MYZTERY HORO ::: EP.51

หลายวันต่อมา....

@ IST Building

“นายหญิงโอเคมั้ยครับ ผมว่านายหญิงดูซึมไปเยอะเลย”

ฉันฟังคำถามจากพี่ไคยะและถอนหายใจออกไปอย่างไม่รู้จะตอบอะไร ถึงแม้จะผ่านเหตุการณ์ไม่ดีต่างๆมาหลายวันแล้ว และหลังจากที่เฮียคินกับเฮียแม็คเกรี้ยวกราดใส่กัน ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นเฮียคินก็บอกว่ารุ่นพี่เฟรย่าปลอดภัยดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงทั้งนั้น แต่มันก็ยังคาใจ....

“ว่าที่ผู้นำคือใครหรอคะ?”

“……”

คำถามของฉันทำให้พี่ไคยะเงียบไป แล้วในจังหวะเดียวกัน หางตาของฉันก็หันไปเห็นรุ่นพี่เตโชที่กำลังจะเดินเข้าตึก IST จากที่ไกลๆ และมันก็อดที่จะจ้องมองแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินไปจนลับตาไม่ได้ รุ่นพี่เองก็คงรู้ตัวว่าโดนฉันจ้อง เพราะมีแว๊บนึงที่เขาเหลือบตามามอง

“ไม่มีอะไรหรอกครับนายหญิง วันนี้ผมไม่ได้เข้าเรียนด้วยเพราะมีธุระที่นายสั่งให้ทำ ถ้ามีอะไรนายหญิงโทรหาผมดะ....”

“ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ”

พรึ่บ!

ฉันไม่ได้หยุดฟังพี่ไคยะพูดจนจบและคว้ากระเป๋าก้าวขาเดินตามรุ่นพี่เตโชไป อย่างเขาน่าจะไปห้อง Nightshade สินะ และความสงสัยในสิ่งที่ยังไม่ได้คำตอบ ก็ทำให้ฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง Nightshade จนได้

แกร๊ก!

แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะผลักเข้าไป ประตูห้อง Nightshade ก็ถูกเปิดออกโดยเขานั่นแหละ เหมือนรุ่นพี่จะแค่เข้าไปหยิบ Text คู่ใจที่เขาชอบถือมันไปไหนมาไหน แล้วพอเห็นฉัน เขาก็หยุดมองนิดหน่อย ก่อนจะก้าวขากำลังจะเดินสวนไป

“รุ่นพี่คะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”

ถึงจะกล้าๆกลัวๆ ฉันก็ตัดสินใจเปิดปากพูดออกไป แต่ยังไม่ทันจะพูดต่อ

“ไงมึง...มานี่ดิ๊”

เฮียพายที่เดินมาจากไหนไม่รู้แทรกตัวเข้ามาคั่นกลางระหว่างเรา เขาหันไปทักรุ่นพี่เตโชแล้วคว้ากระเป๋าในมือฉันไปถือให้ เป็นเชิงว่าให้ฉันตามเขาเข้าไปเดี๋ยวนี้ รุ่นพี่เตโชก็มองมานิ่งๆ พอเห็นฉันไม่พูดอะไรเขาก็เดินออกไปทันที

“มีไรหรอเฮีย”

“ล่ม” เฮียพายตอบกลับมาสั้นๆแบบแอบหงุดหงิด ไม่บอกก็รู้ว่า...

“Know more ล่มบ่อยจังเดือนนี้”

ฟุ้บ!

ฉันมองเฮียพายทิ้งตัวนั่งแล้วหยิบโน้ตบุ๊คเครื่องโปรดของเขาขึ้นมา ก่อนที่เฮียจะพยักหน้าเซ็งๆ ...ก็แหงสิ ระดับเขาไม่เคยต้องแก้ Error ยิบย่อยหลายครั้งต่อเดือนสักที ไม่รู้ว่าใครไปทำอะไรถึงได้ปั่นป่วนแบบนี้ แล้วเฮียก็ให้คำตอบที่ฉันสงสัยมาพอดี

“ไอ้เวรที่แฮ็กเข้ามาปั่น Love point โรส มือลั่นไปลากเคอร์เซอร์ยำรวม Code มั่วจนเละเทะสิ้นดี รู้อีกทีก็ ON-OFF สลับกันวันเว้นวันแบบนี้”

โห... ฟังเฮียพูดแล้วรู้เลยตัวว่าใครเป็นตัวการต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ =_=^

“อือ แล้วหนูช่วยไรเฮียได้บ้าง”

ฉันพูดออกไปแบบเนือยๆ ใจนึงก็อยากจะวิ่งตามรุ่นพี่ไป แต่เฮียพายก็คงสงสัยว่าฉันไปรู้จักกับรุ่นพี่เตโชตอนไหนนี่สิ

แล้วเฮียพายก็หันมามองฉันนิดนึง ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำส้มขวดเล็กๆในตู้เย็นที่อยู่ไม่ไกล โยนมันมาให้ฉันที่บังเอิญรับทันพอดี

พรึ่บ! หมับ!

“อย่างแรกช่วยตื่น แล้วแก้ Code ให้กลับเป็นปกติ”

“อื้อ แต่ก่อนแก้....เฮียพาย หนูขอถามอะไรอย่างนึงสิ”

ฉันจ้องหน้าเฮียที่เดินกลับมานั่งพร้อมน้ำแดงแก้วนึงในมือเขา ก่อนที่เฮียจะเริ่มบรรเลงนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ตั้งแต่ตอนนี้

แกร๊กๆๆๆ

“ว่า?”

“เอ่อ...รุ่นพี่เตโชเป็นมาเฟียจริงรึป่าวคะ คือว่าหนู...เห็นในประวัติเค้าเมื่อกี๊อ่ะ”

ฉันไม่พูดเปล่า มือข้างนึงถือขวดน้ำส้ม แต่มืออีกข้างก็หยิบมือถือเลื่อนหารูปประวัติของรุ่นพี่ที่มีข่าวลือว่าเขาเป็นเมมเบอร์ของแก๊งค์มาเฟียยิกๆ แล้วหันหน้าจอไปให้เฮียดูประกอบคำพูดทันที

“ไว้มันมาก็ถาม”

“ดะ...เดี๋ยวสิ รุ่นพี่น่ากลัวจะตาย นี่เค้าเป็นจริงๆใช่มั้ย บอกหน่อยหนูอยากรุ...”

