้ แล้วเขาก็ยกถาดช้อนส้อมขึ้นก่อนจะหยิบปืนกระบอกนึงขึ้นมา

ว๊ากกกก ฉันเปิดมันทุกวันเลยนะ ไอ้ลิ้นชักนี่!

“อ่ะ รับนะ”

“อร๊ายยยย ห้ามโยนมานะไม่งั้นจะโดนดี!”

“หึ...”

ฉันส่งเสียงดุแล้วเฮียก็ขำ บะ...บ้าแล้ว คิดอะไรถึงจะโยนมันมา เกิดปืนลั่นใส่หัวฉันกระจุยล่ะ กรี๊ดดดดดดด

ฟุ้บ!

“หยิบหนังสือแล้วมานี่”

เฮียคินเดินมาหย่อนปืนใส่ลิ้นชักหน้าทีวีฝั่งตรงข้ามกับฉันแล้วเขาก็เดินกลับไปนั่ง แต่...

“ไม่ หนูอยากไปซักผ้า -3-”

“อ่านถึงไหนละ เอาดีๆ -_-”

พอเห็นฉันดื้อเฮียก็เริ่มทำหน้าเอือมส่งมาอีก โอ๊ย นี่มันตั้งหลายอาทิตย์เล่า แค่หนังสือเล่มเดียวจะไปยากตรงไหน

“หนูอ่านจบมั้ย -3-”

“เมื่อกี๊บอกว่ายัง”

“งั้นยังก็ได้ -3-”

“เอาดีๆ!”

อุ่ย... ใจหายไปนิด แค่นี้ก็ต้องดุด้วย

“โว๊ะ ที่จริงหนูอ่านจบแล้ว แต่ว่ายังจำได้ไม่หมดสักที >[]<”

ฉันตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด ไม่ใช่แค่หงุดหงิดเฮียนะ หงุดหงิดตัวเองด้วยนี่แหละ ถ้าจำกฎในหนังสือไม่ได้เฮียจะไม่พาไปปราสาทผีสิง ถึงจะกลัวมากแต่ขอบอกเลยว่าอยากไปมากเช่นกันจริงๆ

“หึ... มันเป็นอะไรไหนบอกซิ”

“หงุดหงิดบางคนค่ะ”

“หงุดหงิด?”

“ใช่ น่าเบื่อบางคนที่ชอบวางปืนทิ้งไปทั่ว”

“นี่งอนเพราะเรื่องแค่นี้ -_-?”

โอ๊ะ ดูทำหน้าเข้า เรื่องแค่นี้ที่ไหนกันเล่า คนที่ควงปืนควงดาบอย่างเขาจะไปเข้าใจอะไร วันก่อนเห็นฟันดาบกับเฮียแม็คโช้งเช้ง น่ากลัวจะตัดคอกันเองเข้าให้ หยึ๋ยยยย ซาหยองที่ออกเสียงคล้ายๆหมูหยองจริงๆ =[]=!

“แต่ที่จริงหนูก็ไม่อยากจะคุยกับคนที่ถามว่าอ่านหนังสือจบยังด้วย -3-”

ฉันกอดอกและเหลือบตามองไป เฮียก็ขำๆขัดกับโหมดจริงจังของฉันมาก!

“ถ้าอ่านจบจริงก็บอกมาหน่อย หมวดที่ 6 ข้อ 14 ว่าไง”

เดี๋ยวๆ - -*

“อะไรคะ? หมวดที่ 6 มีแค่ 13 ข้อ เฮียมั่วแล้วแหละถ้ามีข้อ 14 ว๊ายแพ้! แพ้ก็คือจะพาหนูไปปราสาทผีสิงได้แล้วใช่แมะ แอ๊ะๆ”

ฉันขยับตัวเต้นดุ๊กดิ๊กตามคำพูด เฮียก็มองมาแล้วขำอีก

“หึ...หรอ? งั้นหมวดไหนข้อไหนที่บอกว่า...ถ้าไม่พอใจใครให้ยิงทิ้งได้เลย เราจะฆ่าคนเล่นก็ได้ เพราะกระสุนเรามีมากพอ”

เย้ยยยย จะบ้าหรออออ >[]<!

