MYZTERY HORO ::: EP.57

@ Phoenix Island

“ต่อสาย Castle ฝั่งซ้ายเรียบร้อยครับนาย”

ไคยะกับเมมเบอร์มือดีหลายคนยืนสแตนด์บายรอรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงในห้องรับรองที่มีคิระและมาโคร รวมถึงตัวประกันอย่างนิลลาและโรเซ่ ที่เธอเพิ่งจะรับรู้เรื่องราววุ่นวายของ Dark shadow จากนิลลาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

[แตะเมียกูแม้แต่ปลายเล็บ มึงตาย!!!]

ประโยคเปิดบทสนทนาแรกจากปลายสายไม่ใช่เสียงเตโช แต่เป็นพายุที่โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ซึ่งคิระพอได้ฟังก็ถึงกับยิ้มเยาะ

...ทีเมียมึงจะตบเมียกู คดีนี้ใครต้องตายก่อน?

“หึ..โมโหร้ายสมชื่อ แล้วว่าที่ผู้นำกู...ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน?!”

เสียงยั่วโมโหจากคิระตอบกลับไป ก่อนเตโชที่ฟังอยู่จะตะคอกออกมาแบบหัวร้อนเข้าไปใหญ่

[บอกแล้วใช่มั้ย อย่ายุ่งกับครอบครัวกู!!!]

“จุ๊ๆๆ อย่าโมโหสิครับ ไม่ยุ่งได้ไง ของแถมถล่มทลายแบบนี้ จับแค่สองแต่ได้มาตั้งหะ...”

[หุบปาก! จะเอาไงก็ว่ามา!]

คิระยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงรันเวย์แทรกขึ้นมา และแค่ฟังน้ำเสียงที่จงใจปิดบังบางอย่าง บวกกับหางตาของคิระสังเกตเห็นว่าโรเซ่เลิ่กลั่กตอนเขาพูดถึงจำนวนตัวประกัน ก็ทำให้รู้ทันทีว่าใครบางคนที่ควรต้องรู้เรื่องนี้ มันกำลังพลาดเรื่องราวดีๆ นั่นทำให้คิระนึกสนุก ยื่นข้อเสนอขำๆทั้งที่ไม่ได้คิดจะทำตั้งแต่แรกเลยสักนิด ถ้างั้นก็...

“แลกตัวประกัน! หนึ่งชีวิตของโมเน่ต์ แลกกับห้าชีวิตตรงนี้ ตอนนี้”

“พาย.. อุ๊บ! อื้อออ ปล่อยดิวะ”

คิระพูดออกไปขำๆเพราะต้องการจะปั่นประสาทเตโชให้ดิ้นตายเมื่อต้องแลกคนรักกับคนที่เทิดทูนว่าเป็นครอบครัวอย่าง Nightshade’s Lady ที่ถูกจับเป็นตัวประกัน

และต่อท้ายคำพูดของเขา...นิลลาก็ตะโกนแทรกมาแต่ก็ถูกปิดปากไปในขณะที่โรเซ่พูดไม่ออก และเธอยิ่งต้องตาโตยิ่งกว่าเดิมเพราะปฏิกิริยาของวาโยที่คิระรอคอยก็ตอบสนองผ่านน้ำเสียงที่สงสัยออกมาแบบเก็บอาการไม่มิด

[ห้าชีวิต?]

ใช่... เขาเลือกนิลลาเพราะนิลลาจะทำร้ายลิซ่า และเขาเลือกโรเซ่ เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของ Nightshade ในช่วงเวลาที่สุดแสนจะดราม่า :)

“อ้าว..หลุดปากว่ะโทษที นี่เพื่อนๆ ยังไม่บอกหรอเนี่ย…”

“หยุดเฮียคิระ! เฮียแม่งบ้าไปแล้วหรอวะ! อื้อออ”

โรเซ่พอได้ฟังน้ำเสียงยียวนของคิระอีกครั้งก็โพล่งสวนขึ้นมาทันที คิระก็แค่กระตุกยิ้มอย่างพอใจ และคิดว่าที่จริงเธอควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างเถอะ... เพราะในฐานะคนรักของลิซ่า เขามันเป็นพวก...ชอบเปิดตัวหลานแบบอลังการอยู่แล้วอ่ะนะ

[นี่มันเรื่องเหี้ยไร?!]