ตึงงงง!

“อรุณสวัสดิ์จ้ะเพื่อนพายและสาวน้อยของเค้าาา... อ้าว ไม่ใช่นิลนิลหรอเนี่ย o_O?”

เฮียพายยังไม่ทันได้ตอบอะไร รุ่นพี่เลโอก็ผลักประตูห้อง Nightshade เข้ามาเสียงดัง ฉันเลยต้องทนเซ็งอยู่กับความคาใจแบบนั้น ส่วนเฮียก็หันไปมองแรงใส่รุ่นพี่ทันทีเลยเหมือนกัน

“อุ๊ยกูหมายถึง...เอ๊ะตอนแรกคิดว่านิลลานี่นา แต่ดูอีกทีเฮ้ยใช่รึป่าวนะ อ้าวววว ไม่ใช่ ไม่ใช่นิลลาหรอกหรอคะ ^_^”

“หุบปาก! ที่ล่มก็เพราะมึง!”

“อะไรๆ เค้าป่าวนะ เค้าป่าวทำไรเลยอ่ะ”

เหอะๆ แค่ฟังก็รู้เลย ว่าเรื่อง Love point โรสเฮียโยคงขอให้รุ่นพี่เลโอช่วยสินะ ก็เขาเป็นถึงลูกชายเจ้าของมหาลัยเลยนี่นา แถมยังเป็นประธานชมรมวารสารด้วยอ่ะ

“โหลๆ อะไรกันฮะเพื่อนๆ เสียงดังหนวกหูแต่เช้า”

คล้อยหลังรุ่นพี่เลโอ ตัวการของเรื่องก็เดินตามมา แต่เห็นหน้าแล้วมันหงุดหงิดจริงๆเลยนะ นี่คือโฉมหน้าของคนที่เกือบจะปาแจกันแห่งความรักของฉันทิ้งอ่ะ

“เฮียโยคนชั่ว!”

ไวเท่าความคิด ฉันจิกตาใส่เขาที่เดินเข้ามา แล้วเฮียโยนี่แทบจะพุ่งเข้ามาหาฉันเลย ดีที่ฉันความรู้สึกไว ถึงได้โดดมาหลบหลังเฮียพายอย่างตอนนี้อ่ะ

“อ้าว ไอ้เด็กคนนี้ คิดจะลองดีหรอวะฮะ!”

“กับผู้หญิงมึงก็เอา?”

โอ๊ะ ต่อจากเฮียโยก็เป็นรุ่นพี่รันเวย์ แล้วก็นั่น... รุ่นพี่เตโชก็เดินตามหลังเขามาอีกคนเหมือนกัน วันนี้ Nightshade อยู่กันครบเลยแฮะ สงสัยฉันต้องชวนเฮียพายลี้ภัยไปแก้ Code กันที่อื่นแล้วล่ะมั้ง เพราะเฮียพายไม่ค่อยชอบน่ะสิ เวลาแก้ Code เขาจะใช้สมาธิสูงมาก คนรอบข้างต้องห้ามเสียงดัง และพนันได้เลยว่า Nightshade อยู่เงียบๆไม่ได้แน่ เริ่มจาก...

“เพื่อนโยนิสัยไม่ดีเลยเนาะ เฮียคิดเหมือนหนูรึป่าวอ่ะ”

“โคตรน่ารำคาญ!”

นั่น! รุ่นพี่เลโอหันไปพูดกับรุ่นพี่รันเวย์ แถมยังทำเสียงเล็กเสียงน้อยจนโดนเฮียพายดุจนได้ แต่เขาก็ยังหันมากวนประสาทเฮียพายกลับซะงั้น

“อ้าววว อย่ามาบ่นนะครับ! คุณลืมไปรึเปล่า ว่า Treatise เป็นลูกค้า VIP ของบริษัทซอฟต์แวร์ชั้นนำ....”

“ไม่หยุดแก้เอง”

พรึ่บ!

เฮียพายพับโน้ตบุ๊คลงด้วยสีหน้าเซ็งๆแล้วยกน้ำแดงขึ้นมากระดกจนหมดแก้วอีกครั้ง ก่อนจะรวบของที่จำเป็นตั้งท่าจะลุกเดินหนีออกจากห้องนี้ตามที่ฉันคาด

“ไม่น้าาา... เพื่อนพายจะไปไหนอ่ะ เค้าแค่แซวเล่นขำๆเอ๊งงง ทำไมต้องงอนด้วย ดีกัน ดีกันนนนน”

พอเห็นเฮียพายลุกขึ้น รุ่นพี่เลโอก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนแต่ก็ไม่ยอมลุกจากโซฟาที่ตัวเพิ่งนั่ง เขายื่นมือมาทำเหมือนโหยหาเฮียพายมากเลย แถมยังทำตาปิ๊งๆใส่เฮียจนฉันหลุดขำ

“คิกๆๆ”

“แหน่ะ! ขำไรอ่ะตัวเล็ก เราอย่าไปใกล้มันมากนะ มันดุนาาา ไอ้เวรนั่นอ่ะ”

แล้วไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เฮียพายกับเฮียโยก็....

“ตัวเล็กพ่อง! / ตัวเล็กพ่อง!”

พร้อมกันกับที่มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง Nightshade อีกที

แกร๊ก!

“เฮียหวัดดี ^_^”

ฉันเอ่ยปากทักไปพอเห็นว่าเฮียบีทเป็นคนเปิดมันเข้ามา และเหมือนเดิม... คนเดียวที่เรียกเสียงครื้นเครงในห้องก็โบกมือทักเขาต่อท้ายฉันเลยนะ

“จ๊ะเอ๋ เพื่อนบีทสวัสดีจ้ะ!”