“มั่ว! มั่วจริงๆเลย หมวด 7 ข้อ 3 บอกว่า... If any members injure outsiders by referring to the organization’s name, That member must be sentenced to receive the heavy penalty of the organization only!

(หากเมมเบอร์คนใดทำร้ายคนนอกโดยอ้างอิงชื่อองค์กร เมมเบอร์คนนั้นจะต้องถูกพิพากษาให้ได้รับโทษร้ายแรงขององค์กรเท่านั้น!)”

ฉันตอบออกไปเสียงเข้มแต่ส่งสายตาดุๆไปให้บางคนที่พูดจาโหดร้ายเกินรับได้แบบนั้น เฮียก็อมยิ้มนิดหน่อยแล้วถามต่อ เฮ่อ... ทดสอบอะไรตั้งหลายข้อ ข้อยาวๆทั้งนั้น -3-

“แล้วหมวด 1 ข้อ 8?”

เหอะ! หมวดแรกนี่ง๊ายง่ายยย สบายอยู่แล้ว

“หมวด 1 ข้อ 8... Every member belonging to the leader and acting leader will not be able to move out of your affiliation because both of these affiliation are considered the highest affiliation of the organization.

(เมมเบอร์ทุกคนที่อยู่ในสังกัดของท่านผู้นำและรักษาการจะไม่สามารถย้ายออกจากสังกัดเดิมได้ เพราะทั้งสองสังกัดนี้เป็นสังกัดสูงสุดขององค์กร)”

ฉันตอบคำถามเฮียคินแล้วเขาก็มองมายิ้มๆเหมือนเดิม แถมยังทำท่าจะถามอีก

“แล้ว....”

“พอค่ะ หนูไม่อยากตอบแล้ว ถ้าเฮียไม่รับปากก่อนว่าจะพาไปดูปราสาทผีสิง เร็วๆ รับปากมาเลย รับปากมาก่อนนน -3-”

“หมวดที่ 12 ข้อ 4” ....นั่น! เฮียสนใจฉันที่ไหนกัน -_-^

“เอ้า ก็หนูบอกว่าไม่ให้ถาม”

“หมวดที่ 12 ข้อ 4”

เฮียย้ำคำพูดดุๆออกมา แต่หน้ายิ้มเริงร่าประหนึ่งว่าเป็นไบโพล่าร์เลยจ้าพ่อขาแม่ขาาาา

“เห๊อะ! หมวดที่สิบส๊องงงง ข้อสี่! -3-”

“ดีๆ”

เชอะ! ขอขึ้นเสียงสักนิดก็ไม่ได้ -3-

“Guns are basic weapons that every member must have… เอ๊ะ? (ปืนเป็นอาวุธเบสิคที่เมมเบอร์ทุกคนต้องมี)”

ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องเลิกคิ้วแล้วหันไปมองหน้าเฮีย เขาเองก็มองมานิ่งๆแถมยังพูดต่อแล้วทำเป็นไม่สนใจอีก

“ต่อ”

“เดี๋ยวสิคะเมื่อกี๊ o_O?”

 “Even if… (ถึงแม้ว่า...)”

เฮียคินพูดนำให้ฉันพูดตาม แม้จะงงๆฉันก็พยักหน้าและพูดต่อ แต่....

“Even if the members have other weapon skills and every weapon must be properly registered and approved by the current leader. (ถึงแม้ว่าเมมเบอร์จะมีอาวุธอื่นที่ถนัดอีก และอาวุธทุกชิ้นต้องทำการลงทะเบียนอย่างถูกต้อง โดยได้รับการอนุมัติจากท่านผู้นำ) นี่มัน.....”

“อืม จะไป Castle ยิงปืนเป็นยัง?”

ใช่ด้วย! มันใช่จริงๆด้วย!

“เอ้า แล้วทำไมเฮียมาบอกหนูป่านนี้ >[]<!”

