MYZTERY HORO ::: EP.56

@ KIRA’S CONDO

“เป็นไรรึเปล่าคะเฮีย หน้าเครียดจัง”

ฉันเอียงคอไปถามเฮียคินที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่กลับจากเกาะ นี่เราก็กลับมาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่เฮียก็ยังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

“…อยากไปที่นั่นจริงๆรึเปล่า?”

พอยอมเปิดปากพูดได้ เฮียก็หันมาตอบคำถามฉันด้วยคำถาม แล้วที่นั่นคือที่ไหนอ่ะ อ๋อรู้ละ...

“หมายถึงปราสาทผีสิงน่ะหรอคะ อยากไปสิ อยากมาก ไปวันนี้เลยมั้ยเดี๋ยวหนูจะได้ไปเปลี่ยนชุด”

“สมมตินะลิซ...” ฉันทำท่าจะลุกแล้วเฮียก็พูดขัดขึ้นมา

“คะ? สมมติไรหรอ”

“สมมติวันนึงเฮียไม่อยู่”

“ไม่อยู่? นี่เฮียจะหนีเที่ยวคนเดียวหรอคะเนี่ย หนูไม่ยอมหรอกนะ >[]<”

พรึ่บ!

แล้วอยู่ๆ เฮียคินก็วางมือเขาลงบนหัวฉันเบาๆ ก่อนจะมองมาด้วยแววตาที่ดูเป็นห่วงกันจัง

เอ่อ...นี่เขาเมาฮอหรอ ไม่มั้ง - -*

“เราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเฮียวะ”

คำพูดราบเรียบ แต่แววตาปกปิดอะไรไม่ได้เลยถูกส่งมา หมายความว่าไงกันนะ ที่ว่าจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเขาน่ะ...

“ทำไมอยู่ๆถึง....”

“ช่างเถอะ”

พอฉันตั้งท่าจะถาม เฮียคินก็เลือกจะตัดบทไปซะอย่างงั้น ก่อนที่เขาจะตั้งใจหลบตาและมองออกไปที่ระเบียงพอดีกันกับที่...มีขนนกอันหนึ่งลอยลิ่วตามลมมาติดอยู่กับประตูกระจก ฉันเลยลุกขึ้นไปเก็บมันเข้ามา

“เฮียขาดูสิ...ขนนก”

“อืม”

“สวยเนาะ เฮียรู้มั้ยว่าทำไม Dream Catcher ถึงมีขนนกอ่ะ”

พูดไป ฉันก็หมุนขนนกในมือไป นี่นกอะไรเนี่ย ขนสวยจริงจริ๊ง

“….ทำไม?”

เฮียคินส่ายหัวแล้วถามกลับ แล้วมือเขาก็ถูกเลื่อนมาลูบผมฉันอีกครั้งเบาๆอย่างอาลัยอาวรณ์พิลึก แต่อะไรกันนน นี่เฮียไม่รู้หรอเนี่ยยย

“เพราะขนนกมันมีความหมายนะคะ ทั้งที่อันแค่นี้ แต่เป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงสิ่งต่างๆมากมาย นี่จิ๋วแต่แจ๋วของจริงเลยนะ เฮียรู้มั้ยขนนกเป็นสัญลักษณ์ของพลังอำนาจ ความแข็งแรง ความโชคดี ความอิสระ และความไว้ใจ”

“ไว้ใจ?” ทันทีที่ฉันพูดจบ เฮียคินก็ทวนคำพูดนั้นมา

“อื้ม ใช่ค่ะ ไว้ใจ... แล้วบางคนอะนะ เขาจะเก็บขนนกสวยๆที่ตัวเองเจอเอาไว้ เพื่อใช้เป็นของนำโชคประจำตัวด้วย อืม... วันนี้เฮียดูอารมณ์ไม่ค่อยดี งั้นเอาไปสิ หนูให้นะคะ”

พูดจบฉันก็ยื่นขนนกในมือไปให้เฮียคิน แต่เขากลับมองมันนิ่งเหมือนกำลังพิจารณาบางสิ่ง

“นี่...รับไปสิคะ เอาไว้เป็นขนนกนำโชคประจำตัวเฮียนะ”

ฉันยื่นมันเข้าไปใกล้เฮียอีกครั้ง เขาก็เอาแต่มอง มองอย่างใช้ความคิดและแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดสักนิด

“ไว้ใจ... ขนนกนำโชค...ประจำตัว”

“ค่ะ ทำไมวันนี้เฮียดูงงๆคะเนี่ย o_O?”