ฮ่ะๆ รุ่นพี่เลโอเค้าคึกเกินไปมั้ยอ่ะ ^_^ และ....

ผลัวะ!

“มาตัวเล็กอะไรกับน้องกูฮะ”

ฮ่ะๆๆ บอกแล้วๆ บอกแล้วว่าเฮียๆของฉันเกรี้ยวกราดมาก เฮียคินต้องร้องไห้แน่ๆถ้าได้เจออ่ะ

“อุ๊ยน้องมึงหรอ แต่วันนั้นเค้าเอาหมูปิ้งมาให้กูด้วยนะ เค้าอาจจะปิ๊งกูใช่ป่าวจ๊ะตัวเล็ก”

“ของเหลือแหละกูว่า”

เฮียบีทตอบกลับรุ่นพี่เลโอและเดินตรงเข้ามาหาเฮียพายพร้อมกับยื่น Flash Drive อันนึงส่งมา

“หรอออ ของเหลือมึงก็กินว่ะ อย่ามาทำมาเป็นพูดดีน่า”

“กินไรวะ?”

เย้ยยยย กะ...กิน กิน... เฮียบีทไม่ได้กิน O_O!

หมับ!

“งื้ออออ เฮียบีททท หนูคิดถึงเฮียจังเลยอ่ะ ไปค่ะ! ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า >[]<”

เพราะกลัวพวกเฮียๆรู้ว่าหมูปิ้งนั่นไม่ได้มาจากฉันกับเฮียบีท แต่มาจากฉันกับเฮียคินต่างหาก ฉันเลยกระโดดไปเกาะแขนเฮียบีทลากเขาออกไป เฮียพายเองก็เก็บของพร้อมกับคว้ากระเป๋าฉันเดินตามหลังมา

“อ้าวเดี๋ยวดิ จะไปไหนกันอ่ะ แล้วแบบนี้เค้าจะคุยกับใคร มีแต่พวกเบื่อโลกนั่งหน้าซื่อบื้อตรงนี้ทั้งนั้นเลยนะ!!!”

ตึง!

“เฮ่ออออ”

ฉันถอนหายใจออกไปพอเดินพ้นห้อง Nightshade ที่มีรุ่นพี่เลโอตะโกนตามมา เฮียบีทก็ทำหน้างงๆ

“คือว่าหนูจะไปช่วยเฮียพายแก้ Code อ่ะ หนูไปก่อนนะ”

ชิ่งจ้าาา ไม่ต้องรอให้เฮียถาม ฉันก็หันไปช่วยเฮียพายถือของแล้วเดินลิ่วๆ ไปหาที่เหมาะๆ ปล่อยให้เฮียบีทยืนงงอยู่นั่นอ่ะ

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา...

“Code ช่วงกลางๆ มันก็ปกตินะคะ แต่ดูเยอะๆชักลายตา จะอ้วกไงไม่รู้อ่ะ”

ฟุ้บ!

ฉันเอนตัวไปพิงพนักพิงโซฟา แล้วปรับโฟกัสสายตามองไปรอบข้างก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ในขณะที่เฮียฉันนั่งแก้ส่วนที่เขาหาเจอ ซึ่งคงเป็นโชคดีของฉันอ่ะ ที่ในส่วนที่รับผิดชอบอยู่มันไม่ค่อยมี Error อะไรหนักหน่วงขนาดนั้น 

“ไอ้เลย์เสีย Love point ฟรีหลายล้านแน่ ระบบล่มมาสองชั่วโมงละ”

แกร๊กๆๆๆ

เสียงเฮียพายคลอมากับเสียงแป้นพิมพ์ที่ดังต่อเนื่องไม่หยุดจนฉันนึกขำ ฮ่ะๆ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ

“ก็นะ หนูมีเหลือน้อยพอดีเลยอ่ะ ไม่เหมือน Nightshade ที่ใครๆก็ถล่ม Love point ไปให้แบบอื้อซ่า”

เคยบอกรึป่าวว่า Love point เป็นส่วนนึงที่ทำให้สังคมใน Treatise น่าอยู่ขึ้นเยอะเลยนะ เพราะมันเหมือนแต้มวิเศษ ใช้ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่างเลยล่ะ

“แก้ได้ให้แสนนึงเลยว่ะ”

“จริงนะ! แต่แสนนึงจะไปสะเทือนอะไร๊ เฮียมีเป็นล้านแล้วมั้ง ตอนเปิดตัวผู้หญิงของพายุน่ะค่ะ คิกๆ”

เพราะผลตอบแทนมันช่างหอมหวานและคุ้มค่า ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมากระตือรือร้นกับ code ตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่เฮียพายจะมองมา

“ยังไม่รู้จักกันหนิ ไว้จะแนะนำ”

“ค่ะ ต้องเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยใช่ม้า เมื่อไหร่เฮียจะไปขอเค้าอ่ะ ^_^”

แล้วพอฉันถามไปแบบนั้น เฮียก็กระตุกยิ้มมุมปากและตอบกลับมาสั้นๆ

“หมั้นละ”

“หึ๊ยยย ตอนไหน? เมื่อไหร่? ทำไมหนูไม่รู้เลยอ่ะ???”

พรึ่บ!

ฉันกดหน้าจอโน้ตบุ๊คลงนิดนึง พร้อมกับชะเง้อหน้าไปมองนิ้วมือเรียวของเฮียที่กำลังรัวอยู่บนคีย์บอร์ด แล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเขาสวมแหวนทองคำขาวฝังเพชรไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายอ่ะ

“โหยยย เฮียพายซุ่ม!”

