Chapter 110: Kapusukan

Sa patuloy na paglalim ng gabi ay marami pa akong natuklasang mga lihim. Gaya ng madalas niya raw akong makita mula sa malayo nang hindi ko alam. Naroon siya sa mga pagkakataong masaya ako at kapag nag-iisa. Hindi niya lang magawang ipakita ang sarili. Noong graduation ko ng Senior High ay naroon siya sa malayo. Kahit noong kasama niya na ang anak namin ay palagi pa rin siyang dumadalaw ng hindi ko alam kung kaya naman kilala ako ng anak namin. Naroon din silang dalawa ni Zaria noong graduation ko sa college, iyon nga lang ay nanatili silang malayo.

"Gusto ka naming lapitan, pero alam mo naman na siguro ang dahilan kung bakit di ko ginawa."

At some point ng mga pangyayaring iyon ay medyo nauunawaan ko na siya. Naiintindihan. Masyado lang akong nakatingin sa sakit ng puso ko, hindi ko nagawang tingnan ang paghihirap niya dahil feeling ko ako ang kawawa sa amin. Nagpakalunod ako sa sakit habang hindi ko naisip na sa part niya ay hindi rin naman iyon masaya.

"Huwag na nating balikan an