แล้วหลังจากนั้นแค่เสี้ยวนาที แววตาที่จ้องขนนกในมือฉันก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออก เฮียคินส่ายหัวเบาๆแล้วดันขนนกในมือกลับมาให้ฉัน แถมยังทำท่าโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“…ถ้างั้นก็มีแล้ว”

“มี?”

“อืม Quill เฮียมีแล้ว”

…Quill หรอ? ฉันเลิกคิ้วงงๆอยู่ในใจ Quill…Quill… ตามความหมายของคำนี้มันคือปากกาขนนก? และไม่ต้องรอให้ฉันถาม เฮียคินก็หยิบมือถือขึ้นมากดสองสามที แล้วส่งมันมาให้ฉัน

“โห สวยมากกก เฮียไปได้มันมาจากไหนอ่ะ”

แค่เห็นบางอย่างที่เฮียส่งมาให้ดู ฉันก็ตาโตอ้าปากค้างทันที เพราะภาพที่อยู่ในหน้าจอมือถือตอนนี้คือปากกาขนนก หรือ Quill และมันสวยมากกกก สวยจนอึ้งไปเลย ฉันเคยเห็นปากกาขนนกในหนังหลายเรื่อง แต่ทั้งหมดนั่นสู้ปากกาในรูปไม่ได้เลยสักนิด

“งื้อออ บอกหน่อยเฮียไปเอามาจากไหน หนูอยากได้บ้าง”

“ท่านย่า”

เฮียคินตอบฉันแล้วเขาก็อมยิ้ม เท่าที่ลองสังเกตดู ทุกครั้งที่พูดถึงท่านย่า เฮียคินจะอมยิ้มเสมอ เขาดูรักท่านย่ามากจริงๆ แต่...

“แล้วอีกสองอันนี่ของใครอ่ะคะ”

ลืมบอกไปว่าถึงแม้ปากกาขนนกที่ฉันเห็นจะสวยมากก็จริง แต่ในรูปมันไม่ได้มีแค่อันเดียว ปากกาขนนกในรูปนี้มีทั้งหมด 3 อัน และไม่เหมือนกันเลยสักนิด ถ้าให้ฉันเดาของเฮียคินต้องเป็นอันกลาง ขนนกสีม่วงชมพูไล่เฉดกับสีมิดไนท์และสีฟ้าครามได้อย่างลงตัวพอดี มีบางอย่างวิ๊งๆ ระยิบระยับตัดกันชัดมากจนดูเหมือนกับโทนสีของกาแล็คซี่ ซึ่งมันน่าจะเหมาะกับเฮียคินที่สุดแล้วในบรรดาขนนก 3 อันนี้

ถัดออกไปทางซ้าย ขนนกอีกอันเป็นสีดำ สีฟอสซิล และแดงสการ์เล็ต ตัดสลับกันอย่างมีมิติ ความตระการตาและน่าดึงดูดอาจจะสู้ขนนกสีกาแล็คซี่ตรงกลางไม่ได้ แต่ทั้ง 3 เฉดสีเมื่อถูกออกแบบให้เข้ากันอย่างตอนนี้ มันก็สะท้อนให้เห็นถึงความดุดัน ความเงียบสงบ และความทรงพลังบางอย่างที่ฉันอธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ

ส่วนขนนกอันสุดท้ายที่อยู่ทางขวาก็โดดเด่นไม่แพ้อีกสองอันเลย สีขาวมุกที่มีกลิตเตอร์วิบวับเมื่อแสงไฟตกกระทบ ตัดไขว้กับสีอาร์คติกบลูที่มองแว๊บแรกก็เย็นยะเยือกขึ้นมาราวกับมีน้ำแข็งปกคลุมรอบข้างแบบฉับพลันทันที แต่มันคงดูเป็นขนนกที่จืดชืดมาก ถ้าหากพื้นที่ด้านล่างและขอบด้านข้างของขนนกทั้งหมดไม่มีสีน้ำตาลทองที่ดูไม่น่าจะเข้ากันได้เลยสักนิดตัดเฉียงและไล่เฉดสีเก็บรายละเอียดโดยรอบอย่างประณีต จนท้ายที่สุดแล้วกลายเป็นความลงตัวที่ดูเรียบหรูและโดดเด่นที่สุดขึ้นมาทันที ควรค่าที่จะอยู่เคียงข้างขนนกสีเข้มอีกสองอันได้เป็นอย่างดี

พรึ่บ!

แล้วพอปล่อยให้ฉันชื่นชมขนนกทั้งหมดจนพอใจ นอกจากเฮียคินจะไม่ตอบว่าอีกสองอันเป็นของใคร เขาก็ยังเอื้อมมือมาดึงมือถือคืนไปอีก

“อ้าวหนูดูอยู่”

“พรุ่งนี้เฮียพาไปดูของจริง”

“หึ๊ยยย ได้หรอ ไปๆ ที่ไหนนน นี่หนูจะได้เห็นขนนกนำโชคของจริงหรอเนี่ย โอ้วม่ายยยยย”

ฟังเฮียพูดแบบนั้นฉันก็เขย่าแขนเฮียแล้วเขาก็ขำๆ แถมยังทำหน้าเหลือเชื่อส่งมาอีก

“รู้ป่ะ เห็นเค้าว่าถ้าใครได้ครอบครองขนนกอันนี้จะได้พบรักแท้ด้วยนะ”

นิ้วมือของเฮียชี้ไปที่ขนนกกาแล็คซี่ตรงกลางแล้วเขาพยักหน้าแบบโฆษณาชวนเชื่อสุดๆ แต่ผีบ้าผีบออออ....มันช่างเหมาะเจาะกับพลังแห่งดวงดาวของแม่หมอ Myztery จริงๆเลยเนาะ >_<

“งื้อออ ปลื้มปริ่ม~ หนูไม่ต้องนับระยะห่างดวงดาวเหมือนตอนตามหาเนื้อคู่แล้วอ่ะดิ ถ้ามีขนนกปุ๊บก็จะเจอรักแท้ปั๊บเลยใช่มั้ย โอ๊ยตื่นเต้นจนใจหายยย”

ฉันเอามือทาบอกดี๊ด๊าแล้วเฮียที่แลจะเครียดๆอยู่ก็หลุดขำออกมาอีก

“หึ... ก็คงงั้น การันตีจากปราสาทร้อยปีที่ใกล้จะกลายเป็นซากปรักหักพัง”

เอ๋!? ปราสาทร้อยปี หรือว่า....

“ขนนกสามอันนั้นอยู่ในปราสาทผีสิงหรอคะ o_O?”

“(- -)(_ _)”

แล้วก็ใช่ด้วย เฮียคินพยักหน้าแทนคำตอบอ่ะ

“หึ๊ยยย ยิ่งรู้ที่มายิ่งเพิ่มความขลังอ่ะ แล้วเราจะไปกันเมื่อไหร่คะ เดี๋ยวนี้เลยป้ะ”

“พรุ่งนี้...”

“วี๊ดดดด เอ็นดูววว เฮียนี่มันน่ารักกก มาๆหอมที”

ฟรืด! ฟุ้บ!

พอเฮียพูดจบฉันก็ลุกพรวดไปทิ้งตัวลงบนตักเขาแถมยังให้รางวัลด้วยการฝังจมูกลงบนแก้มเฮียตั้งหนึ่งที เย่ๆ พรุ่งนี้ๆ ปกติเวลาขอไปปราสาทผีสิงเขาก็อิดออดอยู่หลายที แต่ว่าครั้งนี้... หู้ยยย ถูกใจหนูมากกกก อยากหอมอีกกก

ฟรืดดดดด!