“ซุ่มไร เค้ารู้กันทั้งโลก”

“ไม่ทั้ง! ยังเหลือหนูคนนึงบนโลกนะ”

“โลกอ๊องๆ อยู่คนเดียวไปป่ะ”

“โถ่! จะเป็นเจ้าบ่าวก็ไม่ยอมบอก -3-”

“เพิ่งบอก”

“ไม่รู้แหละ สองแสน Love point ไม่งั้นหนูไม่ทำต่อ -3-”

บทสนทนาต่อปากต่อคำระหว่างฉันกับเฮียดังขึ้นทำลายความเงียบในห้องที่เรานั่งมาร่วมสองชั่วโมง

อ้อ... จะบอกความลับอะไรให้อย่าง เฮียพายที่เงียบๆน่ะ ความจริงแล้วมีเวลาพูดมากด้วยนะ และเวลานั้นก็คือตอนที่เขาเครียดจากอัลกอริทึ่มมหาภัยที่กวนใจอย่างตอนนี้ไงล่ะ สังเกตดูสิเขาพูดยาวขึ้นตั้งเยอะเลยนะ

“โลภ”

“อย่าว่าหนู! หยุดเลย! วันนี้เฮียใช้งานหนัก -3-”

ชิชะ! ฉันไม่ได้โกรธอะไรจริงจังหรอก แต่จะหลอกเอา Love point ฟรีก็เท่านั้นอ่ะ

“ว่าไงคะอาจารย์? 200,000 Love point ถ้าเฮีย Deal หนูก็ Deal…”

“สามไป”

“จริง?”

“จริง เดี๋ยวแฮ็กของไอ้โยให้อีกสอง”

พูดไปเฮียพายก็กระตุกยิ้มมุมปากแอบขำ แต่โฮ่ะๆๆๆ

“Yes! มันต้องอย่างงั้น ถือว่าเฮียโยชดใช้กรรมที่ชอบตะคอกใส่หนูแล้วกัน ฮ่ะๆ ^_^”

Low Battery !

แล้วระหว่างที่ฉันกำลังขำ หน้าจอโน้ตบุ๊คของฉันก็มีแจ้งเตือนว่าแบตเตอรี่กำลังจะหมด และแน่นอน...ปกติฉันไม่ค่อยพกที่ชาร์จ อาศัยยืมจากเฮียพายตลอด

“โอ๊ะ! หนูว่าเราต้องย้ายกลับห้อง Nightshade แล้วอ่ะ แบตจะหมด”

พูดจบฉันก็พับจอโน้ตบุ๊คลง เฮียพายก็ไม่ว่าอะไร เขาก็หยิบโน้ตบุ๊คตัวเองลุกเดินนำไปง่ายๆ

@ Nightshade’s Room

ฉันกับเฮียพายเดินกลับเข้ามาในห้อง Nightshade ซึ่งรู้สึกว่ามันจะวุ่นวายกว่าเดิมซะอีก เพราะมีคนมากมายกำลังขอถ่ายรูปรุ่นพี่เลโอกันแบบแฮปปี้ดี๊ด๊ากันอยู่ในนี้

โอ๊ะ... แล้วก็นั่น! คุ้นๆว่าเป็นเจ้าสาวของเฮียพายใช่รึป่าวนะ? แต่ลืมชื่ออ่ะ พอมองตัวจริงใกล้ๆ น่ารักกว่าตอนเจอกันวันงานประเพณีซะอีก

“ไม่นั่ง?”

“ยังอ่ะ ขอดูของเฮียหน่อยดิ”

เพราะโน้ตบุ๊คฉันเพิ่งชาร์จ ฉันเลยปล่อยมันวางทิ้งไว้แล้วไปช่วยเฮียพายดูส่วนที่แค่มองแว๊บเดียวก็ Error เละเทะจริงๆ

ให้ตายเถอะโรบิ้น... ดีแค่ไหนที่เฮียไม่เขวี้ยงโน้ตบุ๊คทิ้ง

“นี่ด้วยอ่ะเฮีย ตรงนี้... โหเยอะจริง”

ฉันชี้ไปที่จอ แล้วพอเฮียเลื่อนลงไปข้างล่างอีก ก็ดูเหมือนมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ น่าตีมือเฮียโยซะจริงๆ

“นี่ Code หรือพื้นดวงจันทร์เนี่ย ขรุขระจริง”

ถึงฉันจะพูดเล่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้เฮียพายที่พอเห็น Code เละๆแล้วออกอาการเซ็งอารมณ์ดีขึ้นจากเดิมเลยสักนิด กลับกันเขายิ่งหงุดหงิด หยิบโน้ตบุ๊คอีกเครื่องเปิด Code ส่วนอื่นๆขึ้นมาอีก

“ลิซ พักเครื่องนั้น มาดูเครื่องนี้”

“ค่ะ”

ฉันเงยหน้าขึ้นจากจอโน้ตบุ๊คเฮียแล้วกำลังจะหมุนตัวไปดูอีกเครื่อง แต่ก็เจอกับผู้หญิงของเฮียเดินเข้ามาพอดี เฮียเองก็ทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยแต่เขาก็เบนความสนใจจากเธอไปดู Code ตรงหน้าตัวเองแบบรีบๆ

“พาย เค้ามีไรจะบอ..”

“ไปนั่งก่อนนะ”

ผู้หญิงของเฮียยังพูดไม่ทันจบ เฮียก็ตอบสวนไปเพราะกำลังวุ่นวายกับ Error หลุมอุกกาบาตที่เราเพิ่งค้นพบเมื่อกี๊ เธอเลยได้แต่มองเฮียนิ่งๆ และหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเดียวกันกับคนอื่นๆ

....แต่จ้องฉันอีกแล้ว เขาจ้องฉันอีกแล้ว... รุ่นพี่เตโชกำลังมองมาทางนี้

แม้จะเกร็งนิดหน่อยที่มีคนจ้องแทบจะตลอดเวลาจนรู้สึกได้ แต่ Code ตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้สมาธิฉันหลุดหรืออะไร และเหมือนว่าฉันจะเดาทางได้แล้วนะ ไอ้การที่แฮ็คเกอร์เคอร์เซอร์ลั่นคนนั้นทำเรื่องไว้น่ะ

“หนูว่า Code ช่วงนี้เราไม่ต้องแก้ทุกบรรทัดก็ได้ เฮียดูสิคะ มันลั่นเป็นช่วงๆ ถ้าแก้เป็นจุดๆก่อนก็รันบางส่วนได้”

“อืม เช็คที”

เฮียพายรับฟังสิ่งที่ฉันพูดก็จริง แต่เหมือนว่าเขาจะเจอมันก่อนและแก้ไปหมดแล้ว Error ส่วนที่ฉันเพิ่งจะพูดไปเมื่อกี๊ แล้วพอกด Refresh ดู Know more บางส่วนก็กลับมาใช้งานได้เป็นปกติดี

“สุดยอดเลยเฮีย เนี่ยมันต้องอย่างงี้ดิ!”