ฉันตะโกนออกไปแล้วเขาที่นั่งหน้าเข้มๆก็ยักคิ้ว แต่ที่จริงก็ไม่ใช่มาบอกตอนนี้หรอก เขาบอกตั้งแต่ตอนที่สอนฉันยิงปืนที่เกาะแล้ว

‘มันเป็นอาวุธเบสิคที่เราต้องมี’

คิดได้แบบนี้เสียงเฮียนี่ลอยมาเลย - -*

“โหยยย แล้วแบบนี้เมื่อไหร่หนูจะได้ไปล่าท้าผี -3-”

แค่คิดว่าเฮียเคยกระซิบข้างๆหูเมื่อวันก่อน ก็ทำให้โอดโอยออกไปทันที

“พูดมาก ไปซักผ้า”

“หนูไม่ซักเล่า”

แล้วการอดไปล่าท้าผีก็ทำให้ฉันสนใจที่จะสอดส่องปืนใต้โต๊ะและแอบเหล่ไปในลิ้นชักนิดๆ แต่เฮียก็ดุอีก

“ไม่ต้องเลย ไปซักเดี๋ยวนี้”

“แต่หนูยกตะกร้าผ้าไม่ไหวหรอก”

ฉันโม้ไปงั้นแหละ แต่ที่จริงถ้าเสียงมันไม่ดังก็น่ายิงนะเนี่ยปืนน่ะ แม้ว่าจะต้องสวมวิญญาณป่าเถื่อนลงไปตอนลั่นไก แต่เพื่อให้ได้ไปปราสาทผีสิง....!!!

“เดี๋ยวยกให้”

เอ้า นี่ก็ยังไม่จบเรื่องซักผ้าอีก -*-

“เฮ่ออออ หยิบผ้าใส่ถังก็เมื่อยมือพอดี”

ฉันลอยหน้าลอยตาตอบไปแล้วจะเดินมานั่ง แต่เฮียก็ชิงลุกขึ้นมานิ่งๆ

“เฮียช่วย”

หมับ!

แล้วมือเขาข้างหนึ่งก็เดินมากอดคอฉัน ลากเข้าไปหยิบตะกร้าผ้าในห้องด้วยมือข้างเดียว และพาเดินมาถึงหน้าเครื่องซักผ้า

“งื้อออ แต่หนูทำไม่ไหวหรอกเมื่อยมือ ไหนจะต้องใส่ผงซักฟอกอีก”

พรึ่บ!

ฉันพูดไปงั้นแหละ อยากรู้ว่าเฮียจะว่าไง แต่พอฉันพูดจบก็ตรงกับจังหวะที่เฮียยัดผ้าในตะกร้าเข้าตู้อย่างคล่องแคล่ว แถมยังใส่ผงซักฟอกให้อีก คิกๆ ^_^

“แล้วก็โอ๊ยยยย...คิดหนักสุดๆไปเลย แล้วน้ำยาปรับผ้านุ่มก็ไม่รู้จะใช้กลิ่นไหนดี”

ฉันแกล้งจีบปากจีบคอพูดต่อ เฮียก็บ่นอุบอิบ

“ขนาดนี้อย่าเรียกว่าซักเอง”

ถึงจะบ่นๆแต่น้ำยาปรับผ้านุ่มมันก็มียี่ห้อเดียวอ่ะ แถมเฮียเองก็หยิบมันเทใส่เครื่องทันที ในขณะที่ฉันแกล้งเอียงคอไปยักคิ้วถามเขาแบบยิ้มๆ

“อ๋อ แบบนี้เค้าเรียกว่าใช้ผัวใช่ป่าวคะ ที่จริงมันก็สนุกดี ฮ่ะๆๆๆๆ”

พูดจบฉันก็ตั้งท่าจะวิ่งดิ แต่เพราะโดนเฮียล็อคคอเอาไว้แต่แรก เขาเลยลากฉันกลับไปฟัดแก้มซะอ่วม แล้วก็หยุดบ่นก่อนจะฟัดแก้มต่อไม่หยุด

“....แสบ!”

ฟรืด! ฟรืด! ฟรืด!

“ฮ่ะๆๆๆ โอ๊ยอย่าทำแรง หนูซักผ้าจนเมื่อยไปทั้งตัวเลยจริงๆ >_<”

วันต่อมา...

ปัง! ปัง! ปัง!

อืม... ไม่เหมือนของจริงสักนิดเลยน้า ทำไมในคลิปดูยิงง่าย แค่ชักปืนมาแล้วก็ปังๆ! แถมมือคนสอนก็ไม่เห็นจะสั่น

“เสพติดความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ฉันนั่งดูคลิปสอนยิงปืนอยู่ใต้ตึก IST ตั้งแต่เช้า แล้วรู้ตัวอีกทีเฮียโยก็เดินเข้ามาชะโงกหน้าแอบดูจากข้างหลังตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่เชอะ!

