จูบแรก4 : พบเจอ

สองสาวสวยในชุดนักศึกษาเข้ารูปพอดีตัว เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาจนถึงด้านหลังตึกคณะวิศวะฯ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ถูกวางเรียงรายด้วยโต้ะหินอ่อนจำนวนมาก สายตาหลายคู่ของบรรดาหนุ่มๆ ในบริเวณนี้ ต่างจับจ้องมาทางพวกเธอทั้งสอง

" แพรว พี่มึงอยู่ตรงไหนเนี่ย? กูเริ่มจะกลัวแล้วนะ " เมเบลเกาะแขนเพื่อนเอาไว้แน่น เธอเดินตามหลังของสาวมั่นอย่างแพรว ทั้งก็หลบสายตาลงเพราะอายต่อสายตาหลายคู่ ถึงแม้เมเบลจะมีนิสัยคลั่งคนหล่อ แต่ถ้าจะมากองรวมกันเยอะขนาดนี้เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน

" กลัวอะไร หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น ดงผู้งานดีที่แท้ทรูจ้า " แพรวจีบปากจีบคอพูดอย่างไม่อาย เธอมาที่นี่แทบจะทุกวัน เพราะอาสาซื้อกาแฟมาให้พี่ชายแต่ความจริงนั้นแพรวใช้เป็นข้ออ้างเพื่อที่จะได้มาดูหนุ่มๆ วิศวะฯ ซะมากกว่า

ทั้งสองสาวเดินเข้ามาจนถึงโต้ะประจำของกลุ่มรุ่นพี่ปีสาม ผู้ชายหน้าตาดีสูสีกันสามคนกำลังนั่งเลื่อนหน้าจอมือถือกันคนละเครื่องโดยไม่ทันสังเกตุว่ามีสองสาวกำลังยืนมองอยู่ไม่ไกล

" พี่มิกค์ กาแฟมาแล้วค่ะ " แพรวเดินเข้าไปพร้อมส่งเสียงทักทายบรรดาหนุ่มหล่อทั้งสามอย่างสนิทสนม ก่อนชายหนุ่มคิ้วดกใบหน้าคมคายที่นั่งหันหลังอยู่จะลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม

" ขอบใจ " มิกค์ยื่นมือมารับแก้วน้ำจากน้องสาวแต่สายตานั้นจ้องคนข้างๆ ตาเป็นมัน ความน่ารักสดใสของเพื่อนน้องสาวกำลังทำให้เขาตกหลุมรักเข้าให้แล้ว

" หวัดดีค่ะพี่วายุ พี่ลีโอ " แพรวยกมือขึ้นทักทายชายหนุ่มอีกสองคนที่นั่งอยู่บนโต้ะ ก่อนพวกเขาจะพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

" แล้วสาวสวยคนนี้คือ....?" มิกค์เอียงหน้าถาม จ้องหน้าเพื่อนน้องสาวไม่กระพริบ เมเบลระบายยิ้มบางๆ ตอบเมื่อรู้สึกอายจนกลัวว่าจะเก็บสีหน้าไม่อยู่

" เมเบล เพื่อนสนิทแพรวเองค่ะ โสด สวย และรวยมาก " แพรวพรีเซนต์คนข้างๆ จนเมเบลเองถึงกับต้องใช้มือหยิกแขนคนพูดมากเบาๆ " พูดเยอะไปแล้วแพรว "

" พี่ว่าแพรวพูดไม่เกินจริงเลยนะครับ เพราะพี่เองก็เห็นอย่างงั้นเหมือนกัน " มิกค์ยังคงแซวเล่นไม่จบ ยิ่งเห็นเมเบลอายจนหน้าแดงก็ยิ่งอยากจะแกล้ง ถึงแม้เขาจะขึ้นชื่อเรื่องมีสาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลังไม่ซ้ำหน้า แต่เพื่อนน้องสาวคนนี้เขากลับสะดุดตาเป็นพิเศษ และอยากจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้