ฉันพูดออกไปอย่างดีใจแล้วยื่นมือไป high five กับพายอย่างแฮปปี้ ก่อนที่เราจะต่างคนต่างแก้ Error ในส่วนที่รับผิดชอบต่อแบบไม่พูดอะไรกันอีกเลย ไม่นานเฮียหันมาหาฉันอีก

“อ๊อง เช็คดิ๊”

แล้วก็จี๊ดจ๊าดอย่างเคยเลยลูกพี่!

“เฮียคือเซียนชัดๆอ่ะ เอาจริงๆ แบบนี้แป๊บเดียวก็แก้ได้หมดละ แล้ว 300,000 Love point จะเป็นของหนูจนได้สินะ ฮ่ะๆ”

“อีกนานว่ะ”

“อ๋อหรอ”

แล้วเวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ ฉันก็แก้ได้ เฮียก็แก้ได้ เราสลับกันแชร์ของตัวเองให้กันดู เพื่อช่วยกันทวน Code เผื่อจะผิดพลาดตรงไหนรู้ตัวอีกทีฉันก็ลืมแม้แต่จะลากเก้าอี้มานั่งด้วยซ้ำ จนกระทั่ง....

“เย่! เฮียโคตรเก่งเลยอ่ะ งั้นเหลือตรงนี้ก็แก้เสร็จละ ไหนว่าใช้เวลานานไง”

จากสองชั่วโมงที่นั่งงมกันมานาน พอมาถึงจุดที่เฮียใกล้ความจริงที่จะคืนอิสรภาพให้ Know more แล้ว ฉันนี่ตื่นเต้นชะมัด!

แล้วระหว่างที่เฮียกำลังตั้งหน้าตั้งตาสนใจ Code ก็เห็นแว๊บๆว่าเฮียโยกับผู้หญิงของเฮียพายเดินออกจากห้องไป แต่นี่มันนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ที่พอหันไปมองก็เหมือนโดนรุ่นพี่เตโชจับผิดกันอยู่ได้ -3- และ....

หมับ!

หนะ...หน้ามืด อยู่ๆสายตาฉันที่มองรุ่นพี่ก็มีขอบดำมืดขึ้นมาดื้อๆ นั่นทำให้ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ลากมาอย่างรวดเร็ว Code ในจอที่เคยดีๆ ตอนนี้ลายตาไปหมด ทำไมอยู่ๆถึงเวียนหัวขึ้นมาแบบนี้

“ลิซ อีกที”

“อื้อ”

ฉันเทสดูความเรียบร้อยของ Know more ให้เฮียด้วยการกด refresh จากคีย์บอร์ดตามความเคยชิน แต่แทบจะมองจอไม่ออกด้วยซ้ำ ต้องตั้งสติอยู่นาน ภาพก็ค่อยๆชัดขึ้น จนเฮียที่รอฟังสักพักถึงกับหันมาถาม

“ไม่ได้?”

“ได้เฮีย ได้แล้ว”

แต่ตอนนี้มันรู้สึก...กระอักกระอ่วน เหมือนจะอ้วกจัง

“เฮียหนูขอน้ำส้มขวดนึงนะ”

ใช่...ฉันอาจจะขาดน้ำ ฉันอาจจะใช้สายตาเยอะไป ก็เลยเบลอๆล่ะมั้ง

“เอาเลย”

“อือ”

แล้วจังหวะที่ฉันลุกขึ้น แค่หมุนตัวจะเดินไปที่ตู้เย็น อยู่ๆโลกก็หมุนติ้วไปชั่วขณะ ร่างฉันเลยเสียหลักล้มลงบนตักเฮียพายที่เขาเองก็เซ้นส์ไวคว้าฉันเอาไว้

พรึ่บ!

“อาการเป็นไง”

“โทษทีเฮีย หนูเสียหลัก”

เพราะกำลังนั่งบนตักเขาฉันเลยรีบออกตัวขอโทษไปและกำลังจะลุกขึ้น แต่แค่เสี้ยวนาที เสียงเกรี้ยวกราดจากผู้หญิงของเฮียที่เปิดประตูเข้ามาก็ทำให้ทั้งเฮียและฉัน รวมถึงทุกคนในห้องชะงักไป

“พายุ!!!”

ได้ยินแบบนั้นทั้งเฮียพายและฉันต่างก็ลุกพรวด เราแยกจากกันโดยอัตโนมัติ ในขณะที่ผู้หญิงของเฮียพุ่งตรงเข้ามาอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับเฮียโยที่วิ่งมารวบเอวเธอไว้ แล้วพูดกับคนในห้องที่แตกตื่นกันยกใหญ่

พรึ่บบบบ!

“ใครไม่เกี่ยวออกไปก่อน!”

แต่เพราะหลายคนในห้องยังไม่ยอมลุกและมีท่าทีสนใจ ส่วนฉันคิดได้แค่ซวยแล้ว ผู้หญิงของเฮียต้องเข้าใจผิดแน่ๆ เฮียโยก็ตวาดขึ้นมาใหม่

“บอกให้ออกไปไงวะ!”