“โทษนะคะ! พอดีไม่อยากคุยกับคนปาแจกัน -3-”

“สมอง”

ป๊อก!

“โอ๊ยเฮีย เดี๋ยวหนูก็เขวี้ยงมือถือใส่ซะหรอก!”

พูดจบฉันก็ง้างมือทำท่าจะเขวี้ยงมือถือไป เฮียก็ทำเป็นเอียงตัวหลบ แถมยังทิ้งตัวนั่งลงมาซะได้

โถ่! ไม่ต้องบอกก็รู้ ที่ทำเป็นมาทักกะจะมาถามเรื่องโรสอ่ะเดะ แต่มาเขกหัวคนอื่นเค้าก่อน ใครจะไปอยากบอก

“ไอ้อ๊องเด็กก้าวร้าว”

“ก็เฮียชั่ว คนอะไรชั๊วชั่ว! หนูจะยุให้โรสไปหาผัวใหม่!”

ฉันกระแทกเสียงใส่เพราะคนกำลังตั้งใจติว กะว่าจะลองยิงปืนดูอีกสักครั้งแต่เฮียก็มาป่วนกันซะงั้น

“หาผัวใหม่? แรงสัส!”

“รัสเซียด้วยมั้ยล่ะ อุ๊ยอยากไปพอดีขอค่าตั๋วหน่อยค่ะ”

“ไม่ให้!” เฮียโยตะคอกกลับมา แต่โฮ่ะๆๆๆ ก้ออออด้ายยยย

“เนี่ย! เมื่อก่อนป๋าจะตาย ให้บัตรเครดิตไปช้อปปิ้ง เดี๋ยวนี้จนหรอ? ว๊ายยย ในที่สุดคุณวิธวินท์ก็ล้มละลาย ต๊ายยยย ต้องหาพี่เขยใหม่ให้ไวววว -3-”

ฉันขึ้นเสียงสูงแล้วเฮียโยก็ทำหน้าเอือม

“ทำไมเดี๋ยวนี้ปากคอมันเราะร้ายกว่าเดิมวะ -_-”

“เห๊อะ! ก็หนูเป็นนักฆ่าหน้ายิ้มนี่คะ วาจาหนูจะเชือดเฉือนนิดหน่อยช่วยไม่ได้นะ -3-”

“เลิกดูหนังจีนแล้วอยู่กับปัจจุบันโอเคป่ะ? -_-”

เอ๊ะ! คำพูดคำจาของคนชั่วมันระคายหูจริงๆ!

“อะร่ะ! หนูดูแต่โดเรม่อน สรุปให้เลยนะหนูไม่บอกเรื่องโรสหรอก เฮียจะไปไหนก็ไป!”

ฉันไม่พูดเปล่าเพราะปัดมือไล่ด้วย ไปไป๊! คนกำลังใช้สมาธิ ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้ แต่เชื่อว่าเฮียไม่ไปหรอก เฮียอยากรู้เรื่องโรสจะตาย ถ้ายอมนั่งรอสองวิจะบอกให้ก็ได้

“เออ ไม่ถามละ”

อะ...อ้าว อีกแค่สองวิก็ไม่รอหรอเนี่ย พูดจบเฮียโยก็ลุกขึ้นเลย

“ไม่ถามก็ช่าง! เจ้าคนรักไม่จริง!”

“ถุย หุบปากไปเลย ไอ้เด็กน้อยสมองเท่าลูกลิง”

ฉันตะโกนตามหลังไป เฮียโยก็ตะโกนกลับมา คราวนี้ฉันเลยตะโกนให้ดังขึ้นอีก เพราะนี่มันยังเช้ามาก ใต้ตึกนี่มีแค่ฉันกับเขา

“เอ้ออออ แล้วแต่! เสียดายพี่ริวจริงจริ๊งงง ไม่งั้นล่ะก็ โรสคงได้มีผัวใหม่ไปเล่า!”

“ไอ้ริวมันมีเมียแล้วรึเปล่า!”

“ก็ช่าง ให้โรสเป็นน้อยดีกว่าไปเป็นของตายของใครเค้าาา”

“ไอ้อ๊อง!”