" ไอ้มิกค์ มึงก็หาแซวน้องมัน ดูสิน้องกลัวจนตัวแดงหมดแล้ว มานั่งข้างๆ พี่มา เดี๋ยวพี่วายุจะปลอบน้องเบลเอง " วายุเองก็ไม่ยอมแพ้ มองแค่ตาเดียวก็รู้ว่านั่นมันสเปคมิกค์ชัดๆ ไหนจะสายตาที่เพื่อนมองน้องมันอีก เขาจึงเกิดความคิดอยากแกล้งยั่วโมโหเล่นๆ

" อย่าไปฟังพวกมันให้มากเมเบล พวกนี้มันเจ้าชู้ ทั้งกลุ่มมีพี่นี่แหละที่น่าคบที่สุดแล้ว มานั่งตรงนี้นี่มา " ลีโอพูดเสริมขึ้นอีกคน จากที่ดูเหมือนจะถูกแทะโลมจากคำพูดแต่พอฟังๆ ดูแล้วพวกพี่ๆ นี่ก็ฮาดีเหมือนกัน เว้นแต่ความอันตรายที่ว่าน่าจะจริงเพราะดูจากรูปร่างหน้าตาของพวกเขาแล้วคงจะมีสาวๆ หมายตาไว้เยอะพอควร

" ป่ะเบล นั่งเล่นก่อน อีกตั้งชั่วโมงหนึ่งกว่าจะถึงคาบเรียน " แพรวเอ่ยชวนก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวว่าง เบลเห็นแบบนั้นจึงไม่อาจปฏิเสธได้ เพื่อไม่ให้เป็นการดูเป็นการเสียมารยาทเธอจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ แพรว

" น้องแพรวมีเพื่อนน่ารักขนาดนี้ไม่เห็นเคยพามาแนะนำให้พวกพี่รู้จักเลยน้า" วายุพูดขึ้นพร้อมกับยื่นกระป๋องน้ำอัดลมให้หญิงสาว เมเบลยิ้มขอบคุณพร้อมกับยื่นมือไปรับมัน

" ปล่อยเพื่อนแพรวไปมีอนาคตที่สดใสเถอะค่ะพี่วายุ ฮ่าๆๆ " แพรวรีบเบรคอีกคนจนหัวทิ่ม วายุขึ้นชื่อว่าพ่อปลาไหลของแก๊งนี้เลยก็ว่าได้ แต่จะว่าไปพวกเขาทั้งกลุ่มก็อันตรายพอๆ กันทุกคนโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง

" น้องแพรวก็พูดเกินไป แล้วใจคอจะไม่แนะนำพี่ๆ ให้น้องเมเบลรู้จักหน่อยหรอคะ?" วายุยังคงต่อบทสนทนา อยากฟังเสียงของสาวหน้าหวานว่าเสียงจะหวานเหมือนหน้าหรือเปล่า

" อ้อ...ลืมเลยค่ะ คนนี้พี่มิกค์พี่ชายกู " แพรวชี้นิ้วมาทางชายหนุ่มหน้าคมคายที่นั่งข้างๆเธอ พี่ชายเพื่อนสนิทยังคงมองคนตัวเล็กด้วยแววตาเป็นประกาย ไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้ความต้องการของอีกคน

" ส่วนคนพูดมากๆ นั่นพี่วายุ พ่อปลาไหลของแก๊ง อย่าไปวุ่นวายเชียวล่ะ เดี๋ยวติดกับ " วายุกำลังจะยิ้มทักทาย ถึงกับหุบยิ้มลงแทบไม่ทันกับคำชมของน้องสาวเพื่อน

" และก็พี่ลีโอ หนุ่มฮอตเนริตของคณะวิศวะฯ " แพรวยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยเมื่อต้องแนะนำชายในสเปคให้เพื่อนรู้จัก เพราะพี่โอก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้แพรวขยันส่งกาแฟพี่ชายเช้าเย็น