“เฮ่ออออ ชื่นใจจริงๆ”

“อะไรจะขนาดนั้น”

เฮียคินพอโดนฉันฟัดแก้มไปสองทีเขาก็เลิกคิ้วงงๆ ส่วนฉันก็เอาแต่ขำออกไปแล้วขยับตัวบนตักเขาดุ๊กดิ๊ก

“คิกๆๆ แต่หนูมีอะไรจะบอกเฮียด้วยนะ บอกแล้วก็อย่าตื่นเต้นตกใจ วี๊ดว๊ายกระตู้วู้นะ ^_^”

ฉันชี้นิ้วไปที่เฮียคินซ้ำๆหลายทีเหมือนกำลังสั่งเขายิกๆ เห็นแบบนี้เฮียก็ทำหน้างง และถูกต้อง! ต้องงงสิดี! ก่อนที่ฉันจะขยับตัวให้เข้าที่เข้าทาง และเงยหน้าไปมองเฮียที่ก้มหน้ามามองฉันตอนนี้

อุ๊ยยยย จะบอกดีมั้ยเนี่ยเขินจริงจริ๊ง >_< แต่บอกเถอะ!

“คือ... เค้ารักเฮียนะขอจุ๊บหน่อยดิ >[]< อื้อ!”

แล้วแทนที่เฮียจะเซอร์ไพรส์ในสิ่งที่ฉันพูด ดันกลายเป็นฉันเองที่เซอร์ไพรส์แทนเพราะอยู่ๆก็โดนเฮียคินชิงกดจูบลงมาก่อนแบบนี้

“เอ้า อำไออาแอ้งอู๋อูบ! (เอ้า ทำไมมาแย่งหนูจูบ!)”

ฉันบ่นอุบอิบแต่เฮียก็ไม่สนใจสักนิด แขนแกร่งข้างหนึ่งที่โอบเอวฉันไว้รั้งตัวฉันเข้าไปหาอย่างอ่อนโยนราวกับกลัวร่างฉันจะช้ำ แล้วเฮียก็ยิ่งกดจูบลงมาอย่างนุ่มนวลมากๆ มันละมุนแบบลืมตายในเสี้ยวนาทีไปเลย ร่างฉันอ่อนยวบ เปลือกตาหลับพริ้มรับรสจูบที่เนิบนาบและละเมียดละไมในอ้อมกอดนี้แบบไม่รู้ตัวเลยสักนิด จนเฮียค่อยๆถอนจูบออก แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังเลื่อนมาที่ขมับของฉันแล้วเฮียก็กดจูบหนักๆลงตรงนั้นพร้อมกับพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“...รักนะรวิษฎา ...รัก”

วันต่อมา...

@ DARK SHADOW CASTLE

“โห...ใหญ่มากกกกกก แม้แต่ทางเข้ายังลึกลับเลยอ่ะ ใจหนูสั่นแล้วนะ O[]O”

คุณพระคุณเจ้า~ ใครจะรู้ว่าฉันเพิ่งเดินพ้นประตูลับเล็กๆจากส่วนไหนของโลกไม่รู้เข้ามา และบนแผ่นดินที่ฉันเหยียบอยู่ตอนนี้! คือปราสาทผีสิงในตำนานค่าาา~

‘...ยินดีต้อนรับค่ะ คุณอคิราห์’

โอ้... ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าที่นี่มันอะไรยังไงอะ รู้แค่เฮียคินพาเข้าปราสาท Dark Ghost Mafia แล้วเขาก็สแกนนิ้วที่ประตูจึ๊กนึง ก่อนที่อยู่ๆจะมีเสียงคนพูดขึ้นมา

“โว้ววว ประตูพูดได้ ล้ำสมัยเหมือนหลงมาในศตวรรษที่ 22 เลยอ่ะ”

“หึ... อืม แต่ข้างในไม่มีโดเรม่อนนะ”

พอเห็นฉันส่งสายตาสำรวจรอบๆเพราะอยากรู้ว่าต้นเสียงมาจากไหน เฮียคินก็พูดขำๆออกมา

“เอ้า! เฮียอย่ามาเล่นมุกสิคะ นี่เรากำลังจะไปล่าท้าผีนะ >[]<”

‘กรุณาไปยัง Iris Scanner เพื่อสแกนม่านตาปลดล็อคพื้นที่ Castle ส่วนกลางค่ะ’

หมับ!