แล้วกลุ่มคนในห้องที่ไม่ใช่ Nightshade ก็กรูกันออกไป จังหวะที่หันไปมอง ฉันก็เห็นรุ่นพี่เตโชมองมาอย่างกับรอดูว่าฉันจะทำยังไงกับคนที่ดิ้นพล่านในอ้อมกอดของเฮียโย จะเดินเข้ามาเอาเรื่องฉันกับเฮียพายให้ได้

 “โยปล่อย!!!”

เธอคนนั้นทั้งดิ้นทั้งสะบัดเฮียโยที่รั้งเธอไว้ จนฉันนึกกลัว เลยถอยมาหลบข้างเฮียพาย ยิ่งชวนให้เธออาละวาดเข้าไปใหญ่

“ใจเย็นหน่อยได้มั้ยวะ”

“บอกให้ปล่อย โย!!!”

พรึ่บ!

แล้วในที่สุดเธอก็หลุดจากอ้อมแขนเฮียโยจนได้ พอหลุดเป็นอิสระผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งเข้ามา แต่ก็ถูกผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างรุ่นพี่รันเวย์ตะโกนขึ้นมาขัด

“ไอ้นิลมันไม่...”

“เงียบ!!!”

วิ๊งงงง....

เสียงตวาดดังลั่นทำให้ฉันหูดับทันทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็ต้องเซถอยออกมาตามแรงผลักที่ผู้หญิงคนนั้นพุ่งเข้ามา ก่อนที่เธอจะง้างมือขึ้นสูงมากและฟาดมันลงมาเต็มแรง

พรึ่บบบบ! เพี๊ยะะะ!

“>_<”

ฉันได้แต่หลับตาปี๋ รับรู้เพียงความมืดและหูที่อื้อหนักมากของตัวเองตอนนี้ แต่ฝ่ามือนั้นกระทบเข้ากับบางอย่างแล้วไม่ใช่หรอ แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด...

และพอลืมตาขึ้นมาอีกที ร่างของฉันที่ถูกกระทำก่อนหน้านี้ ในตอนนี้ถูกบังไว้ด้วยร่างสูงของเฮียโย เขา...รับน้ำหนักจากฝ่ามือเธอคนนั้นแทนฉัน ยิ่งทำให้เธอจ้องมาที่ฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็กระชากคอเสื้อเฮียโยอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

“ยุ่งไรด้วยวะ!”

“ก็ใจเย็นก่อนดิวะ”

“นิลนิล!”

ฉันยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอึ้งๆ ระบบประมวลผลแปลกไป อาจเพราะใช่สายตาเยอะก็ได้ ภาพตรงหน้ามันดูเวียนหัวยังไงชอบกล เสียงผู้หญิงของเฮียพาย เสียงใครต่อใครมันดู...วุ่นวายชอบกล

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! ตุ้บ! ตุ้บ! พลั่กกก!

“ไปนั่งรอก่อนงั้นหรอ?!”

ตุ้บบบ! ตุ้บบบ!

“รอ...ให้พายทำแบบนี้หรอวะ”

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

“คลาดสายตาไม่ได้เลยหรอวะ”

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! เพี๊ยะะะ! พลั่กกก!

“ถ้ามาไม่ทันจะเป็นไง เชื่อใจแล้วทำแบบนี้หรอวะ!!!”

เสียงตวาดซ้ำๆเพราะความเข้าใจผิดจากผู้หญิงของเฮียพายดังขึ้นอย่างหนักหน่วง เธอทั้งทุบ ทั้งผลัก ทั้งตบเฮียไม่ยั้งมือจนต้องยอมรับว่าฉันกลัว เลยคว้าเสื้อเฮียโยจากข้างหลัง ก่อนจะก้มหน้าลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างไม่กล้ารับมือกับคนตรงหน้าพลางคิดว่านี่มันครั้งที่เท่าไหร่กัน…

ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ? ที่มีคน...คิดจะทำร้ายฉัน

ทั้งที่ไม่เกี่ยวกันเลย แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลย ทั้งประตูที่มีรถเก๋งฟิล์มดำพุ่งชนเข้ามา ทั้งปืนที่จ่อหลังหน้าห้องน้ำแถมยังลากฉันไปเป็นต้นเหตุให้มีคนลักพาตัวรุ่นพี่เฟรย่า ทั้งความเข้าใจผิดที่ดูรุนแรงจนอยากวิ่งหนีออกไปจากห้องซะตั้งแต่ตอนนี้อ่ะ ทำไมชีวิตช่วงนี้ของฉันมัน...

“...ไม่เป็นไร”

“อือ”

เสียงเฮียโยดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ฉันเลยพยักหน้าและรวบรวมความกล้าโผล่หน้าออกไป แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะโน๊ตบุ๊คกับข้าวของต่างๆ บนโต๊ะถูกกวาดจนร่วงลงไปกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นด้วยฝีมือของคนที่จ้องฉันอย่างกับกำลังอาฆาต

โครมมม! ปึงงง! ปังงง!

“ไอ้นิลใจเย็น มึงท้...”

“พอใจยัง?”

พอสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก เฮียพายเลยเอ่ยปากขึ้นมา แล้วพวกเขาก็ยังมีปากมีเสียงกันดังลั่น

“ยัง!”

“งั้นระบายออกมา”

“อย่ามาท้านะพายุ!”