" สวัสดีค่ะพี่ๆ หนูชื่อเมเบลค่ะ นิเทศฯ ปีหนึ่ง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ " หญิงสาวตัวเล็กลุกขึ้นยืนแนะนำตัวตามสคริปเป๊ะ ก่อนจะโค้งตัวทำความเคารพรุ่นพี่ เรียกเสียงหัวเราะของทุกคนบนโต้ะจนดังลั่น

" สวยแถมยังตลกอีกนะเมเบล แบบนี้หนุ่มๆ คงขายขนมจีบกันไม่ขาดแน่ๆ เลย "

" ไม่หรอกค่ะพี่มิกค์ จืดชืดแบบเบลไม่มีใครสนใจหรอกค่ะ " เมเบลยิ้มตอบ เพื่อนในกลุ่มชอบบอกว่าเธอชอบแต่งตัวใสๆ ใสจนจืดสนิท....

" ใครว่าล่ะ สวยใสน่ารักแบบนี้แหละสเปคผู้ชายแถวนี้เลย " วายุแทรกขึ้น ตวัดสายตาไปมองมิกค์อย่างรู้ทัน

" เอ่อ...ว่าแต่วันนี้แพรวไม่เห็นหวานใจแพรวเลย พี่เค้าไปไหนหรอคะ?" ปกติแก๊งนี้จะมีหนุ่มหล่อถึงสี่คน ซึ่งอีกคนที่หายไปก็เป็นหนึ่งในอาหารตาของแพรวเช่นกัน

ตุบ..!

" เดี๋ยวพี่ช่วย "

" ไม่เป็นไรค่ะพี่มิกค์ เบลเก็บเองได้ " มือเล็กเผลอปัดไปโดนกระป๋องน้ำอัดลมที่วางอยู่ข้างๆ ตัวหล่นลงพื้นจนกลิ้งไปอีกทาง เธอจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้และพยายามก้มลงเก็บมัน

ในจังหวะนั้นเองหญิงสาวก็ได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยจากที่ไหนซักแห่งโชยเข้ามาปะทะกับปลายประสาทของเธอ....

" ไม่ตายง่ายหรอกค่ะ พูดถึงก็มาพอดี " เสียงของแพรวที่พูดถึงใครบางคนดังขึ้น พร้อมกับกลิ่นหอมนั้นที่เหมือนจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ในจังหวะที่เมเบลเก็บของเสร็จและกำลังหยัดกายลุกขึ้น เธอจึงหันหลังไปมองตามสายตาของทุกคนบนโต๊ะ

สายลมเอื้อยๆ พัดเข้ามากระทบกับใบหน้าจนผมยาวสลวยปลิวไปตามแรงลม กลิ่นที่คุ้นเคยลอยมาพร้อมกับสายลม ยังคงเป็นกลิ่นเดิมที่ติดอยู่ในความทรงจำ และชายหนุ่มเจ้าของกลิ่นหอมยั่วยวนนั้นกำลังเดินเข้าตรงเข้ามาทางนี้

" นะ...นาย....เดรฟ !! " เมเบลอุทานออกมาแผ่วเบาจนริมฝีปากบางกระจับแทบจะไม่ขยับ เธอยืนมองการปรากฏตัวอีกครั้งของผู้ชายที่เธอเพ้อถึงมานานร่วมปี ผู้ชายที่เธอแอบชอบทั้งๆ ที่ไม่รู้จัก และเป็นผู้ชายที่ขโมยจูบแรกของเธอไป....