ฟังเสียงปริศนานั้นพูดจบ เฮียคินก็คว้าแขนฉันทันที แต่ Iris Scanner น่าจะเป็นเครื่องที่มีไฟกะพริบปิ๊บๆที่อยู่ถัดออกไปตรงนั้นสิ นี่เฮียพาเดินมาคนละทางเลย

“เดี๋ยวสิคะ แล้วเราไม่ต้องทำตามที่เสียงในปราสาทบอกหรอกหรอ เขาให้ไปสแกนม่านตะ....”

“เราจะไปฝั่งขวา”

เฮียคินตอบมาทั้งที่ยังไม่หยุดเดิน แล้วเขาก็พาฉันเดินตามทางมาโผล่อยู่ที่ห้องโถงห้องหนึ่งซึ่งใหญ่มาก ข้างในตกแต่งสวยงามอลังการสมกับอยู่ในปราสาท แต่ที่น่าสนใจ คือเหมือนห้องโถงนี้จะมีทางเชื่อมเพื่อเดินไปอีกฝั่ง และใช่... เราอยู่ฝั่งขวาจริงๆด้วย มองจากหน้าต่างห้องโถงจะเห็นว่าถัดออกไปมีพื้นที่ปราสาทส่วนตรงกลาง ถัดจากตรงกลางน่าจะเป็นฝั่งซ้ายล่ะมั้ง ให้ตายเถอะ กว้างขวางขนาดนี้จะเจอผีง่ายๆได้ยังไงกัน

“ทำไมเราต้องมาฝั่งขวาด้วยล่ะคะ เราต้องเริ่มจากตรงกลางสิ ลุยๆไปเล้ยยย ป่ะ ไปตรงกลางกันนะ”

หมับ!

“ไม่ไป ตรงกลางปล่อยร้างนานละ”

พอฉันจับมือเฮียแล้วจะชวนเขาเดินไป เฮียคินก็ดึงฉันกลับไปอีก แต่เอ๊ะปล่อยร้าง???

“หยึ๋ย นี่แหละต้องมีแน่ ปราสาทตรงกลางต้องมีผีดุๆ กุ๊กๆกู๋ววว หนูกรี๊ดแล้วนะ อร๊า..... อุ๊บ!”

แล้วยังไม่ทันจะกรี๊ดเฮียก็เอามือมาปิดปากฉันไว้ซะก่อน

“เสียงดัง ผีหลอนๆตรงกลางไม่มีหรอก ถ้ามีจริงๆและอาจได้เจอก็ชั้นบนสุด เป็นคุณปู่เจ้าที่แก่ๆที่มีลูกน้องเป็นร้อย”

“หาาา =[]= เป็นร้อย??? เฮียเลยอยากจะไปฝั่งขวาก่อนเพราะผีน้อยใช่มั้ยยย >_<”

โอ้วม่ายยย นั่นผีหรือไส้เดือน ยั่วเยี้ยกันเป็นกองร้อยอ่ะ

“ก็...ประมาณนั้น”

“โอ้ววว หนูเองก็ไม่ค่อยถูกกับผีคนแก่ด้วยสิคะ เพราะเค้าต้องสั่งสมพลังอำนาจมาหลายล้านปีแสงเลยอ่ะ อาจจะวาร์ปได้ ห้อยหัว ถอดแขน หยึ๋ยย งั้นหนูเปลี่ยนใจแล้ว เราจะอยู่ที่ Castle ฝั่งขวาแทน แต่เอ๊ะหรือเราจะไปฝั่งซ้าย?”

“ขวา”

เอ้า ตรงกลางผีเยอะเลยมาฝั่งขวา แล้วทำไมไปฝั่งซ้ายไม่ได้อ่ะ ฝั่งซ้ายก็น่าจะน้อยเหมือนกันอ่ะ

“แต่ฝั่งซ้ายดูลึกลับมากเลย หนูอยากไปค่ะ”

พูดจบฉันก็ก้าวขาเดินไปตรงทางเชื่อม แล้วก็เหมือนเดิม ถูกมือเฮียคินมาคว้า

หมับ!

