Chapter 2: The Resignation

Nakatitig ako sa monitor ng laptop habang paulit ulit na binabasa ang tinype kong resignation letter. Mula kagabi ay iniisip ko na ang ilalagay sa sulat na iyon. Pagdating ko pa lang sa opisina ay ito na ang inatupag ko pero hindi pa rin ako makuntento.

Bakit nga ba parang ang hirap? Para simple lang naman ang kailangan kong sabihin. Kung pwede lang sana isulat na lang: “Dear Boss, sorry. It’s not you, it’s Ate.” Mas madali siguro.

“Bahala na si Batman,” bulong ko sa sarili bago tumayo at naglakad na papunta sa opisina ni Sir Alex. Kailangan ko na kasing magpasa ng resignation para maayos ko na lahat ng mga kailangan kong papeles. Araw araw na kasi akong kinukulit ni ate.

Pagpasok ko, hindi man lang ito lumingon. Abala ito sa laptop nito at tahimik na nagtatype sa keyboard. Salubong ang mga kilay. “You’re already making me mad by just standing there. Spit it out.”

"Hindi pa nga ako nagsasalita, galit ka na agad." bulong ko sa sarili habang papalapit at naupo. Malakas ang tibok ng dibdib ko sa mga oras na iyon.

Tanggapin kaya niya ang resignation ko? Ano kayang magiging reaksyon nya? Sunod sunod na tanong ko sa sarili habang nakatitig pa rin dito na ang atensyon ay nasa laptop pa rin nito pero alam kong nag aantay ito sa sasabihin ko.

Naalala kong bigla ang tagpo ng una naming pagkikita. Naalala ko ang matamis nitong ngiti noon at maaliwas na mukha. Nasaan na ba ang Sir Alex noon? Bakit ibang iba na sya ngayon?

Napalunok ako at inilapag ang isang brown envelope. Nang hindi ito natinag ay dahan dahan kong inusog ang papel palapit dito.

“Sir… I--- need to resign." Mabilis kong sabi.

Boom. Ayun na. Freeze-frame moment. Tumigil siya sa ginagawa. Slowly, tinaas niya ang tingin niya sa akin. Kung may background music lang, eto na yung part na “dun dun dunnnn.”

“Resign? Just like that?" Kitang kita ko ang pagkabigla sa mukha nito pero pilit na tinatago.

"Ahm. Opo, Sir. Manganganak po kasi ang ate ko sa Dubai and she needs me. Isa pa po ay---" Sasabihin ko sanang may mas magandang trabaho na nag aantay sa akin doon pero agad niyang pinutol ang sasabihin ko.

"After three years of training you, putting up with your mistakes, and finally learning to trust you?” Malakas na tanong nito na parang nagpipigil ng galit.

Aba, parang siya lang nagtitiis—eh ako kaya, tiniis ko rin ‘yung ugali niya! Pero hindi ko pwedeng ikatwiran yun ngayon at siguradong lalo itong magagalit.

Napatawa na lang ako ng mahina, pilit na nagbiro.

“Eh sir… hindi naman po. Pero at least hindi na kayo ma-high blood pag wala na ako, diba po?" Mali pa rin ako ng sagot, hindi magandang timing mag-joke kapag galit na ito.

Bigla itong tumayo at ibinagsak ang kamay sa mesa. “This isn’t funny! Do you even realize what you’re doing?!"

Teka, ano bang ginagawa ko? Sa pagkakaalam ko ay nagreresign lang naman ako.

"Sir hindi ko po kayo maintindihan. Siguro po basahin niyo na lang po muna yung letter." Pilit ko itong pinakalma at marahang iniabot muli ang envelope na iniwan lang nito sa mesa.

Akala ko ay kukunin nito iyon pero bigla nitong hinawi ang kamay ko dahilan para mahulog iyon sa sahig. Pero agad ko na lamang yung pinulot at ibinalik sa pagkakapatong sa mesa nito.

"I said no! You’re the only one I trust here. You don’t get to just walk away!”

At doon ko naramdaman ang bigat ng lahat. Bakit nga ba ako lang? Out of all employees, ako lang ang pinagkakatiwalaan niya? 