แล้วเสียงตวาดลั่นของวาโยก็ยิ่งทำให้คิระเอนตัวพิงเบาะเก้าอี้ฟังมันอย่างสบายใจ ขาสองข้างถูกไขว้และยกขึ้นวางบนโต๊ะและไม่วายหันไปยักคิ้วให้โรเซ่ที่จ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันให้ได้

“หึ.. ครอบครัวสุขสันต์ แต่ลับหลังปิดบังกันแบบนี้..เป็นกูคงเสียใจแย่ เน่อะ..หม่าม้าโรเซ่”

[นี่พวกมึง…]

คิระยังคงบิ้วท์วาโยที่ไม่รู้อะไรไปเรื่อย ราวกับค่อยๆเทน้ำมันราดกองไฟ และความเงียบที่ได้รับจากปลายสายก็ทำให้เขายิ้มเยาะซ้ำๆ แค่เพราะได้ปั่นประสาทคนที่ตอนนี้น่าจะรับศึกหนักอย่างเตโชที่อยู่แถวนั้นไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนแววตาคู่นั้นจะเปลี่ยนเป็นจริงจังนิดๆ

[ส่งตัวโมเน่ต์มาแล้วไปถอนตัวซะ! หรือถ้าอยากให้กูสังเวยห้าชีวิตในวันสถาปนาให้...ก็ตามใจ]

“สารเลว”

เตโชสวนกลับคำพูดคิระด้วยน้ำเสียงทรงพลังน่าดู แต่ด้วยความสัตย์จริง...ที่ว่าจะสังเวยห้าชีวิตมันไม่ใช่คำพูดอาฆาตใดๆทั้งสิ้น คิระไม่ใช่พวกเหมารวม เอา Nightshade มายุ่งอยู่แล้ว ที่ต้องการตัวโมเน่ต์มาแลกก็เพราะจะจำกัดสโคปให้เป็นเรื่องภายใน แม้จุดอ่อนที่สุดของเตโชจะเป็น Nightshade แต่เขาก็ไม่นิยมทำผิด Commandment หมวด 7 ข้อ 3 ที่เพิ่งย้ำเพื่อทวนความจำลิซให้เธอจำให้ขึ้นใจ...

‘งั้นหมวดไหนข้อไหนที่บอกว่า...ถ้าไม่พอใจใครให้ยิงทิ้งได้เลย เราจะฆ่าคนเล่นก็ได้ เพราะกระสุนเรามีมากพอ’

‘มั่ว! มั่วจริงๆเลย หมวด 7 ข้อ 3 บอกว่า... If any members injure outsiders by referring to the organization’s name, That member must be sentenced to receive the heavy penalty of the organization only!

(หากเมมเบอร์คนใดทำร้ายคนนอกโดยอ้างอิงชื่อองค์กร เมมเบอร์คนนั้นจะต้องถูกพิพากษาให้ได้รับโทษร้ายแรงขององค์กรเท่านั้น!)’

เสียงเล็กๆของลิซ่าดังก้องในหัวคิระ และตามมาด้วยเสียงตะคอกอย่างฉุนเฉียวของวาโยที่อีกฝั่งน่าจะกำลังคาดคั้นเอาเรื่องกัน ซึ่งเขาเองก็....

พลั่กกก!

[ทำไมมึงไม่บอกกู!]

“โอ๊ะโอ.. สถานการณ์ตึงเครียดเชียว จะตกลงกันก่อนก็ได้ กูให้เวลาหนึ่งชั่วโม...”

[Next generation Leader…]

คิระที่นั่งฟังเสียงเกรี้ยวกราดของวาโยชิลๆกำลังจะให้โอกาส Nightshade ได้ตกลงกัน แต่โมเน่ต์ก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเลยหยุดฟัง

“.......”

“Commandment ข้อ 4 Dark Shadow ต้องมีสัจจะ ..ใช่มั้ย?”

“ใช่” / [ใช่]

ในฐานะ Next generation คิระตอบกลับคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นหลังได้ฟัง เตโชเองก็ตอบมันออกมาพร้อมกัน โมเน่ต์เห็นแบบนั้นก็เลยเจรจาออกมาเสียงเรียบ

[รับปากว่าจะไม่แตะต้องใคร ...คิระ]

น่าแปลกที่ทุกครั้งพอได้ฟังโมเน่ต์พยายามจะเจรจา สิ่งเดียวที่แว๊บเข้ามาในหัวเขาที่นั่งยิ้มเยาะอยู่ตอนนี้ คือว่าที่ Leader’s Wife กำลังจะใช้กฎที่คิดว่าตัวเองแม่นที่สุดกว่าใครในโลกเลยมาต่อรองกับเขาอีกแล้วใช่มั้ย?

