(Vanessa POV)
Nabitiwan ko ang isang pingan, ng marinig ko nga sa aking kasamahan na buntis na naman si Monina.
Limang taon na ang nakalipas. Sinusubukan ko hanapin ang kaligayahan ko, ngunit talagang nakatali ako sa kanila. Gusto ko man kalimutan na silang lahat ngunit ginugulo parin ako ng isipan ko na ako dapat ang nasa katayuan ni Monina.
“Anong nangyari Vivian?” pati pangalan ko binago ko.
Tinalikuran ko lamang sa akin ang nagtatanong. Hinubad ang apron, saka pinalipad ito sa manager na puputak sana ang bibig.
“Vivian!” sigaw nito sa akin. At sa inis ko kinuha ko ang kutsilyo.
Nagsi-abante sila. Ngumiti ako. Sa loob ng limang taon nakakamiss din pala ang manakot. Ang pagkatao ko na kaya ko din itago sa mahabang panahon.
“Bruha ka talaga!” saka ko itinusok sa mesa ang kutsilyo. Ngumisi sa kanila at dumiretso sa locker room at hinablot ko lah
(Cedrick POV's)“Is it your will thar Monica and Bianca, should be baptized in the faith of the Church, which we have all professed with you?” tanong ng pari sa amin ni Monina.Sa likuran namin ang mga ninong at ninang nito. Syempre di na mawawala ang mga kapatid namin ni Monina na nagpapaligsahan kung sino na naman ba ang magiging paboritong Uncle ng anak namin.Haist. Nang dahil sa kanila, nagiging spoiled ang mga anak ko.Monica and Bianca?Yeah, you heard it right, after several months ipinanganak na ni Monina ang dalawa naming princessa. At wag niyo na akong tatanungin kung sino ba ang nagpangalan sa kanila.“It is.” sagot namin ni Monina sa pari.“Monica and Bianca, I baptized both of you in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy spirit.”Nakangiti kami ni Monina sa isat-isa.“You were God's Work of Art.”
PROLOGUESunod-sunod na kulay itim ng sasakyan ang pumarada di kalayuan sa napaka-abalang simbahan sa araw na yun.Sa unahang sasakyan. Abalang tinatawagan ng isang nakangising lalaki ang numerong alam niya na makakausap ng sasagot nito ang sasalubong na kamatayan mamaya lang.Lalo siyang natawa dahil ano man ang siyang ginawa niyang pagbabanta dito. Hindi siya sineseryoso. Napasenyas sa leader ng tauhan niya.“The hero needs a lot of villains. Di lang nagtatapos sa isang kalaban ang challenge na kailangan niyang kaharapin.” Saka mala-demonyong tumawa.Nagsilabasan ang mga lalaking may kanya-kanyang dala na mga baril. Pumwesto na di namamalayan ng mga tao.“Well, I am needing a lot of blood.”Sinundan nito ang kilos nang isang photographer na siyang puntirya nga nilang lahat.“How pity you are filthy rat.”***Napangiti ang isang photographer da
(Secretary LeePOV)Pinagbuksan ako ng naglalakihang pinto. Narito ako para makuha ang alak na matagal nang naka-imbak sa wine cellar ni Master Cedrick. Tumampad sa akin ang napakaraming botelya ng alak. Maraming klaseng alak ang naroon. Tinitignan ko ang mga label, hangang sa mapadako ang aking paningin sa alak na dapat nakunsumo na noon. Sampung taon ang nakalipas.His wedding wine.Dahil nga sa trahedyang nangyari, hindi natuloy at nanatili sa lalagyan nito. Sa tingin ko nga kahit mamatay siya, hindi niya ito iinumin kahit kailan.“Here Secretary Lee.” bigay sa akin nang bote. Isang 1945 Romanee Conti.Yeah. Master Cedrick is a wine collector. He loves wines specially the bloody red.“Thanks.” saka nilagay namin ng maigi sa isang lalagyan na gustong makita ni Master Cedrick. Gusto niyang maayos na inilalahad sa kanya ang mga bagay-bagay. Perpekto lahat.Lahat ng bagay sa paligi
(Secretary Lee POV)“Reports.” kuha niya ulit ng baso.The sequence of reports are… Tungkol sa kompanya, kapatid niya. At ang huli… tungkol sa investigation progress na nangyari sampung taon ang nakalipas.Nagsimula na naman nga ako sabihin ang mga nangyari sa kompanya. Gaya ng dati walang gustong gumawa ng kamalian. Sinabi ko din ang mga parating na projects, ilang detalye dito. Ilang company activities para nga sa empleyado at cliente.Di siya nagsalita dahil halos naman ng sinabi ko maganda pakingan.“About Young Master Dominic Wu. He is doing great on his study. Wala parin siyang balak na umalis sa pinapasukan.”“Hard-headed. Tss.”Dahil… pumapasok ang kapatid niya saisang public university. Kumukuha ng kursong medicina. Natural na ang kursong yun sa kanila dahil nangaling sila sa pamilyang lahat naman doctor o kung hindi scientist. Yun ang mga hilig n