“จะทำก็ทำ”

ฉันมองคู่รักคู่หนึ่งตะคอกใส่กันเพียงเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุอย่างพูดอะไรไม่ออก หรืออีกนัยหนึ่ง...ไม่มีใครเปิดโอกาสให้ฉันได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

เฮียพายที่ไม่ตอบโต้อะไรผู้หญิงของเขา แม้จะดูใจเย็นและปล่อยให้เธอกระทำรุนแรงตามใจ แต่แววตาที่นิ่งเรียบบวกกับความเครียดจาก Error ที่นั่งแก้หลายชั่วโมงสะสมก็ทำให้เขาดูน่ากลัวไม่เบา และพอเจอเฮียในโหมดนั้น ผู้หญิงของเขาก็เหมือนจะนิ่งไปบ้าง เฮียพายเลยหันมาหาฉันที่แทบจะสิงร่างเฮียโยเพราะกลัวโหมดร้ายกาจของเธอคนนั้น

“ถ้าไม่ทำก็ใจเย็นแล้วฟังก่อน.... ลิซ”

แค่เฮียพายเอ่ยปากพูดชื่อฉัน สายตาของทุกคนในห้องก็จ้องมา แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีสายตาของรุ่นพี่เตโชที่มองมาแบบมีนัยยะอะไรในดวงตาคู่นั้น

แล้วก็ไม่รู้ทำไม มันเป็นเพราะเขานั่นแหละ... ทั้งที่อ้ำอึ้งจนแทบพูดไม่ออกเพราะโดนผู้หญิงน่ากลัวคนนั้นจิกตาใส่ แต่ปากที่สั่นๆของฉัน พอได้หันไปสบตารุ่นพี่เตโช อยู่ๆก็ทำให้ฉันกล้า...ที่จะอธิบายออกไป

“คะ..คือลิซแค่เสียหลักแล้วล้มลงไป ไม่ใช่อย่างที่คิดเลย”

“ตอแหล”

“จริงมึง”

“แล้วทำไม..ไม่ลุก”

ผู้หญิงอีกคนที่คงเห็นเหตุการณ์ออกตัวว่าที่ฉันพูดไม่ได้เรื่องโกหกอะไร แต่ผู้หญิงของเฮียพายก็ยังจ้องจะหาเรื่องกันให้ได้

“กำลังจะลุกแต่ว่า เอ่อ..”

“นิลลา”

ใช่... นิลลา เฮียโยพูดเสริมขึ้นมาทำให้ฉันเริ่มนึกชื่อเธอขึ้นมาได้

“อืม กำลังจะลุกแต่ว่านิลลาเข้ามาซะก่อน ลิซขอโทษนะ”

“รู้จักกัน?”

นิลลาส่งสายตาจับผิดมาก่อนจะหันไปถามเฮียพาย แล้วเฮียก็พยักหน้า

“รุ่นน้องที่เมกา”

“หึ.. ไม่เปลี่ยนมุกบ้าง?”

ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ ว่าที่เธอพูดหมายความว่ายังไง แต่...

“ลิซเป็นน้องโรส”

“พยานล่ะ?”

“กู”

ผู้หญิงคนเดิมที่ยืนข้างรุ่นพี่รันเวย์ออกตัวก่อนใคร ตามมาด้วยรุ่นพี่รันเวย์ที่หันมามองฉันนิดหน่อยแล้วยกมือขึ้น

“เฮีย”

“...ด้วย”

คล้อยหลังจากคำตอบของรุ่นพี่รันเวย์ รุ่นพี่เตโชก็พูดออกมาเสียงเรียบ ทันทีเหมือนกัน และเสียงนั้น...ก็ไม่รู้อีกแหละว่าทำไมมันทำให้ฉันโล่งใจ ตามมาด้วยเสียงรุ่นพี่เลโอ

“เอ่อ ไม่ทันมองอ่ะโทษที -_-”

“มึงแน่ใจ?”

เสียงห้วนๆจากนิลลาหันไปถามผู้หญิงอีกคนอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เธอเองก็พยักหน้าและเดินเข้าไปนิลลาที่เริ่มมีท่าทางแปลกๆคล้ายจะหมดแรงใกล้ๆ

“พักก่อนเหอะมึง”

“มีเรียนแล้วมาทำไรที่นี่?”

เฮียพายถามนิลลาที่ไม่ได้ตอบอะไร เธอมองผ่านเขาไปและเดินเลี่ยงไปที่โซฟาแต่ก็โดนเฮียพายคว้าแขนไว้

“เมื่อกี๊มีไรจะบอก?”

“..ไม่มี”

น้ำเสียงแผ่วเบาของนิลลาตอบกลับมา แต่ผู้หญิงที่ยืนข้างเธอก็รีบพูดสวนขึ้นมาแบบรวดเร็วยิ่งกว่า

“มี”

“ก็บอกว่ามะ..ไม่มี..ไง”

พรึ่บบบบ!

แล้วใจฉันก็ต้องกระตุกวูบ ที่พอพูดจบร่างของนิลลาก็ทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หัวเธอเฉี่ยวขอบโต๊ะไปแค่นิดเดียวถ้าเฮียพายไม่ไปคว้าไว้

“นิลนิล”

“จนได้! พาส่งโรงบาลเดี๋ยวนี้เลยเฮีย!”

“เฮ้ย อย่าดูถูกห้องพยาบาลในความดูแลของพายุเขานะครับ เป็นลมแค่นี้พยาบาลจัดการได้ชิลๆ”

ความวุ่นวายในห้อง Nightshade เริ่มขึ้นอีกครั้ง เฮียโยเป็นห่วงเธอไม่ต่างจากคนอื่นแต่เขาก็ไม่ได้เดินหนีไปจากฉัน แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องอึ้งไปพร้อมกันคือ....

พรึ่บบบบ!

“ก็ไม่ใช่แค่เป็นลมธรรมดาน่ะสิ”

ผู้หญิงที่ประคองเพื่อนเธอพูดและเทบางอย่างลงบนโต๊ะเยอะมาก และทั้งหมดที่เทลงมามันคือที่ตรวจการตั้งครรภ์!