[หึ...ตามนั้น]

แต่เพราะเธอก็เป็นคนที่มีไหวพริบว่องไวใช้ได้ แค่ถ้ามีโอกาสเธอคงต้องเรียนรู้อีกเยอะมากจริงๆ คิระเลยตอบตกลงรับคำเจรจานั้นง่ายๆ

“อืม อีกหนึ่งชั่วโมงเราจะติดต่อกลับไป”

พูดจบปลายสายก็ตัดไป และทันทีที่อีกฝั่งวางสาย โรเซ่ก็ลุกพรวดจะตรงเข้าไปหาคิระจนไคยะต้องเข้ามาคว้าไว้

“เฮียเล่นบ้าไรวะ เป็นบ้าไปแล้วรึไง!!!”

“……”

แต่นอกจากจะไม่ปริปากตอบอะไร คิระยังแค่มองหน้าโรเซ่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“เอาตัวออกไป!”

มาโครเห็นว่าเธอใกล้ประชิดตัวคิระก็เอ่ยปากสั่งให้คนเอานิลลาและโรเซ่ออกไป ร่างเล็กของทั้งคู่เลยถูกกระชากให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่จังหวะที่ฉุดกระชากกันอยู่นั้น คิระก็ส่งเสียงเข้มตามหลังเมมเบอร์ที่ลากพวกเธอออกไปทันที

“ห้ามแตะต้องตัวประกันถ้ากูไม่ได้สั่ง!”

“ก็แค่ตัวประกั....”

“มันเป็นสัจจะของ Next generation!”

คิระส่งเสียงเข้มออกมาอีกครั้ง และหันไปจ้องหน้ามาโครที่มองเขาเฉยๆ แต่ก็เลือกจะก้มหัวให้แบบประชดกันขำๆ แล้วส่งสัญญาณไล่ไคยะและลูกน้องให้เอาตัวพวกเธอออกไปเลย

“ครับนาย!”

ตึง!

แล้วหลังจากตัวประกันถูกเอาตัวออกไป คิระก็ทาบฝ่ามือตรงมุมล่างซ้ายของโต๊ะที่เขานั่ง ก่อนที่ผนังด้านหลังจะเปิดออกกลายเป็นประตูบานใหญ่ ซึ่งเป็นทางเชื่อมจากห้องปัจจุบันที่เขาอยู่กับคลังอาวุธส่วนตัวขนาดย่อมด้านใน ก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนเก้าอี้แล้วลุกขึ้น มาโครเองก็เดินตามเขาเข้าไป

“แล้วลิซ?”

“……”

คิระไม่ตอบอะไรมาโคร และกวาดสายตาเลือกปืนคู่ใจหนึ่งกระบอกจากปืนนับสิบที่วางอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ มาโครที่เข้าออกห้องนี้จนชินก็แค่หยิบนั่นหยิบนี่ขึ้นมาเล่นๆ แต่ก็ไม่วายถามเพื่อนเพื่อความแน่ใจอีก

“เมื่อวานแม่เฒ่าว่าไง”

“กูแพ้”

เมื่อคำถามที่รอคอยถูกส่งมาแบบนี้ คิระก็ไม่ลังเลที่จะตอบกลับไปเสียงเรียบแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด แต่คำตอบนั้นกลับทำให้มือที่จับอาวุธของมาโครชะงักและเขาก็หันขวับไปมองคิระอย่างไม่เข้าใจทันที

“แล้วมึงยังจะ....”