“เราจะไม่ไปเหยียบฝั่งซ้ายเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!”

แม้จะแค่ขึ้นเสียงนิดหน่อยไม่ได้ตะคอก แต่สีหน้าจริงจังของเฮียก็ทำให้ฉันตกใจน่าดู

“ขะ...ค่ะ อ๋อหนูรู้แล้ว ฝั่งซ้ายผีดุกว่าตรงกลางอีกหรอ ใช่มั้ย”

ฉันยังคงถามซอกแซกออกไป แล้วเฮียก็ตอบมาแบบขอไปที

“ฝั่งขวาปลอดภัย”

“เฮียตอบไม่ตรงไม่คำถามอ่ะ”

“จะไปฝั่งขวาหรือจะกลับบ้าน?”

“เอ้า! แล้วเรื่องไรหนูจะกลับบ้าน -3-”

พอเห็นเฮียเริ่มดุ ฉันก็เลยปิดปากเงียบสนิท เชอะ! ไม่ถามก็ได้ แค่นี้ก็จะให้กลับบ้าน ก็คนมันตื่นเต้นไม่เคยมาปราสาทหลังใหญ่ -3-

ครืดดด

แต่พอเห็นท่าทางแปลกของเฮียที่เปิดลิ้นชักในห้องโถงนี้ไปมา ฉันก็หลุดปากถามออกไปอีกจนได้

“เฮียหาอะไรหรอคะ?”

“Quill…แต่ไม่อยู่”

โอ๊ะ! ใช่! ฉันลืมเรื่องปากกาขนนกได้ไง โอ๊ยยย การมาที่นี่มันมีหลาย Topic อ่ะ ทั้งผีมาเฟียกับปากกาขนนก แล้วยังมารู้ว่าปราสาทมี 3 ฝั่งอีก จะโฟกัสตรงไหนก่อนดี =_=^ แต่เริ่มแล้วใช่มั้ย Mission แรกของการเข้ามาเหยียบปราสาทนี้!

“โฮ่ะๆๆ หนูรู้แล้วทำไมไม่อยู่ ก็เพราะว่าผีเอาไปซ่อนแน่ๆ! เพราะงั้น Mission แรกของเรา! ไปตามหาขนนกนำโชคกันก่อน! ไปเร็วสิคะเฮีย ไปเดี๋ยวนี้!!!”

พูดจบฉันก็ลากเฮียคินเดินลิ่วๆขึ้นชั้นบนทันที ไม่เจอผีก็ขอเจอปากกาก็ยังดี รักแท้ก็อิน ผีก็อยากเจอมากจริงจริ๊งงงง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา....

“ตรงนี้ก็ไม่มี ตรงนู้นก็ไม่มี หนูหาจนง่วงแล้วเนี่ย แล้วไหนผี หรือว่าต้องนอนก่อนถึงจะฝันเห็น”

ฉันเดินขึ้นเดินลง Castle ฝั่งขวาจนเมื่อยขาแต่ก็ไม่มีวี่แววทั้งปากกาขนนกและผีสักนิด มีแต่ห้องอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ แล้วรู้สึกเหมือนทางเชื่อมทุกชั้นของปราสาทจะทะลุถึงกันหมดเลยด้วย เอ๊ะหรือว่าผีกำลังไปเฝ้าท่านเจ้าที่ o_O? แต่ช่างเถอะ

ฉันเดินไปทิ้งตัวข้างๆเฮียคินที่เดินตามฉันไปนั่นไปนี่จนทั่วแต่เขาก็ดูไม่เหนื่อยเลยสักนิด แถมยังเดินเล่นมือถือชิลๆตลอดเลยด้วย แต่ทำไมวันนี้มันเหนื่อยมันง่วงกว่าทุกวัน ทั้งที่ตื่นก็เกือบเที่ยงแล้ว

