บทที่ 39 พ่อของนายรู้จักฉันด้วยเหรอ

หลังจากพากันกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วสายป่านก็ไปล้างถ้วยล้างชามพอเธอเดินกลับออกมาจากนอกระเบียงก็พบว่ามังกรได้นอนหลับบนโซฟาของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายป่านเห็นดังนั้นก็เลยไม่กล้าปลุกเขา แต่ถ้าเป็นเวลาปกติเธอก็คงจะปลุกเขาและบังคับเขากลับบ้านไป แต่เพราะเธอรู้ว่ามังกรทำงานหนักและก็คงจะเหนื่อยเอามากๆ แถมมังกรยังเฉียดเวลามาช่วยแนะนำวิจัยจนเธอผ่านไปได้โดยไม่ต้องแก้ไขอะไรเลย เธอจึงยอมให้เขานอนพักอยู่ห้องของเธอต่อไป

สายป่านเดินไปหยิบผ้าห่มสำรองที่พับเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าและเอาไปห่มให้กับมังกร

“ ป่าน อย่าทิ้งฉันไปนะ ” มังกรละเมอพูดออกมาเบาๆ แต่เธอก็พอจะฟังออก

“ ขอโทษ ” มังกรพึมพำมาเบาๆ

สายป่านเลยเอื้อมมือไปลูบผมคนละเมอเบาๆอย่างห่วงใยและเพื่อปลอบใจคนละเมอ มังกรจึงสงบลงและหลับสนิท

ตื้ดดดด ตื้ดดด ตื้ดดดด

ตอนนี้เป็นเวลา 6.30 น. เสียงโทรศัพท์ของมังกรดังขึ้น แต่คนที่นอนหลับสนิทไม่ยอมตื่นมารับโทรศัพท์สักที สายป่านที่รำคาญเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่ยอมหยุดเธอก็เลยลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหยิบโทรศัพท์ของมังกรที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือของเธอขึ้นมาดู

“ พ่อ ” สายป่านอ่านรายชื่อที่โชว์เบอร์ขึ้นมาจากจอโทรศัพท์