“ถ้าเป็นงั้นจริง…”

น้ำเสียงจริงจังที่แม้จะขัดกับท่าทางไม่สนใจอะไรของคิระทำให้มาโครถึงกับหน้าเครียดไปทันตา เขาละสายตาจากอาวุธตรงหน้าไปโฟกัสที่คิระที่ยังคงเลือกปืนชิลๆอยู่จนถึงตอนนี้ แต่ภายใต้ความนิ่งมากๆก็มีอยู่แค่เรื่องเดียวที่ทำให้คิระกระวนกระวายจนแทบบ้า

“...อย่าให้ใครยุ่งกับลิซ่า”

คำพูดของคิระที่ส่งมาทำเอามาโครนิ่งไป แม้จะไม่สบตาแต่มันก็หนักแน่นมาก ถ้อยคำที่คนตรงหน้าส่งมา และพอเป็นแบบนี้ก็ยิ่งน่าวิตกเข้าไปใหญ่ เพราะ 100% ไงล่ะ... ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของเขาตั้งแต่รู้จักกับแม่เฒ่าซิลวา เธอพูดถูก 100% เสมอ โดยเฉพาะเรื่องเขากับเฟรย่า

“ถ้ารู้ตั้งแต่เนิ่นๆแบบนี้กูว่า...”

“ยังมีอีกเรื่อง”

มาโครพยายามจะเจรจาให้คิระล้มเลิกความคิดอีกครั้ง แม้ในอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ มันมั่นใจได้อยู่แล้วว่าเตโชจะไม่ยอมแลกตัวประกันแน่ๆ แต่ยิ่งไปกว่านั้น...สิ่งที่คิระพูดต่อมันกลับทำให้เขาชะงักยิ่งกว่าตอนได้ฟังคำทำนายของแม่เฒ่าซิลวา

“กูขอกำลังเสริมจากสภามาแล้ว ส่วนมึง...ไปซะ”

“คิดว่าพูดเหี้ยไรออกมาวะ?”

พรึ่บ!

สิ้นสุดคำพูดมาโคร คำตอบที่สวนกลับทันทีของคิระก็ถูกส่งไปเป็นซองกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุภาพถ่ายมากมายกับเอกสารปึกหนาที่ลอยไปกระแทกอกมาโครเข้าอย่างจัง

ภาพถ่ายที่ว่า...คือภาพของฟาเดียกำลังทำบางอย่างกับอาหาร หรือแม้แต่เครื่องดื่มของเขาในห้องครัวที่เกาะอย่างลับๆล่อๆหลายครั้ง

ส่วนข้อมูลในเอกสารทั้งหมดนั้น เป็นผลการตรวจเลือดและสารพิษในร่างกายของคิระ ที่มีการบันทึกระยะเวลาที่เกิดอาการผิดปกติอย่างต่อเนื่องมาเนิ่นนาน แม้จะไม่ได้ระบุชัดว่าสิ่งแปลกปลอมที่ได้รับมันมีต้นสายปลายเหตุจากอะไร แต่การจำแนกตัวยาและสารประกอบต่างๆ ก็บอกได้ว่าฤทธิ์ของสารที่ได้รับมามันตรงตามอาการที่แปลกไปตามที่คิระรู้สึกทุกครั้ง

โดยเฉพาะความรู้สึกคลุ้มคลั่งอยากจะฆ่าใครสักคนเพื่อหยุดเรื่องราวแย่ๆในหัวพวกนั้น เขามักจะเห็นทุกคนในครอบครัวอย่างท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอา รวมถึงเตโชและเฟรย่าในความรู้สึกนึกคิดทุกครั้ง ราวกับคนย้ำคิดย้ำทำจนอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองอาจจะเป็นบ้าไปแล้วด้วยซ้ำ

ที่น่าสังเกตมากกว่านั้นคือคำพูดของลิซ่า...คอลลาเจนที่เธอพูดถึงตั้งแต่วันแรกที่ไปที่เกาะ ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรจนมันถูกพูดถึงอีกครั้งตอนเดินเข้าไปรับโทรศัพท์ในห้อง และทันเดินออกมาเห็นท่าทางที่แปลกไปของมาโครที่เกิดขึ้นแบบฉับพลันหลังได้ดื่มน้ำในตู้เข้าไป ซึ่งมันเป็นอาการเดียวกันกับที่เขาเป็นเสมอ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอกจนตัวงอ พยายามจะนอนแค่ไหนก็ต้องตาสว่างให้กับภาพหลอนต่างๆในหัวมากมาย และการกระทำของมาโครที่ยิ่งทำให้มั่นใจว่าต้องมีอะไรที่ถูกปกปิดไว้และมีเงื่อนงำแน่ๆ คือการเปลี่ยนน้ำแร่ทั้งตู้ในวันเดียวกันทั้งที่เขาไม่ได้เป็นคนสั่งด้วยซ้ำ

หลังจากคิระโยนทั้งหมดไปให้มาโคร เขาที่ได้เห็นทุกอย่างแค่แว๊บเดียวก็ถึงกับตาโต มาโครรับรู้ถึงสิ่งที่คิระต้องการสื่อสาร เล่นเอาพูดไม่ออก แต่คิระก็ไม่ได้สนใจจะฟังสิ่งที่เขาต้องการจะพูดอยู่แล้ว

“นี่เป็นโอกาสเดียวที่กูจะให้...”