ฟุ้บ! จึ๊กๆ

“นี่เฮียขา...ขอนอนตักหน่อยได้มั้ย หนูเริ่มจะง่วงซะแล้วค่ะ”

“จนได้นะ ขี้เซา”

“อารายยย หนูใช้พลังงานเยอะรึเปล่าาา”

ฉันพูดแล้วทิ้งตัวไปซบแขนเฮียเหมือนแบตใกล้หมด แล้วเฮียที่มองมาก็ขำๆ แถมยังพูดอะไรคนเดียวอุบอิบ

“เห็นเดินไปเดินมาแค่ไม่กี่ก้าว”

“โหย ตัวเองเอาแต่เดินเล่นมือถือไม่ยอมช่วยหา ห้ามมาว่าเค้า -3-“

ฉันหลับตาพูดเพราะตาจะปิดเต็มที แล้วแอบหาวออกไปยกใหญ่เลยด้วย

“นู่นไงผี!”

“ไหนนน”

เหมือนตื่นเต้นแต่ไม่เลย ฉันหลับตาถามออกไป คงเพราะเดินเยอะเลยเหนื่อยมาก

“นั่นอ่ะตรงบันได”

ฟังเสียงเฮีนคินก็เดาได้ว่าตรงนั้นไม่มีผีหรอก เขาแกล้ง

“อือ เฮียบอกเค้ามาอีกทีตอนหนูตื่นได้มั้ย”

ฉันพูดยืดยาดออกไปเพราะระบบประมวลผลตอนนี้สะลึมสะลือใช้ได้

ฟุ้บๆ!

“ไม่ไหวก็นอนลงมา”

แล้วเฮียคินก็ตบที่ขาตัวเองเบาๆให้ฉันที่ซบแขนเขาทิ้งตัวลงไป ฉันเลยลืมตาไปอ้อนเฮียทั้งที่ง่วงจะตาย

“ไม่ใช่ หนูหมายถึง...นอนบนตักแบบว่า นั่งบนตักแล้วก็นอนได้มั้ย”

“?” พอฉันพูดไปแบบนั้นเฮียก็คิ้วนิดหน่อย

“นะคะ...หนูกลัวผีจับขา”

“อ้อนกันต่อหน้าผีเลยเนี่ยนะ”

แต่ถึงจะแซวกัน แขนเฮียข้างหนึ่งก็คว้าร่างฉันขึ้นไปนั่งบนตักเขา ฉันเลยอมยิ้มเอียงคอไปซบ แล้วก็หอมมากจริงๆเลยนะ...น้ำหอมเฮียหอมกว่าเฮียโยซะอีก

“ใช่ค่ะ เฮียต้องปกป้องหนูได้อยู่แล้วใช่ม้า”

ฉันหลับตาซบลงบนอกเฮียคิน ที่พอได้ฟังเขาก็เอามือมาลูบหัวฉันกล่อมให้หลับเบาๆ ก่อนที่ฉันจะได้ยินประโยคสุดท้ายที่เขาพูดมา

“...อืม เฮียจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเราได้เลยนะ”

แล้วไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทราภายใต้อ้อมกอดของเฮียคินทันที...

ครืด...

เสียงสั่นจากมือถือของคิระเรียกให้เขาที่ก้มมองลิซ่าซึ่งตอนนี้หลับสนิทแล้วในอ้อมกอดให้หันไปทันที และมันคือรายงานจากไคยะ ตามคำสั่งที่เขาบัญชาลงไปก่อนหน้านี้...

‘เอาตัว Nightshade’s Lady มาได้แล้วครับนาย’

เห็นแบบนั้น คิระก็ก้มมองลิซ่าอีกครั้ง และกระชับอ้อมกอดร่างเล็กในมือ ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากเธออย่างแผ่วเบาอีกที

แม้จะมีคำพูดมากมายที่เขาอยากพูดกับเธอ แต่ก็ไม่มีเวลาเหลือมากพอที่จะพูดมันตอนนี้ นอกจาก...

“If we're really soul mate...

Maybe one day we'll meet again.”

(ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริง...

บางทีวันนึง เราคงได้พบกันอีก)