เขาเดินเข้ามาในชุดเสื้อยืดสีขาวโดยมีเสื้อช็อปของคณะวิศวะฯ สวมทับด้านนอก ใครเจอเขาในลุคนี้บอกได้เลยว่าตาย...คนอะไรจะหล่อ ดูดี มีเส่นห์ขนาดนี้ เมเบลมองชายหนุ่มด้วยแววตาล่องลอยหลุดเข้าไปในภวังค์ความคิดอีกครั้ง

" เดินหล่อมาเลยนะคะพี่เดรฟ " เสียงแหลมของแพรวทำให้เมเบลดึงสติกลับมาได้ เธอยกมือขึ้นกุมไปที่หน้าอกซ้ายที่มันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา ชายหนุ่มมองมาทางเธอเพียงหางตา ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่เมเบลเพิ่งจะลุกขึ้น

" ใครมานั่งแทนที่กู ?" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่ง มือขาวเรียวปัดกระเป๋าหนังแบรน์เนมสีดำสายโซ่ร้อยหนังออกจากตรงหน้าโดยไม่สนว่าของใคร

" เฮ้ย...กระเป๋าฉัน..! " เมเบลรีบวิ่งแทรกตัวเข้าไปยังโต๊ะหินอ่อน คว้ากระเป๋าหนังราคาแพงคอลเลคชั่นล่าสุดขึ้นมาโอบอุ้มไว้แนบอกอย่างทะนุทะนอม เธอก้มลงมองดูมันว่ามีรอยขูดตรงไหนหรือเปล่า? ของรักของหวงใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับของของเธอ

" นี่นาย..! ว้าย~ " คนตัวเล็กหมุนตัวกลับตั้งใจจะเอาเรื่องกับคนที่ทำกระเป๋าเธอเป็นรอย แต่ในจังหวะนั้นร่างสูงโปร่งก็ลุกพรวดขึ้นทำให้เมเบลชนเข้าที่แผงอกกำยำจังๆ มือหนาคว้าเอวคอดกิ้วไว้อัตโนมัติเพื่อไม่ให้อีกคนล้มลง ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

" ซุ่มซ่ามตลอด " เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด เมเบลจึงรีบใช้สองมือดันเขาออกเบาๆ และเขยิบตัวออกห่างคนที่เอาแต่ทำหน้าดุเหมือนจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆให้ได้

" ขะ...ขอโทษค่ะ " คนตัวเล็กถึงกับทำตัวไม่ถูก แต่คำพูดของเขาที่บอกว่าเธอ "ซุ่มซ่ามตลอด" นั่นก็แสดงว่าเขาก็จำเธอได้งั้นสิ

" หึ..." ชายหนุ่มเค้นเสียงในลำคอ ก่อนจะก้มหน้าลงปัดป่ายรอยคราบแป้งฝุ่นสีขาวที่เลอะอยู่บนเสื้อช็อป ดวงตาคมตวัดมองหน้าหญิงสาวอยากคาดโทษ เมื่อเห็นรอยลิปสติกสีชมพูติดอยู่ที่เสื้อยืดสีขาวด้านในนั้นด้วย

" นี่เธอ !! "

" เบลขอโทษ เบลไม่ได้ตั้งใจ นายถอดเสื้อมาสิเดี๋ยวจะเอาไปซักให้ " เมเบลรีบแสดงความรับผิดชอบ ยอมรับว่าสีหน้าของเขาตอนนี้น่ากลัวพอๆ กับครั้งแรกที่เจอกัน มือเล็กทำท่าจะจับไปที่เสื้อนั้นแต่กลับถูกปัดมือออกอย่างไม่ใยดี

" ไม่ต้องเลย เจอเธอทีไรซวยทุกที " คนหวงเนื้อหวงตัวรีบเขยิบหนีจากสัมผัสนั้น เพราะเจอยัยเด็กนี่ทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้ปวดหัวไม่ก็ซวยอย่างที่เพิ่งบอกไป

" แต่เบลอยากเจอเดรฟนะ..." ดวงตาสุขใสพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ดูดีใจและมีความหวัง รอยยิ้มอ่อนหวานประดับบนใบหน้าจิ้มลิ้มแต่ไม่ได้ทำให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อรู้สึกอะไรแม้แต่น้อย

*************************

Spoil next ep.

" ฉันไม่ชอบเด็ก "

" นั่นมันปัญหาของนาย แต่ฉันชอบนายนะเดรฟ "