คิระจ้องลึกเข้าไปในตามาโครที่ตอนนี้ยอมรับเลยว่ากำลังจ้องเขาอย่างกลัวใจ ก่อนจะกัดฟันพูดไปเสียงเข้มจนมาโครที่แม้จะเป็นเพื่อนซี้กันมานานยังเสียวสันหลังวาบพอได้ฟังมัน

“มควินทร์ ภัทรเดชา!

Dark Shadow เมื่อทำผิดต้องโดนพิพากษา!

และก่อนฟังคำพิพากษา กูจะตามฆ่าเมียมึงอย่างเลือดเย็นที่สุด ให้มึงกระอักเลือดตายยิ่งกว่าพี่กูที่ต้องเห็นสิ่งที่พวกมึงเคยทำ!

เพราะงั้น... พายัยนั่นหนีไปซะ!”

ครืดดด!

ปืนกระบอกที่หวงที่สุดของคิระถูกสไลด์ไปบนโต๊ะวางอาวุธและหยุดลงตรงหน้ามาโครอย่างเอาจริงแบบไม่ยอมรับการต่อรองใดๆทั้งนั้น ครั้งนี้แววตาคิระดูจริงจังยิ่งกว่าทุกครั้ง และเพราะความสนิทที่มีมานาน มาโครแค่เห็นรังสีประทุจร้ายในตาคู่นั้นก็หน้าเสียไปทันควัน

“เรื่องเดียกูอธิบายดะ...”

“ไปซะ!!!”

คิระตะคอกออกไปจนเสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ก่อนจะหันหน้าหนีราวไม่กับไม่ต้องการเห็นหน้ามาโครที่ยืนกัดฟันนิ่งมองเขาอย่างหนักใจแบบนั้น

“.......”

ความเงียบเข้าครอบงำคนสองคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่มีมาแสนนาน แต่ทิ้งระยะไปไม่กี่นาทีหลังจากนั้น...มาโครก็เลือกจะเอื้อมมือไปหยิบปืนบนโต๊ะแล้วเดินออกไปพร้อมกับกัดฟันแน่นและถอนหายใจ ราวกับกำลังยอมรับโอกาสที่ฟาเดียจะมีชีวิตรอดตามที่อีกฝ่ายให้มา แต่ถึงแบบนั้นจังหวะที่จะเดินพ้นประตู เขาก็ไม่วายต้องหันกลับไปมองคิระที่ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมาอยู่ดี

ตึง!

แล้วเสียงปิดประตูของมาโครที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็เรียกสายตาคิระให้หันไปมอง พร้อมกันกับที่...เขาเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันที

แม้จะโกรธฟาเดียและอยากรู้คำตอบว่าเธอทำไปเพื่ออะไรแค่ไหน แต่คิระคิดว่ามาโครน่าจะรู้และพยายามปกป้องเขาอยู่ และใช่... ตามกฎของ Dark Shadow สิ่งที่คิระกำลังจะทำตอนนี้มันเสี่ยงต่อการถูกจับตาย เพื่อแลกกับความหวังดีที่มาโครให้มาจากการปกป้องเขาจากสิ่งที่ฟาเดียทำ เขาเลยไม่อยากให้มาโครยุ่งกับเรื่องนี้

แท้จริงคำขู่ที่ให้ไป...มันคือความปรารถนาดีของคิระที่ไม่ต้องการให้เขาถูกลากไปพิพากษาด้วย เขาจะฆ่าฟาเดียได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นทั้งคนที่มาโครและเฟรย่ารัก ทุกอย่างมันเป็นการจัดฉากให้มาโครหายไปก็เท่านั้น

และที่สำคัญยิ่งกว่าอะไร... คิระเชื่ออย่างสนิทใจว่ามาโครและเฟรย่าจะไม่ทิ้ง...ลิซ่าที่เขารักยิ่งกว่าใคร!