(Monina POV)Pinaikot-ikot nga ako sa bundok. Naglalakad lang ako. At sa totoo lang bukod tanging mayroon lang na sasakyan ang pumupunta dito, kasi nga kailangan akyatin. Bwisit kasi ang pag-ka-architect ng lugar. Malulumpo ka talaga! Kung wala kang service, maglalakad ka talaga.But sa ganda ng mga puno. Nagsisibulaklakan kaya napa-picture ako. Ang ganda din ng kalangitan ngayon. Kuha ng picture ulit.Taas ng kamay ko na pinaglalaruan ng sinag nang araw.Nang biglang lumukso ang puso ko dahil sa busina ng sasakyan. Di ko kasi namalayan nasa gitna na ako ng kalsada.Tumabi nga ako. At nagsidaanan ang mga sunod-sunod na sasakyan.Hangang sa may tumigil na motor sa harapan ko. Inalis nito ang helmet.“Anong ginagawa mo Miss sa lugar na ito?” Tipong boses niya maaring pang-DJ. Sa katawan niyang, mapapalunok ka na lamang ng laway.Prospect product ko ba ang taong to?! Pwede makuha ang pangalan at
(Monina POV)Dumating na nga ang minimithi kong ambulansya. Mamaya kukunan ko ng larawan ang lalaking to. Sino pa nga ba? Syempre si kuyang mala-anghel ang mukha. At di rin makakatakas ang pangalan niya sa akin. Since nga di ko pa ito kilala, at siya lang ang lumusot sa systema ko ngang gwapo ito. Sa kabila na marami aking naging produkto na gwapo din, ngunit ang lalaking to kakaiba. Papangalan ko siyang kuya Gwapo.Isinugod nga nila ako sa hospital na di ko inaasahan, sobrang laki. napa-exceed sa expectation ko. Talagang five-star hospital na ito.Sinugod nila ako sa emergency room na parang fifty-fifty ang buhay ko. Huh? Hoy mga kuya! Wala akong pambayad sa ginagawa niyo! Kaya napamulat na ako sa emergency room, bago pa nila wakwakin ang bituka ko.“Ano pong nangyari?” tanong ko na lang sa mga doktor na nakapaligid sa akin. Hindi sila makapaniwala na may malay na ako. At si ako parang nagka-amnesia. Sa ayoko pong
(Monina POV)Syempre nanatiling nakadikit sa labi ko ang ngiti. Yung puntirya ko nakahiga.“Ikaw yung...” naalala ako ng isa. Napatango na lamang ako. Humakbang na ako palapit sa kanila at napabow na lang talaga.“Yung pasyente na sinugod namin!” Sabay sabi ng dalawa.Bingo! Di ko itatangi.“Siya nga! Ako ang unang nakakilala sa kanya. Ano ka ba!” Alitan ng dalawang sabay ngang bumigkas ng parehong salita.Bingo! Ikaw na po kuyang kulot ang nakabingo. Wag na mag-away. Wala akong oras para umawat.Pero si Kuya Gwapo nakatitig lang sa akin. Parang huminga na lang ng malalim. Pagkatapos nga niya ako titigan mula ulo hangang paa. Tipong talagang okey lang ako at walang kailangan na ipag-alala. O baka alam na niya kanina na nagkukunwari lang ako. Tsk. Tsk. Sa titig pa naman niyang ipinukol sa akin.“Teka?! Sabihin mo nga andito ka para sa kanya?” Turo niya sa bik
(Monina POV)Ngunit bago ako umalis, tinapunan ko na muna si Kuyang gwapo na napapamuni-muni. Wala parin talagang paki-alam. Dahil di ko man lang sinagot yung tanong niya kanina. Tanong ba yun? Hindi. Nilantad lang naman niya ang pagkatao mo sa kanila. Mapagkunwari Monina, dahil lang sa pera.Sa kailangan ng pera sa mundong ito. Lalo na malayo naman kami sa bundok. Kung doon sana ako isinilang, edi di sana kami mahihirapan ng kapatid ko mamuhay.Napakaconcern pa naman ni Kuya Gwapo noong nakita akong nahimatay diba? Hihi. Hindi. Alam na niyang nagkukunwari lang ako.Ang misteryoso lang niya. Yun ang nasesense ko.Nang makalabas ako sa silid. Tumatak sa isipan ko si Kuya Gwapo. Tinignan ko ang orasan sa aking braso. May forty minutes pa naman ako. At estimate ko makakapunta ako ng school within thirty minutes. Kaya may ten minutes pa!Ayyyy! Lagot ka sa akin Kuya Gwapo.Natagpuan ko ang aking sarili na napapa-akyat na