นะ...นิลลาท้อง O_O

ยิ่งเห็นร่างของนิลลาที่ไร้สติยิ่งทำให้ฉันพูดไม่ออก นี่มัน...เพราะฉันรึเปล่า เพราะฉันใช่มั้ย ฉันเป็น...ต้นเหตุอีกแล้วใช่มั้ย

@ HOSPITAL

“ไอ้ห่าใจเย็นกันดิวะ”

ฉันนั่งมองเฮียพายกับเฮียโยที่โดนรุ่นพี่เลโอเตือนสติหลังพวกเขาเดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย ในขณะที่ตัวฉันเองทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งกำมือแน่นเพราะกังวลว่าจะเป็นต้นเหตุให้นิลลาเป็นอะไรไป

“นั่นลูกกู เมียกู”

เฮียพายตอบมาเสียงเครียด เฮียโยเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

“สัส หลานกู”

“หลานพวกกูเหมือนกันแหละไอ้เหี้ย”

“ทำไมนิลแม่งชอบให้เรามาเดินวนหน้าห้องฉุกเฉินแบบนี้วะ น่าหงุดหงิดฉิบหาย”

บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินตอนนี้ค่อนข้างอึมครึม เพราะนิลลาหายเข้าไปข้างในนานมาก และหมอก็ยังไม่มีวี่แววจะออกมา ทำให้นอกจาก Nightshade และผู้หญิงคนนั้นที่นั่งข้างรุ่นพี่รันเวย์จะอยู่ไม่สุข ก็มีฉันอีกคนที่รู้สึกผิดยิ่งกว่า....

“เฮีย ลิซขอโ...”

“ไว้ก่อนลิซ”

เฮียพายพูดสวนขึ้นมา เขาคงรู้ว่าฉันจะพูดอะไร และโทนเสียงแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

“ฮึก...”

แล้วแค่คิดว่าตัวเองทำเรื่องไว้แค่ไหน บวกกับสถานการณ์ตอนนี้ที่ตึงเครียดเกินไป ก็แทบจะทำให้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันนึกอะไรไม่ออกเลย ถ้ามีเฮียคินอยู่ด้วยตอนนี้ก็คงจะดีมากๆเลย....

“ถ้าแม่งไม่ออกก็พังเข้าไป”

เสียงเข้มของรุ่นพี่เตโชที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามานั่งอยู่ตรงข้ามกับฉันตอนไหน อาจเพราะฉันนั่งก้มหน้ามองพื้นตลอด เสียงนั่นเลยทำให้ฉันเงยหน้าที่ดวงตาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตานิดหน่อยขึ้นไป

และเป็นอีกครั้งที่รุ่นพี่สบตาฉันแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะตรงไปที่ประตูด้วยสีหน้านิ่งเรียบอย่างเดาใจไม่ถูก แล้วรุ่นพี่เวย์ก็ลุกไปขวางไว้ เฮียพายก็เหมือนจะเห็นดีเห็นงามกับรุ่นพี่เตโชด้วย พวกเขา...กำลังจะฟังประตูเข้าไป รุ่นพี่เลโอเลยเข้าไปช่วยขวางอีกคน ทำให้หน้าห้องฉุกเฉินชุลมุนไปกันใหญ่

“ใจเย็นไอ้มาเฟีย หลานกูได้สะดุ้งพอดี มึงด้วยไอ้ห่าพาย”

รุ่นพี่รันเวย์พยายามประนีประนอม แต่รุ่นพี่เตโชก็ไม่ได้สนใจ

“ไอ้สัสก็แม่งชักช้า”

พูดจบ ทั้งเฮียพายและรุ่นพี่เตโชก็ดันร่างรุ่นพี่รันเวย์กับและรุ่นพี่เลโอที่ขวางพวกเขาออกมา ก่อนจะตั้งท่าออกแรงถีบประตูกันจริงๆ ซึ่งก็ตรงกับจังหวะที่หมอเปิดออกมา พวกเขาก็ถลาเข้าไป รวมถึงฉันที่ลุกพรวดจากเก้าอี้

“อะ เอ่อ..”

“ลูกกู? / หลานกู?”

“ครับ เอ่อคือ.. คนไข้ไม่เป็นอะไร ปลอดภัยทั้งแม่และเด็กครับ แต่อายุครรภ์ยังอ่อนอยู่ถ้าเป็นไปได้ควรดูแลตัวเองให้ดีกว่านิ...”

วิ๊งงงงง

แล้วทั้งที่เป็นช่วงสำคัญ อยู่ๆตาฉันก็ลายอีกครั้ง หน้ามืดขึ้นมา หูอื้อจนจับใจความที่หมอพูดไม่ได้เลยสักนิด ฉันเลยถอยกลับมานั่งเพราะรู้สึกเหมือนจะเป็นลม หน้ามืดจนเหมือนกำลังหลับตา มืดจนกว่าจะปรับโฟกัสสายตาและเงยหน้าขึ้นมา Nightshade คนอื่นก็หายไปหมดแล้ว เหลือแค่รุ่นพี่เตโชที่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เขา...มองมาอย่างพิจารณา พร้อมกับยื่นน้ำส้มในมือแบบเดียวกันกับที่เฮียพายให้ฉันเมื่อเช้ามาให้ 

พรึ่บ!

“มันไม่ใช่ความผิดของใคร”

“รุ่นพี่…”

พอฉันมองไปอย่างไม่เข้าใจในการกระทำที่ดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใย รุ่นพี่ก็ตัดบทด้วยการเดินหนีตามเพื่อนๆ Nightshade ของเขาไปเลย ทิ้งฉันไว้กับความสงสัย...

ใช่... มันเหมือนทั้งหมดตั้งแต่ที่คอยมองฉัน รุ่นพี่ตั้งใจ

เขา...เหมือนจะปกป้องฉันตั้งแต่เป็นพยานให้

แล้วฉันคิดแบบนี้ได้มั้ย... ว่าที่รุ่นพี่จะพังประตูเข้าไปเมื่อกี๊ เพราะไม่อยากให้ฉันรู้สึกผิดมากไป เขารู้...เขาเป็นคนเดียวที่เห็น ว่าฉันเกือบจะร้องไห้

น้ำส้มขวดเมื่อกี๊....เพราะก่อนจะเกิดเรื่อง ฉันกำลังจะไปหยิบมัน แต่ดันเสียหลักซะได้

และที่ฉันมั่นใจสุดๆว่าต้องใช่...

‘มันไม่ใช่ความผิดของใคร’ คือคำปลอบใจจากเขาใช่ไหม?

แต่เพื่ออะไรกันล่ะ ทั้งหมดนี่...เขาทำไปเพื่ออะไร?