Rrrrrrr…..

หลังจากคิระหยุดคิดตามหลังมาโครที่เดินออกไปได้ไม่เท่าไหร่ สายเรียกเข้าจากสภาสูงสุดก็โทรเข้ามา

[ทำได้ไม่เลวนี่นา ว่าที่ผู้นำคนต่อไป]

น้ำเสียงเยินยอที่ถูกส่งมาไม่ได้ทำให้คิระยินดีกับมันเท่าไหร่ เพราะการติดต่อมาของสภาสูงสุดครั้งนี้ มันก็มีต้นเหตุมาจากเขาเองที่เป็นฝ่ายติดต่อไปก่อน

[คนของเรากำลังไป ถ้าอยากให้เฮย์โซไปช่ว....]

“ไม่”

เสียงเข้มของคิระดักทางสภาสูงสุดที่ดูจะพอใจและ Support เขาเต็มที่กับสิ่งที่เขากำลังจะทำหลังจากนี้ ส่วนนึงก็เพราะสภากฎทั้งหลายไม่ได้พอใจกับการขึ้นเป็นใหญ่ของเตโชเท่าไหร่ และแน่นอน 50% ที่เห็นด้วยกับการให้เขาขึ้นเป็นผู้นำคนต่อไป ส่วนใหญ่ก็คือฝั่งสภากฎ แต่ก็อย่างที่รู้...ท่านปู่ก็หาทางให้ไอ้ติณณ์ขึ้นไปอยู่เหนือใครจนได้

[เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะอคิราห์ ถ้ามีอะไรที่พอจะช่วยได้....]

“ช่วยบอกคนของท่านให้มาถึงไวๆ แค่นั้นก็พอ”

คิระตอบกลับและกดวางสายอย่างไม่ลังเลอะไร แต่อีกนัยหนึ่งเขาก็รู้สึกสบายใจ ที่หาทางแก้คำพูดของแม่เฒ่าที่ติดค้างในหัวได้

‘คุณคาดหวังอะไรงั้นหรอคะ ถึงยอมเอาเมมเบอร์ของตัวเองเข้าไปเสี่ยงมากมาย’

ใช่... เพราะคำพูดเตือนสติของแม่เฒ่าซิลวา ทำให้สงครามครั้งนี้...คิระเลือกจะไม่ใช่คนของตัวเองเลย แต่เขาจะใช้คนของสภา!

ก๊อกๆๆ

“เข้ามา”

เสียงเคาะประตูของไคยะที่เดินหน้าตาตื่นหลังได้ฟังคำอนุญาต ทำให้คิระที่สงบลงได้ไม่นานต้องหน้าเครียดขึ้นมาทันตา

“มีเรื่องด่วนครับนาย”

“ว่า”

สิ้นสุดคำพูดของคิระ ไคยะก็ยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาที่มีภาพเตโช โมเน่ต์ และท่านผู้นำแห่ง Dark Shadow มาให้ ภาพนั้นถูกถ่ายมาจากสำนักงานเขต...

“ท่านผู้นำเพิ่งไปเป็นพยานการจดทะเบียนสมรสของคุณเตโชและคุณโมเน่ต์เมื่อวันก่อนครับ”

ไคยะพูดมาด้วยท่าทางลำบากใจ คิระพอได้ฟังแบบนั้นก็ยิ่งนิ่งมาก เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะทำหลังจากนี้เป็นการล้ำเส้นว่าที่ผู้นำและว่าที่ Leader’s Wife อย่างเตโชและโมเน่ต์เข้าไปใหญ่

“ไอ้ไคยะ มึง....”

แต่เพราะไม่คิดจะถอนตัวแน่อยู่แล้ว คิระเลยหยุดคิดแค่นิดหน่อยแล้วเอ่ยปากออกไป แล้วน้ำเสียงที่แน่วแน่ของไคยะก็ชิงพูดขึ้นมาอย่างรู้ใจ

“ผมจะกับอยู่นาย”

“ไร้สาระ มึงตายแน่”

“ตายในหน้าที่มันเท่นะนาย”

“มึงจะไม่ติดเล่นสักวันได้มั้ย”

แม้จะดูเป็นบทสนทนาที่ไม่เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้เลย แต่ไคยะก็เลือกจะส่งยิ้มกวนๆออกไป ในขณะที่คิระเริ่มหน้าเครียดอีกครั้งจนเขารู้สึกได้