Naalala ko noon. Ang dating niyang assistant — polished, perfect, HR golden girl. At the end, perfect rin pala sa pagtataksil. Nahuling nagbebenta ng dokumento sa kalaban. Halos bumagsak ang kumpanya. Halos bumigay siya.

Malapit ng magdilim noon at tahimik na ang opisina. Sumilip ako at nakitang parang lasing ito at mag-isa, parang lugmok at talunan.

At ako… simpleng taga-Accounting lang. Isang taon pa lang sa kumpanya noon at short hair pa. Nakatayo sa pinto, nanginginig ang kamay habang may hawak na mga folders.

Doon ko naisip: “Alam pa ba niya kung sino ako? Baka isipin niyang lost intern lang ako na napadpad dito. Hindi ko nga sure kung naaalala pa niya ang pangalan ko pero bahala na.”

“Sir… I know I shouldn’t interfere. Pero nakita ko sa ledgers… may mali. May ebidensya akong hawak. If you present this, puwede niyong baliktarin ang kaso.”

Itinaas niya ang tingin, mapungay, halos wala nang lakas. “Why? Why are you doing this? Everyone else had already left. Bakit ka nandito pa?”

Huminga ko ng malalim, pilit pinatatag ang tinig kahit nanginginig. “Because if I stay quiet… para na rin akong nagtaksil. At hindi ko kayang hayaan na masira ang pangalan ng tatay niyo. He built this company from nothing… it deserves to be protected.”

Dahan-dahan kong iniabot ang mga files na hawak ko. “And… because you gave me a chance. When no one else would hire me, you did. This is my way of saying… thank you.”

At doon siya kumapit. Ako ang naiwan. Ako ang tumulong buoin ang lahat.

“Everyone left me. Even the one I trusted most… betrayed me. But you—When the whole world turned its back on me… You stayed. You gave me a reason to trust again.” Ito ang mga katagang sinabi ni Sir Alex nung pinromote nya ako bilang secretary niya.

Humihinga ako nang malalim, pilit pinatatag ang tinig.“Sir… hindi ko po kayo gustong iwan nang ganito. Pero pamilya ko ang dahilan. Kailangan po ako ng ate ko.”

Mababa, halos basag ang boses niya. “You know my schedule, my habits, this entire office—how do you expect me to replace that overnight?”

Sandali akong nag-isip. Hindi ko na alam ang sasabihin sa puntong iyon. “Sir… what if I find someone who’s good enough? Someone you can actually trust… maybe even more than me?”

Nanlamig ang titig niya, puno ng pag-aalinlangan. Biglang inangat niya ang envelope, halatang gusto na niya itong itapon.

“Or maybe I should just throw this away. Trust is not given twice. Do you think anyone can replace you? Good luck with that.”

Agad kong sinunggaban ang envelope bago niya ito maitapon.

“Sir! Huwag po! Please, huwag niyo po itapon!” Hirap na hirap kaya akong magtype ng sasabihin. Ang tagal kong pinag isipan ang ilalagay sa sulat na iyon.

Tumigil siya sandali, nakatitig sa akin. Napakatagal na para bang binabasa kung anong nasa isipan ko.

Humihinga ako nang malalim, pilit pinatatag ang tinig.

“Sir… maybe if—”

Lalong lumalim ang titig nito na parang punyal sa talim. “Just leave. I will not accept this. If you think walking away will be easy… you’re mistaken.”

Gusto ko pa sanang magsalita, pero…

“No! Enough. I will not discuss this. Just leave!”

Para akong binagsakan ng langit at lupa. Hindi ko na siguro kailangan pang magpaliawanag dahil nag-aaksaya lang ako ng oras. Sarado ang utak nito sa kung ano man ang sasabihin ko.

"Leave." Utos nito sabay talikod. Nagpamewang ito at napansin ko ang malakas na buntong hininga nito.

"Pero sir..." Tutol ko pero hindi na ko nito binigyan ng pagkakataon na magsalita.

"Just leave right now. And don’t you dare bring this up to me again!" Dumadagundong ang boses nito sa loob ng opisina. Alam kong malapit na itong sumabog kaya bago pa mangyari yun, wala akong choice kung hindi ang umalis na lang muna.