พอฉันพูดแบบนั้นไป เฮียโยก็เดินลิ่วๆกลับมา แถมยังทำท่าเอาเรื่องมากเลยซะด้วย เชอะ! แต่หนูไม่กลัวหรอก เข้ามาเล้ย หนูจะปามือถือใส่ให้ หมั่นไส้มานานแล้วเจ้าคนไม่ดี หมั่นไส้ๆ!

“หยุดนะ! คนชั่วที่สุดในโลกไม่มีสิทธิ์เรียกคนอื่นว่าไอ้ ว๊าย!”

พรึ่บ!

“อย่าคิดจะเป่าหูให้โรสมีใครเชียวนะเว้ย!”

เฮียโยเดินเข้ามาประชิดตัวฉันที่นั่งอยู่แล้วเขาก็โน้มตัวยื่นหน้าเข้ามาแบบหาเรื่องขั้นสุด แต่ยิ่งเฮียใกล้เข้ามา ฉันก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก...

“อะ...ออกไป”

“อะไร เมื่อกี๊ยังปากเก่งอยู่เลยไม่ใช่ไง๊!”

ป๊อก!

“งื้อออ บอกให้ออกไป! หนูเหม็นน้ำหอมเฮียโย จะอ้วก! ออกไป!”

พลั่กกก!

นิ้วเรียวของเฮียโยดีดหน้าผากฉันได้ทีเดียวเท่านั้นแหละ ฉันก็ผลักเขาเต็มแรงจนตัวเฮียโยถอยห่างออกไป

“แหวะ เฮียใช้น้ำหอมหมดอายุรึป่าวเนี่ย เหม็นจะตาย >[]<!”

พอโดนฉันแว๊ดๆเข้าหน่อยเฮียก็ทำหน้างงไปเลย แต่มันเหม็นจริงๆอ่ะ เหม็นมาก แหวะ! เสียชื่อเฮียหนูมาก เอาน้ำคลองว่าฉีดตัวหรือว่างายยยย คร่อกกก แค่คิดก็อยากตาย -*-

“เหม็น?”

“ก็ใช่สิคะ!”

เฮียพูดแล้วก้มลงทำจมูกฟุดฟิดแถวเสื้อผ้าตัวเอง อ๊อกกก ดมเข้าไปได้ กลิ่นน้ำหอมเหมือนกลิ่นหมาตาย =[]=!

“ไม่เห็นเหม็นตรงไหน จมูกบอดหรอวะ - -*”

“มั่ว! บอดมันใช้กับตานะ! จมูกเฮียแหละบอด แหวะ! แหวะๆ! ยี๋แหวะ ไปไกลๆ!”

“เออ! ถ้าจมูกไม่บอดก็ท้องละมั้ง!”

โอ้โหวววว ใจคออออ ปากเราไม่เบาเลยนะว่าที่พี่เขยที่กำลังจะตกกระป๋องจมนมข้นหวานต๊ายยย >[]<!

“บ้า! ท้องบ้าอะไร!”

“อ๋อไม่มีผัวลืมไป ขึ้นคานซะ!”

ป๊อก!

“โอ๊ย ใครบอกว่าไม่มิ......”

อุ๊ยไม่ได้ O_O

พอเฮียโยเดินย้อนกลับมาเขกหัวฉันอีกที ฉันก็เกือบหลุดปากบอกไปแล้วว่าผะ...ผัวตัวเองเป็นใคร เย้ยยยย

“อะไร ใครบอกว่าไม่อะไร!”

“ก็.... ก็ไม่มีอะไร๊... แค่คิดว่าถ้าหนูมีผัวชั่วแบบเฮียหนูขอขึ้นคานดีกว่า สบายใจ! แบร่ :P”

“ไอ้.....”

“ไม่ต้อง!”

พูดจบฉันก็คว้าข้าวของเดินลิ่วๆหนีเฮียโยทันที แต่ท้องหรอ... โอ๊ะ! ใครจะไปท้องตอนนี้ แถมพอเดินห่างจากเฮียฉันก็ปกติดี ผิดที่น้ำหอมเขานั่นแหละ! หมดอายุแหงๆ กลิ่นเหมือนน้ำล้างอึเลยอ่ะ อี๋....