“ผมถามได้มั้ย นายคิดว่าทำไมผมต้องแยกสังกัดกับเฮียเคนชินด้วย”

ท่ามกลางความเงียบภายในห้อง ไคยะเลือกจะถามออกไปทำให้คิระมองไปที่เขา พลางคิดว่าโตพอกันซะเปล่าแต่ทำตัวไม่รู้กาลเทศะ

“มาถามอะไรตอนนี้วะ”

“ตอบหน่อยดิ ตอบเถอะน่านาย”

“ป้ามาร์ธาเป็นคนส่งมึงมาอยู่กับกูไม่ใช่รึไง”

คิระตอบกลับไคยะที่พอได้ฟังเขาพูดก็อมยิ้มแล้วทำเสียงสูงขึ้นมา

“มั่วละ เฮ้ยไม่เอา ทำเสียงแบบนายหญิงดีกว่า นายมั่วเล่า!”

เวร! อีกไม่อีกชั่วโมงก็จะตายห่ากันหมดแล้ว คิระเลยยืนฟังนิ่งๆ ปล่อยให้คนตรงหน้าเล่นสนุกได้ตามใจ

และพอไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร ไคยะเลยเปลี่ยนโทนเสียงใหม่จนเรียกความสนใจจากผู้เป็นนายกลับมาได้

“โอเคครับไม่เล่นก็ได้ ที่จริง...เพราะพวกผมให้สัญญาเอาไว้”

น้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา ทำให้คิระจ้องมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมือขวาที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนเลือกมา และคิดมาเสมอว่ามาโครต่างหากที่ทำหน้าที่นี้ให้เขา แต่พอได้ฟังคำพูดหลังจากนั้นของไคยะ คิระก็ถึงกับต้องชะงักไปเบาๆ

“เราทั้งคู่ล้วนภักดีกับท่านผู้หญิงและท่านผู้นำ! ผมกับเฮียตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าถ้าต้องตายก็ขอตายเคียงข้างต้นสังกัด เพราะงั้น...ให้ผมอยู่กับนายเถอะครับ เฮียเคนชินปกป้องนายหญิงเฟรย่าเท่าชีวิต ผมก็จะปกป้องนายเหมือนกัน!”

พรึ่บ!

พูดจบไคยะก็ก้มหัวให้คิระด้วยท่าทางหนักแน่นและจริงจังท่ามกลางคลังอาวุธที่รายล้อมไปทั่วห้อง

“อืม...ฟังดูยิ่งใหญ่จัง”

ยอมรับว่าซาบซึ้งและอึ้งไปพอไคยะพูดแบบนั้น แต่หลังจากนั้นคิระก็เดินตรงเข้าไปหาไคยะที่เปลี่ยนสีหน้าไปเป็นยิ้มกวนๆ และเงยหน้าขึ้นหลังจากก้มหัวให้เขาอย่างภักดี 

“ใช่มะ ตอนแรกกะว่าพูดไปนายจะร้องไห้ด้วยแหละ ใจแข็งจังนะ ผมว่าจะแอบแชะภาพไว้ไปอวดเฮียเคนชิ....”

“แต่เสียใจว่ะ...”

เสียงเรียบของคิระพูดสวนออกไปทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าไคยะ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นวางบนบ่าเขาและจ้องลึกเข้าไปในตา ราวกับอยากสื่อสารบางอย่างให้คนตรงหน้าเข้าใจ...

“...จะไม่มีใครต้องตายเพราะกูทั้งนั้น นั่นเป็นเรื่องที่กูยอมรับไม่ได้ โดยเฉพาะพวกมึง!”

พลั่ก!

สิ้นสุดคำพูดของคิระ ร่างทั้งร่างของไคยะก็หมดสติลงอย่างรวดเร็วจากแรงกระแทกที่ท้ายทอยด้วยฝ่ามือของผู้เป็นนาย แขนแกร่งสองข้างประคองร่างไคยะให้ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล ก่อนคิระจะคว้าปืนกระบอกนึงติดมือไป และเลือกจะล็อคห้องนี้จากด้านนอก ตั้งใจให้ถูกมองเป็นห้องปิดตาย เพื่อให้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมือขวาที่แท้จริงของเขา...ปลอดภัย